ระบบเพิ่มพูนวาสนา

ห้วงเวิ้งแห่งว่างเปล่าไร้อาทิตย์ ดวงดาว และจันทร์สกาวส่องฉาย

อนันตาไร้สิ้นสุดในกาลยาวนานเกินจะนับได้หรืออาจเป็นเพียงเสียวเวลาสั้นแห่งการถอนใจไม่กี่คราแล้วก็มลายไป สิ้นแล้วซึ่งความหวัง ความอบอุ่นเย็นชาทั้งหลายในโลกีย์วิสัย

สถานที่อันว่างเปล่าและขาวโพลน ที่ซึ่งแยกไม่ออกว่าเป็นทั้งฟ้าหรือผืนดิน หากแต่จะเรียกสิ่งนี้ว่าท้องฟ้า มันก็เป็นท้องฟ้าที่ไม่อาจจะรู้ได้ว่าเป็นกลางวันหรือกลางคืน ปกคลุมไปด้วยเงาสลัวรางอันมืดมิดและแสงจาดจ้าอันขาวโพลนสลับกันไปมากลายเป็นผืนนภาอันสุดทนดูที่กระด่างกระดำ ทั้งจะดำก็ไม่ดำจะขาวก็ไม่ขาว เป็นจุดแสงจุดมืดระยิบระยับสลับกัน ยังมีเสียงสาดซ่าบาดแก้วหูเดี๋ยวแว่วเดี๋ยวดับ จนหากคนเป็นได้ยลเห็นคงมิแคล้ววิงเวียนจนต้องอาเจียนออกมาเป็นแน่แท้

โชคดีนะที่นางตายแล้ว

ปรภพช่างอุจาดตาเสียจริง

อมนุษย์ที่ล่องลอยอย่างไร้จุดหมายคิด พลันฉุกสติตัวขึ้นมาได้ว่าตนนั้นคล้ายว่าจะตายเสียแล้ว จบสิ้นชีวิตอเนจอนาถสุดแสนจะน่าเวทนานี้เสียที

ปรภพแห่งนี้เป็นสถานที่พิอันกลนัก ไร้แม่น้ำวั่งชวนเหม็นคาวคละคลุ้งทอดยาว ไม่มีสะพานไน่เหอหรือดอกปี่อั้นสองแดงฉานสองข้างทาง กระทั่งไม่มียายเมิ่งผู้ถือน้ำแกงลืมเลือนอีกต่างหาก

เหมยลี่อิงอดคิดไม่ได้ว่าตนนั้นถูกยมทูตขาวดำพามาผิดที่หรือไม่

หรือเหตุยามเป็นคนตนนั้นแบกเคราห์สังหารมากเกินไป แม้ตายก็ยังไม่อาจเข้าสู่สังสารวัฏต้องกลายเป็นวิญญาณเร่รอนเสียแล้ว?

ดวงวิญญาณของนางไม่รู้อยู่ในสภาพนี้มานานเท่าไร อาจเพราะปราศจากสิ่งใดไว้บอกเวลาให้หญิงสาวรู้ได้ หรืออาจเพราะสำหรับคนตายสิ่งที่เรียกว่าการเดินของเวลานั้นจะสำคัญไฉน

ขณะวิญญาณดวงน้อยกำลังครุ่นคิดอย่างไร้จุดหมายพลันเสียงเสียดแหลมยาวก็ดังก้อง

ปริบ ปริ๊บ ปรี๊บบบบบ

เสียงแหลมยาวยากจะบรรยายดุจดั่งกระเบื้องเสียดแก้วดังขึ้น เหมยลี่อิงแม้รู้ว่าตนไร้ซึ่งร่างกายยังอดเอามือปิดหูตามสัญชาตญาณไม่ได้

“ระบบ...กะ.. ลัง ผูก...ติดกับ ฮะ..”

เสียงบาดแหลมกลายเป็นเยียบเย็นเสียงสาบซ่า ขาดๆ หายๆ คล้ายเสียงเด็กที่หัดพูดอย่างสะเปะสะปะ ฟังดูเป็นจังหวะแต่ไม่อาจเข้าใจความหมายได้

“ระบบกำลังซิงค์ ข้อมูล”

ใช้เวลายาวนานกว่าเสียงจะกลายเคียงคำที่นางน่าจะเข้าใจ แต่เมื่อนำคำต่างๆ มารวมกันกลับกลายเป็นว่านางไม่มีปัญญาเข้าใจพวกมันเสียแล้ว

ระบบคือสิ่งใด ?

แล้วซิงๆ สิง? คืออันใดกัน

“ระบบกำลังดาวโหลดภาษาที่ใกล้เคียงกับโฮสในปัจจุบัน”

“ระบบชดเชยพลังงานที่ถูกโจรกรรมระหว่างดวงดาวหมายเลข792ทำการซิงค์ข้อมูลเสร็จสิ้น”

“ยินดีที่ได้พบโฮสหมายเลข792 ท่านคือผู้เสียหายเหมยลี่อิงใช่หรือไม่”

หญิงสาวแม้ประโยคอื่นไม่เข้าใจ พอฟังประโยคเข้าใจได้บ้างสุดท้ายก็ลอบถอนหายใจโล่งอก “ข้าไม่แน่ใจว่าผู้เสียหายคือสิ่งใด แต่ข้าคือเหมยลี่อิง แล้วท่านเล่าเป็นใครกันยมฑูตหรือ?”

“ไม่อาจกล่าวเช่นนั้นได้ ระบบเป็นเพียงระบบเป็นเครื่องมือที่ถูกสร้างให้มีสติปัญญาเพื่องานตามที่ได้มอบหมาย”

เสียงเยียบเย็นไร้อารมณ์เอ่ยตอบ อัตตาเหมยลี่อิงระงับความฉงนเอาไว้เอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

“เครื่องมือที่มีสติปัญญา? คล้ายอาวุธจิตวิญญาณหรือไม่”

“สามารถเข้าใจว่าเป็นสิ่งที่คล้ายกันได้ แต่การคงอยู่ระบบเป็นสิ่งที่เหนือล้ำกว่านั้นมาก”

ย่อมเป็นสิ่งที่เหนือกว่านั้นมากแน่นอน สิ่งที่สามารถแทรกแซงช่วงชิงดวงวิญญาณคนตายอย่างนางมาจากปรภพได้ต้องทรงพลังมากใด

เหมยลี่อิงยิ่งคิดยิ่งหวาดหวั่น ทราบว่ายามนี้ตนเสียเปรียบอีกฝ่ายมาก นางเอ่ยถามเพื่อหยั่งเชิงเจตนา “เช่นนั้นงานที่เจ้าได้รับมอบหมายคือสิ่งใด”

“โฮสไม่ต้องกังวลระบบไม่ได้มีเจตนาร้าย”

อัตตาของหญิงสาวผ่อนคลายลงเล็กน้อย แม้ไม่เชื่อทั้งหมดแต่เมื่ออีกฝ่ายกล่าวเช่นนั้นย่อมไม่ได้หมายทำร้ายนางอย่างน้อยก็ตอนนี้

เหมยลี่อิงคิดแล้วก็เยาะหยันหรือต่อให้ทำจริงอีกฝ่ายจะทำสิ่งใดได้ อย่างมากก็ถูกลบอัตตาดวงวิญญาณแหลกสลายไปเท่านั้น

เพียงนึกถึงความเจ็บปวดของตนที่ผ่านมา หากนางได้สลายหายไปจริงๆ เช่นนั้นอาจจะดีกว่าแล้วก็ได้

อัตตาดวงน้อยคิดอย่างปลดปลงแล้วรู้ปลอดโปร่งโล่งใจขึ้นมา

อย่างไรก็คงไม่มีสิ่งใดทำร้ายตนไปได้มากกว่านี้อีกแล้ว

“งานของระบบก็คือคืนพลังงานที่ถูกขโมยไปให้กับโลกใบนี้ โฮสในฐานะบุตรแห่งฟ้าดินของโลกใบนี้และจัดเป็นผู้เสียหายรายใหญ่ที่ถูกจึงถูกผูกมัดเอาไว้กับระบบนั่นเอง”

เหมยลี่อิงยิ่งฟังยิ่งไม่เข้าใจ “บุตรแห่งฟ้าดิน? ข้าน่ะหรือ? คืนพลังงานที่ถูกขโมย เจ้าหมายความอย่างไร?”

เสียงอันเย็นชืดชะงักไปก่อนกล่าวว่า “เนื่องด้วยภาษาและวัฒธรรมที่แตกต่างระบบจะทำการอธิบายอย่างง่ายๆ ตัวระบบมาจากรัฐบาลในยุคสมัยแห่งอนาคตข้างหน้าไกลแสนไกล รัฐบาลทำหน้าที่เป็นตัวแทนปกครองและดูแลความเป็นระเบียบเรียบร้อยของเอกภพที่นั่นเทียบได้กับทางการในยุคสมัยของโฮส

ในขณะเดียวกันก็มีโจรสลัดอวกาศที่ไม่ยอมรับการปกครองของรัฐบาลและช่วงชิงพลังงานจากยุคสมัย มิติ หรือโลกที่แตกต่างเพื่อสร้างกองกำลังและก่อกบฎ

นอกจากจะทำให้ประชาชนของเราเดือดร้อนแล้ว ยังทำให้โลกที่ถูกช่วงชิงพลังงานไปได้รับความเสียหายและล่มสลายซึ่งจะส่งผลต่อๆ กันไปเป็นโดมิโน่เอฟเฟค เพื่อหยุดหยั้งโจรกรรมและแก้ปัญญาที่ต้นเหตุ นอกจากจับโจรสลัดเหล่านั้นแล้ว ระบบจึงถูกสร้างขึ้นเพื่อส่งต่อชดเชยพลังงานที่ถูกขโมยมากลับคืนยังโลกใบนั้น”

สิ่งที่เรียกกว่าระบบได้อธิบายยืดยาวเหมยลี่อิงกลับฟังแล้วคล้ายเข้าใจบ้างคล้ายไม่เข้าใจบ้าง “กล่างคือเจ้าเป็นคนจากทางการมาคืนสิ่งที่เรียกว่าพลังงานใช่หรือไม่ แล้วพลังงานคือสิ่งใดกัน”

ระบบขบคิดก่อนอธิบายเปรียบเทียบ “พลังงานก็คือสิ่งที่ทำให้โลกนั้นดำเนินต่อไปได้ มันจะเป็นตัวล่อเลี้ยงและแย่งชิงแข่งขันของสิ่งมีชีวิตในโลกนั้นๆ มนุษย์ในยุคของคุณอาจเรียกมันว่า โชคชะตาหรือวาสนา”

เหมยลี่อิงนิ่งงันก่อนเอ่ยเสียงหนักอึ้ง “เจ้าหมายความว่าโลกใบนี้ถูกช่วงชิงดวงชะตาไป และข้าก็คือผู้ที่ถูกช่วงชิงไปมากที่สุดใช่หรือไม่?”

“สามารถกล่าวเช่นนี้ได้”

“มิน่า... .มิน่าเล่า” อัตตาเหมยลี่อิงหัวเราะเยาะหยันไม่หยุดด้วยความทุกข์ใจ หากนางยังมีร่างกายยามนี้คงหัวเราะจนตัวงอน้ำตาไหลลงมาอย่างน่าสมเพชดุจหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่ง

ชั่วชีวิตนี้นางเหมยลี่อิงคิดเพียงว่าตนเกิดมาโชคร้าย พยายามทำสิ่งก็ไม่ประสบความสำเร็จ ต้องเผชิญความระทมทุกข์ มีชีวิตเอจอนาจ นางจึงคิดว่าตนนั้นเกิดมาเคราะห์หามยามร้ายจนไม่อาจโชคร้ายไปมากกว่านี้ได้อีก กลับคิดไม่ถึงว่าคนเช่นตนจะถูกช่วงชิงวาสนาเสียได้

ช่าง..

ช่างน่าสมเพชจริงๆ

ทั้งยัง

ทั้งยังน่าแค้นใจนัก!

ระบบ972เป็นระบบน้องใหม่ที่เพิ่งรับภารกิจครั้งแรกถึงการสื่ออารมณ์ของมันจะเย็นชาเนื่องจากขาดการชำนาญ แต่จริงๆ แล้วมันประหม่ามาก เมื่อเห็นโฮสโศกเศร้ามันก็ไม่รู้จะเอ่ยปลอบอย่างไร

ทำได้เพียงมองเงียบๆ รอจนกราฟอารมณ์บ่งบอกว่าโฮสสงบใจแล้วจึงถามว่า

“ระบบสามารถย้อนเวลาในโลกขอบคุณได้หนึ่งครั้ง คุณยินดีเริ่มต้นใหม่หรือไม่”

เหมยลี่อิงตอบโดยไร้ความลังเล คำตอบนี้ส่งลึกมาจากจิตใจเจ็บแค้นแน่วแน่ของนาง “ย่อมแน่นอน”