บทที่14

ฟอด ฟอด

"ปล่อยเลย ไอ้พิทบูล"

"กัดฉันจนเป็นรอยเต็มตัวแล้วเนี่ย"

"ไม่ปล่อย"

"เธอทำให้ฉันไม่ได้ไปเที่ยว"

"ต้องรับผิดชอบ"

"เพราะฉัน?"

"อืมหึ"

"อ๊ะ"

"นี่ หมันเขี้ยวหว่ะ"

จุ๊บ จ๊วบ

ผมที่กำลังนอนซบหน้าซุกก้อนนุ่มนิ่มและกอดเธอไว้ในอ้อมแขนบนโซฟาตัวเขื่องสนามรบของเราเมื่อชั่วโมงที่แล้ว หูก็คอยฟังเธองอแงใส่ผมทันทีที่หายเหนื่อย ก่อนจะยัดเยียดข้อหาให้เธอกลับเพราะอยากจะหาเรื่องกินลูกหมูตัวกลมกลมผิวอมชมพูนี่ต่อ ปากร้อนของผมจู่โจมเข้าที่ภูเขาลูกใหญ่ตรงหน้าทันทีไม่รอให้เธอได้คัดค้าน ผิวของเธอมันนุ่มลื่นจนมือหนาของผมไม่อยากจะปล่อย แก้มกลมกลมของเธอมันหอมจนอยากจะกดจมูกลงไปอยู่ซ้ำซ้ำ ปากของเธอมันหวานจนริมฝีปากร้อนของผมอยากจะชิมแล้วชิมอีก และอยากจะไล่ชิมไปตั้งตัวอีกครั้ง จึงค่อยๆ ไล่ลงไปค่อยๆ ชิมซอกคอนิด หัวไหล่มนหน่อย ขบเม้มต้นแขนเล็กน้อยน้อย ไล่ลงมาตามหน้าท้องแบนราบไล่เลียจนทั่ว แล้วมาหยุดตรงเนียนนุ่มสามเหลี่ยมที่แดงระเรื่อเพราะฝีมือลูกชายผม ก่อนจะค่อยๆ ใช้ลิ้นไล่เลียไปตามรอยแยกจนเธอถอยหนี สองมือร้ายของผมจึงต้องเลื่อนไปจับล็อคสะโพกกลมของเธอไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหนได้อีก และลงลิ้นจัดการเธอต่อทันทีไม่ให้เธอได้พักหายใจ จนเธอต้องจิกเล็บสวยลงบนไหล่แกร่งของผมให้พารู้สึกแสบ และพาเธอปล่อยใจไปกับผมได้อีกครั้ง เพราะไม่อยากเสียเปรียบเธอผมจึงพาแท่งร้อนของผมตามเข้าไปอีกหนและพาเราสองคนล่องลอยไปจนฟ้าเกือบสว่าง ฟอด

"ลูกหมู ตื่นมากินโจ๊กเร็ว"

"อื้อ อย่ามากวนกันนะ"

"ปวดหัว"

"ตื่นมากินข้าวจะได้กินยา"

"หรือจะให้ฉันยกมาป้อน"

"ป้อน"

"ได้คับคุณหนู"

"หึ"

ผมถึงกับขำให้กับความงอแงเพราะโดนพิษไข้เล่นงานของเธอ ก่อนจะเดินออกมาเทโจ๊กหมูใส่ไข่ลวกลงในชาม พร้อมกับหยิบยาลดไข้ติดมือมาด้วย แล้วถือมาวางที่ตู้เล็กข้างหัวเตียงค่อยๆ พยุงเธอลุกขึ้นมานั่งโดยมีผมซ้อนอยู่ข้างหลังเพื่อประคองตัวเธอที่พร้อมจะทิ้งตัวลงนอนทุกเมื่อไว้ แล้วหันไปหยิบชามโจ๊กมาถือไว้ในมือ ส่วนอีกข้างก็หยิบช้อนมาตักป้อนเข้าปากเธอหนึ่งคำป้อนเข้าปากตัวเองหนึ่งคำสลับกันไปจนหมด เสียงหายใจที่ดังสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเธอหลับสนิทไปแล้ว หลับกลางอากาศทั้งๆ ที่ยังไม่ได้กินยา ผมจึงต้องค่อยๆ จับตัวเธอให้นอนในท่าทางที่สบาย ก่อนจะแกะยาเข้าปากผมพร้อมน้ำแล้วป้อนเข้าปากเธอจนสำเร็จ 

ผ่านไปสองชั่วโมงแล้วที่ผมคอยเช็ดตัวลูกหมูเพื่อหวังให้ไข้ลดอยู่ไม่ห่าง ซึ่งตอนนี้เธอก็นอนกอดแขนแกร่งของผมไว้แน่นราวกับมันจะช่วยคลายหนาว ผมที่นั่งมองเธออยู่ไม่ห่างมองดูลูกหมูที่หมดฤทธิ์ก็ดูน่ารักดีแต่น่าสงสารมากกว่า หนำซ้ำพลอยทำให้ผมแอบเหงา อยากให้เธอรีบหายแล้วตื่นมาโวยวายเถียงแข่งกับผมแบบเดิม แต่ที่เธอต้องนอนซมแบบนี้ก็เพราะผมเองที่ยั้งตัวเองไม่อยู่จัดหนักจัดเต็มใส่เธอจนเกินไปมาก นับถอยหลังรอเลยถ้าเธอตื่นมาและหายดี หูผมคงชาไปหลายวันหรือไม่ก็ห้ามไม่ให้ผมเข้าใกล้หรือไม่ก็หาเรื่องให้ผมพาไปกินโอมากาเสะ ซึ่งบอกเลยว่าผมขอเลือกข้อสุดท้ายโดยไม่ต้องหยุดคิด "ขอโทษคับลูกหมู จุ๊บ"

"โอ๊ย อ้วน เจ็บนะ"

"สมน้ำหน้า เพราะนายนั่นแหละ"

"ฉันเลยป่วย จนขาดเรียน"

"โทษฉันคนเดียวได้ไง"

"ตอนทำก็ช่วยกันขยันขันแข็งเหอะ"

"นี่ หยุดเลยนะ"

"อยากหูขาดใช่มั้ย"

"ยอม ยอม ไม่สู้แล้ว"

"ต่อไปนี้ นายมานอนห้องนั่งเล่นเลย"

"เดี๋ยวฉันสั่งที่นอนปิคนิคมาให้"

"ไม่"

"หรือจะนอนบนลู่วิ่ง เลือก"

"ไม่เลือก ตลกนะอ้วน"

"เดี๋ยวพาไปกินโอมากาเสะ"

"..."

"ที่ญี่ปุ่น ตลอดทริป"

"..."

"ขอคิดดูก่อน"

"หึ"

ผมซื้อหวยไม่ถูก ทันทีที่เธอหายดีก็กลับมาโวยวายเสียงดังปากแจ๋วยืนอยู่บนโซฟาทำท่าทางเหมือนนางยักษ์ แถมยังเอามือเล็กเล็กมาดึงหูผมจนเกือบหลุดอีก แล้วก็ตามที่ผมคาดมาให้ผมเลือกว่าจะนอนตรงไหนทำเป็นใจดีจะซื้อที่นอนให้ผมใหม่ ผมเลยยื่นข้อเสนอสุดแสนจะสปอร์ตสายเปย์ไปให้ แต่ก็ยังทำเป็นลังเลทั้งที่แววตาของเธอมันลุกวาวเปล่งประกายอย่างปิดไม่มิด หึ

ผ่านไปเกือบชั่วโมงกับความเงียบที่มีแต่เสียงแอร์จนผมอดแปลกใจไม่ได้ เลยเหลือบตาไปมองคนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ภาพที่ฉันทำผมเกือบหลุดขำ เพราะยัยลูกหมูกำลังดูรีวิวอาหารที่ญี่ปุ่นเข้าหน้านั้นออกหน้านี้ ปลาดิบร้านไหนดี ข้าวหน้าเนื้อต้องไปที่ไหน เธอแคปชื่อร้านเก็บไว้หมดสงสัยรายชื่อร้านที่เธอลิสต์ไว้คงยาวเป็นหางว่าว ผมจึงกลับมานั่งกดสั่งยาช่วยย่อยมาหนึ่งลังทันที ยัยลูกหมู ก็คือยัยลูกหมู หึ