บทที่ 2 : ท่านประธาน

หลังจากรับประทานมื้อเที่ยงกันจนพุงกาง สองสาวก็แยกย้ายกันไปทำงาน โดยแวววิวาห์ลงลิฟต์ที่ชั้นห้าของแผนกการตลาด ส่วนจันทร์เจ้าก็กลับขึ้นมานั่งประจำการหน้าห้องท่านประธาน

เลขานุการสาวเริ่มพิมพ์รายงานการประชุมต่อ จนกระทั่งเวลาบ่ายโมงครึ่ง

อาชวิน อัครนิรันดร์ ประธานหนุ่มรูปหล่อก็ก้าวออกมาจากลิฟต์โดยสาร เดินตรงมายังโต๊ะทำงานของจันทร์เจ้า

ใบหน้าหล่อเหลาส่งยิ้มละมุนให้เธอเช่นทุกครั้ง หากเป็นเมื่อก่อนอาจทำให้เธอประหม่า แต่ทว่าตอนนี้เธอเห็นจนชินตาเสียแล้ว

ในมือข้างหนึ่งของชายหนุ่มมีแก้วเครื่องดื่มจากคาเฟ่แบรนด์ดัง ส่วนมืออีกข้างมีถุงกระดาษสีดำใบโต เขาเดินเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าโต๊ะทำงานของเลขาฯสาว ก่อนวางแก้วเครื่องดื่มในมือลงบนโต๊ะ

“เอิร์ลเกรย์ยามบ่ายครับ ทานคู่กับของโปรดของคุณ” เขาว่าพลางเบือนหน้าไปทางกล่องมาการองที่วางอยู่บนโต๊ะ

“ขอบคุณค่ะบอส” จันทร์เจ้ากล่าวพร้อมส่งรอยยิ้มแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ

ในทุก ๆ วันอาชวินมักจะซื้อเครื่องดื่มมาฝากเธอเสมอ หากเป็นช่วงเช้าเขาก็จะซื้อกาแฟมาให้ ซึ่งนั่นควรจะเป็นหน้าที่เลขาฯเช่นเธอ แต่ชายหนุ่มให้เหตุผลว่า เขาต้องแวะร้านกาแฟทุกเช้าอยู่แล้ว จะรบกวนจันทร์เจ้าทำไมให้ยุ่งยาก

“แล้วนี่ของฝากครับ” เขาว่าจบก็วางถุงกระดาษสีดำตัวหนังสือสีขาวลงบนโต๊ะ เมื่อเธอหันมาเห็นถุงกระดาษแบรนด์ไฮเอนด์สัญชาติฝรั่งเศสก็ร้องเสียงหลง

“บอส...เจ้าบอกบอสแล้วใช่ไหมคะว่าไม่ต้องซื้ออะไรมาฝาก”

“ขอโทษนะ ผมเห็นแล้วมันอดใจไม่ได้จริง ๆ คิดว่ามันน่าจะเหมาะกับคุณ”

“แต่มันแพงมากนะคะบอส”

“คิดซะว่าแทนคำขอบคุณที่คุณตั้งใจทำงานให้ผมเป็นอย่างดีก็ได้นี่”

“บอสน่ะ ก็พูดแบบนี้ทุกที”

เมื่อเลขาฯสาวบ่นแบบนั้น อาชวินก็เดินหัวเราะเข้าห้องทำงานไป

เธอไม่เคยทัดทานเขาได้เลยสักครั้ง เพราะชายหนุ่มมักทำมึนเดินหนีเช่นนี้เสมอ

จันทร์เจ้าหันกลับมามองของฝากราคาแพง ที่มีมูลค่ามากกว่าเงินเดินของเธอไม่รู้กี่เท่า ก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา ก่อนดึงสายตามาสนใจหน้าจอสี่เหลี่ยมตรงหน้าต่อ

เธอทำงานต่อไปได้สักพักก็มีเสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้น พอหยิบขึ้นมาดูก็ปรากฏว่าเป็นข้อความตอบกลับจากแฟนหนุ่มที่เธอส่งไปหาตั้งแต่เช้า และเขาก็ตอบกลับมาเอาป่านนี้

จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้า : สุขสันต์วันเกิดนะต่อ คืนนี้ไปฉลองด้วยกันนะ

Tortrakool : คงไม่ได้ วันนี้ต่อต้องไปงานเลี้ยงกับหัวหน้าไม่รู้จะเลิกกี่โมง

จันทร์เจ้าอ่านข้อความจบก็ทำหน้าเศร้า เธออุตส่าห์คาดหวังว่าวันพิเศษแบบนี้แฟนหนุ่มจะมีเวลาให้ และหากได้ใช้เวลาร่วมกัน เปิดอกคุยกันอย่างจริงจัง อาจทำให้ความสัมพันธ์ที่ง่อนแง่นกลับมาดีขึ้นได้ แต่ดูแล้วแฟนหนุ่มคงไม่ได้คิดแบบนั้น

ใบหน้าสวยมีแววครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่จะยิ้มออกมา

หญิงสาวรีบหันกลับมาพิมพ์งานที่ค้างไว้อย่างรวดเร็ว ในเวลาเพียงไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย เธอจัดการคลิกเม้าส์สั่งพิมพ์รายงาน จากนั้นก็รวบรวมใส่แฟ้มนำเข้าไปให้อาชวินภายในห้อง

“บอสคะ รายงานการประชุมตอนบอสไม่อยู่ค่ะ” เธอกล่าวพร้อมวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะของประธานหนุ่ม

“ขอบคุณครับ” ท่านประธานหนุ่มส่งยิ้มละมุนเช่นเดิม ก่อนรับแฟ้มมาเปิดดูคร่าว ๆ “หืม ละเอียดยิบเหมือนเดิม ช่วยผมได้เยอะเลยครับ ถ้าไม่มีเลขาฯเก่ง ๆ แบบคุณผมต้องแย่แน่ ๆ”

“บอสก็พูดเกินไป เจ้าแค่ทำตามหน้าที่ค่ะ” เลขาฯสาวกล่าวตอบด้วยรอยยิ้มสดใส แต่ทว่าเพียงเสี้ยววินาทีก็หุบลง ก่อนตัดสินใจเอ่ยต่อ “เอ่อ บอสคะ วันนี้เจ้าขอกลับเร็วนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะอยู่ชดเชยให้”

ด้วยความที่จันทร์เจ้ามักจะอยู่ทำงานจนดึกดื่น ไม่เคยกลับบ้านก่อนเวลาแม้แต่วันเดียว ทำให้อาชวินประหลาดใจจนต้องเอ่ยปากถาม

“คุณมีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เพียงแต่วันนี้วันเกิดแฟน เจ้าก็เลยอยากไปเซอร์ไพรส์เขาเท่านั้นเอง แต่ว่าคอนโดฯแฟนเจ้าอยู่ไกลจากที่นี่มาก เจ้าก็เลยอยากออกจากที่นี่เร็วนิดนึง” จันทร์เจ้ากล่าวออกไปโดยไม่คิดปิดบัง และหากอาชวินไม่ยอมรับในเหตุผลนี้ เธอก็คงทำอะไรไม่ได้ อย่างมากก็แค่ออกจากที่นี่ช้าสักหน่อย และหวังว่าแฟนหนุ่มจะยังไม่กลับคอนโดฯจนเธออดเตรียมเซอร์ไพรส์

“อืม คุณไปเถอะ” ประธานหนุ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ทั้งที่ยังก้มอ่านเอกสารในแฟ้ม

“งั้นเจ้ากลับก่อนนะคะ”

จันทร์เจ้ากล่าวลา แต่ทว่าอาชวินยังคงนิ่งเฉย อีกทั้งยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา เธอจึงตัดสินใจหันหลังเดินออกจากห้องประธานหนุ่ม และเมื่อบานประตูปิดลง ใบหน้าหล่อเหลาก็ค่อย ๆ เงยขึ้น จ้องมองไปยังประตูไม้สีน้ำตาลด้วยนัยน์ตาเศร้า