เปลี่ยนที่ซ้อม

“น้องไก่โต้ง! น้องจูเนียร์! เดือนหน้าอยากไปเที่ยวต่างจังหวัดไหมจ๊ะ?” เสียงเจื้อยแจ้วสดใสของดาริกาดังนำมาก่อนที่เจ้าตัวจะเดินมาถึงตัว

ไก่โต้งและจูเนียร์เงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจระคนสงสัย “เจ๊! นึกยังไงมาชวนไปเที่ยวต่างจังหวัดครับเนี่ย?” จูเนียร์ถามเพื่อคลายความข้องใจ

“พอดีแม่ฉันขายบัตรงานวิ่งของหมู่บ้านไม่หมดน่ะสิ เลยมาบังคับให้ฉันหาคนไปวิ่งด้วย” ดาริกาเอ่ยพลางทำหน้าเซ็ง ๆ “ไหน ๆ พวกนายก็ออกกำลังกายประจำอยู่แล้ว ไปวิ่งนิดหน่อยคงไม่เหนื่อยมากหรอกน่า วิ่งเสร็จเดี๋ยวให้ที่บ้านชั้นพาไปเที่ยวต่อ” จากนั้นดาริกาก็ร่ายยาวถึงโครงการวิ่งประจำหมู่บ้านที่หมู่บ้านเธอจัดขึ้น พร้อมทั้งออดอ้อนเด็กหนุ่มทั้งสองคนอย่างเต็มที่ให้ไปด้วยกัน จนในที่สุด ไก่โต้งกับจูเนียร์ก็ใจอ่อน ยอมตกปากรับคำที่จะไปวิ่งด้วยในที่สุด

“ว่าแต่เจ๊กับพี่ฝนลงวิ่งเทรลกี่กิโลล่ะครับ จะได้ลงระยะเดียวกัน” ไก่โต้งอ่านใบสมัครในมือพลางหันไปถามดาริกา

“สามสิบกิโลเมตรจ้ะ!” ดาริกาตอบเสียงสดใส

“ฮะ!! เจ๊! แล้วเจ๊ซ้อมบ้างรึยังเนี่ย?” เมื่อจูเนียร์ได้ยินคำตอบของดาริกา เขาก็รีบถามด้วยความห่วงใย น้ำเสียงบ่งบอกถึงความตกใจอย่างชัดเจน “พวกผมไม่เป็นไรหรอก ร่างกายฟิตตลอดอยู่แล้ว แต่พวกเจ๊จู่ ๆ ไม่ซ้อมจะไปวิ่งเลย ระวังเจ็บเอานะครับ!”

“ต้องซ้อมด้วยเหรอ?” ดาริกาทำหน้าตาไม่รู้เรื่องราว ดวงตากลมโตกระพริบปริบ ๆ ราวกับไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

“เอางี้! ไหน ๆ ผมสองคนก็ต้องไปดูแลเจ๊แล้ว พวกผมจะช่วยซ้อมให้เอง! เริ่มตั้งแต่อาทิตย์หน้าก็แล้วกัน!” จูเนียร์ยื่นข้อเสนออย่างกระตือรือร้น พร้อมทั้งวางแผนการซ้อมคร่าว ๆ ในหัวทันที

“ซ้อมอะไรกัน? อย่าบอกนะแกอยากเป็นนักมวยอาชีพนะเจ้าจูเนียร์” เสียงทุ้มแหบของ ประสิทธิ์ หัวหน้าค่ายมวยดังขึ้น พร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่เดินเข้ามาทักทาย

“ไม่เอาหรอกครับ! เจ็บตัวเปล่า ๆ เป็นครูจับเป้าคอยสอนนักเรียนก็พอแล้วครับ” จูเนียร์รีบปฏิเสธแทบไม่ทัน พร้อมรอยยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะถามต่อ “หัวหน้ามามีอะไรรึเปล่าครับ?”

“ไม่มีอะไรมากหรอก จะมาบอกว่าอาทิตย์หน้าริคุกับไมเคิลจะบินมาเก็บตัวที่ค่ายเราแล้ว” ประสิทธิ์บอกไก่โต้งและจูเนียร์ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “รอบนี้ให้พวกแกคอยจับเป้าซ้อมให้พวกเขานะ”

หลังจากนั้น ประสิทธิ์ก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นอีก “แต่ตอนนี้มีปัญหาอยู่นิดหน่อย พอดีค่ายเรามีนักมวยต้องขึ้นชกวันนั้นเยอะ ที่พักมันเลยไม่พอ... แกกับไก่โต้งช่วยไปหาที่พักแถว ๆ ค่ายเราหน่อยสิ เอาดี ๆ หน่อยนะ ให้สะดวกสบาย เดินมาค่ายง่าย ๆ เลย ส่วนค่าใช้จ่ายหัวหน้าค่ายทางโน้นเขาจะจ่ายเอง” ประสิทธิ์มอบหมายงานสำคัญให้ไก่โต้งและจูเนียร์

“คุณลุงลองดูคอนโดยัยฝนไหมคะ? มีห้องชุดให้เช่าราคาไม่แพง เป็นส่วนตัวด้วย แถมยังอยู่ใกล้ยิมอีกต่างหาก” ดาริกาที่ยืนฟังอยู่ตลอดรีบเสนอขึ้นมาอย่างฉับไว

ประสิทธิ์หันมามองดาริกา พยักหน้าเห็นด้วยกับข้อเสนออันน่าสนใจนั้น ก่อนจะหันไปขอร้องพิรุณาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “งั้นลุงฝากหนูฝนช่วยดูหน่อยนะลูก”

พิรุณาตอบรับอย่างเต็มใจ “ได้ค่ะลุงประสิทธิ์”

เมื่อประสิทธิ์เดินออกไปแล้ว ดาริกาก็รีบหันมาแซวพิรุณาทันที ดวงตาเป็นประกายระยิบระยับ “ไงล่ะยัยฝน! แกต้องขอบคุณฉันนะ! เพราะฉันคนเดียวเลยนะเนี่ยที่ทำให้พ่อหนุ่มน้อยนักมวยสุดหล่อถึงได้มาพักที่เดียวกับแกได้!” ดาริกาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ชื่นชมกับความหัวไวของตัวเองที่สามารถเสนอทางออกให้ประสิทธิ์ และในขณะเดียวกันก็ได้เปิดโอกาสให้เพื่อนรักได้ใกล้ชิดกับริคุมากขึ้น

“ขอบคุณอะไรแก! ฉันไม่ได้อยากจะให้เขามาพักที่เดียวกับฉันสักหน่อย!” พิรุณาบ่นออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่จริงจังนัก

“เออ... เจ๊ แล้วหลังจากที่เขาแอดเฟรนด์เจ๊ไป เขาทักมาคุยอะไรกับเจ๊บ้างปะ?” ไก่โต้งถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นเต็มที่

“อืม... ไม่มีนะ ก็มีแค่กดไลก์รูปบ้าง” พิรุณาตอบไก่โต้งอย่างใจเย็น “ฉันบอกพวกเธอแล้วไงว่ามันไม่มีอะไร ก็ไม่เชื่อกัน!”

“ริคุนี่ไม่เป็นงานซะเลย! จะจีบสาวแค่ไลก์รูปไม่ได้หรอกนะ!” จูเนียร์บ่นอุบอิบอย่างผิดหวังแทน

“แกก็อย่าไปพูดเรื่อยเปื่อย! แกบอกว่าเขาแฟนคลับเยอะนี่นา เดี๋ยวฉันโดนแอนตี้นะ! อีกอย่างเขาแค่แอดมาเอง ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย!” พิรุณารีบห้ามจูเนียร์ไม่ให้พูดจาเลยเถิดไปมากกว่านี้

เมื่อกลับถึงคอนโด พิรุณาก็ตรงไปติดต่อนิติบุคคลทันทีเพื่อสอบถามห้องชุดที่ว่างสำหรับนักมวย เจ้าหน้าที่คีย์ข้อมูลในคอมพิวเตอร์อยู่พักหนึ่งก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้พิรุณา

“พอดีเลยค่ะคุณฝน มีเหลืออยู่ห้องเดียวค่ะ แถมยังอยู่ข้างห้องคุณฝนพอดีเลยด้วย”

“ห้องอื่นไม่มีแล้วเหรอคะ?” พิรุณาถามกลับด้วยน้ำเสียงที่เจือความผิดหวังเล็กน้อย เธอไม่ค่อยอยากให้ริคุและไมเคิลมาอยู่ข้างห้องเท่าไรนัก เพราะถ้ารู้ถึงหูดาริกาเมื่อไหร่ เธอต้องโดนแซวไม่เลิกแน่ ๆ

“ไม่มีเลยค่ะคุณฝน แต่ถ้าเอาเป็นสองห้องแยกกัน ยังพอมีว่างนะคะ” เจ้าหน้าที่เสนอทางเลือก

“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นเอาห้องนั้นก็ได้ค่ะ” พิรุณาตอบตกลงในที่สุด เพราะเธอไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว

ที่ญี่ปุ่น ริคุกำลังสาละวนกับการจัดเก็บเสื้อผ้าและอุปกรณ์ต่าง ๆ ลงกระเป๋าเดินทาง เพื่อเตรียมตัวบินมาเก็บตัวที่ประเทศไทย โดยมีไมเคิลนั่งไขว่ห้างมองอยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์

“ทำไมต้องเลือกชุดนานขนาดนั้นวะริคุ? ปกติแกไม่เห็นต้องเลือกอะไรเลยนี่หว่า... หรือแกนัดเจอผู้หญิงคนนั้น?” ไมเคิลเอ่ยแซวพร้อมรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“เธอชื่อฝน ไม่ได้ชื่อผู้หญิงคนนั้น!” ริคุหันมาแก้เสียงเข้ม “แล้วฉันก็ไม่ได้นัดเธอ เรายังไม่เคยคุยกันเลยด้วยซ้ำ! แกอย่ามาพูดซี้ซั้วนะไมค์!”

ไมเคิลทำหน้าตกใจสุดขีด “ห้ะ! แกแอดเขาไปเป็นเดือนแล้วนะเนี่ย! ยังไม่ทักไปคุยอีกเหรอวะ!?” เขาโวยวายพร้อมส่ายหน้าไปมาอย่างระอา “แกอยู่กับฉันมาตั้งนาน ไม่ซึมซับวิธีจีบสาวจากฉันเลย แย่จริง ๆ! ป่านนี้ทริปเปิ้ลทรีกับยัยฝนคงคุยกันทุกวันแล้วมั้งเนี่ย!” ไมเคิลพูดยั่วอีกครั้ง

“พูดมากน่าแก! ออกไปจากห้องฉันได้แล้ว! แกเก็บของเสร็จแล้วยัง? ใกล้จะถึงเวลาเดินทางแล้วนะ” ริคุรีบไล่ไมเคิลให้ไปเก็บกระเป๋าตัวเอง

ไมเคิลเดินผิวปากออกจากห้องไปอย่างอารมณ์ดี แต่ก่อนจะปิดประตู เขาก็ยื่นหน้ากลับเข้ามากล่าวทิ้งท้ายกับริคุด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ระวังเจ้าทริปเปิ้ลทรีจะตัดหน้าไปก่อนนะ!” ก่อนจะเดินจากไปอย่างสบายใจ ปล่อยให้ริคุยืนถอนหายใจกับความกวนของเพื่อนรัก