ตอนที่ 4 เผชิญหน้า

วันนี้จันทร์หอมกับพรรคพวกก็มาช่วยงานที่บ้านท่านนายก อบต.เหมือนเคย

"ตกลงท่านจะสู่ขวัญใครวะ"

แทนเอ่ยถาม

"นั่นดิ้ แต่เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็คงรู้แหละว่าท่านจะสู่ขวัญใคร"

ต้อมเอ่ยขึ้นมาบ้าง

"แต่วันนี้รู้สึกคึกคักเป็นพิเศษนะว่ามั้ย"

วริษาพูดพลางบุ้ยปากไปทางกลุ่มชายหนุ่มสี่ห้าคนที่กำลังช่วยกันยกโต๊ะอยู่ตรงลานหน้าบ้าน "แต่ละคนน่าเก็บมาทำพ่อของลูก อิอิ "

วริษาพูดตาเป็นประกาย ทุกคนจึงมองไปทางนั้นพลางหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน จันทร์หอมก็ได้แต่ส่ายหน้าให้กับความทะเล้นของเด็ก ๆพวกนั้น โดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองมาอย่างไม่พอใจอย่างมากพลางพึมพำ

"หน้าไม่อาย"

แล้วเดินเข้าไปในบ้าน

"จันทร์หอม เอ้ย "

ป้านภาเรียกเธอ จันทร์หอมจึงวิ่งไปพลางขานรับ

"ขา.. ป้าว่าไงคะ"

"ช่วยไปหยิบผ้าปูโต๊ะหมู่บูชาในห้องเก็บของให้ป้าหน่อยจ้ะ ทางโน้น"

ป้านภาชี้มือเข้าไปในตัวบ้าน เธอจึงเดินตามไปทางที่ป้านภาชี้

"เอาไงดีหว่า"

จันทร์หอมเกาหัว เพราะมันมีสองห้องครั้นจะกลับไปถามป้านภาก็เกรงแกจะว่าใช้ไม่ดำไม่แดง เธอจึงเสี่ยงเปิดประตูที่ใกล้ตรงหน้าเธอที่สุด

แอ๊ด .... เสียงเปิดประตูของจันทร์หอม ทำให้คนที่อยู่ในห้องนั้นลุกขึ้นจากเตียงที่ตัวเองกำลังนอน

"ชิ..หายแล้ว ไม่ใช่ห้องเก็บของ"

จันทร์หอมพึมพำ และกำลังจะปิดประตูไว้ตามเดิม แต่แขนของเธอก็ถูกมือใหญ่กระชากเข้ามาในห้อง เธอเตรียมจะกรี๊ด แต่มืออีกข้างก็ปิดปากเธอไว้

"เงียบ"

เสียงห้าวทุ้ม กระซิบที่ข้างหูเธอ

"ถ้าเธอเงียบฉันจะปล่อย"

จันทร์หอมตาเบิกโพลงแต่ก็ยังมีสติพยักหน้า เขาจึงปล่อยมือเธอ จันทร์หอมหันหน้ามาเผชิญหน้ากับเขา

"ขอโทษค่ะ จันทร์ เอ้ยฉันจะมาเอาของในห้องเก็บของ แต่เข้าห้องผิด"

"เข้าห้องผิด หรือตั้งใจมาอ่อยกันแน่"

เขาเอ่ยปากพลางสำรวจเธอด้วยสายตาดูแคลน เห็นแบบนั้นจันทร์หอมก็หน้าร้อนผ่าวด้วยความโมโห

"อ่อยบ้าอะไรกัน เราไม่รู้จักกัน ไม่เคยเห็นหน้า จะมาอ่อยคุณได้ไง "

จันทร์หอมพูดออกมาด้วยความไม่พอใจ พลางรีบถอยออกมา และเปิดประตูห้องข้าง ๆกันก็เจอผ้าปูโต๊ะหมู่วางอยู่บนชั้นวางของจึงรีบหยิบและวิ่งออกมา

"ซวย ชิ.."

จันทร์หอมสบถ

"ได้แล้วค่ะป้านภา"

เธอยื่นผ้ามาให้ป้านภา

"จ้าช่วยป้าปูโต๊ะ หน่อยจ้ะ"

จันทร์หอมจึงช่วยป้านภาปูโต๊ะ เสร็จแล้วเธอจึงเดินเลี่ยงไปทางกลุ่มของวริษาที่กำลัง เช็ดแก้ว ถ้วยจานชามอยู่ตรงลานหน้าบ้าน โดยมีสายตาของคนตัวใหญ่มองตามมา

" เห้ยใครวะนั่น ตัวอย่างกะยักษ์"

ต้อมเอ่ยปากออกมา พลางมองไปทางป้านภา ที่เหมือนแกกำลังคุยอยู่กับใครที่พวกเธอไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แต่จันทร์หอมจำได้ว่าเป็นอีตายักษ์ที่อยู่ในห้องเมื่อกี้ ที่พูดจาไม่ดีกับเธอคนนั้นนั่นเอง

"วันนี้ก็ดึกอีกแล้ว ลำบากพวกเธอแย่เลยแต่ยังไงก็ขอบใจพวกเธอมากนะ"

ท่านนายก อบต. กล่าวขอบอกขอบใจพวกของจันทร์หอม "ไม่ลำบากอะไรเลยค่ะท่าน"

จันทร์หอมกล่าวออกมา

"ถ้าอย่างนั้นพวกหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะท่าน"

เธอยกมือไหว้ท่านนายก อบต. กำลังจะหันหลังเดินออกไป แต่ท่านเรียกไว้ซะก่อน

"เดี๋ยวก่อนเด็ก ๆ "

ท่านกล่าวออกมา

"มารู้จักลูกชายคนเดียวของลุงกัน"

หลังจากนั้นก็แนะนำผู้ชายตัวโตคนหนึ่ง อายุราวสามสิบต้น ๆ หน้าตาคมเข้มค่อนไปทางดุ ผิวคล้ำ ตัวสูงใหญ่สูงน่าจะร้อยแปดสิบได้

"นี่คือผู้กองขุนเขา อนันต์ชัย ลูกชายคนเดียวของลุง เพิ่งกลับมาจากสามจังหวัดชายแดนใต้ เขาจะมาประจำการที่นี่ ลุงก็เลยจะสู่ขวัญให้ไงล่ะ"

"สวัสดีค่ะ , ครับ"

จันทร์หอม วริษา ต้อม แทน ตุ๊ต๊ะ กล่าวออกมาเกือบจะพร้อมกัน พร้อมกับยกมือไหว้ ชายหนุ่มคนนั้น ท่านนายก อบต. จึงแนะนำว่าใครเป็นใครบ้าง หลังจากนั้นพวกเธอก็ลากลับ

"ท่านนายก อบต.มีลูกชายด้วยเหรอวะ ไม่เคยเห็นรู้เลย"

วริษาพูดขึ้นมา พลางหันมาถามจันทร์หอม

"พี่จันทร์ พี่รู้ไหม "

"พี่จะรู้ได้ไง พี่ไปอยู่ กรุงเทพฯ ตั้ง สิบปี" จันทร์หอมส่ายหน้า

"แกไม่เคยเล่าให้ฟังเลยเหรอพี่จันทร์ในฐานะที่พี่เป็นเลขาอ้ะ"

แทนถาม "ไม่เคยเล่าเลย แกล่ะตุ๊ต๊ะ รู้ไหม" จันทร์หอมหันไปถามน้องชาย

"รู้แต่ว่าลูกชายแกเป็นทหาร นาน น้านทีถึงจะกลับมาอยู่บ้านเห็นว่าไม่ค่อยถูกกันกับพ่อน่ะ" ตุ๊ต๊ะบอกกับทุกคน