บทที่ 3 : คาหนังคาเขา

หลังจากจันทร์เจ้าออกจากบริษัทก็แวะห้างสรรพสินค้าชื่อดังซึ่งเป็นทางผ่าน เพื่อซื้อเค้ก

วันเกิดและไวน์แดงราคาแพงสำหรับฉลองกับแฟนหนุ่ม

พอซื้อของเสร็จสรรพเธอก็เรียกรถแท็กซี่หน้าห้างสรรพสินค้าเดินทางไปยังคอนโดฯของต่อตระกูล

จันทร์เจ้านั่งมองยวดยานพาหนะบนท้องถนนที่เริ่มหนาตา เนื่องจากเธอเสียเวลาเลือกเค้กและรอพนักงานตกแต่งหน้าเค้กอยู่พักใหญ่

มือบางเปิดกระเป๋าสะพายใบหรู หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาท่องโลกโซเชียลฆ่าเวลา

จันทร์เจ้าห่างหายจากสังคมออนไลน์มานานพอดู เธอไล่เปิดดูเฟสบุ๊กรกร้างของตัวเองที่มีภาพถ่ายคู่กับต่อตระกูลตั้งแต่สมัยเรียน ก่อนกดเข้าไปใน

เฟสบุ๊กของแฟนหนุ่มซึ่งมีการอัปเดตความเคลื่อนไหวอยู่ตลอดเวลา แต่ละภาพที่เขาโพสต์เอาไว้ ส่วนใหญ่เป็นภาพสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงาน บางภาพก็โพสต์เอง บางภาพก็ถูกแท็กจากคนอื่น

คิ้วเรียวสวยเริ่มขมวดย่น เมื่อเธอสังเกตเห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาสวยคมดูอายุมากอยู่สักหน่อย หล่อนมักแท็กหาเขาเสมอ หญิงสาวเลื่อนผ่านไปเจอหลายภาพจนสามารถจดจำใบหน้าของหล่อนได้ขึ้นใจ

ในขณะที่กำลังจะกดเข้าไปดูโปรไฟล์ของหล่อน แวววิวาห์ก็ส่งข้อความเข้ามาคุยเล่นไร้สาระกันตามปกติ จันทร์เจ้าจึงเลิกสนใจเฟสบุ๊กของแฟนหนุ่ม และเปลี่ยนมาคุยกับรุ่นน้องคนสนิทแทน

พอรู้ตัวอีกทีคนขับแท็กซี่ก็พาเธอมาถึงจุดหมายปลายทาง

จันทร์เจ้าจ่ายเงินค่าโดยสารเสร็จเรียบร้อย เธอก็หอบของพะรุงพะรังมุ่งหน้าเข้าสู่คอนโดฯ

มือข้างหนึ่งถือถุงกระเป๋าแบรนด์เนมของฝากจากเจ้านายรวมกับถุงไวน์แดง ส่วนมืออีกข้างต้องคอยประคองกล่องเค้กอย่างระมัดระวัง

เมื่อไปถึงหน้าห้องของต่อตระกูล จันทร์เจ้าใช้คีย์การ์ดที่แฟนหนุ่มเคยให้ไว้เมื่อนานมาแล้ว แต่เธอก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้ใช้เลยสักครั้ง

พอเปิดประตูเข้าไปด้านใน ไอเย็นเฉียบจากเครื่องปรับอากาศก็เข้าปะทะใบหน้านวล ทำเอาคิ้วเรียวสวยขมวดย่นด้วยความแปลกใจ นัยน์ตาคู่งามสะดุดเข้ากับกล่องใบใหญ่กลางห้องที่ถูกเปิดเอาไว้ ขนาดกล่องใบนั้นมหึมาชนิดที่เรียกว่าสามารถใส่คนทั้งคนได้อย่างสบาย หนำซ้ำยังมีลูกโป่งหลากสีลอยล่องพิมพ์ลวดลายอวยพรวันเกิดทั้งภาษาไทยและอังกฤษ บนพื้นห้องมีเสื้อผ้าของชายหญิงกระจัดกระจาย ไม่เว้นแม้แต่บราเซียร์และแพนตี้สีแดงฉูดฉาด

ภาพตรงหน้าทำเอาหัวใจดวงน้อยของเธอกระตุกวูบ จันทร์เจ้าพยายามรวบรวมสติและขยับเท้าก้าวไปข้างหน้า

ขณะที่สองเท้ากำลังเคลื่อนไหว จันทร์เจ้าก็ได้ยินเสียงดังแว่วออกมาจากห้องนอน วินาทีนั้นหัวใจที่เคยสงบนิ่งพลันเต้นกระหน่ำ

“อ่าส์…พี่ต่ายผมโคตรเสียวเลย ขย่มแรงอีกพี่”

“อื้อ…ต่อ…พี่ก็เสียว ว่าแต่วันเกิดทั้งทีไม่ไปฉลองกับแฟนเหรอ”

“ไม่หรอกพี่วันดี ๆ แบบนี้ อยู่กับเจ้าผมก็เบื่อแย่”

“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ”

“ก็ผมดันสร้างภาพเป็นสุภาพบุรุษน่ะสิ เผลอหลุดปากไปสัญญาว่าจะไม่ล่วงเกินจนกว่าจะแต่งงาน”

“แหม…คนดีของพี่ น่ารักที่สุด แบบนี้พี่ต้องให้ของขวัญแบบพิเศษจัดหนัก ๆ แล้ว”

เสียงของชายหญิงดังลอดผ่านออกมาจากบานประตูที่แง้มเอาไว้ ทำเอาจันทร์เจ้าแทบล้มทั้งยืน เธอพยายามข่มกลั้นความเดือดดาลอย่างสุดกำลัง ก่อนผลักประตูเข้าไปอย่างแรงจนเกิดเสียงดัง ทำให้ชายหญิงที่กำลังเริงรักกันอยู่บนเตียงตกใจสุดขีด

“เจ้า!!!” ต่อตระกูลร้องเรียกแฟนสาว ผลักร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวด้านบนออกไป และคว้าผ้าขนหนูขึ้นมาพันกายท่อนล่างบดบังความอนาจาร

จันทร์เจ้าทั้งโกรธทั้งเสียใจ ดวงตาคู่สวยเริ่มเอ่อคลอด้วยหยาดน้ำตา แต่ทว่าเธอก็พยายามเก็บกลืนมันเข้าไป

"เจ้าฟังต่อก่อนนะ มันไม่ได้มีอะไรเลย" สิ่งที่แฟนหนุ่มเอ่ยแก้ตัวออกมานั้น ทำให้จันทร์เจ้ามองชายหนุ่มอย่างคนแปลกหน้า

"ต่อ พูดออกมาได้ไงว่าไม่มีอะไร เห็นเจ้าเป็นควายหรือไง อ๋อ ใช่ เจ้ากำลังเป็นควายให้ต่อสวมเขาอยู่นี่"

"เจ้า ไปกันใหญ่แล้ว ต่อกับพี่ต่ายเราเป็นแค่คู่นอน ไม่ผูกมัด เรื่องแบบนี้สมัยนี้ใคร ๆ เขาก็ทำกัน"

จันทร์เจ้าไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน นี่หรือคำแก้ตัวของแฟนหนุ่ม

เมื่อเธอมองเลยไปทางด้านหลังของเขา

หญิงสาวคนนั้นก็ดูไม่สะทกสะท้าน หนำซ้ำยังส่งยิ้มท้าทายราวกับต้องการสื่อสารบางอย่าง และเมื่อเธอลองมองให้ชัด

ไม่ผิดแน่...

หล่อนคือผู้หญิงคนเดียวกันกับที่เธอเห็นในเฟสบุ๊ก คนที่อยู่ข้างกายต่อตระกูลเสมอ นั่นทำให้เธอตาสว่างขึ้นมาทันที

"นานแล้วสินะ" จันทร์เจ้าหัวเราะออกมาพร้อมหยดน้ำตาเม็ดแรกที่ไหลลงจากดวงตาคู่สวย

ต่อตระกูลก้าวเข้ามาพยายามเอื้อมมือมาคว้าแขนเล็กเอาไว้ แต่เธอขยะแขยงเกินกว่าที่จะให้เขาแตะต้องตัวเธอ ร่างเล็กจึงรีบถอยหนี

"เจ้า ถ้าเจ้าไม่ชอบต่อจะเลิกโอเคไหม"

จันทร์เจ้าส่ายศีรษะเบา ๆ ก่อนจะยิ้มออกมาด้วยริมฝีปากสั่นระริก จ้องมองต่อตระกูลด้วยสายตาว่างเปล่า เขาไม่ใช่ชายคนเดิมที่เธอเคยรักอีกต่อไป ตอนนี้เธอมองเห็นเพียงความหน้าด้านไร้ยางอาย ไม่มีความรู้สึกผิดชอบชั่วดี และไม่มีแม้คำขอโทษหลุดออกมาจากปาก มีแต่เพียงคำแก้ตัวที่เมื่อยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกสะอิดสะเอียนเต็มทน

"เจ้าเชื่อต่อนะ ต่อรักเจ้าคนเดียว"

คำบอกรักจอมปลอมของแฟนหนุ่มทำเอาฟางเส้นสุดท้ายของเธอขาดสะบั้น เธอปล่อยของในมือลงพื้น เหลือไว้เพียงกล่องเค้กวันเกิดที่เธอตั้งใจนำมาเซอร์ไพรส์ และสุดท้ายเขากลับเป็นฝ่าย

เซอร์ไพรส์เธอได้อย่างเจ็บแสบ

จันทร์เจ้าจ้องมองกล่องเค้กในมือ ก่อนเงยหน้าขึ้นมองต่อตระกูลด้วยสายตาเยือกเย็น ฝ่ายนั้นก็ทำหน้างุนงงไล่ตามอารมณ์ของหญิงสาวไม่ทัน

ทันใดนั้นจันทร์เจ้าก็ฟาดกล่องเค้กเข้าที่ใบหน้าของต่อตระกูลเต็มแรง

"ไอ้เลว หน้าด้าน แกยังจะกล้ามาบอกรักฉันทั้ง ๆ ที่ทำระยำลับหลังฉันเนี่ยนะ ไอ้ทุเรศ ใครเชื่อก็โง่เต็มทนแล้ว"

เธอก่นด่าสาดอารมณ์ใส่แฟนหนุ่มไม่ยั้ง มือก็ซัดกล่องเค้กใส่ต่อตระกูลจนกล่องแตก เนื้อเค้กด้านในเละเทะทะลักออกมาเปรอะเปื้อนทั้งคู่

"โอ๊ย เจ้า หยุดนะ"

"เรื่องอะไรฉันจะหยุด คนอย่างแกโดนแค่นี้ยังน้อยไป"

จันทร์เจ้าฟาดต่อไปอีกหลายที จนเธอเริ่มหมดแรง เธอออกแรงครั้งสุดท้ายซัดเข้าเต็มหน้า

ต่อตระกูล ก่อนจะก้มลงไปหยิบถุงของฝากจากเจ้านายและถุงไวน์ราคาแพงขึ้นมา

"สุขสันต์วันเกิด ขอให้ไปที่ชอบละกันนะ ไอ้ทุเรศ" กล่าวทิ้งท้ายจบ จันทร์เจ้าก็หันหลังกลับเดินออกจากห้องนั้นมา โดยไม่สนใจเสียงเรียกของอดีตแฟนหนุ่ม

เมื่อหญิงสาวเดินพ้นประตูห้องด้านนอก และบานประตูนั้นปิดลง ไหล่บางที่เคยมั่นคงก็สั่นสะท้าน พร้อมสายธารแห่งความเสียใจไหลรินจากดวงตา เธอออกเดินไปข้างหน้าทั้งที่ยังคงร่ำไห้ โดยไม่สนใจสายตาผู้คนที่เดินผ่านไปมา

เมื่อลงมาถึงชั้นล่างของคอนโดฯ จันทร์เจ้าก็ออกเดินไปอย่างไร้จุดหมาย