รักร้ายลึก #15

กว่าที่เชษจะยอมให้เจนออกจากคอนโดได้ก็ปาเข้าไปเกือบเที่ยง เพราะไม่ว่าเธอจะแต่งตัวยังไง เขาก็หาข้อตำหนิได้ตลอด

เสื้อกล้ามแบบสปอร์ตเกิร์ลที่เธอใส่ตอนแรก ถูกเขาส่ายหน้าปฏิเสธทันที

“เปิดไปทั้งตัวแบบนี้ เธอจะออกไปเดินหรือแจกเบอร์ให้คนทั้งถนน?”

เมื่อเธอเปลี่ยนมาใส่เสื้อที่ปิดมิดชิดด้านหน้า แต่ด้านหลังกลับผ่าลึกตั้งแต่ต้นคอถึงเอว เชษก็ทำหน้าไม่พอใจอีก

“ใครคิดล่ะ เสื้อแบบนี้...เธออยากโชว์รอยที่ฉันดูดให้คนอื่นดูรึไง?”

“ไอ้บ้านี่! ใครให้นายทำจนเป็นรอยแดงกันล่ะ” เจนค้อนควับใส่เขา พลางเถียงอย่างไม่ยอมแพ้

สุดท้าย หลังจากเถียงกันอยู่นาน เขาก็หยิบเสื้อยืดโอเวอร์ไซส์จากตู้เสื้อผ้าให้เธอใส่ พร้อมกับบังคับให้เธอใส่คู่กับกางเกงขาสั้น

“โอเค แบบนี้ไม่โป๊ละ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ ขณะมองเธอที่ยืนทำหน้ามุ่ย

แต่ถึงจะเป็นเสื้อโอเวอร์ไซส์ ตอนนี้มันกลับดูเหมือนเสื้อพอดีตัว เพราะหน้าอกของเธอที่ใหญ่จนทำให้เนื้อผ้าตึง

“แค่นี้ก็ยังจะเด่น...” เขาพึมพำเบาๆ พร้อมกับถอนหายใจ ก่อนจะตัดสินใจคว้าเสื้อคลุมของตัวเองมาคลุมให้เธอทับอีกชั้น

เจนมองเขาอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“นี่นาย ไหนบอกหิวไง?”

เชษยิ้มมุมปากอย่างพอใจ เมื่อเห็นเธออยู่ในชุดที่เขาเลือกเอง

“ก็นี่ไง ชุดนี้โอเคละ”

เจนได้แต่บ่นพึมพำตามนิสัย พลางเดินไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง ก่อนจะเผลอเหลือบมองเชษที่ยืนอยู่ไม่ไกล

เสื้อยืดธรรมดาของพี่ชายที่เธอหยิบออกมาจากตู้เสื้อผ้า ดูไม่มีอะไรพิเศษและไม่ได้แพงมาก แต่พออยู่บนตัวเขากลับดูราวกับเป็นเสื้อแบรนด์หรูราคาแพงเสียอย่างนั้น

เธอมองเขาอย่างเผลอใจ ใบหน้าหล่อเหลาที่มาพร้อมกับท่าทางมั่นใจ และบุคลิกที่ดูดีในทุกมุม ทำให้เธอต้องยอมรับในใจอย่างเสียไม่ได้—ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหน ก็คงหลงเสน่ห์ของเขาไม่ยาก

คำพูดที่เขาเคยพูดไว้ลอยๆ ยังวนเวียนในความคิดของเธอ

‘ผู้หญิงเป็นคนเข้าหาฉันเอง จะให้ฉันปฏิเสธก็ดูใจร้ายไปหน่อยมั้ย?’

เจนเม้มปากแน่น พยายามดึงตัวเองกลับมาจากความคิดฟุ้งซ่าน ก่อนจะเบือนสายตาไปทางอื่น พลางกระชับกระเป๋าในมือแน่นแล้วเดินตรงไปที่ประตู

“พร้อมแล้ว ไปดิ” เธอเอ่ยเสียงขุ่นกลบเกลื่อนความเขิน ก่อนจะเปิดประตูออกไป โดยมีเชษเดินตามมาติดๆ พร้อมรอยยิ้มบางที่เต็มไปด้วยความพึงพอใจ

ร้านที่เชษพาเจนมาอยู่ในมุมสงบของเมือง โดดเด่นด้วยอาคารกระจกทรงโมเดิร์นที่ตั้งอยู่กลางสวนสีเขียว ต้นไม้สูงใหญ่รายล้อมทั่วบริเวณ สร้างร่มเงาที่เย็นสบาย ทางเดินหินอ่อนนำเข้าสู่ร้านประดับด้วยแสงไฟสีส้มอบอุ่น ขณะเดินเข้าไปด้วยกัน เสียงบ่นพึมพำของเจนก็ยังดังไม่หยุด

“จะกินข้าวแค่มื้อเดียว ทำไมต้องขับรถมาไกลขนาดนี้? แถวคอนโดก็มีร้านดีๆ เยอะแยะ”

เชษยักไหล่ ทำหน้าสบายๆ

“เธอกินแต่ร้านใกล้คอนโดตลอด ไม่เบื่อมั่งรึไง? เปลี่ยนบรรยากาศบ้างสิ”

“นายตั้งใจใช้ฉันเป็นข้ออ้างล่ะสิ?” เจนสวนทันที

เชษหัวเราะเบาๆ พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

“เปล่าซะหน่อย”

“น่าหมั่นไส้จริงๆ!” เจนพึมพำพร้อมกอดอกแน่น เดินตามเขาเข้าไปด้วยสีหน้าที่หงุดหงิดใจ

ทันทีที่ก้าวเข้ามาในร้าน กลิ่นหอมจางๆ ของดอกไม้สดก็ลอยอบอวล พื้นไม้ขัดมันสะท้อนแสงไฟจากโคมดีไซน์เก๋บนเพดาน ผนังด้านหนึ่งเป็นกระจกใสที่เปิดมุมมองให้เห็นสวนด้านนอก โต๊ะไม้เนื้อดีจัดวางอย่างลงตัว ตกแต่งด้วยแจกันดอกไม้เล็กๆ แต่ละโต๊ะมีระยะห่างที่พอเหมาะ สร้างความรู้สึกเป็นส่วนตัว

บรรยากาศภายในร้านเงียบสงบ มีเสียงเพลงแจ๊สเบาๆ คลออยู่ในพื้นหลัง เสริมความผ่อนคลายจนแทบลืมความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง

เจนที่กำลังทำหน้าหงุดหงิด พอเดินเข้ามากลับหยุดชะงักไปชั่วครู่ ดวงตากลมโตมองไปรอบๆ อย่างประทับใจโดยไม่รู้ตัว

“ร้านนี้... สวยดีนะ” เธอหลุดปากพูดออกมา พลางมองกระจกที่สะท้อนสวนด้านนอก

เชษยิ้มมุมปาก “หยุดบ่นแล้วเหรอ?”

เจนสะบัดหน้ากลับมามองเขา ยังคงพยายามรักษาท่าที

“ก็แค่ร้านสวยเท่านั้นล่ะ”

พนักงานพาทั้งคู่ไปยังโต๊ะริมกระจกใสที่มองเห็นสวนด้านนอกได้อย่างเต็มตา เจนหย่อนตัวลงนั่งอย่างเงียบๆ พลางกวาดตามองไปรอบๆ

“เอาล่ะ... ถือว่านายเลือกมาถูกใจฉันก็แล้วกัน” เธอพูดเบาๆ

เชษยักไหล่

“งั้นก็ดี ถือเป็นรางวัลสำหรับฉัน ที่ทนฟังเธอบ่นมาตลอดทางละกัน” พูดจบเขาก็ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธอ

เจนถลึงตาใส่ แต่ก็หยิบเมนูขึ้นมาเปิดอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเมนูของร้านเต็มไปด้วยอาหารฟิวชั่นที่มีทั้งความแปลกใหม่และน่าสนใจ ตั้งแต่ ‘พาสต้าเส้นหมึกดำผัดซอสซีฟู้ด’ ไปจนถึง ‘ข้าวอบใบเตยกับไก่ย่างซอสสะเต๊ะ’

“ฉันเอาพาสต้าเส้นหมึกดำผัดซอสซีฟู้ด” เจนบอกพนักงานก่อนจะวางเมนูลง

“ข้าวอบใบเตยกับไก่ย่างซอสสะเต๊ะ กับน้ำมะนาวโซดา” เชษสั่งตาม

“ของฉันขอเป็นน้ำผึ้งมะนาวโซดาค่ะ” เจนกลอกตาก่อนจะสั่ง พนักงานพยักหน้าและเดินจากไป

บรรยากาศระหว่างรออาหารเงียบลงเล็กน้อย แต่เสียงเพลงแจ๊สเบาๆ และแสงไฟอบอุ่นในร้านกลับทำให้ความเงียบนี้ไม่อึดอัดนัก

“เธอชอบบรรยากาศแบบนี้เหรอ?” เชษถามขึ้น

เจนชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบเสียงเบา

“ก็...ไม่เลว”

“งั้นวันหลังฉันพาเธอไปที่อื่นดีมั้ย?” เชษพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์

“คิดดูก่อนละกัน” เจนตอบพร้อมกลอกตา แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มเล็กน้อย

ไม่นานนัก อาหารที่สั่งก็ถูกนำมาเสิร์ฟ กลิ่นหอมของซอสซีฟู้ดและไก่ย่างลอยมาจนทำให้ท้องร้อง

“ของเธอดูน่ากินดีนะ” เชษพูดพลางมองพาสต้าในจานของเจน

“ไม่ต้องเลย นายกินของนายไปสิ” เจนพูดพร้อมยกส้อมขึ้นชี้หน้าเขา ก่อนจะลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้า

“ปกติเสาร์-อาทิตย์ เธอทำไร?” เชษชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนถามเจน ขณะที่เธอกำลังม้วนพาสต้าเข้าปาก

“ซ้อมมวย” เธอตอบเรียบๆ ราวกับเป็นเรื่องธรรมดา

“ห๊ะ? ซ้อมมวย?” เชษเลิกคิ้ว ดวงตาฉายแววประหลาดใจ

“ทำไมไม่ทำอะไรอย่างที่คนอื่นเขาทำกันบ้างล่ะ?”

เจนวางส้อมลงเล็กน้อยก่อนเอียงคอ ดวงตากลมโตมองเขาอย่างสงสัย

“แล้วมันคือแบบไหนอะ?”

เชษถึงกับไปไม่เป็น เพราะผู้หญิงที่เขาเคยเจอส่วนใหญ่ ถ้าไม่ชวนเขาไปช้อปปิ้ง ก็มักจะลากเขาไปดูหนัง กินข้าว หรือฟังเพลง

“ก็...” เชษพยายามนึก

“ไปช้อปปิ้ง ดูหนัง เที่ยว เล่นอะไรพวกนี้น่ะ”

“หืม...” เจนทำเสียงในลำคอ ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อยเหมือนกำลังขำ

“พวกนั้นส่วนมาก ถ้าฉันไม่ได้โดดเรียน ฉันก็ไปหลังเลิกเรียนอะ”

เธอยิ้มมุมปากอย่างขบขัน เมื่อนึกถึงบรรดาเพื่อนๆ ที่มักชวนเธอโดดเรียนไปเที่ยว

“เธอนี่ไม่เหมือนใครจริงๆ ...” เขาพึมพำเบาๆ พลางยกยิ้มมุมปากบางๆ

“แล้วนายล่ะ พาผู้หญิงมาที่นี่กี่คนแล้ว?” เจนถามขึ้นลอยๆ

เชษชะงักเล็กน้อย ก่อนยิ้มมุมปาก

“ทำไม? อยากรู้เหรอว่า ฉันพาใครมาบ้าง?”

“เปล่า... แค่คิดว่ามันดูเป็นสไตล์นายดี” เจนพูดพลางมองเขาด้วยสายตานิ่งๆ

“เธอคนแรก” เชษตอบเรียบๆ

“เหอะ! ฉันไม่เชื่อหรอก” เจนสวนทันที น้ำเสียงฟังชัดว่าไม่ยอมเชื่อง่ายๆ

เชษยักไหล่ พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ถ้าไม่เชื่อ ก็ถามพนักงานสิ ว่าฉันเคยมาที่นี่กับใครรึเปล่า”

เจนชะงัก เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะม้วนพาสต้าในจานต่ออย่างไม่ใส่ใจ

“ช่างเถอะ ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้น”

แต่ถึงปากจะพูดอย่างนั้น มุมปากของเธอกลับยกยิ้มน้อยๆ อย่างไม่รู้ตัว ท่าทีเล็กน้อยแค่นั้น ไม่รอดสายตาคมของเชษ เขามองเธออย่างพอใจ รอยยิ้มมุมปากของเขาบ่งบอกชัดว่า เขาดูออกว่าเจนกำลังแอบหึง

“ยิ้มอะไร?” เจนถามเสียงห้วน

“เปล่า แค่รู้สึกว่าเธอน่ารักดี” เขาตอบพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

เจนถึงกับกลอกตา พลางบ่นพึมพำเบาๆ

“น่าหมั่นไส้จริงๆ!”

หลังจากทานข้าวเสร็จ เชษขับรถพาเจนมายังร้านเครปเย็นที่ตั้งอยู่ริมสวนสาธารณะเล็กๆ ใจกลางเมือง ร้านนี้เป็นร้านขนมชื่อดังที่คนในละแวกนั้น มักแวะเวียนมานั่งชิลกันในช่วงเย็น

ตัวร้านเป็นบูธเล็กๆ ตกแต่งด้วยสีขาวและน้ำตาลอ่อน ให้ความรู้สึกอบอุ่น มีเคาน์เตอร์กระจกที่จัดวางวัตถุดิบสดใหม่อย่างผลไม้หลากสี ครีมสด และช็อกโกแลตละลายที่หอมหวานจนชวนให้น้ำลายสอ

รอบๆ ร้านมีโต๊ะเล็กๆ จัดไว้ใต้ร่มไม้ใหญ่ เสริมด้วยแสงไฟประดับดวงเล็กที่ส่องสว่างอย่างนุ่มนวล บรรยากาศเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยเสน่ห์ เสียงหัวเราะของเด็กๆ ที่เล่นกันในสวนสาธารณะใกล้เคียง ช่วยเพิ่มความผ่อนคลายให้กับช่วงเวลานี้

“นายพามาร้านนี้ทำไม?” เจนถามขณะก้าวลงจากรถ มองร้านเล็กๆ ด้วยความสงสัย

“พาเธอมากินของหวานไง” เชษตอบเรียบๆ พร้อมเดินนำไปยังร้าน

“ไม่ถามก่อนเหรอว่า ฉันชอบรึเปล่า?”

เชษหันมามองพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“ถ้าเธอไม่ชอบ เดี๋ยวฉันกินเอง”

เจนส่ายหน้าพร้อมถอนหายใจ

“นายนี่...ดูมั่นใจ มั่นหน้าเกินไปนะ”

เชษและเจนนั่งเคียงข้างกันที่โต๊ะเล็กใต้ต้นไม้ เจนเปิดเมนูในมืออย่างลังเล ก่อนเลือกเครปเย็นสอดไส้กล้วย ช็อกโกแลต และวิปครีม ส่วนเชษสั่งเครปไส้สตรอว์เบอร์รี ครีมสด และซอสบลูเบอร์รี

“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันกินเครปเย็นแบบนี้เลยนะ” เจนพูดขณะใช้ส้อมตัดเครปคำแรก

“จริงเหรอ? ฉันนึกว่าเธอเคยกินแล้วซะอีก” เชษพูดขณะกัดเครปของตัวเอง

“ฉันไม่ค่อยกินของหวานเท่าไหร่” เจนยิ้มเล็กน้อย ขณะตักเครปเข้าปาก

“ถึงเธอไม่กินของหวาน ตัวเธอก็หวานอยู่ละ” เชษพูดขึ้น พร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์ จนเจนต้องเหลือบตามอง

ยังไม่ทันที่เธอจะโต้กลับ เชษก็ยื่นมือมารั้งท้ายทอยของเจนเบาๆ ดึงตัวเธอเข้ามาใกล้จนดวงตากลมโตเบิกกว้าง

“นี่นายจะ—” คำพูดยังไม่ทันหลุดจากปาก ริมฝีปากของเชษก็ประกบลงบนปากบางของเธอทันที

จูบร้อนแรงแต่แฝงความหวาน เขาสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กของเธอ ลิ้มรสเครปเย็นที่ยังหลงเหลืออยู่ในปากของเธออย่างเชื่องช้า เจนได้แต่หลับตาแน่น พยายามตั้งสติ แต่หัวใจกลับเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก

“อื้ม...หวานกว่าเครปอีก” เชษพูดพลางยิ้มมุมปาก เมื่อถอนจูบออก ใบหน้าของเขายังคงใกล้เธอจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ

เจนนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ใบหน้าแดงจัด เธอใช้กำปั้นเล็กๆ ทุบไหล่เขาไม่ยั้ง

“เชษ! นายมันบ้า!”

เชษหัวเราะในลำคออย่างพึงพอใจ มือหนายกขึ้นลูบต้นคอเบาๆ พร้อมมองใบหน้าแดงระเรื่อของเธอ

“ก็เธอไม่กินของหวานนี่”

“ไอ้คนเจ้าเล่ห์!” เจนพูดเสียงขุ่น แต่กลับยิ่งทำให้เชษยิ้มกว้างกว่าเดิม