รักข้างสังเวียน

ในช่วงบ่ายแก่ ๆ ท้องฟ้าเริ่มขมุกขมัว ราวกับจะรู้ว่าใกล้เวลาเลิกงาน ‘ไม่ทันอีกแล้วสินะ’ พิรุณาพึมพำกับตัวเอง พลางมองเม็ดฝนที่เริ่มโปรยปรายลงมานอกหน้าต่าง

วันนี้คงต้องทำงานรอฝนหยุดอีกตามเคย เธอถอนหายใจพลางเอื้อมมือไปเปิดคอมพิวเตอร์ที่เพิ่งปิดไป

“กริ๊ง กริ๊ง” เสียงโทรศัพท์โต๊ะทำงานของใครสักคนดังขึ้น แต่ไม่มีทีท่าว่าใครจะยอมรับสาย พิรุณาเลยตัดสินใจดึงสายมาที่โต๊ะตัวเอง “สวัสดีค่ะ แผนกค้นคว้าทางวิชาการค่ะ ไม่ทราบเรียนสายใครคะ”

“ยัยฝน ชั้นเอง ไม่ต้องสุภาพขนาดนั้นก็ได้” เสียงที่คุ้นเคยของดาริกา หรือดาว ลอยมาตามสาย

“ยัยดาว โทรเข้าที่ทำงานทำไม ไม่โทรเข้ามือถือล่ะ”

“โทรแล้ว แต่แกไม่รับ”

พิรุณาเหลือบมองโทรศัพท์ของตัวเองแล้วก็พบว่ามีมิสคอลจากดาวหลายสาย เธอแทบไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเพื่อนของเธอคนนี้คงทะเลาะกับแฟนตามเคย

ณ ร้านอาหารแห่งหนึ่ง

หลังจากคุยกับดาวเธอก็ได้ปิดคอมพิวเตอร์อีกครั้ง เพราะทนการออดอ้อนของเพื่อนไม่ไหว

“แกคิดดูสิ เขาไม่แคร์ชั้นเลย จนถึงวันนี้ก็ยังไม่มาง้อ แล้วรู้ไหม ชั้นไปถามเพื่อนที่ทำงานเขา เพื่อนเขาบอก เขามีคนใหม่แล้วเป็นเด็กฝึกงาน ใช่สิ พวกเรามันแก่แล้ว!!!” ดาริการะบายเสียงดังลั่นร้าน จนลูกค้าโต๊ะข้างๆ ต้องหันมามอง

พิรุณาปล่อยให้ดาริการะบายความในใจออกมาจนหมดโดยไม่ได้พูดตอบโต้สักคำ เพราะรู้ดีว่าเดี๋ยวดาริกากับแฟนก็คงจะกลับมาคืนดีกันเหมือนครั้งผ่าน ๆ มา

ทั้งสองนั่งอยู่ด้วยกันจนร้านใกล้ปิด จึงได้แยกย้ายกันกลับ พิรุณาถอนหายใจด้วยความโล่งใจ ที่แยกจากดาริกาได้เสียที ในตอนนี้เธอกำลังลังเลว่าจะกลับคอนโดอย่างไรดี เพราะตอนหัวค่ำฝนตก ตอนนี้รถจึงยังติดอยู่ พิรุณายืนคิดอยู่นานก่อนตัดสินใจที่จะเดินกลับคอนโดของเธอ

ระหว่างทางเท้าที่เฉอะแฉะ เธอก็เดินมองดูสองข้างทาง ภาพคุณแม่กางร่มให้ลูกน้อย ภาพแม่ค้าที่ยังคงเข็นรถขายของท่ามกลางสายฝน มันทำให้ใจของเธออุ่นขึ้นมานิดหน่อย และพาลทำให้เธอคิดถึงครอบครัวที่อยู่ต่างจังหวัด

“ลาก่อนนะครับ เดี๋ยวใกล้วันแข่งผมจะพาเขามาซ้อมที่นี่นะครับ” เสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูติดสำเนียงแปลก ๆ ดังขึ้น จนปลุกพิรุณาจากภวังค์ เธอกระพริบตาปริบ ๆ หันไปทางต้นเสียง ก็เห็นชายหนุ่มสองคนกำลังโค้งตัวขอบคุณชายอีกคนอยู่ตรงหน้าค่ายมวย

ก้มตัวเยอะแบบนี้คงเป็นคนญี่ปุ่นแน่ ๆ ความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัวของพิรุณา

พิรุณาหยุดยืนมองโดยอัตโนมัติ เพื่อรอดูหน้าให้ชัด ๆ ว่าใช่แบบที่เธอคิดหรือเปล่า เมื่อชายทั้งสองเงยหน้าขึ้นมาเธอก็รู้ว่าข้อสันนิษฐานเธอถูกต้อง เพราะชายที่ดูเด็กกว่าใส่เสื้อลายธงชาติญี่ปุ่น เมื่อหายคาใจเธอก็ผละจากที่นั่น เพื่อมุ่งหน้าไปยังคอนโด โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองตามหลังเธอไป

“ริคุ เหม่ออะไร?” ชายชาวญี่ปุ่นที่ดูสูงวัยกว่ากล่าวทักขึ้นมา ทำให้เขาต้องละสายตาจากผู้หญิงคนที่เพิ่งเดินจากไป

“ไม่มีอะไรครับ” ริคุตอบ เรียว หัวหน้าค่ายมวยญี่ปุ่น ที่เขาสังกัด ก่อนจะเดินตามไปขึ้นรถเพื่อตรงไปยังสนามบิน แต่ระหว่างที่ก้าวเท้าไป เขาก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองหญิงสาวคนนั้นอีกครั้ง

เขามองเห็นเธอเดินมาแต่ไกล ตั้งแต่เธอยังเป็นเพียงจุดเล็ก ๆ อยู่ริมถนน เธอดูเหมือนจะสนใจทุกสิ่งรอบตัว ไม่ว่าจะแม่ค้า พุ่มไม้ หรือแม้แต่แอ่งน้ำบนพื้น จนกระทั่งเธอเดินเข้ามาใกล้ พอดีกับที่เขาต้องก้มตัวทำความเคารพเจ้าของค่ายที่ไทย เมื่อเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง สายตาของเขาก็บังเอิญไปหยุดอยู่ที่เธอพอดี

เขาก็ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงได้สนใจผู้หญิงคนนี้มากขนาดนี้ บางทีอาจเป็นเพราะท่าทีสบาย ๆ ไม่ปรุงแต่ง หรือรอยยิ้มบาง ๆ ที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้าเธอเวลาที่เธอเห็นอะไรน่าสนใจรอบตัวก็เป็นได้

ณ ห้องที่คอนโด

เมื่อพิรุณากลับมาถึงห้อง เธอก็รีบอาบน้ำด้วยกลัวจะเป็นหวัด เมื่ออาบน้ำเสร็จเตรียมตัวจะเข้านอน เสียงมือถือก็ดังขึ้น

“ยัยฝน ฮือ” เสียงดาริกาสะอึกสะอื้นดังออกมาจากโทรศัพท์

“มีอะไร ใจเย็น ๆ ค่อย ๆ พูดนะดาว” เธอปลอบเพื่อนด้วยถ้อยคำที่คุ้นเคย

“ฝน พี่ภาคย์มาขนของออกจากห้องฉันไปหมดเลย เขาพาคนใหม่มาด้วยนะ ฮือ ชั้นจะทำอย่างไรดี” ดาริกาปล่อยโฮ

หลังจากปลอบใจอยู่พักใหญ่ดาริกาก็ยอมวางสายปล่อยให้ฝนได้พักผ่อน ฝนถอนหายใจ ค่ำคืนนั้นเธอพลิกตัวไปมาบนเตียง เธอคิดว่าครั้งนี้แฟนของดาริกาคงจะเลิกขาด เพราะปกติเวลาทะเลาะกันไม่เคยจะขนเสื้อผ้าออกจากห้องไปเลยสักครั้ง

“เฮ้อ ชั้นต้องทำหน้าที่เพื่อนที่ดีที่สุดในโลกของยัยดาวต่อไปอีกนานสินะ” เธอถอนหายใจยาวเหยียด

เช้าวันเสาร์ที่สดใส

แต่ก็เหมือนไม่ได้สดใสสำหรับพิรุณาเท่าไหร่ เธอถูกดาริกาลากออกมาทำบุญ วัดไหนที่ในเพจรีวิวบอกไปขอพรแล้วแฟนเก่าจะกลับมา ดาริกาก็พาเธอไปหมด

“ดาว วันนี้พอก่อนไหม เราเหนื่อยแล้ว แวะหาอะไรกินก่อนดีไหม กองทัพต้องเดินด้วยท้องนะ” พิรุณาโอดครวญกับดาริกา วันนี้ตั้งแต่เช้าจนถึงบ่ายสาม เธอยังไม่ได้แวะหาอะไรกินเลย

ดาริกาหันมามองสภาพเพื่อนแล้วจึงหาร้านใกล้คอนโดเพื่อกินข้าว

“นี่ดาว ชั้นว่านะเธอก็ตัดใจเสียเถอะ ไอ้ภาคย์มันมีคนใหม่แล้ว มันไม่กลับมาหรอก” เมื่อพิรุณากินอิ่ม เธอก็มีอารมณ์ดึงสติเพื่อน

“แกไม่เคยมีความรักก็พูดง่ายสิ คนเรามันตัดใจง่าย ๆ ได้ที่ไหนล่ะ” ดาริกาตัดพ้อเพื่อน แต่มือก็ตักอาหารที่เพื่อนชอบลงบนจานให้

พิรุณาหยิบมือถือเปิดหน้าค้นหาให้ดาริกาดู “ถึงฉันจะไม่เคยมีความรัก แต่ฉันก็ใช้อินเตอร์เน็ตเป็นย่ะ นี่ไงเขาบอกว่าเมื่อคนเราอกหักควรจะหากิจกรรมแปลกใหม่ทำ หรือไม่ก็หาแฟนใหม่ไปเลย จะช่วยให้ลืมแฟนเก่าได้”

“แล้วฉันจะไปหาแฟนใหม่ได้ยังไง เธอดูฉันตอนนี้สิ น้ำหนักขึ้นมาหกกิโล ใครจะมาเอาคนแบบชั้น” ดาริกาพูดอย่างปลงๆ ว่าแล้วก็ปาดน้ำตา ก่อนจะมองหน้าตัวเองในเงาสะท้อนของช้อนอย่างพิจารณา

หลังจากกินเสร็จทั้งสองก็เดินกลับคอนโด ระหว่างเดินอยู่นั้นก็มีเสียงเรียกขึ้นมา

“พี่สาวคนสวย สนใจเรียนมวยไหมครับ วันนี้เรามีโปรนะครับ ซื้อคอร์ส 1 แถม 1 เรียนมวยลดความอ้วนดีนะพี่” เด็กหนุ่มหน้าตาดีสองคนวิ่งมายื่นโบรชัวร์ให้แก่ทั้งคู่

“ยังไม่สะดวกค่ะ ตอนนี้เป็นสมาชิกยิมอยู่แล้ว” ดาริกาตอบพลางมองหน้าเด็กหนุ่มและคิดในใจว่าหน้าตาดีมาก ถ้าอยู่ในยิมที่เธอเป็นสมาชิกสาว ๆ คงแย่งคิวจ้างเป็นเทรนเนอร์แน่แน่

พิรุณามองโบรชัวร์แล้วก็คิดว่าหากปล่อยให้ดาริกากลับไปเล่นที่ยิมเดิม เจอบรรยากาศเดิม ๆ คงไม่หายอกหักแน่ ๆ ที่สำคัญยิมนั้นภาคย์ แฟนเก่าดาริกาก็เป็นสมาชิก เดี๋ยวไปเจอกันแล้วลำบากเธอมาปลอบอีก ไหน ๆ จะหาอะไรใหม่ ๆ ทำแล้ว ก็ต้องให้มันแปลกใหม่จริง ๆ สิ เธอเลยเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มทั้งสอง โดยไม่รอช้าให้ดาริกามีโอกาสปฏิเสธ

“ชั้นสนใจ ขอทดลองคอร์สนึงก่อนนะ” ว่าแล้วเธอก็ลากแขนเพื่อนของเธอเข้าไปสมัคร