คำขอเป็นเพื่อน

หลังจากแยกจากไมเคิล ริคุก็รีบเดินกลับห้องพร้อมกับความรู้สึกไม่สบายใจที่ค้างคาอยู่ข้างใน ทันทีที่มาถึงห้อง เขาก็เปิดอินสตาแกรมบนมือถือขึ้นดูอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกดค้นหาบัญชีของไก่โต้ง

‘อืม... ไปดูมวยจริงด้วย’ เขาพึมพำกับตัวเองขณะไล่ดูโพสต์และรูปภาพ จนกระทั่งสายตาไปสะดุดเข้ากับรูปหนึ่งที่พิรุณายืนอยู่ร่วมกับกลุ่มของไก่โต้ง ‘เธอก็ไปด้วยเหรอเนี่ย?’

ความไม่สบายใจที่แฝงอยู่เริ่มชัดเจนขึ้น เขากลัวว่าเธอจะเห็นลีลาการชกอันดุดันของทริปเปิ้ลทรีแล้วจะติดใจ

‘เธอยังไม่เห็นลีลาการชกของฉันเลยนะ... อย่าเพิ่งชอบหมอนั่นสิ!’ ความคิดนั้นแวบเข้ามาในหัวอย่างห้ามไม่ได้

เมื่อความรู้สึกไม่สบายใจก่อตัวขึ้น ริคุก็เริ่มไล่ดูอินสตาแกรมของคนรอบ ๆ ตัวพิรุณา รวมถึงบัญชีของทริปเปิ้ลทรีด้วย ในที่สุด เขาก็ต้องรู้สึกผิดหวังปนหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อเห็นสตอรีที่ทริปเปิ้ลทรีก้มตัวลงพูดคุยกับพิรุณาอย่างสนิทสนม รวมถึงรูปถ่ายคู่ที่พิรุณายืนชิดใกล้กับทริปเปิ้ลทรี พร้อมทั้งติดแท็กชื่ออีกฝ่ายด้วย

อาจเป็นเพราะคำพูดของไมเคิลที่ยังคงก้องอยู่ในหู ผนวกกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า ริคุจึงรวบรวมความกล้ากดคอมเมนต์ลงไปในอินสตาแกรมของไก่โต้ง

“วันป้องกันแชมป์ต้องเชียร์ผมนะครับ”

วินาทีที่กดส่งคอมเมนต์ไป ริคุก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดถนัด เขานิสัยไม่ค่อยชอบคอมเมนต์ในโพสต์ของใคร ยิ่งกับไก่โต้งก็ไม่เคยคอมเมนต์มาก่อนเลยสักครั้ง ตอนนี้คนอื่นจะสงสัยในตัวเขาบ้างไหมนะ?

ยังไม่ทันได้คิดอะไรมากนัก เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หน้าจอแสดงชื่อ “ไมเคิล”

“ว่าไงพ่อหนุ่มคลั่งรัก” ทันทีที่ริคุกดรับสาย เสียงของไมเคิลก็ดังลอดออกมาจากลำโพงอย่างร่าเริง

“คลั่งรักอะไรของนาย?” ริคุถามกลับ พลางถอนหายใจ

“แหม... อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องน่า! แกเป็นเพื่อนกับฉันมากี่ปี ฉันไม่รู้จักนายดีพอรึไง? ขนาดฉันแกยังไม่เคยคอมเมนต์ในโซเชียลเลย แต่นี่แกไปเม้นต์ในโพสต์ของเด็กไก่โต้งเนี่ยนะ? ฉันว่า... คนที่นายชอบต้องอยู่ในรูปนั้นแน่ ๆ ถ้าให้ฉันเดา คงเป็นคนที่ดูเรียบร้อยหน่อย ๆ ใช่ไหมล่ะ” ไมเคิลรัวคำพูดไม่เว้นวรรค

“เลิกเพ้อเจ้อได้แล้วน่า ไม่มีอะไรเลย แค่อยากมีกองเชียร์สักหน่อย” ริคุตัดบท พยายามเบี่ยงประเด็น “นายเองนั่นแหละที่บอกว่าทริปเปิ้ลทรีทั้งหล่อทั้งเก่ง ถ้าฉันไม่ชวนใครมาเชียร์ เดี๋ยววันแข่งฉันจะไม่มีคนเชียร์เอา”

แต่ไมเคิลก็ยังคงพูดต่อไม่หยุด “จ้า... พ่อคนปากแข็ง! แต่ฉันจะบอกให้นะว่าแกแค่ไปคุยในไอจีไก่โต้งแค่นี้ไม่ได้ผลหรอก แกต้องขอแอดเฟรนด์ไปเลย! แกไม่เห็นรูปของทริปเปิ้ลทรีเหรอ? หญิงของนายคุยสนิทสนมกับมันเชียว ถ้าช้า... อย่าหาว่าไม่เตือนนะ!” พูดจบไมเคิลก็กดวางสายไปทันที ทิ้งให้ริคุอารมณ์ค้างอยู่คนเดียว

ริคุทิ้งตัวลงบนเตียง พลางคิดทบทวนคำพูดของไมเคิลที่ยังคงก้องอยู่ในหู “...หญิงของนายคุยสนิทสนมกับมันเชียว ถ้าช้า... อย่าหาว่าไม่เตือนนะ!” สุดท้ายแล้ว เขาก็ตัดสินใจกดปุ่ม “Add Friend” ส่งคำขอเป็นเพื่อนไปยังอินสตาแกรมของพิรุณา

ระหว่างที่รอเธอตอบรับคำขอ หัวใจของริคุก็เต้นระรัว เขาเริ่มกังวลไปต่าง ๆ นานา กลัวว่าเธอจะคิดว่าเขาละเมิดความเป็นส่วนตัว เกรงว่าเธอจะมองว่าเขาเป็นผู้ชายที่ขอแอดผู้หญิงไม่เลือกหน้า หรือที่แย่ที่สุดคือ กลัวว่าเธอจะไม่ยอมรับคำขอ แล้วถ้าวันหนึ่งได้เจอตัวจริง เขาจะทำตัวไม่ถูก ความรู้สึกประหวั่นและลุ้นระคนกันอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนกำลังเล่นงานเขาอย่างจัง

ที่เมืองไทย หลังจากดูการแข่งขันมวยที่ดุเดือดจบลง จูเนียร์ก็ชวนทุกคนไปหาของกินมื้อดึก ทั้งสี่คนเลือกร้านอาหารง่ายๆ ใกล้คอนโดของพิรุณา ทันทีที่สั่งอาหารเสร็จ ไก่โต้งก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เสียงแจ้งเตือนจากอินสตาแกรมเด้งขึ้นมาพอดี เขาจึงรีบกดเข้าไปเช็ก

“เฮ้ยยยย! พี่ฝน! พี่ดาว! จูเนียร์! ริคุมากดไลก์รูปอีกแล้วว่ะ!” ไก่โต้งร้องบอกด้วยความตื่นเต้น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ แต่แล้วเขาก็ถึงกับอ้าปากค้างไปอีก เมื่อเห็นข้อความคอมเมนต์ที่โผล่ขึ้นมาใต้รูปนั้น

‘วันป้องกันแชมป์ต้องเชียร์ผมนะครับ’

“โอ้ววว! มีคอมเมนต์ด้วยเว้ย! ผมว่าชักจะยังไง ๆ แล้วนะเนี่ย ผมว่านะ... ริคุเขาต้องชอบพี่คนใดคนหนึ่งแน่ ๆ เลย” ไก่โต้งพูดพลางมองสองสาวสลับกันไปมา

“ชั้นว่าต้องเป็นยัยฝนแน่ ๆ ยัยนี่เสน่ห์แรงตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว แถมยังเป็นสเปกนักมวยด้วยนะ!” ดาริกาแสดงความเห็นอย่างมั่นอกมั่นใจ พลางหันไปมองพิรุณาด้วยสายตาล้อเลียน

พิรุณาที่กำลังตั้งอกตั้งใจกินอาหารจนไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ถึงกับเงยหน้าขึ้นมามองดาริกาด้วยความงงงวย “เดี๋ยวนะ! ชั้นไปเป็นสเปกนักมวยตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะยัยดาว!”

“อ้าว! ก็เมื่อกี้อีตาทริปเปิ้ลทรีก็ขอแกถ่ายรูปคู่ แถมยังเอารูปแกไปลงสตอรี่แล้วแท็กแต่แกคนเดียวด้วย! ทีกับพวกฉันไม่เห็นลงเลย!” ดาริกาเอ่ยแซวพร้อมกับยิ้มกริ่มอย่างมีชัย

ทันทีที่ได้ยินว่า ทริปเปิ้ลทรี ลงรูปเธอ พิรุณาก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาดูอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอเปิดแอปพลิเคชันอินสตาแกรม เสียงแจ้งเตือน ‘Friend Request’ ก็ดังขึ้นพร้อมกับชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ

“กรี๊ดดดดด! ยัยฝน! นี่มันริคุนี่! เขาขอเป็นเพื่อนแกเหรอ!” เสียงแหลมปรี๊ดของดาริกาดังลั่นขึ้นมาในทันที มือของเธอคว้ามือถือของพิรุณาไปกดรับคำขออย่างรวดเร็ว โดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตัดสินใจ

“ยัยดาว!! อีกแล้วนะ!” พิรุณาโวยวายออกมาอย่างอ่อนใจกับนิสัยของเพื่อนรัก ที่มักจะแอบรับแอดหนุ่ม ๆ แทนเธออยู่เสมอ ทำให้เธอต้องจำใจไปคุยกับหนุ่ม ๆ เหล่านั้นตามมารยาท

“แหม... เธอก็รับ ๆ ไปเถอะน่า! อายุก็เยอะแล้วนะ เป็นโสดระวังเหงาเอาซะก่อน!” ดาริกาเอ่ยแซวด้วยรอยยิ้มกวน ๆ

“แต่เธอก็โสดอยู่นะจ๊ะยัยดาว!” พิรุณาไม่ยอมแพ้ ย้อนเพื่อนกลับไปบ้าง ดาริกาจึงทำท่าทางแกล้งงอนทันที พลางกอดอกเชิดหน้า

“หืมม... ริคุเขาแอดพี่ฝนจริงเหรอเนี่ย? ผมว่าเขาถูกใจพี่ละแหละ” ไก่โต้งวิเคราะห์เสียงดัง “แต่ก็น่าแปลกนะ... คนไม่เคยเจอกันจะตกหลุมรักจากรูปได้ด้วยเหรอ? เขาไม่กลัวตัวจริงไม่ตรงปกหรือไงกันนะ?”

“เออ... อันที่จริง ฉันเหมือนจะเคยเจอตัวจริงเขานะ” พิรุณาพึมพำออกมาพลางไล่ดูรูปโปรไฟล์ของริคุในอินสตาแกรม เธอนึกย้อนไปถึงคืนวันฝนตกหนัก ภาพของชายหนุ่มที่โค้งขอบคุณจนเกือบจะหัวติดพื้นผุดขึ้นมาในความคิด “แต่เจอแค่แป๊บเดียวเองนะ ไม่ได้คุยอะไรกันเลย เขาดูเป็นเด็กมีมารยาทดีนะ” แล้วพิรุณาก็เล่าเหตุการณ์ที่เธอได้พบกับริคุเป็นครั้งแรกให้เพื่อน ๆ ฟัง

“ว้าวว! รักแรกพบ!” จูเนียร์อุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น

“รักแรกพบอะไรกันยะ! แค่เดินผ่าน ไม่ได้คุยอะไรกันด้วยซ้ำ! นี่ถ้าไม่ได้ดูรูปที่เขาถ่ายที่ค่ายมวย ฉันก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าเคยเจอเขา” พิรุณารีบตัดบท ปฏิเสธความคิดของจูเนียร์ทันควัน

“ก็พี่ไม่ใช่รักแรกพบ แต่ริคุเขารักพี่ตั้งแต่แรกพบไง!” จูเนียร์ยังคงไม่ยอมแพ้ แซวต่อไม่หยุด

“พี่ฝน... ริคุเขาเป็นคนดีมาก ๆ เลยนะ ค่อนข้างอ่อนไหวง่ายด้วย แถมดูเหมือนจะไม่เคยมีแฟนด้วยสิ” ไก่โต้งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง แฝงแววขอร้อง “พี่อย่าทำเขาเสียใจนะ ถ้าไม่ชอบเขา... อย่าให้ความหวังเขาล่ะ”

พิรุณาได้ยินดังนั้นก็ส่ายหัวอย่างอ่อนใจ พลางพูดตอบกลับ “พวกเธอเป็นอะไรกันไปหมดเนี่ย? เขาแค่แอดอินสตาแกรมฉันมาเองนะ ยังไม่ได้คุยอะไรกันเลยสักคำ! อีกอย่าง... เขาห่างฉันเกือบสิบปีเลยนะ เพ้อเจ้อกันจริงจริ๊งพวกนี้”

“แหม... ยัยฝน! ตอนนี้ไม่มีใครเขาจะมาสนใจเรื่องอายุกันหรอกน่า! ถ้าเขาทักมาแกก็ลอง ๆ คุยไปสิ ถ้าไม่ใช่ก็แค่หยุด หรือถ้าแกไม่เอา... ยกให้ฉันได้นะ!” ดาริกาหยอกเพื่อน พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

พิรุณาเงียบไม่พูดอะไรต่อ เธอทำเพียงมองหน้าเพื่อน ๆ สลับกับมองไปที่จานอาหารตรงหน้า แต่ในใจนั้น ใบหน้าของเด็กหนุ่มคนนั้นก็ยังคงลอยเด่นขึ้นมา เธอยอมรับว่าเขาเป็นคนหน้าตาดีมากจริง ๆ แต่ด้วยเส้นทางชีวิตของเขาและเธอที่แตกต่างกัน รวมถึงช่องว่างของอายุที่ค่อนข้างห่างกัน มันทำให้พิรุณารู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถคิดอะไรไปได้มากกว่านี้จริง ๆ

เมื่อกินเสร็จ ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับห้องทันทีที่เช็กบิลเรียบร้อย พิรุณาเดินกลับคอนโดอย่างช้า ๆ เมื่อถึงห้อง เธอก็ตรงไปอาบน้ำนอนทันที แต่ก่อนที่เปลือกตาจะปิดสนิท ใบหน้าของริคุก็กลับมาลอยวนอยู่ในห้วงความคิดอีกครั้ง เธอรีบสลัดภาพนั้นออกไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพยายามข่มตาให้หลับลงในที่สุด