บทที่ 4

แพทย์หญิงเอ่ยว่า “พูดยากนะคะ ถ้าอย่างเร็วก็สามสี่เดือน ถ้าอย่างช้านั้นจะนานเท่าไหร่ก็ได้” หลังจากหยุดครู่หนึ่งเธอก็กล่าวเสริมว่า “คุณยังสาวอยู่ ดังนั้นทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดีอย่างแน่นอน"

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฝนในฤดูใบไม้ร่วงก็นำเมืองเอเข้าฤดูใบไม้ร่วงอย่างเป็นทางการแล้ว

ในตอนกลางคืน หลังจากอาบน้ำเสร็จฉินอันอันออกจากห้องน้ำ

เธอเดินไปที่ด้านข้างเตียง เปิดฝาครีมมอยเจอร์ไรเซอร์ให้ความชุ่มชื้นตัวใหม่ที่เธอซื้อวันนี้ และทาให้ทั่วผิวของเธอ

“ฟู่ซื่อถิง ฉันจะทาให้คุณด้วยนะ! ช่วงนี้อากาศแห้งเกินไปแล้ว” เธอพูดแล้วเดินไปข้าง ๆ ฟู่ซื่อถิง

เธอนั่งอยู่ข้างเตียง ใช้นิ้วแต้มมอยเจอร์ไรเซอร์เล็กน้อยแล้วเกลี่ยให้ทั่วใบหน้าของเขา

ดวงตาสีดำลึกราวกับอำพันราวกับอัญมณีของเขาลืมตาขึ้นทันที

เธอตกใจมากซะจนหายใจลำบากกับประกายแสงดวงตาของเขา

แม้ว่าจะเห็นเขาลืมตาทุกวัน แต่ก็ยังตกใจทุกครั้งที่เห็นเขาลืมตาขึ้นมา

“ฉันออกแรงมากเกินไปเหรอ แต่ฉันไม่ได้ออกแรงเลยนะ!” นิ้วของเธอยังคงนวดแก้มของเขาต่อไปเบา ๆ

ในเวลาเดียวกัน ก็ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง…

“ฟู่ซื่อถิง ฉันได้อ่านข่าวในอินเตอร์เน็ตว่าคุณไม่เคยมีแฟน คงเป็นเพราะสุขภาพไม่ดีแน่...แต่ฉันคิดว่าคุณค่อนข้างแข็งแรงนะ! แขนล่ำขนาดนี้...ต้นขาที่แน่นแบบนี้..."

เธอทามอยเจอร์ไรเซอร์ให้เขา จากนั้นตบแขนและขาของเขาเบา ๆ

การเคลื่อนไหวของเธอเบามาก ตบเบา ๆ แบบนั้นคงไม่เป็นอะไร

แต่ปฏิกิริยาของเขาทำให้ตาเธอเบิกกว้างขึ้น…

เพราะ...ดูเหมือนเธอจะได้ยินเสียงผู้ชายคนหนึ่ง

“ฟู่ซื่อถิง นั่นคุณเหรอ! เมื่อกี้คุณพูดหรือเปล่า?” ฉินอันอันกระโดดขึ้นจากขอบเตียง ดวงตารูปกลมรีของเธอเบิกกว้างมองไปที่ใบหน้าของเขา

เขายังมองเธอกลับด้วย…

มันแตกต่างจากเมื่อก่อนตอนที่เขาลืมตา แววตาของเขาไร้ชีวิตชีวา แต่ตอนนี้เขากำลังจ้องมองเธอและมีอารมณ์อยู่ในนั้นด้วย!

แม้ว่าอารมณ์นี้จะแต่งแต้มด้วยความโกรธ ความเกลียดชัง และความสงสัยเล็กน้อย

“ป้าจาง!” ฉินอันอันตกใจมากจนรีบวิ่งออกไปเหมือนกับแมวที่ถูกเหยียบหางแล้ววิ่งลงไปชั้นล่าง “ป้าจาง ฟู่ซื่อถิง ฟื้นแล้ว! เขาพูดด้วย เขาฟื้นแล้วจริงๆ!”

ใบหน้าของเธอแดง ใจเต้นไม่เป็นจังหวะและหน้าอกของเธอก็ขึ้นลงอย่างรวดเร็ว

ฟู่ซื่อถิงฟื้นขึ้นมาแล้ว

เธอแน่ใจว่าเขาฟื้นแล้ว เพราะไม่เพียงแต่เขาลืมตาเท่านั้น เขายังพูดอะไรบางอย่างกับเธออีกด้วย

แม้ว่าเสียงของเขาจะแหบแห้งและพูดช้า ๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เขาถามเธอว่า 'คุณเป็นใคร'

ชั่วขณะหนึ่งจิตใจของเธอก็ว่างเปล่า

ทุกคนรอบตัวเธอบอกเธอว่าเขาจะตายในไม่ช้า เธอเลยไม่เคยคิดเลยว่าถ้าเขาตื่นขึ้นมาเธอจะทำอย่างไร

หลังจากที่เธอตะโกนเรียกเสียงดัง ทั้งป้าจาง แพทย์ และบอดี้การด์ต่างก็รีบวิ่งเข้ามา

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ผู้คนก็หนาแน่นในคฤหาสถ์

ทุกคนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฟู่ซื่อถิงจะฟื้นขึ้นมา

“ซื่อถิง แม่รู้ว่าลูกจะต้องตื่นแน่นอน!” คุณนายใหญู่ร้องไห้ด้วยความดีใจ

ฟู่ฮั่น "ซื่อถิง ตื่นเถอะ รู้ไหมว่าเราเป็นห่วงนายแค่ไหน โดยเฉพาะแม่ที่เศร้าจนผมขาวไปหมดแล้ว"

หลังจากตรวจสอบสภาพร่างกายของฟู่ซื่อถิงแล้ว แพทย์ก็พูดกับคุณนายใหญู่ "นี่เป็นปาฏิหาริย์ชัด ๆ! ในระหว่างการตรวจครั้งล่าสุดไม่มีวี่แววว่าจะดีขึ้นเลย ตอนนี้คุณฟู่สามารถพูดได้แล้ว หากยังรักษาฟื้นฟูเป็นไปได้ด้วยดี ต่อไปก็จะฟื้นตัวเป็นปกติได้"

คุณนายใหญู่ที่ดีใจจนตื่นเต้นข่าวดีอย่างกระทันหันนั้น ทำให้ร่างกายรับไม่ไหวขาอ่อนแรงลงและเป็นลมหมดสติไป

ฟู่ฮั่นอุ้มคุณนายใหญู่ออกไป

ภายในห้อง เหลือแพทย์ ป้าจางบอดี้การ์ด ฉินอันอันที่ยืนอยู่ที่ประตูเฝ้าดูเหตุการณืไม่กล้าเข้ามา เธอยังคงสับสนอยู่

ออร่าฟู่ซื่อถิงที่แผ่ออกมาหลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมานั้นดูน่ากลัวมากจริง ๆ

เขานั่งพิงหัวเตียง สายตาแหลมคมของเขาราวกับเหยี่ยวที่มองจิกมาบนใบหน้าของเธออย่างเยือกเย็น

"เธอเป็นใคร?"

น้ำเสียงของเขาทุ้ม ทรงพลังและน่าเกรงขาม

คุณหมอตกใจมากจนไม่กล้าหายใจ

ป้าจางก้มหน้าลงแล้วอธิบายว่า "นายท่าน เธอเป็นภรรยาที่คุณนายใหญ่ให้แต่งงานกับคุณตอนที่คุณป่วยอยู่ เธอชื่อ..."

ริมฝีปากบางของฟู่ซื่อถิงเปิดออกเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาทั้งแข็งทื่อและเย็นชามาก "ให้เธอออกไปเดี๋ยวนี้!"