บทที่ 5/1

“ฮ่าห์” เสียงแหบพร่าดังลอดไรฟัน เขากัดกรามแน่น ราวกับกำลังทรมานคนใต้ร่าง จังหวะรักเริ่มทวีคูณเมื่อมัดตอดรัดแน่นขึ้น

มือใหญ่กลับมาตรึงเอวเธอไว้แน่น บังคับให้รองรับแรงกระแทกทุกครั้งที่เขาสอดลึกเข้ามา ความหน่วงร้อนในกายทำให้เธอร้องไห้ แต่ก็ไม่อาจผลักไสออกไปได้

น้ำขาวขุ่นก่อนหน้าที่ปลดปล่อยเข้าไปทะลักออกมา บ้านท้ายกลายเป็นสีแดงเพราะรับแรงกระแทกของเขา

หญิงสาวน้ำตาร่วงล่นลงบนโซฟาเปียกชื้น ได้แต่ภาวนาให้เขาปล่อยเธอไปสักที

“เปลี่ยนที่กันเถอะ”

หลังจากเขาปล่อยน้ำรักออกมาอีกครั้งถึงเอ่ยขึ้น ชายหนุ่มปล่อยเรียวขาเล็กทั้งสองลง จากนั้นก็อุ้มร่างเธอขึ้นโดยที่ช่วงล่างยังสอดใส่อยู่ไม่ปล่อย

มือแก่งโอบแผ่นหลังบางไว้แน่น อีกข้างเก็บเสื้อผ้าที่ตกหล่นติดมือไปด้วย เขาโอบอุ้มเธอไปชั้น ทุกสัมผัสแนบชิดจนเป็นหนึ่งเดียว

จังหวะเดินยังคงทำให้หญิงสาวเสี่ยวซ่าน ช่วงล่างค่อยขยับเบียดเข้ามาข้างในทุกครั้งที่ก้าวขึ้นบันได แยมจิกเล็บลงบนแผ่นหลังของเขาเพื่อระบายความเจ็บ

ศรัณย์อุ้มมาที่ห้องของเธอเอง เขาผลักประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว โยนเสื้อผ้าในมือถือ ก่อนจับบั้นท้ายเล็กตอกอัดเข้าไปเต็มแรง หญิงสาวซบศรีษะลงบนไหล่แกร่ง

จวบจนเขาวางลงบนเตียงนุ่ม เธอจึงรู้สึกผ่อนคล้ายอยู่บ้าง ทว่าขาทั้งสองถูกดันไปจนเกือบชิดศีรษะ เบียดแน่นกับหัวเตียงจนหายใจแทบไม่ทั่วท้อง

ความอึดอัดกับแรงกดที่โถมใส่ทำให้เธอไม่อาจขยับได้แม้แต่น้อย ราวกับถูกตรึงให้อยู่ในท่วงท่าที่เปราะบางที่สุด ขณะที่เงาร่างหนาของเขาคร่อมทับอยู่ด้านบน ทุกการเคลื่อนไหวกระแทกกระทั้นอย่างป่าเถื่อน ไม่มีช่องว่างแม้สักวินาทีเดียว

เสียงหอบกระชั้นดังปะปนกับเสียงสั่นสะเทือนของหัวเตียงบรรยากาศอบอวลไปด้วยแรงดิบ เธอเหมือนถูกกลืนกินทั้งร่างกายและลมหายใจ ทุกสัมผัสที่กระแทกลงมาทำให้สติพร่าเลือน เหลือเพียงคราบน้ำตา

เปลือกตาบางขยับเล็กน้อยก่อนจะลืมตาตื่น ความปวดร้าวเล่นพล่านไปทุกสัดส่วนทันที เตียงนอนขนาดคิงไซส์มีเพียงแยมที่นอนอยู่ ทว่าผู้ชายสารเลวคนนั้นกลับหายไปแล้ว

แยมมองร่างกายของตัวเองที่สวมเสื้อผ้าไว้เรียบร้อย ทั้งที่เมื่อคืนเรือนร่างของเธอไร้สิ่งปกปิดจากชายหนุ่ม เธอรู้สึกปวดหน่วงตรงท้องน้อย จึงได้แต่นอนเฉยๆ

เสียงลูกบิดประตูทำให้คนตัวเล็กขมวดคิ้ว เสียงฝีเท้าเดินหนักๆมายังเตียงนอน ศรัณย์โยนถุงยาลงบนเตียง

“กินซะ”

“ออกไป”แยมเอ่ยไล่ โดยไม่สนใจชายหนุ่มแม้แต่น้อย

“อย่างลืมที่สั่ง เดี๋ยวจะหาว่าฉันไม่รับผิดชอบ”เขาพูดจาเหน็บแนมก่อนจะออกไป คำพูดของเขายิ่งทำให้เธอเกลียดเขาเข้าไส้

ศรัณย์กลับออกมาจากห้อง เขาเห็นแม่บ้านกำลังเดินมาทางห้องของแยมจึงได้ถามออกไป

“มีอะไร”

“จะเรียกหนูแยมลงไปทานข้าวค่ะ”

“เธอไม่สบาย”

“เป็นอะไรมากหรือเปล่าค่ะ”

ศรัณย์ปรายตามองแม่บ้านด้วยแววตาเย็นเยียบ ราวกับว่าเธอถามมากเกินไป แม่บ้านจึงรีบหลุบสายตาลวต่ำทันที

“ไม่มี แค่โดนฝนไม่กี่วันก็หาย”เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก ก่อนจะเดินกลับห้องตัวเองไป

แม่บ้านหันกลับไปเคาะประตูห้อง เรียกแยมให้ลงไปทานข้าวเช้า วันนี้ไม่มีใครลงมาทานอาหารเช้าเลย คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงก็ไม่อยู่ในบ้านจึงเงียบเหงากันมาก

คนในห้องรีบคว้าถุงยาซ้อนไว้ใต้ผ้าห่ม เธอดึงคอเสื้อขึ้นมาปิดต้นคอขาวเล็กน้อย ก่อนที่แม่บ้านจะเปิดประตูเข้ามา

“คุณศรัณย์บอกว่าหนูแยมไม่สบาย ให้ป้ายกอาหารเช้าขึ้นมาให้ไหม จะได้ไม่ต้องลงไป”

“ขอบคุณค่ะ”คนตัวเล็กยิ้มเจือนตอบรับ เมื่อแม่บ้านออกไปเธอจึงถอนหายใจอย่างโล่งอก

สาวน้อยน้ำตาร่วงลงทันทีประตูเปิดลง เธอร้องไห้จนตัวสั่นแต่กลับไม่กล้าส่งเสียง ปากของเขาพูดออกมามีแต่คำดูถูกเธอ แต่กลับแตะต้องตัวเธออย่างไม่รังเกียจด้วยซ้ำ ความบริสุทธิ์ที่เธอเก็บไว้อย่างดีกลับถูกเขาช่วงชิงและย่ำยีจนไม่เหลือชิ้นดี

หากมีคนรู้เรื่องนี้เข้าใจ เธอต้องทำยังไง จะเผชิญหน้ากับแม่ของตัวเองยังไง และไหนจะคนที่เหยียดหยามเธออีก ต้องมาตื่นมาเจอหน้าเขาซ้ำเธอยิ่งเจ็บใจ

หลังจากทานข้าวเช้าแล้ว แยมหยิบถุงยาขึ้นมาดู ข้างในมียาคุมฉุกเฉินยาแก้ปวดและยาลดไข้ เธอกินพร้อมกันเข้าไปทั้งสามเม็ด แล้วทิ้งตัวลงนอนเช่นเดิม โชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์ไม่ต้องไปเรียน

หญิงสาวนอนหลับไปจนกระทั่งมื้อเที่ยง แม่บ้านจึงเข้าปลุกให้เธอลุกขึ้นมาทานข้าวทานยาอีกครั้ง แม่บ้านเห็นเธออาการไม่ค่อยดีจึงอยากจะเช็ดตัวให้ ทว่าแยมรีบปฏิเสธ บอกว่าเธอทำเองได้ อีกอย่างเธอโตแล้ว ไม่ค่อยเหมาะ

เขาคงเป็นจะคนบอกแม่บ้านว่าเธอป่วย ตอนเช้าหลังจากเขาออกไปไม่นาน แม่บ้านก็เข้ามาทันที

แยมรอให้ถึงมื้อเย็น แล้วเธอจะล็อคประตูห้องให้แน่นหนา คนตัวเล็กลุกไปเข้าห้องน้ำ เธอแตะหน้าผากที่กำลังร้อนของเอง หยิบผ้าเช็ดตัวผืนเล็กขึ้นมาซับน้ำเจากอ้างล้างหน้า โดยไม่สนใจว่าน้ำจะเย็นหรือไม่

มือเล็กค่อยๆถอดกระดุมชุดนอนตัวเองออก บนไหล่ของเธอมีรอยฟันอยู่ ยิ่งแกะดุมลงไปยิ่งเผยให้เห็นรอยแดงมากมายราวกับภาพอุจาดตาที่ไม่อยากจะมอง

แยมยืนไม่ไหวเพราะปวดขาจากการกระทำทารุณเมื่อคืน จึงนั่งลงบนพื้นเย็นๆในห้องอาบน้ำ ยิ่งเธอขยับก็ยิ่งปวดช่วงล่างมากขึ้น

หญิงสาวอดสงสัยไม่ได้ จึงถอดกางเกงนอนขาสั้นออก ค่อยๆมองร่องรอยที่ถูกทิ้งไว้อย่างรังเกียจ เธอมองใจกลางความเป็นสาว จึงกัดฟันด้วยความโกรธ มันบวมแดงจนแทบจะแตะไม่ได้

ปากบอกรังเกียจ แถมยังดูถูกเธออยู่หลายครั้ง แต่กลับแตะต้องเธอราวกับสัตว์ป่าที่ไม่เคยกินเนื้อ

แยมเช็ดตัวด้วยตัวเองอย่างยากลำบาก แต่ก็ยังฝืนทำด้วยตัวเอง หยิบเสื้อผ้าตัวเดิมขึ้นมาสวมแล้วกลับออกไปนอนบนเตียงอย่างเดิม