บทที่ 1 : เลขาฯคนเก่ง

จันทร์เจ้า ทองปัญญา เลขานุการสาวมากความสามารถของประธานบริษัท Eternal Gems ผู้ผลิตอัญมณีและเครื่องประดับรายใหญ่ระดับประเทศ กำลังนั่งพิมพ์รายงานการประชุมอย่างขะมักเขม้น ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงแจ้งเตือนข้อความจากสมาร์ตโฟนเครื่องหรู เธอละสายตาจากหน้าจอสี่เหลี่ยมตรงหน้า หันมาคว้าอุปกรณ์สื่อสารคู่ใจ กดเปิดข้อความขึ้นมาก็ต้องตกใจ

“โอ๊ย ทำงานลืมเวลาทุกที ป่านนี้ยัยหวานหิวแย่แล้ว” จันทร์เจ้าบ่นพึมพำกับตัวเองที่ทำงานจนเวลาล่วงเลยมาขนาดนี้ ซึ่งเธอก็มักจะเป็นเช่นนี้เสมอ จนบอสของเธอต้องเป็นฝ่ายคอยเตือนอยู่บ่อยครั้ง

แต่ทว่าหลายวันมานี้ท่านประธานหนุ่มเดินทางไปทำงานที่ต่างประเทศ เลขาฯสาวจึงถือโอกาสนัดรับประทานอาหารกลางวันกับแวววิวาห์ รุ่นน้องคนสนิทที่เพิ่งจะเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นาน

จันทร์เจ้าคลิกเซฟรายงานการประชุม ก่อนจัดการชัตดาวน์เครื่องคอมพิวเตอร์ ลุกขึ้นคว้ากระเป๋าสะพายใบกะทัดรัด และหันไปหยิบกล่องขนมสีชมพูพาสเทลขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ก่อนจะเดินไปยังลิฟต์โดยสาร

เมื่อจันทร์เจ้าลงมาถึงชั้นล่างของบริษัท ก็เห็นหญิงสาวร่างเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักกำลังยืนโบกไม้โบกมืออยู่ตรงประตูทางออก

“รอนานไหม พี่ขอโทษนะทำงานเพลินไปหน่อย”

“ไม่นานเท่าไหร่ ก็แค่พยาธิในท้องร้องขอชีวิต” แวววิวาห์กล่าวพร้อมทำหน้าทะเล้น

“โธ่ พยาธิน้อยของพี่” จันทร์เจ้าว่าพลางยกมือลูบศีรษะเล็กของรุ่นน้อง “ไป ๆ เดี๋ยวพี่ไถ่โทษด้วยการเลี้ยงข้าวเที่ยง”

สองสาวเดินควงแขนกันออกไปจากบริษัท มุ่งหน้าสู่ร้านอาหารอีสานรสเด็ดเจ้าประจำซึ่งอยู่ในซอยข้างบริษัท

ทันทีที่พวกเธอไปถึงแวววิวาห์ก็จัดการสั่งอาหารมากมายด้วยความหิว ก่อนจะเดินตามจันทร์เจ้ามานั่งที่โต๊ะ

ระหว่างนั่งรอจันทร์เจ้าเปิดกล่องขนมที่เธอถือติดมือมา เลื่อนไปตรงหน้าแวววิวาห์ ด้านในมีกามารองหลากสีสันวางเรียงรายอัดแน่นเต็มกล่อง

“อ่ะ กินรองท้องก่อน”

“โห นี่มันมาการองเจ้าดังจากปารีสไม่ใช่เหรอพี่เจ้า”

“อืม บอสซื้อมาฝาก”

“วันนี้บอสมาด้วยเหรอ นึกว่ายังไม่กลับจากปารีสซะอีก” แวววิวาห์เอ่ยถามพร้อมหยิบมาการองสีเขียวพาสเทลขึ้นมากัดพลางเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

“บอสแวะเอามาให้เมื่อเช้าตอนลงจากเครื่องน่ะ ตอนนี้กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวเข้ามาอีกทีช่วงบ่าย” จันทร์เจ้ากล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนหยิบขนมแสนอร่อยที่เธอโปรดปรานขึ้นมารับประทาน

ขนมราคาแพงนี้ เธอได้มีโอกาสลิ้มลองครั้งแรกตอนที่เพิ่งจะเริ่มทำงานที่นี่ใหม่ ๆ โดยบอสหนุ่มผู้ใจดีซื้อมาฝากจากฝรั่งเศส

และเมื่อเขารู้ว่าเธอชื่นชอบเจ้าขนมสีสันสดใสนี้ ทุกครั้งที่ชายหนุ่มเดินทางไปทำงานที่นั่น เขาก็จะซื้อกลับมาฝากเธอเสมอจนกลายเป็นเรื่องปกติไปโดยปริยาย

“...” แวววิวาห์นั่งนิ่ง หรี่ตามองรุ่นพี่คนสนิทอย่างใช้ความคิด

“อะไร ทำไมมองพี่แบบนั้นล่ะ”

“พี่เจ้าเคยคิดบ้างไหมว่าบอสเขาแอบชอบพี่”

“ยัยหวาน เธอจะบ้าเหรอ คนระดับ

บอสเนี่ยนะ หล่อ รวย ไม่รวยธรรมดานะ รวยมหาศาล ทำงานเก่ง เพอร์เฟ็กต์ขนาดนั้น เขาไม่มีทางมาชอบพี่หรอก แล้วอีกอย่างหนึ่งบอสก็รู้ว่าพี่น่ะมีแฟนแล้ว”

เมื่อจันทร์เจ้าเอ่ยถึงต่อตระกูล แฟนหนุ่มที่เพิ่งคบหากันหลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัย แวววิวาห์ก็ทำหน้ามุ่ยขึ้นมาทันที ด้วยความที่

แวววิวาห์ก็รู้จักต่อตระกูลเช่นเดียวกัน ชายหนุ่มนั้นเรียนคณะเดียวกับแวววิวาห์และจันทร์เจ้า ซึ่งแวววิวาห์ไม่ค่อยถูกชะตาเท่าไรนัก เพราะหล่อนรู้สึกถึงความไม่จริงใจของชายหนุ่ม ที่ถูกปกปิดไว้ด้วยภาพลักษณ์อบอุ่นแสนดี

ต่อตระกูลตามจีบจันทร์เจ้าอยู่นาน ตอนแรกเธอก็ปฏิเสธไปหลายครั้ง แต่ชายหนุ่มก็ยังคงพยายามอย่างไม่ลดละ เพื่อนฝูงเองก็คอยเชียร์คอยชง จนท้ายที่สุดจันทร์เจ้าก็เริ่มใจอ่อน

ในเมื่อเธอเองก็ยังไม่มีใคร อีกทั้งยังใกล้จะเรียนจบในอีกไม่ช้า จันทร์เจ้าจึงลองเปิดใจคบหากับต่อตระกูล

หลังจากเรียบจบ ทั้งคู่ก็ต่างแยกย้ายกันไปทำงาน ในช่วงครึ่งปีแรกนั้นต่อตระกูลยังคงทำหน้าที่แฟนได้เป็นอย่างดี มีเวลาให้เธอเสมอ หากไม่ได้เจอกัน เขาก็หมั่นโทรหาไม่เคยขาด

ทว่าพอผ่านพ้นครึ่งปีแรกไป ชายหนุ่มก็เริ่มไม่มีเวลาให้เธอ โดยอ้างว่างานยุ่ง ซึ่งจันทร์เจ้าเองก็เข้าใจ เพราะงานเลขานุการของเธอนั้นก็หนักหนาไม่แพ้กัน

ช่วงหลังมานี้จันทร์เจ้ารู้สึกว่าความสัมพันธ์ของเธอและคนรักนั้นแย่ลงกว่าเดิม เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะโทรหา ไม่มีแม้กระทั่งข้อความ และถ้าหากเธอโทรไปเขาก็มักจะแสดงความไม่พอใจอยู่ในน้ำเสียง ทำให้จันทร์เจ้าจึงเริ่มหันมาทบทวนความสัมพันธ์ และพยายามที่จะนัดแฟนหนุ่มมาเปิดอกคุยกันให้เข้าใจ แต่มันก็ช่างยากเย็นเหลือเกิน

“พี่เจ้า น้องถามตรง ๆ พี่มีความสุขแน่นะที่คบกับพี่ต่อ แล้วดูเมื่อวานตอนที่พี่เจ้าโทรไป...” คำถามแทงใจดำของแวววิวาห์ทำเอาจันทร์เจ้าอึ้งไป เนื่องจากเมื่อวานตอนที่สองสาวอยู่ด้วยกันช่วงพักกลางวัน จันทร์เจ้าลองโทรหาแฟนหนุ่มที่ขาดการติดต่อไปหลายวัน เพียงแค่จันทร์เจ้าเอ่ยถามว่าอยู่ที่ไหนทำอะไรอยู่เท่านั้นแหละ ฝ่ายนั้นกลับฉุนเฉียว ขึ้นเสียงผ่านโทรศัพท์ แม้กระทั่งแวววิวาห์ที่นั่งอยู่ติดกันยังได้ยิน

“ช่วงนี้ต่องานยุ่งน่ะ เมื่อคืนก็โทรมาขอโทษพี่แล้ว พี่ไม่เป็นไรหรอกนะหวาน”

“พี่เจ้า...หวานก็แค่อยากเห็นพี่มีความสุข ไม่ใช่ทำหน้าเศร้าทุกครั้งที่คุยโทรศัพท์กับแฟน”

“อืม พี่รู้ว่าหวานเป็นห่วง แต่พี่ก็อยากทำให้เต็มที่ ถ้าวันหนึ่งมันถึงที่สุดแล้ว พี่จะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจทีหลัง”

“ค่ะ...” แวววิวาห์ลากเสียงยาว “คุณเลขาฯคนสวยผู้จริงจังไปซะทุกเรื่อง น้องล่ะยอมเลยจริง ๆ”

แวววิวาห์กล่าวจบก็ส่งยิ้มให้กำลังใจ

จันทร์เจ้า และการสนทนานั้นก็ต้องจบลงเมื่อพนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ สองสาวจึงไม่รอช้า รีบลงมือจัดการอาหารอีสานรสเด็ดให้ตกถึงท้องอย่างรวดเร็ว