ตอนที่ 8 ไปเที่ยว

ตอนที่ 8 ไปเที่ยว

ยามโหย่ว(18.00) ราตรีมาเยือนท้องนภามีดวงดาวกับดวงจันทร์ขึ้นส่องสว่าง อากาศเย็นสบายจากสายลมที่พัดเอื้อนเอ่ย เสียงเจี๊ยวจ้าวตื่นเต้นของเซียวหลงดังกึกก็องเพื่อเร่งพี่สาวกับพี่ชายของตนให้แต่งตัวออกจากเรือนกันอย่างเร่งรีบ

“ท่านพี่เร็ว ๆ เข้าสิ ข้าอยากไปเที่ยวแล้ว”

“เซียวหลงเจ้าใจเย็น ๆ สิ อย่างไรข้าก็พาเจ้าไปอยู่แล้ว เซียวจ้านเจ้าเตรียมตัวเสร็จหรือยัง เป็นเช่นไรบ้างอาภรณ์ที่ข้านำมาให้เจ้า” เซี่ยวซือเอ่ยถามน้องชายที่แต่งกายอยู่ในห้องส่วนตัว ยามนี้เรือนของนางเริ่มเป็นที่เป็นทางหลังใหญ่ขึ้นมากกว่าแต่ก่อนเพราะได้ของจากระบบมาช่วยเหลือ และช่วยกันสร้างกับน้อง ๆ จึงมีห้องแยกเป็นของตนเองแถมนางยังนำที่นอนในสมัยใหม่มาให้น้อง ๆ จะได้นอนสบาย ๆ ไม่ต้องทนเจ็บหลังจากเตียงแข็ง ๆ อีกต่อไป แม้จะแลกด้วยคะแนนที่มากกว่าของกินแต่นางก็ยอมทำเพื่อให้น้อง ๆ สุขสบายนั่นคือภารกิจของนาง หนึ่งเดือนที่นางมาอยู่ที่นี่เริ่มผูกพันกับทั้งสองจนตอนนี้นางคิดว่าตนเองเป็นพี่สาวของเด็กทั้งสองจริง ๆ

“ข้าเสร็จแล้วขอรับ แต่ว่าพี่ใหญ่ชุดที่ท่านให้ข้า ข้าว่ามันดูแปลกตานะขอรับ ข้าว่ามันไม่เหมาะกับข้าเท่าไหร่นัก “ เซียวจ้านเดินออกมาจากห้องของตัวเอง เซี่ยวซือกับเซียวหลงอ้าปากค้างตะลึงในความหล่อของเซียวจ้าน อาภรณ์สีฟ้าสะอาดตาช่างเหมาะสมกับเขาจริง ๆ สวมใส่แล้วดูเหมือนเป็นบุตรชายของใต้เท้าไม่เหมือนชาวบ้านแม้แต่น้อย

“มันไม่ใช่ไม่เหมาะ แต่มันเหมาะกับเจ้ามาก ๆ ต่างหากนั่งลงเถิดข้าจะทำผมให้เจ้าเอง” เซี่ยวซือจับกายของเซียวจ้านั่งลงที่เก็าอี้ ค่อย ๆ ให้หวีผมที่ยาวสยายของเซียวจ้านก่อนจะจัดทรงรวบผมส่วนด้านหน้าถึงกลางศีรษะมัดไว้กลางศีรษะและปล่อยปอยผมทั้งสองข้างเล็กน้อยส่วนผมด้านหลังก็ปล่อยสยายยาวเช่นเดิมเหมือนซีรี่ส์ที่นางเคยดูในตอนที่นางอยู่ในยุคปัจจุบัน เมื่อจัดการเสร็จแล้วนางจับกายของน้องชายหันมามองดวงตาของนางประกายแวววาว

“เจ้านี่นะดูดีสุด ๆ ไปเลย ราตรีนี้สตรีในหมู่บ้านต้องจับจ้องเจ้าดวงตาไม่กระพริบแน่นอน เราไปกันเถอะ”

“ท่านพี่ข้าเองก็อยากดูดีเช่นนี้บ้าง ” เซียวหลงกระตุกแขนเสื้อของเซี่ยวซือเพราะอยากให้นางสนใจและแต่งกายให้เหมือนพี่รอง เซี่ยวซือยิ้มกว้างดึงแก้มของเด็กชายก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“เซียวหลงยามนี้เจ้าเองก็ดูดีแล้ว เอาไว้เจ้าเติบโตเหมือนน้องรองข้าจะช่วยเจ้าแต่งกายเองไม่แน่เจ้าอาจจะเติบโตมาเป็นชายฉกรรจ์รูปโฉมงดงามยิ่งกว่าเซียวจ้านแน่ ๆ ตอนนี้เราออกเดินทางกันเถอะ อย่าอยู่เกินยามสามเข้าใจหรือไม่พรุ่งนี้เราจะต้องเก็บผักออกไปขายที่ตลาด”

“ขอรับท่านพี่” เซียวหลงยิ้มระรื่นเมื่อได้ยินพี่สาวเอ่ยชื่นชมเขา ทั้งสามพากันเดินไปเที่ยวงานเทศกาล โคมไฟประดับประดาทั้งสองข้างทาง เสียงเพลดังสนั่นผู้คนเดินเที่ยวกันครึกครัก

“ว้าว คนเยอะมากเลยขอรับ ดูนั่นสิขอรับมีแต่ของน่ากินทั้งนั้น” เซียวหลงจ้องมองไปเบื้องหน้าของกินระรานสายตาน้ำลายเริ่มส่อออกมา เซี่ยวซือเอ็นดูเด็กชายตัวน้อยนี่จริง ๆ ทว่าจู่ ๆ นางได้ยินเสียงของสตรีดังอยู่ข้างหลัง

“โชคชะตาวาสนาทำให้ข้าได้พบกับพวกท่านอีกแล้ว การพบพานคงเป็นเรื่องของสวรรค์ลิขิตโชคดีจริง ๆ เลยนะเจ้าคะ” เจ้าของน้ำเสียงไม่ใช่สตรีที่ใดแต่เป็นคุณหนูมู่เสี่ยวเอ๋อร์

“ข้าคิดว่าสตรีที่ใดที่แท้ก็คุณหนูนี่เอง ช่างเป็นโชคชะตาที่ผูกดวงมาอย่างที่คุณหนูกล่าวมาเจ้าค่ะทำให้วันนี้เราได้พบเจอกันเป็นครั้งที่สอง ค่ำคืนนี้คุณหนูช่างงดงามจริง ๆ แม้ว่าผู้คนมากมายเพียงใดก็มิอาจจะบดบังความงดงามของท่านได้ ข้าขอทราบชื่อแซ่ของคุณหนูได้หรือไม่เจ้าคะ เรื่องเงินที่ท่านให้ข้ามาเกินจำนวนข้าจะให้น้องชายของข้านำผักไปส่งท่านพี่เรือนยามรุ่งสาง ”

“ไม่ต้องเรียกข้าว่าคุณหนูหรอกนะ ข้าชื่อว่ามู่เสี่ยวเอ๋อร์เรียกข้าว่าเสี่ยวเอ๋อร์ย่อมได้ มองดูแล้วท่านนะจะมีอายุมากกว่าข้า เช่นนั้นข้าขอเรียกท่านว่าท่านพี่จางเซี่ยวซือได้หรือไม่” เซียวจ้านยืนนิ่งเงียบใบหน้าไร้อารมณ์เขาไม่อยากพบเจอแต่กลับได้พบเจออย่างไม่คาดคิดแถมตอนนี้เหมือนนางจะรู้แล้วว่าครอบครัวของเขาแซ่อะไรถึงได้เรียกพี่เซี่ยวซือถูก

‘สตรีนางนี้ร้ายกาจจริง ๆ ข้าจะไม่ข้องเกี่ยวกับนางแน่นอน’

“ว้าว นี่คุณหนูรู้ชื่อแซ่ของข้าด้วยหรือเจ้าคะ ได้สิเจ้าคะไม่ว่าท่านจะเรียกข้าเช่นไรย่อมได้ เช่นนั้นต่อจากวันนี้หากพบกันอีกคราวหน้าข้าจะเรียกคุณหนูว่าน้องเสี่ยวเอ๋อร์ดีหรือไม่”

“ข้ายินดีเจ้าค่ะ ที่ข้ารู้จักชื่อแซ่ของพี่เซี่ยวซือเพราะถูกชะตากับน้องชายของท่านแต่เขาเย็นชาจริง ๆ”

“โฮ๊ะ ๆ เซียวจ้านของข้ามิได้เย็นชาหรอกเจ้าค่ะ เพียงแค่เป็นคนไม่ค่อยพูดค่อยจาและค่อนข้างขี้อาย วันนี้น้องเสี่ยวเอ๋อร์ก็ออกมาเที่ยวเล่นหรือเจ้าคะ ดีเลยข้าเองก็เป็นคนหวงน้องชายตนเองยิ่งวันนี้สตรีมากมายในงานหันมามองข้าชักเป็นห่วงกลัวว่าเขาจะถูกสตรีขโมยตัวไป แต่หากเป็นน้องเสี่ยวเอ๋อร์แล้วข้าไม่กลัวสักนิดอย่างไรฝากน้องชายข้าด้วยนะเจ้าคะ” เซี่ยวซือรีบผลักน้องชายตัวเองไปใกล้ชิดกับเสี่ยวเอ๋อร์เพราะมองดูจากสายตาแล้วคงจะมีเพียงเสี่ยวเอ๋อร์ที่ชอบเซียวจ้านผู้เดียว นางอยากให้น้องอยู่อย่างสุขสบายและมีคนที่ชอบรักน้องชายของนางจริงๆ โดยไม่ได้สนใจฐานะ ตอนนี้นางเจอแล้วสตรีที่จะฝากเซียวจ้านได้ นางไม่ทันได้ให้เซียวจ้านปฏิเสธรีบคว้ามือเซียวหลงวิ่งแทรกตัวหายวับไปในฝูงชนที่เดินไปมาหนาแน่น

“ทะ.. ท่านพี่อย่าทิ้งข้าสิขอรับ”

“ทำไมเที่ยวกับข้าไม่ดีตรงไหนกัน ไม่เห็นหรือไงว่าพี่สาวของเจ้าหมดห่วงเวลาที่เจ้าอยู่กับข้า ต่อให้เจ้าตามพี่สาวของเจ้าไปคงหาไม่เจอแน่ ๆ คนมากขนาดนี้”

“ข้าเดินเที่ยวเพียงลำพังได้ ข้าเป็นบุรุษมิใช่สตรีบองบางอ่อนแอให้สตรีคุ้มกันเสียหน่อย และข้าเคยบอกแล้วว่าข้ามิได้อยากรู้จักกับท่าน แยกกันตรงนี้ดีที่สุดแล้วอย่าทำตัวเป็นคนดีตีสนิทพี่สาวของข้าอีกเลย สตรีสูงส่งเช่นเจ้าไม่มีทางดีกับชาวบ้านจน ๆ อย่างพวกเราอย่าคิดว่าข้าไม่รู้ความคิดของท่าน ” เซียวจ้านเอ่ยออกมาเสียงแข็งใบหน้าจริงจัง แต่เสี่ยวเอ๋อร์ไม่ได้ยอมแพ้นางหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนที่นางจะยื่นมือไปจับแขนของเขาพรางกอดแขนของเขาแน่น และทำเหมือนว่านางเองที่ไร้เรี่ยวแรง

“เช่นนั้นข้าจะเป็นสตรีที่อ่อนแอให้เจ้าดูแล เช่นนั้นย่อมได้ใช่หรือไม่ วันนี้เจ้าแต่งกายมาดูดีเชียวอย่างที่ท่านพี่เจ้ากล่าวมาดูสายตาของสตรีที่เดินผ่านไปมานั่นสิจ้องมองเจ้าเหมือนอยากจะเขมือบเจ้าทั้งตัว ข้าไม่ยอมหรอกนะเพราะข้าสนใจเจ้าก่อนสตรีพวกนั้น”

‘นางเสียสติไปแล้วแน่ ๆ ข้าเอ่ยออกมาถึงเพียงนี้ยังเข้ามาใกล้ข้า ยิ่งกว่าปลิงเกาะควาย’