เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่2.ลาก่อนเมืองไทย 1
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-18 15:14:53บทที่2.ลาก่อนเมืองไทย
ดลยาก้มหน้าจนปลายคางชิดอก เธอพยายามสะกดการมองอยู่ที่ปลายเท้า เมื่อถูกกะเกณฑ์จากคุณน้าวัยสาวให้มายืนตั้งแถว...รอส่งบุตรชายเจ้าของบ้าน เป็นเพราะเทียมเปลี่ยนวันเวลา... เขาเลื่อนวันที่ ธรรวาต้องเดินทางไปต่างประเทศให้เร็วขึ้น ป้องกันเรื่องร้ายๆ ที่อาจจะเกิดขึ้นอีกในวันข้างหน้า
“สักวันแกจะเข้าใจในสิ่งที่พ่อทำ”
เทียมกล่าวเสียงเรียบนี่เป็นทางออกที่ดีที่สุด...เท่าที่พ่อคนหนึ่งคิดออก
“...” ธรรวาไม่ได้ตอบบิดาสักคำ เขายืนก้มหน้านิ่ง มุมปากมีรอยยิ้มเหยียดๆ
“คุณธรรได้ไปเมืองนอก ไม่ดีใจเหรอคะ รัณอยากไปยังไม่ได้ไปเลยค่ะ”
แม่เลี้ยงสาวสดจีบปากพูด หล่อนยิ้มเยือนเพื่อกลบเกลื่อนความผิดหวัง เกือบจะได้ลิ้มรสความกำยำของลูกเลี้ยงหนุ่มละอ่อนอยู่แท้ๆ แต่ก็ดันมีมารมาขัดความสุขเสียก่อน แถมไอ้มารตัวนั้น ยังส่งลูกเลี้ยงของเธอไปเสียไกลตา
เด็กหนุ่มตวัดสายตามอง เขายิ้มเย็น ดวงตาลุกเรือง และดวงตาคู่นั้นเลยไปยังด้านหลังดารัณด้วย ธรรวาหรี่ตาลง เขาเห็นดลยายืนแอบอยู่ด้านหลังคนงาน เด็กหนุ่มแสยะยิ้ม... “คนอย่างเธอ...เหมาะที่จะลงไปอยู่ในนรกมากกว่า...”
ธรรวากล่าวเสียงแผ่ว เขาเงยหน้ายิ้มให้บิดา แต่มันเย็นชาจนเทียมใจหายวูบ
“ธรร!! ...ขอโทษรัณเขาเดี๋ยวนี้เลยนะ... ทำไมพูดจาแบบนี้ล่ะลูก”
เทียมตวาด เมื่ออยู่ท่ามกลางคนงานในบ้าน ธรรวาควรให้เกียรติภรรยาของเขา
“คุณพ่อก็น่าจะรู้ว่าผมพูดแบบนี้เพราะอะไร...ผมไปแล้วครับ...ลาก่อน”
ธรรวายกมือไหว้บิดาแบบแกนๆ เขาเดินเชิดหน้าตรงไปยังรถยนต์ที่มีสารถีเปิดประตูรอ โดยไม่คิดจะเอ่ยแก้ หรือขอโทษดารัณสักคำ
เทียมถอนใจเฮือก เขากล่าวตามหลังบุตรชายไป “ว่างๆ พ่อจะไปเยี่ยม”
“ไม่จำเป็นครับ...ผมอยู่ได้” ธรรวาตอบ เขาก้มตัวมุดเข้าไปนั่งตอนหลังรถยนต์ คอแข็งตั้ง ไม่ชำเลืองแลไปด้านหลังแม้แต่นิดเดียว ธรรวาจากไปพร้อมกับแบกทิฐิไปด้วย
“สักวันลูกจะเข้าใจพ่อ...ธรร” เทียมเปรย...ทางเดียวที่จะป้องการคำครหา คือการกันธรรวาออกไปห่างๆ ดารัณ เขารู้ดีว่าภรรยากระหายรัก หล่อนคงไม่ยอมหยุด...หากยังไม่ได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการ
“คุณเทียมคะ” ดารัณถลาเข้ามาเกาะแขนเหี่ยวๆ ของสามี
“ไปรอฉันที่ห้อง เราต้องคุยกัน” ท่านกล่าวเสียงเรียบ เดินหนีไปอีกทางเพื่อทำใจ ปล่อยให้ดารัณยืนฮึดฮัดอยู่ตรงนั้น และเมื่อไม่มีใครสนใจ เพราะคนงานพากันหลบหน้า เมื่อพอจะเดาท่าทีของเจ้านายได้ ต้องมีเรื่องแน่ๆ ไม่อย่างนั้นเทียมคงไม่ส่งบุตรชายไปไกลตัว ตั้งแต่วันที่สองของการพักผ่อน...
“ยัยดล...มานี่สิ!!” คนที่พอจะรองมือรองเท้าดารัณได้ตอนนี้ ก็คงมีแค่ดลยาคนเดียว
เด็กหญิงเดินตัวลีบมาหยุดอยู่ตรงหน้าดารัณ
“เมื่อคืนแกหายหัวไปไหนหะ ทำไมไม่ดูต้นทางให้ฉัน!!”
ดารัณกัดฟันพูดเสียงแหลมๆ ลอดไรฟันออกมา ดลยาคือคนดูต้นทาง...เพื่อให้หล่อนได้สำเริงสำราญเต็มที่
“ดลปวดฉี่ค่ะ” ดลยาตอบเสียงแผ่ว เธอก้มหน้าหลบตาตาขึ้นโกรธของดารัณ หน้าที่ของเธอคือการ ‘ดูต้นทาง’ จะคอยระแวดระวังอยู่ห่างๆ โดยไม่รู้ว่าคุณน้าเข้าไปทำอะไรในโรงเก็บของเก่าๆ นั่น และเพราะเธออยู่แถวนั้น ความซวยเลยตกอยู่ที่ตัวเอง ดลยายังผวาไม่หาย กับท่าทีป่าเถื่อนของบุตรชายเจ้าของบ้าน...แม้เวลานี้เขาจะไปไกลแล้ว...
“แกรู้มั้ย...ฉันเกือบซวย และถ้าเป็นแบบนี้อีกครั้ง ฉันจะส่งแกไปอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า...จำเอาไว้นะ!!”
ปลายนิ้วชี้กดลงกลางหน้าผากเล็กๆ ของดลยา พร้อมกับกล่าวย้ำเสียงเครียด
“ค่ะ ดลสัญญา ดลจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกแน่ค่ะ”
ดลยากัดกระพุ้งแก้มจนห้อเลือด รีบลนลานตอบ แม้เธอจะยังหวาดกลัวสิ่งที่เกิดขึ้น แต่กลับไม่สามารถระบายให้ใครฟังได้ เมื่อเหมือนอยู่ตัวคนเดียว หากดารัณเฉดหัวส่ง...เธอคงเคว้ง
“จะไปไหนก็ไปไป๊!!”
ดวงตาของดลยามีแววหวาดระแวงจนดารัณนึกฉงน แต่รีบสลัดคววามคลางแคลงนั่น เพราะมันเป็นการรกสมองของเธอเปล่าๆ เธอจึงตวาดไล่เด็กหญิง แล้วก็สะบัดก้นเดินขึ้นไปด้านบนของตัวบ้าน... ตามคำสั่งสามี
“โดนคุณนายด่าอีกสิ...” กันยาถอนใจ นางเดินเขามาปลอบประโลมเด็กหญิง
“ปะ เปล่าจ้ะป้า คุณน้าแค่ย้ำให้ดลรู้จักหน้าที่ตัวเอง”
กันยาส่ายใบหน้า...เด็กน้อยอายุเท่านี้ ไม่รู้ว่านายหญิงจะอะไรหนักหนา...หล่อนถอนใจ...มันเป็นเรื่องของเจ้านาย ขี้ข้าอย่างนางไม่ควรสอด ยังไงเสียเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าก็มีฐานะเป็นหลานของนายสาว
เมื่อคนงานแยกย้ายไปทำงาน ดลยาจึงเดินหงอยๆ กลับไปอยู่ในที่ตนเอง เธอกอดตัวเองแน่นๆ เพื่อลดความหวาดผวา เนื่องจากยังระแวง แม้ธรรวาจะจากไปแล้ว แต่ก่อนที่เขาจะไป ดวงตาคู่นั้นมองมายังเธอ แววตาของเขาน่ากลัวจนเธอผวา!!
“คุณพี่คะ รัณๆ”
“อย่าพูดอะไรออกมาอีกเลยรัณ เธอรู้ดีว่าที่เธอทำอะไรลงไปนั้นมันน่าสมเพชขนาดไหน? อย่าให้ฉันพูดออกมาเลย...มันกระดากปาก” เทียมยกมือขึ้นห้าม เขานั่งเอนๆ บนโซฟากลางห้อง มีดารัณคุกเข่าอยู่ที่ปลายเท้า มือของหล่อนเกาะหัวเข่าเขา พร้อมกับพยายามอธิบาย
“รัณเปล่า รัณแค่...” เทียมเห็นด้วยตาตนเอง เธอแก้ตัวยังไงก็ฟังไม่ขึ้น ดารัณกัดฟันกรอดๆ นึกโกรธดลยาในใจ เพราะอีเด็กนั่นไม่อยู่ดูต้นทาง เธอเลยพลาดถูกจับได้!!
“ฉันไม่ใช่เด็กนะรัณ เธอจะโกหกทำไม!!” เทียมผลักศีรษะดารัณ จนหล่อนผงะหงายหลัง
“คุณพี่คะ...รัณ” หญิงสาวผวากลับมาที่เดิม เธอเกลือกใบหน้ากับหัวเข่าผอมบางใต้กางเกงผ้าแพร
“อย่าทำแบบนั้นอีก นั่นน่ะลูกชายฉันนะ เธอทำระยำแบบนี้ได้ยังไงหะ!”
เทียมตวาดซ้ำ เขาอยากรังเกียจหล่อน แต่ก็ทำไม่ลง เมื่อหล่อนทำให้เขาผ่อนคลาย และยังมีความภาคภูมิใจ แม้จะอายุล่วงมาป่านนี้ เขาก็ยังทำให้หล่อนครางครวญได้
“รัณๆ ...” ดารัณแสร้งบีบน้ำตา เธอช้อนดวงตาพราวน้ำตามองหน้าสามีแก่ “รัณรักคุณพี่นะคะ รัณแค่...” หล่อนหยุดพูด เมื่อมันไม่สามารถพูดได้ เธอก็แค่อยากได้ความสุข เมื่อธรรวามีความกำยำมากกว่า สามีแก่ๆ ที่ไร้เรี่ยวแรง
นิ้วมือเรียวบาง ปลายเล็บเคลือบสีแดงสด วางแหมะตรงต้นขาเทียม คืบสูงขึ้นไปทีละน้อย จนกระทั่งหยุดตรงโคนขา เมื่อเจอเป้าหมายที่ต้องการ “เธออย่ามาหลอกล่อฉันด้วยอุบายโง่ๆ” เทียมพยายามฝืนความปรารถนาในร่างกาย เขาอยากจะผลักมือของดารัณออกไป แต่ที่เขาทำ... คือเอนศีรษะพิงกับพนักโซฟา และเฝ้ารอความหฤหรรษ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นแบบใจจดใจจ่อ...
“แต่คุณพี่ก็ชอบนี่คะ” หญิงร่านยิ้มกริ่ม มือคลายปมกางเกง ตวัดลิ้นเลียริมฝีปากแห้งผาก สูดลมหายใจลึกๆ เมื่อจำเป็นต้องทำบางอย่างที่เป็นการฝืนความรู้สึกของตนเองเหลือเกิน
เธอสอดมือลงไปในกางเกงชั้นในชาย ควักความเป็นชายของสามีแก่ออกมา มุมปากเคลือบลิปสติกบิดเบ้ แต่เทียมไม่มีโอกาสได้เห็น เมื่อเขาหลับตาพริ้ม รอคอยความสุขที่ดารัณเพียงคนเดียวที่ทำได้
แก่นกายอ่อนปวกเปียกในมือของเธอ ดารัณกลอกตาแอบเบ้ปาก รีบหลับหูหลับตาอ้าครอบสัดส่วนความเป็นชายของเทียม ตวัดปลายลิ้นถี่ๆ จนชายสูงวัยครางอู้!! เขากดศีรษะของดารัณให้เธอปรนเปรอหนักหน่วงขึ้น เสียงครางแหบๆ ทวีความดังขึ้น เป็นความสุขสมของเทียมเท่านั้น สำหรับดารัณ มันคือการเอาตัวรอด หากเธอยังอยากเสวยสุขอยู่บนกองเงินกองทองของบดินทร์เดช
ไม่ถึงสามนาที...เทียมก็สำลักความสุข เขาปลดปล่อยความเสียวซ่านออกมานิดหน่อย พอให้ดารัณได้ลิ้มรส แล้วก็เหี่ยวยุบ!! กลับไปอยู่ในสภาพเดิม...
“รัณ...อย่าทำแบบนี้อีกนะ หากใครรู้เข้า มันจะเสียมาถึงฉัน” ก่อนที่เปลือกตาของเทียมจะหลุบปิดลง เขาเปรยบอกดารัณ เป็นการเตือน แต่มีหรือที่หญิงร่านรักอย่างดารัณจะเชื่อ เมื่อเทียมไม่สามารถให้ความสุขตนเองได้...ก็จำเป็นต้องไปหาเอาที่อื่น...แต่เลือกวิธีที่จะไม่ให้เขาจับได้...แค่นั้นเอง
“ช่วยไม่ได้นะคะคุณพี่...รัณไม่ยอมอดอยากปากแห้งแบบนี้หรอกค่ะ คุณพี่ชดเชยให้รัณไม่ได้...รัณก็ต้องขวนขวายหาเอาเอง”
ดารัณเปรย ก่อนจะหยัดกายขึ้นยืน เธอเอื้อมมือตลบชายกางเกงแพร ปิดบังของสงวนที่เหี่ยวแห้งของเทียม ก่อนจะเดินลอยชายออกไปนอกห้อง...เมื่อเสน่ห์ของตนเองยังมัดใจเทียมได้ แม้เพิ่งจะก่อเรื่องร้ายแรงเกินกว่าที่เขาจะอภัย เธอก็ยังรอดมาได้...ดังนั้น ไม่มีอะไรที่ดารัณจะกลัว
สาวโสภาเดินนวยนาดลงมาด้านล่าง...เธอกวาดตามองหาดลยา เพราะกำลังจะไปหาที่สำเริงสำราญ ครั้งนี้เธอจะไม่ให้พลาดเหมือนเก่า เทียมจะไม่มีวันได้รู้เรื่องที่เธอจะทำต่อจากนี้
“ดล! นังดล...” เสียงแหลมปรี๊ดตะโกนเรียกหลานสาว มีสาวใช้เยี่ยมหน้าออกมามอง ก่อนจะรีบผลุบหน้ากลับไป
“เป็นยังไงกันนะคนบ้านนี้ เรียกหาไม่มีใครโผล่มาเสนอหน้าสักคน...” หล่อนบ่นขรม เดินฉับๆ ตรงไปยังห้องครัว สถานที่นั้นคือที่อยู่ของดลยา หากไม่อยู่ในห้องโถง ที่ที่เดียวที่ดลยาจะอยู่คือก้นครัว
“นังดล!!” ร่างเล็กบางของดลยาสะดุ้งเฮือก ผักสดในมือกระเด็นหลุด...เพราะตกใจจนขวัญผวา
“คุณน้า...”
“ฉันเอง...ตามฉันมาสิ...เร็วๆ” ดารัณโบกมือเรียก เธอเดินนำหน้า เมื่อความกระสันวิ่งพล่านจนคันยุบยับไปทั้งตัว
บทล่าสุด
รอยบาปสวาท บทที่16.นางมารยั่วสวาท
บทที่16.นางมารยั่วสวาท“คุณดูน่าปรารถนา...มากเลยนะธรร”เสียงของดารัณทุ้มต่ำอย่างมีอารมณ์ ปลายนิ้วเรียวกรีดไล้ไปที่แผงอกตึงบนเนื้อตัวเปล่าเปลือยของธรรวา ที่นอนหลับไม่ได้สติ สาวใหญ่จัดการปลดเสื้อยืดสีขาว ตามด้วยเก้ๆ กังๆ ปลดกางเกงท่อนล่างของชายหนุ่ม จนกางเกงเอวยางยืดรูดลงไปกองที่สะโพกแบบหมิ่นเหม่ ช่วงกึ่งกลางหน้าขาเขา...มีสิ่งยั่วใจที่ดารัณมองตาฉ่ำ เมื่อความแข็งขันดันกางเกงชั้นในจนตุงโด่งเป็นรูปลำ“คุณหนีรัณไม่พ้นหรอกค่ะ”ดารัณอมยิ้ม แลบปลายลิ้มเลียริมฝีปากล่างของตนเอง ลดตัวนั่งลงคุกเข่า ลูบไล้แผงอกแน่นตึงด้วยความหฤหรรษ์แผนชั่วของดารัณ หล่อนอาศัยช่วงที่ธรรวาเผลอตัว แอบหย่อนยานอนหลับลงไปในแก้วกาแฟ จนเป็นที่มาให้ชายหนุ่มพลาด ตอนนี้...“อยากรู้จัง หากคุณตื่นขึ้นมาแล้วเห็นรัณอยู่ตรงนี้... คุณจะทำหน้ายังไงนะ?”ดารัณรำพัน...หล่อนยกนิ้วแตะที่ริมฝีปาก ใช้ลิ้นเลียวนรอบริมฝีปากสีสด สูดปากครางดังๆ เมื่อกำลังจะสมปรารถนา ได้ลิ้มรสลูกเลี้ยงหนุ่มสมใจ...สักทีปลายนิ้วเคลือบลิปสติกกรีดลงบ
รอยบาปสวาท บทที่15.แมวขโมย
บทที่15.แมวขโมยท้องฟ้าสีดำทะมึนเมื่อเวลาล่วงเข้าสู่กลางดึก บนฟากฟ้ามีแสงดาวน้อยนิด เพราะพระจันทร์ดวงโตลอยเด่นเหนือน่านฟ้า แสงสีนวลเย็นตา ทอแสงลงมาบนพื้นโลก แม้จะไม่สว่างเท่าแสงสุริยา แต่ก็ทำให้ม่านราตรีไม่สามารถบดบังการมองเห็นของสายตาคนได้แมลงตัวเล็กขยับปีกแบบแสนสุข เมื่อเวลาดึกสงัดเช่นนี้ไร้สิ่งมีชีวิตรบกวน เป็นเวลาแสนสงบที่ชีวิตน้อยได้มีความสุขเต็มที่ เวลาเช่นนี้เป็นเวลาที่แมลงเหล่านั้นถือครองแต่...วันนี้ไม่เหมือนกับทุกวันในขณะที่คนอื่นๆ หลับใหลหลังทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน ที่นอนนุ่มๆ คือที่พักกายอย่างดีของพวกเขา ดังนั้นจึงไม่มีคน คนไหนออกมาเดินท่อมๆ ตากน้ำค้างกลางดึกแน่ๆ เพราะเขากำลังนอนหลับบนที่นอนอุ่นๆ คลุมด้วยผ้าห่มผืนหนาๆ เมื่ออากาศกลางดึกเย็นสบายเงาตะคุ่มๆ ของคนร่างใหญ่ เดินย่องเงียบกริบ เขาลัดเลาะตามทิวไม้ สอดส่ายสายตามองเป้าหมายตาเขม็งชายผู้นั้นหยุดยืนใต้หน้าต่างบานหนึ่ง หน้าต่างบานนั้นเปิดโล่ง สายลมด้านนอกพัดกรูเข้าไป จนผ้าม่านลายดอกไม้ไหวพะเยิบพะยาบ“ยัยบ้า...นอนไม่ระวัง หน้าต่างไม่ร
รอยบาปสวาท บทที่14.หยาดน้ำตาเปื้อนแก้มใส... 2
“ไม่! เธอสมควรถูกลงโทษ ครั้งต่อไปจะได้ไม่กล้าหือกับฉัน” ธรรวากล่าวเสียงเข้ม มองริมฝีปากอิ่มเต็มที่กำลังสั่นระริก หวนให้นึกถึงจุมพิตแสนหวานที่เคยฉกฉวยเอามาจากดลยา และอยากจะลองชิมมันอีกสักครั้ง“อย่านะ! คุณกับดลตกลงกันแล้ว เราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกัน แล้วนี่สายแล้วด้วย คุณควรไปทำงาน ไปสิคะ... หากคุณยังไม่อยากถูกมองว่าเป็นหัวหน้าที่ไม่ดี” ดลยาออกแรงผลักร่างสูงใหญ่ให้พ้นตัว และทันทีที่ได้อิสระก็แทบจะกระโดดรีบหนีอีกฝ่ายไปยืนตัวสั่นอยู่อีกมุมด้านหนึ่งของโถงทางเดิน“ยังพอมีเวลา และฉันข้อแก้ความเข้าใจของเธอใหม่ด้วย ไอ้ที่ฉันตอแยเธอนี่ไม่ได้พิศวาสเธอสักนิดนะ ฉันแค่ห่วง...” ดวงตาคู่คมกวาดมองไปทั่วร่างบอบบางเป็นประกายตาวาววับ สายตาคู่นั่นหยุดที่เนินหน้าท้องของดลยา ทำให้คนถูกมองหน้าร้อนผ่าว กำมือแน่นพร้อมกับขึงตาใส่“ดลรู้ค่ะ ข้างนอกนั่น มีผู้หญิงอีกมากที่พร้อมจะไปกับคุณทุกที่ ผู้หญิงท้องน่ารังเกียจอย่างดลคุณคงไม่ต้องการ ดังนั้น อยู่ห่างๆ ดลไว้ค่ะ”ดลยาตอบกลับเสียงสั่น เจ็บแปลบๆ ในอกจนน้ำตาเกือบรินไหล เมื่อตนเองไร้ค่า ไม่น่าเ
รอยบาปสวาท บทที่14.หยาดน้ำตาเปื้อนแก้มใส... 1
บทที่14.หยาดน้ำตาเปื้อนแก้มใส...“ความจริง...ไอ้นนท์เพื่อนฉันมันก็เป็นคนดีนะ มันคงไม่ลำบากใจที่จะรับเดนฉันหรอก”ธรรวาเปรย เขาเหยียดยิ้ม เมื่อดลยาหันขวับมามองเขา แบบจะกินเลือดกินเนื้อ“ปากแบบคุณนี่...หึ!! ... นั่นเพื่อนคุณนะคะ!!” เพราะอยู่ในภาวะตั้งครรภ์ จากคนสงบเสงี่ยม ดลยารู้สึกว่าเธอจะฉุนเฉียวง่าย ไม่ยอมลงให้ใครเท่าไร ดังนั้นมันจึงไม่แปลกที่เธอจะเถียงกลับไปแบบทันควัน“ฉันพูดเรื่องจริง ฉันไม่ได้ตาบอดนี่จะได้ไม่เห็นที่เธอระริกระรี้ใส่ไอ้นนท์มัน”ชายหนุ่มไหวไหล่ เขาหยิบมีดปาดเนยลงบนขนมปังแล้วก็ยกขึ้นกัดแบบสบายอารมณ์“อคติ!! คุณนนท์กับดลเป็นเพื่อนกันค่ะ เราแค่คุยกันถูกคอ” หญิงสาวกล่าวแก้ เธอยกผ้าขึ้นซับมุมปาก ทำท่าจะลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร เมื่อมื้อเช้าวันนี้ ดลยากลืนไม่ลงจริงๆ เมื่อธรรวาตั้งท่าจะหาเรื่องท่าเดียว“เธอจะไปไหน? แล้วนั่นเธอไม่กินรึ?”ชายหนุ่มร้องถาม หล่อนเตะอาหารเหมือนแมวดม แล้วแบบนี้ ‘ลูก’ ของเขาจะโตได้ยังไง&l
รอยบาปสวาท บทที่13.อยากได้เอาไป 3
ดารัณเป็นคนเดียวในบดินทร์เดชที่ยังไม่รับรู้เรื่องที่เกิดขึ้น หล่อนเริงสุขอยู่นอกบ้าน สำเริงสำราญกับคู่ขาคนใหม่ โดยไร้ความยำเกรง แม้ธรรวาจะกลับมาอยู่ด้วยแล้วก็ตามเสียงหอบหายใจดังระงม เมื่อพายุอารมณ์เดือดระอุ ร่างเปลือยขาวโพลนส่ายสะบัด หล่อนสนองตอบการโจนจ้วงแบบถึงอกถึงใจ พร้อมกับเปล่งเสียงครางระรัวสะโพกผายตึงส่ายร่อน รับจังหวะโยกขย่มแบบไม่ยอมแพ้เสียงเร่งเร้าดังกระหึ่ม เมื่อไฟปรารถนาบาดผิวกายจนเกือบไหม้“เร็วๆ หน่อยเรย์ ฉันแย่แล้ว...”หนุ่มตาน้ำขาวกัดฟันกรอด เขาขยับร่างกายเร็วๆ เสือกเสยความแกร่งร้อน ตอกอัดสัดส่วนยวนตาเต็มแรงที่มี“ชอบแบบนี้เหรอคนสวย” เสียงที่ไม่ต่างกับคำรามเอ่ยถาม ใบหน้าคมดุบิดเบี้ยวเพราะความเสียวสะท้าน“จัดมาเลยเรย์ ฉันรับไหว” ดารัณหญิงร่านเอ่ยเร่ง หล่อนสูดปากครางหงิงๆโยกเรือนกายตอบโต้การกระแทกกระทั้นแบบไม่ยอมแพ้มือแข็งแรงเอื้อมจับช่วงเอวกระชากเข้าหาตัวแรงๆ จัดหนัก จัดเต็มให้กับความต้องการของหล่อนเป็นความเมามันที่เรย์ก็ปฏิเสธไม่ได้ เขาผ่านผู้หญิงมามากมาย แต่ไม่มีผู้หญิงคนไห
รอยบาปสวาท บทที่13.อยากได้เอาไป 2
“ดลท้องกับคุณธรรค่ะ... แต่คุณลุงไม่ต้องสนใจตรงนั้นหรอกนะคะ ที่ดลอยากให้คุณลุงรู้... คือดลจะไม่รับการช่วยเหลือของคุณธรร ดลจะยก ‘ลูก’ ให้ และดลจะไปจากที่นี่ ดลมีเหตุผลค่ะ”หญิงสาวพูดยาวๆ เพื่อไม่ต้องพูดซ้ำหลายครั้ง เทียมคงสักอย่างหนัก เมื่อท่านคงไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้ของเธอเทียมถอนใจ ลูกชายท่านเป็นคนหัวแข็ง เทียมไม่สามารถบงการอะไรธรรวาได้ และดลยายืนกรานเช่นนี้ ครอบครัวอบอุ่นของบุตรชายที่ท่านฝันไว้ คงไม่มีทางเกิดขึ้น“คิดดีแล้วซินะ” ท่านเปรย ดลยาพยักใบหน้ารับ น้ำตาหยดติ่งๆ“ลุงจะไม่ถามนะ ลุงเชื่อว่าหนูดลมีเหตุผล...ก็ดี... ไอ้ลูกชายหัวแข็งของลุงมันจะได้รู้บ้าง...ไม่มีใครลงให้มันทุกคน หากมันไม่อ่อนข้อให้ก่อน แต่...หนูไม่คิดถึงลูกเหรอไง...เห้อ!!”ประสบการณ์กว่าครึ่งชีวิต ทำให้เทียมรู้ดี เรื่องของหนุ่ม-สาว ต้องปล่อยให้เขาตัดสินเอง คนโตกว่าแค่ชี้นำ และคอยประคับประคองหากออกนอกลู่ทาง ธรรวาไม่ใช่เด็ก3ขวบ เขาเป็นหนุ่มฉกรรจ์ เรื่องพันตูกับผู้หญิง ลูกชายท่านโชกโชน ดังนั้น มันจึงเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่บุตรชายพลาด
