ดูการแข่งขัน

อากาศยามบ่ายคล้อยวันนี้เย็นสบาย ลมพัดเอื่อย ๆ ช่วยคลายความร้อนอบอ้าวที่สะสมมาตลอดวัน พิรุณาเดินทอดน่องไปตามทางเดินในค่ายมวย แวะทักทายคนรู้จักที่เธอมักพบเจอก่อนกลับคอนโดเสมอ หลังจากมาเรียนที่นี่ได้สักพัก เธอก็เริ่มคุ้นเคยและสนิทสนมกับคนในค่ายมวยมากขึ้น เธอพบว่าผู้คนเหล่านี้ล้วนเป็นคนจริงใจ ใจดี และมีน้ำใจ การได้พูดคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวระหว่างทางก่อนกลับคอนโด ช่วยให้เธอคลายความตึงเครียดจากการทำงานมาทั้งวันได้ไม่น้อย

“พี่ฝน! มาพอดีเลย! หัวหน้าค่ายกำลังเช็กจำนวนคนที่จะไปดูมวยที่สนามวันศุกร์นี้พอดีเลยครับ พี่กับพี่ดาวไปไหม” จูเนียร์ถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง ดวงตาเป็นประกาย

พิรุณายืนใช้ความคิดชั่วครู่ เธอไม่เคยดูมวยจริงจังมาก่อนเลยในชีวิต ให้เรียนน่ะพอได้ แต่ถ้าต้องไปดูคนชกกันแบบจริงจัง ยอมรับว่าเธอรู้สึกกลัวลึก ๆ ในใจ ภาพนักมวยแลกหมัดกันอย่างดุเดือดผุดขึ้นมาในความคิด

“ไปเถอะนะพี่! เปิดประสบการณ์ใหม่ ๆ ไง” ไก่โต้งชวนสำทับ พลางส่งสายตาอ้อนวอน พิรุณาสบตากับน้องทั้งสองที่ดูจะตั้งใจชวนเธอเหลือเกิน ด้วยความเกรงใจและไม่อยากทำให้น้อง ๆ ผิดหวัง เธอจึงพยักหน้าตกลงไปในที่สุด แม้ในใจจะยังรู้สึกประหวั่นเล็กน้อย แต่ก็คิดว่าการได้ออกไปเปิดประสบการณ์ใหม่ ๆ คงไม่เสียหายอะไรนัก

เมื่อกลับถึงห้องคอนโด เสียงโทรศัพท์มทอถือก็ดังขึ้นทันทีที่เธอก้าวเท้าเข้าห้อง

“สวัสดีลูกสาวสุดที่รักของแม่” เสียงของวรรณาผู้เป็นมารดาลอยออกมาจากปลายสาย

“ว่าไงคะคุณแม่สุดที่รักของฝน” พิรุณาตอบกลับด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟา

“ฝนจ๋า พอดีหมู่บ้านของเราเขาจะจัดงานวิ่งเทรลน่ะ แม่ก็รับปากทางคณะกรรมการแล้วด้วยว่าถ้าคนไม่เยอะจะช่วยขายบัตรให้... หนูก็เข้าฟิตเนสบ่อย ๆ นี่ หนูมาวิ่งไหมลูก จะได้กลับมาเยี่ยมบ้านด้วยไง” วรรณาหว่านล้อมลูกสาวด้วยเหตุผลที่ยากจะปฏิเสธ

“วันไหนคะแม่ ถ้าหนูว่างหนูลงค่ะ ไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว คิดถึงพ่อกับแม่ที่สุดเลย” พิรุณาตอบด้วยความคิดถึงบ้านจับใจ ภาพสวนหลังบ้านที่ร่มรื่น เสียงพ่อเปิดเพลงเก่า ๆ และกลิ่นหอมของอาหารฝีมือแม่ผุดขึ้นมาในห้วงความคิด

“พ่อก็คิดถึงหนูจ้ะ!” เสียงชัยผู้เป็นพ่อตะโกนลอดเข้ามาในโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดี ทั้งหมดสนทนากัน ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกันได้สักพัก วรรณาก็ถามขึ้นมาอีกประโยค

“ว่าแต่หนูมีแฟนรึยัง ถ้ามีก็พามาเปิดตัวกับพ่อแม่ได้นะ ชวนเขามาวิ่งด้วยสิ”

“แม่ถามพ่อแล้วยังคะ พ่อยอมให้พาไปรึเปล่า” พิรุณาหัวเราะคิกคักกับคำถามของแม่ เธอรู้ดีว่าพ่อหวงเธอขนาดไหน จึงอดหยอกล้อกลับไปไม่ได้

หลังจากวางสายจากพ่อกับแม่แล้ว เสียงแจ้งเตือนข้อความก็ดังขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ของพิรุณา “ยัยฝน! แม่แกมาให้แกสมัครวิ่งแล้วยัง นี่แม่ฉันบังคับให้ฉันสมัคร แกต้องไปเป็นเพื่อนฉันนะ วิ่งตอนเช้ามืดในป่าแถวหมู่บ้านด้วย ไปคนเดียวฉันกลัวผี!” ข้อความจากดาริกาเพื่อนซี้เด้งขึ้นมาพร้อมรูปสติกเกอร์หน้าตาตื่นกลัว

“น้ารจิตก็บังคับให้แกไปเหมือนกันเหรอ” พิรุณาพิมพ์ตอบกลับพลางยิ้มขำ จริง ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องที่เกินคาดหมายหรอก แม่ของเธอกับแม่ของดาริกา เป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็ก ๆ บ้านก็อยู่ข้าง ๆ กันมาตลอด ทำให้เธอกับดาริกาเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เกิดเช่นกัน ดูท่าแม่ของเธอกับน้ารจิตคงจะไปรับปากคณะกรรมการจัดงานมาด้วยกันแน่ ๆ

“สรุปว่าแกไปใช่ไหม! โล่งอกไปที นึกว่าต้องไปวิ่งคนเดียวซะแล้ว!” ดาริกาส่งข้อความกลับมาอย่างรวดเร็วก่อนที่เครื่องหมายแสดงว่ากำลังพิมพ์ ก่อนจะหายไปจากหน้าจอ บ่งบอกว่าเธอคงกำลังดีใจจนแทบกระโดดโลดเต้นอยู่ฝั่งนั้น

เมื่อถึงคืนวันศุกร์ตามที่นัดไว้ พิรุณากับดาริกาก็ไปรวมตัวกับจูเนียร์และไก่โต้งที่หน้าสนามมวย ทันทีที่ไปถึง ภาพผู้คนที่หลั่งไหลเข้ามาอย่างหนาแน่นก็ทำให้ทั้งคู่ถึงกับต้องหยุดชะงัก ดวงตาของพวกเธอเบิกกว้างด้วยความตื่นตาตื่นใจ ผู้คนไม่ได้มีแต่คนสูงอายุอย่างที่เคยจินตนาการไว้เลยแม้แต่น้อย

ที่หน้าสนามมวยมีผู้คนหลากหลายวัยมารวมตัวกัน ทั้งเด็กเล็ก ผู้ใหญ่ วัยรุ่นที่ดูทันสมัย รวมถึงชาวต่างชาติที่สนใจมวยไทย บรรยากาศคึกคักราวกับมีงานเทศกาล ช่างเป็นภาพที่เปิดหูเปิดตาเสียจริง ดีนะที่วันนั้นเชื่อจูเนียร์ ตัดสินใจมาเปิดประสบการณ์ใหม่ ๆ บ้างก็ดีจริง ๆ

“ทำไมคนเยอะแบบนี้! มีคอนเสิร์ตจัดใกล้ ๆ สนามมวยรึเปล่าเนี่ย?” ดาริกาหันไปถามไก่โต้งด้วยความสงสัยเต็มที่

ไก่โต้งส่ายหน้าปฏิเสธรัว ๆ พลางยิ้มขำกับความไม่รู้ของสองสาว “ไม่ใช่หรอกพี่! พี่ไม่รู้อะไร เดี๋ยวนี้นักมวยก็มีแฟนคลับเยอะนะ ยิ่งวันนี้มีแต่คู่เด็ดโดยเฉพาะคู่เอกที่ถ้าใครชนะจะได้ไปชิงเข็มขัดกับ ริคุ ทาเคดะ คนเลยมาเชียร์กันมากกว่าปกติ”

เมื่อก้าวเข้าไปในสนาม พิรุณายิ่งตื่นตาตื่นใจมากกว่าเดิมหลายเท่า แสงสีจากจอ LED ขนาดใหญ่สาดส่องไปทั่วบริเวณ เสียงดนตรีเร้าใจกระหึ่มก้อง และเสียงเชียร์ของผู้คนดังเซ็งแซ่จนแทบไม่ได้ยินเสียงตัวเอง นี่เธอไม่ได้มาผิดที่ใช่ไหม ทำไมบรรยากาศถึงได้เหมือนมาดูคอนเสิร์ตใหญ่มากกว่าเวทีมวยกันนะ

ไก่โต้งเห็นท่าทางตะลึงของพิรุณาจึงแซวขึ้น “ตกใจใช่ไหมพี่ฝน! เดี๋ยวนี้มวยไทยไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ ชอบไหม? มา ๆ ถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกัน!” ไก่โต้งยื่นโทรศัพท์ให้คนข้าง ๆ เพื่อให้ถ่ายรูปพวกเขาสี่คนเก็บไว้เป็นที่ระลึก ก่อนที่จะไปหาที่นั่ง

หลังจากการแข่งขันทั้งหมดจบลง ดาริกาก็พูดขึ้นมาด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข “วันนี้สนุกเนอะ! เปิดประสบการณ์ใหม่ ๆ แถมได้รูปไว้ลงโซเชียลเยอะเลย!” พิรุณาพยักหน้าเห็นด้วย เพราะตลอดการแข่งขันดาริกาเอาแต่ถ่ายคลิปถ่ายรูปเก็บไว้ตลอดเวลา ส่วนตัวเธอเองนั้น ขอเก็บความประทับใจและความตื่นเต้นทั้งหมดไว้ในความทรงจำก็พอ เธอรู้สึกว่าถ้ามัวแต่ยกกล้องถ่ายรูป เธอคงจะพลาดช็อตสำคัญที่น่าตื่นเต้นไปเสียดายแย่

เมื่อเดินออกมาจากสนามมวย ดาริกาก็เหลือบไปเห็นกลุ่มคนจำนวนหนึ่งกำลังรุมล้อมขอถ่ายรูปกับใครบางคน เธอหันไปถามจูเนียร์ด้วยความสงสัย “เขาถ่ายใครกันน่ะ” จูเนียร์ชะเง้อมองตามสายตาของดาริกาและตอบไป “อ้อ ทริปเปิ้ลทรี คนที่ชนะวันนี้ไงครับ จะได้ไปชิงแชมป์กับริคุ ทาเคดะ”

ทันทีที่ได้ยินชื่อ "ทริปเปิ้ลทรี" ดาริกาก็รีบวิ่งตรงเข้าไปร่วมวงขอถ่ายรูปด้วยแทบจะทันที พิรุณาส่ายหน้าช้า ๆ ยอมแพ้ให้กับนิสัยของเพื่อนสนิทที่ยังคงชอบถ่ายรูปกับคนดังอย่างแก้ไม่หาย

“ยัยฝน! ลงมาสิ! แกมาถ่ายให้ฉันหน่อย!” เสียงตะโกนเรียกจากดาริกาดังลั่น ท่ามกลางฝูงชน ทั้งสามคนจึงเดินลงไปสมทบกับดาริกา

เมื่อถึงคิวถ่ายรูปของดาริกา เธอก็เข้าไปยืนโพสท่าอย่างรวดเร็ว พิรุณายกโทรศัพท์ขึ้นพร้อมบอกสัญญาณ “จะถ่ายแล้วนะ... หนึ่ง สอง ซั่ม!” แชะ! เมื่อถ่ายเสร็จ จู่ ๆ ทริปเปิ้ลทรีก็หันมาทางพิรุณาและพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มสดใส “ถ่ายด้วยกันไหมครับ?”

รอยยิ้มนั้นทำเอาพิรุณาถึงกับตะลึง ดวงตาที่คมกริบ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากที่เผยอขึ้นเล็กน้อยเผยให้เห็นฟันขาวสะอาด... ทุกองค์ประกอบบนใบหน้าของเขาราวกับถูกปั้นแต่งมาอย่างประณีต ความหล่อเหลาที่โจมตีเข้าอย่างจังทำให้พิรุณาเดินเข้าไปยืนข้าง ๆ เขาอย่างงงงวย

“ถ้าโพสต์แท็กผมด้วยนะครับ” ทริปเปิ้ลทรีโน้มตัวมากระซิบข้างหูพิรุณาอย่างเป็นกันเอง พร้อมรอยยิ้มละไม

“ยัยฝน! เมื่อกี้เขาพูดอะไรกับแกน่ะ?” ดาริกาที่เห็นภาพเหตุการณ์เมื่อครู่รีบเดินเข้ามาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“อ๋อ... เขาบอกว่าถ้าโพสต์รูปให้แท็กเขาด้วย” พิรุณาตอบพลางกะพริบตาปริบ ๆ ด้วยความงงงวยไม่หาย “แล้วถ้าฉันไม่โพสต์ก็ไม่ต้องแท็กใช่ไหม?”

“ไม่ได้! แกต้องโพสต์สิยัยฝน! แบบนี้เขาอ่อยแกแล้วนะ ถ้าแกไม่โพสต์เดี๋ยวฉันจะโพสต์ให้แกเอง! เสน่ห์ยังแรงเหมือนเคยเลยนะยัยฝนเพื่อนฉัน!” ดาริกาเอ่ยแซวพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

จูเนียร์ที่ยืนฟังอยู่รีบพูดแทรกขึ้นมาทันควัน “เจ๊ห้ามชอบเขานะ! เขาจะแข่งกับริคุของยิมเรานะ! ตอนนี้เจ๊ต้องเชียร์ริคุก่อน! เราเป็นทีมเดียวกัน! ไม่รู้ล่ะ ตอนนี้เจ๊ห้ามชอบ!” จูเนียร์ทำเสียงงอนแบบเด็กๆ พร้อมทำหน้างอ

“จะบ้าเหรอ! เพิ่งเคยเห็นหน้าใครจะไปชอบ! พูดเพ้อเจ้ออีกละ” พิรุณาเอามือบีบแก้มจูเนียร์ด้วยความหมั่นเขี้ยว ดวงตากลมโตหรี่ลงเล็กน้อยด้วยความเอ็นดู

ที่ญี่ปุ่น ริคุกับไมเคิลกำลังนั่งดูการถ่ายทอดสดการแข่งขันมวยไทย เพื่อเฟ้นหาคู่ชิงแชมป์จากเขาในการแข่งขันครั้งต่อไป

“ริคุ! ไอ้หมอนี่เร็วไม่แพ้นายเลยว่ะ แถมอาวุธก็ครบเครื่อง แทบหาจุดอ่อนไม่ได้เลย นายต้องระวังหน่อยนะ” ไมเคิลมองจ้องหน้าจอด้วยสีหน้าจริงจัง พลางวิจารณ์ฟอร์มการชกของทริปเปิ้ลทรี

“แถมหน้าตามันก็หล่อเหลาเอาเรื่องนะ ถ้ามันชนะขึ้นมา คงแย่งแฟนคลับสาวๆ นายไปเยอะแน่ ๆ เลย” ไมเคิลยังคงพูดต่อ พร้อมกับหันมายิ้มแหย่เพื่อน

“เพ้อเจ้ออีกแล้วไมค์! เรื่องสาว ๆ ไว้ก่อนเถอะ” ริคุขมวดคิ้วเล็กน้อย น้ำเสียงจริงจังขึ้นเมื่อได้เห็นฟอร์มการชกของคู่แข่งตรงหน้า “ว่าแต่นายพอจำสไตล์การชกของทริปเปิ้ลทรีได้ใช่ไหม พรุ่งนี้มาช่วยซ้อมลงนวมให้หน่อยนะ”

“ได้เลย! ว่าแต่นายไม่สนใจเรื่องผู้หญิงจริงๆ ดิ? ผู้หญิงที่นายชอบก็เรียนมวยนี่นา ไม่กลัวเขาเห็นหมอนั่นแล้วจะติดใจบ้างเหรอ?” ไมเคิลยังคงแหย่ริคุไม่เลิก พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

ริคุไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเพื่อนอีกต่อไป เขาเลือกที่จะเดินหนีกลับห้อง แต่ถึงแม้จะรู้ว่าไมเคิลพูดจาหยอกล้อตามนิสัย ทว่าคำพูดที่ว่า "พิรุณาอาจจะไปชอบหมอนั่น" กลับตามหลอนอยู่ในความคิด ทำไมใจเขาถึงได้ปั่นป่วนและรู้สึกไม่สบอารมณ์ขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้เช่นนี้นะ?