เจ็บพอหรือยัง

พิมพ์มาดาลุกขึ้นจากที่นอน เมื่อแสงสีทองจากท้องฟ้า ส่องลอดกระจกใสทะลุผ้าม่านลูกไม้สีขาว สะอาดมากระทบใบหน้า ร่างบางพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง เธอยังอยู่ในสภาพเดิมทั้งชุดและผม จะมีก็แต่ใบหน้าที่เปลี่ยนไป เพราะน้ำตาที่ไหลออกมาทั้งคืน ได้ล้างเครื่องสำอางบางส่วนออกไปจากหน้า ปวดหัวคือสิ่งแรกที่เธอรู้สึก

เมื่อคืนหลังจากที่ประตูห้องหอปิดลง ด้วยฝีมือเจ้าบ่าว เธอก็นอนร้องไห้จนเผลอหลับไป มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่แสงแดดส่องมากระทบใบหน้า ความเหนื่อยบวกกับความเพลีย พอมาเจอเรื่องที่ทำให้เสียใจ เธอก็เครียดหนักกว่าเดิม พุฒิพัฒน์ใจร้ายกว่าที่เธอคิดเอาไว้ เขาไม่สนใจเลยว่าเธอจะรู้สึกยังไง คืนเข้าหอแต่เจ้าบ่าวกลับหนีไปนอนที่อื่น รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ร่างบางสูดลมหายใจเข้าปอด เธออยากกลับบ้าน อยากออกไปให้พ้นจากความรู้สึกที่เจ็บปวดนี้เต็มที่ มองไปทางไหนก็มีแต่ซากของความสุข

มือบางหยิบมือถือขึ้นมาต่อสาย คงไม่ดีแน่ถ้าเธอกลับบ้านคนเดียว พุฒิพัฒน์คงถูกตำหนิ และนอกจากนั้น ยังเพิ่มเรื่องไม่สบายใจให้พ่อกับแม่อีกด้วย เพราะท่านทั้งสองอยากเห็นเธอมีความสุขที่สุด

ตื๊ด~ตื๊ด~ตื๊ด~

รอสายอยู่พักใหญ่ๆ เมื่อปลายสายไม่รับ จ