ตอนที่ 7 ไม่น่าเข้าไปยุ่งเลย

 ตอนที่ 7 ไม่น่าเข้าไปยุ่งเลย

ฝั่งด้านเซี่ยวซือ นางเดินเล่นกับเซียวหลงตั้งแต่ทะลุมิติมานางไม่เคยเข้ามาเดินที่หมู่บ้านและตลาดเลย นี่เป็นครั้งแรก  คราแรกนางจะไม่ตามหลังน้อง ๆ มาแต่ก็กลัวว่าจะเจอผู้ใหญ่นิสัยไม่ดีจึงเดินตามหลังมาเงียบ ๆ และก็เป็นอย่างที่นางคิดเอาไว้ไม่มีผิด

“ท่านพี่ดูตรงนั้นสิขอรับ เขากำลังเตรียมงานกันครึกครื้นน่าดู ข้าอยากให้ตะวันตกดินเร็ว ๆ ”

“เจ้าตื่นเต้นมากสินะ วันนี้ข้าจะพาเจ้ามาแน่นอนแต่ว่ากลับไปที่เรือนเจ้าต้องไปช่วยพี่รองยกน้ำมาใส่ตุ่มเสียก่อนเข้าใจหรือไม่ "

"ขอรับท่านพี่” เด็กชายตั้งตารอช่วงเวลายามเย็น ทั้งสองกำลังเดินกลับเรือนสายตาของเซี่ยวซือหันไปเห็นบุรุษร่างสูงโปร่งแต่งกายดูมีภูมิฐานทว่าเขากำลังทำตัวลับ ๆ ล่อแถมยังดูเหมือนกำลังยืนมองสตรีเปลือยกายอาบน้ำที่เรือนของนาง เซี่ยวซือทนเห็นไม่ได้รีบบอกให้น้องชายรออยู่ถนนสักครู่นางขอไปจัดการกับชายบ้ากามคนนั้นก่อน นางจะทำให้คนที่กำลังเดินผ่านมาได้รับรู้ว่ามีชายบ้าตัณหากำลังแอบดูสตรีเปลืองผ้าอยู่

“เจ้าช่างกล้ากลางวันแสก ๆ ยังมาแอบดูสตรีอาบน้ำเปลืองเสื้อผ้า คนเช่นนี้ต้องจับตัวส่งทางการ ท่านลุงท่านป้ามาดูคนนิสัยไม่ดีแอบดูสตรีอาบน้ำ มาช่วยกันจับไปส่งทางก.... อุ๊บ” บุรุษหันหน้ากลับมาตกใจเมื่อเห็นสตรีนางหนึ่งกำลังตะโกนให้ชาวบ้านมาจับตัวเขา เขารีบใช้มือปิดปากจองนางพร้อมลากตัวนางเดินไปอีกฝั่งเพื่อไม่ให้คนที่เขากำลังตามตัวจับได้ เซี่ยวซือตกใจคิดว่าเขาคิดมิดีมิร้ายดวงตาเบิกโพลงใช้มือทุบที่อกแกร่งของเขาเต็มแรง

“โอ๊ย!! นี่เจ้าตีข้าทำไม เกือบทำให้ข้าเดือดร้อนแล้วมั้ยล่ะ”

“แค่ก ๆ เพราะเจ้ามิใช่หรือที่แอบมองสตรีกำลังอาบน้ำจะมาโทษข้าได้อย่างไรแล้วจับข้ามาทางนี้ทำไมกันอย่าบอกนะว่าเจ้ากำลังคิดไม่ดีกับข้า อย่าเข้ามาใกล้นะมิเช่นนั้นข้าจะตะโกนออกไปให้ชาวบ้านมาช่วย” ชายที่อยู่ตรงหน้าจ้องมองนางตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย

“อย่างเจ้านะหรือข้าจะสนใจ อีกอย่างข้าไม่ได้ดูสตรีอาบน้ำอย่างที่เจ้ากล่าวหาเสียหน่อย ไม่มีหลักฐานอย่ามากล่าวหาข้า”

“ชิ...คิดว่าคนอื่นจะมองไม่ออกหรืออย่างไรสายตาที่เจ้าจ้องสตรีนางนั้นเต็มสองตา กลัวว่าข้าจะพาตัวเจ้าไปส่งทางการเลยคิดโกหกสินะ คนบ้ากามอย่างเจ้าไม่ตายดีแน่ ๆ ” เซี่ยวซือโมโหมากกว่าเดิมเพราะเขาจ้องมองนางตั้งแต่หัวจรดเท้าแถมยังมองนางด้วยสายตาแปลก จนน่าขนลุกนางเดินถอยหลังสองก้าวเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง

“เจ้านี่นะ สมองมีแต่เรื่องอย่างนี้สินะ เอาสิหากพาตัวข้าไปได้ก็เอาไปเลย” เขากอดอกอยู่กับที่ไม่ได้เกรงกลัวเพราะรู้ดีกว่าสตรีร่างบางอย่างนางคงไม่มีทางพาตัวเขาไปทางใดได้

“เฮอะ! ครั้งนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อน อย่าให้ได้เจออีกครั้ง ครั้งหน้าข้าจะจับตัวเจ้าส่งทางการให้ได้ที่ข้าปล่อยไม่ใช่ข้าไม่มีแรงลากตัวเจ้าไปหรอกนะ เพราะข้าเป็นห่วงน้องชายของข้าเท่านั้น” เอ่ยจบเซี่ยวซือรีบเดินกึ่งวิ่งไปหาเซียวหลงทันที ส่วนบุรุษรูปงามยืนหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ สตรีนางนี้แปลกยิ่งนัก เหมือนจะเก่งกล้าแต่ก็แฝงได้ด้วยความหวาดกลัว

“เจิงหลงเจ้าไปสืบให้ข้าทีว่าสตรีเมื่อครู่นี้คือผู้ใดกัน แล้วเมื่อครู่นี้เจ้าเห็นหรือไม่ว่าชายคนนั้นที่เราตามมาไปที่ใดแล้ว” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยบอกบ่าวรับใช้ข้างกายที่อยู่อีกฝั่ง

“เรียนนายท่านเมื่อครู่เหมือนจะมีคนมาช่วยขอรับและหลบหนีไปได้ ตอนนี้ข้าให้ลูกน้องตามหลังไปอีกไม่นานก็คงทราบว่าหลบหนีไปทางใด เหตุใดนายท่านไม่จับกุมทั้งที่ทำได้ปล่อยให้หลุดหนีไปได้อย่างไรขอรับ”

“เพราะข้าต้องการรู้ถึงผู้บงการอยู่เบื้องหลังนะสิ อย่าลืมเรื่องที่ข้าให้จัดการตอนนี้ข้าจะกลับเรือนเสียก่อนคืนนี้ต้องออกมาที่งานเทศกาลอีก”

“ขอรับ” เจิงหลงก้มหัวลงเล็กน้อยรับคำสั่งพรางเดินจากไปทำตามที่นายท่านของตนเองสั่งการเมื่อครู่

             บุรุษรูปงามสูงโปร่งจมูกสันเป็นคม ไม่ว่าจะมองส่วนใดไม่มีที่ติเขาคือใต้เท้าเหรินโม่หลาน ย้ายมาอยู่ที่นี่เพียงไม่นานเพราะได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้ให้มาสืบหาราชการลับ ๆ จึงไม่อยากจะแสดงตัวตนให้ผู้ใดได้รู้ ชาวบ้านจึงคิดว่าเขาคือบุรุษเจ้าสำราญมาท่องเที่ยวเมืองนี้เท่านั้น และเมื่อครู่เขากำลังตามหลังของชายฉกรรจ์ที่ทำตัวน่าสงสัยใบหน้าเสมือนภาพวาดที่เขาได้มาจากฝ่าบาท แต่ต้องแผนพังเพราะสตรีร่างเล็กเมื่อครู่

“ราวกับแมวป่า ขู่ข้าอย่างไร้ความเกรงกลัว ฮึ! น่าสนใจดีจริง ๆ ” เขาเอ่ยออกมาเพียงแผ่วเบาก่อนจะเดินกลับเรือนที่ฝ่าบาทเป็นคนจัดที่พักให้ระหว่างอยู่ที่นี่

          ส่วนเซี่ยวซือนางรีบเดินมาหาน้องชายที่ยืนคอยนางอยู่ เมื่อเซียวหลงเห็นใบหน้าพี่สาวซีดเซียวรีบเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงทันที

“ท่านพี่เป็นอันใดไปหรือขอรับ หรือว่าร่างกายไม่สบายดูสิใบหน้าของท่านเหงื่อไหลแถมยังซีดเผือด เรารีบกลับเรือนกันเถอะขอรับข้ากลัวว่าท่านจะล้มป่วยไปอีก” เด็กชายเป็นกังวลจนออกทางสีหน้า เซี่ยวซือรู้สึกผิดเล็กน้อยก่อนจะลูบหัวของเด็กชายเบา ๆ

“น้องเล็กข้าไม่ได้เจ็บป่วยหรือไม่สบายหรอกนะ วันนี้แค่อากาศร้อนเท่านั้นเองเรากลับเรือนไปรอพี่รองของเจ้ากันเถอะ แค่พักนิดหน่อยข้าคงดีขึ้นไม่ต้องกังวลนะว่าเจ้าจะไม่ได้ออกมาเที่ยวคืนนี้ข้ารับปากแล้วอย่างไรก็ต้องพาเจ้ามา”

“ขอรับ ท่านพี่ไม่เป็นอะไรข้าก็เบาใจ” เด็กชายยิ้มบาง ๆ พรางยื่นมือมาจับมือพี่สาวกลับเรือน เซี่ยวซือหันหลังกลับไปมองกลัวว่าชายคนเมื่อครู่จะเดินตามนางมาเพื่อเอาคืนหรือไม่? ครั้นเมื่อนางหันไปดันไปเห็นเขากอดอกยิ้มพิงต้นไม้ส่งยิ้มหวานมาทางนางเหมือนเยาะเย้ยที่นางไม่สามารถนำตัวเขาไปส่งทางการได้

‘คนบ้าอะไรปากบอกข้าไม่น่าสนใจแต่รอยยิ้มสายตาที่มองอยู่นั่นคืออะไรกัน ข้าไม่น่าเข้าไปยุ่งเลยอย่าให้ได้พบได้เจออีกเลย น่ากลัวชะมัด’