Share

สมัครงาน

Aвтор: นาดียา
last update Последнее обновление: 2024-10-19 06:30:46

ในที่สุดก็มาถึงเป็นครั้งที่สองจนได้ เจอกันอีกแล้วนะ ตึกเอ็ม ไอ พีที่ยิ่งใหญ่ ซึ่งจะเป็นที่ ที่ให้หล่อนได้พึ่งพาในอนาคต ฝากตัวด้วยนะคะ จอมขวัญกอดเอกสารที่มีซองจดหมายของบริษัท เอ็ม ไอ พี คอร์เปอร์เรชั่น รวมอยู่กับเอกสารส่วนตัวบางอย่าง เผื่อว่าอาจจะจำเป็นต้องใช้อย่างให้กำลังใจตัวเอง ทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้ผลด้วยซ้ำว่า จะผ่านข้อเขียนและสัมภาษณ์หรือเปล่า สังหรณ์ในใจลึก ๆ และแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่า หล่อนจะต้องได้มาเป็นส่วนหนึ่งใน เอ็ม ไอ พี แห่งนี้แน่นอน

 ตึกสูงใหญ่ตั้งตระหง่านท่ามกลางย่านธุรกิจอันคับคั่ง ที่นี่คงเป็นสำนักงานใหญ่ ถึงได้ดูโอ่อ่านัก จอมขวัญก้าวเท้าเดินต่อเข้าไปในตัวตึกไม่รีบร้อน หลังจากที่หยุดยืนแหงนหน้ามองดูตึกสูงระฟ้าจนคอตั้งบ่า อดใจเต้น ตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ไม่ได้เลย แม้ว่าจะเป็นครั้งที่สองแล้วที่ได้เยือนมาที่นี่ อาณาจักรของ เอ็ม ไอ พี คอร์เปอร์เรชั่น บริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีชื่อเสียงเอาการอยู่ ขนาดเพื่อนบางคนที่รู้จักกัน เมื่อรู้ข่าวว่าหล่อนได้มาที่นี่เป็นครั้งที่สองก็ยังพากันแปลกใจ และอดตื่นเต้นด้วยไม่ได้

 แต่ก็น่าแปลกใจ อยู่สักเล็กน้อยเหมือนกันแหล่ะ ว่าเขาเรียกหล่อนมาได้ยังไง ก็ไหนใคร ๆ เขาว่ากันว่า เอ็ม ไอ พี รับเฉพาะคนที่มีประสบการณ์สูง หรือไม่ก็ผ่านงานมาแล้ว อย่างน้อยสองปีขึ้นไป หรือไม่ก็พวกที่มีเส้นสายระดับบิ๊กเบิ้มเท่านั้นแล้วหล่อนล่ะมีประสบการณ์กับเขาเสียที่ไหน นอกจากจะไร้ประสบการณ์แล้ว เส้นสายหล่อนก็ไม่มีอีกด้วย 

ก็แค่ ได้รับคำแนะนำจากเพื่อนสนิท แถมไม่ใช่บริษัทของพ่อเพื่อนตัวเองด้วย และอีกอย่างวันที่มาสมัครก็ไม่เห็นฝ่ายบุคคลมีปฏิกิริยาใด ๆ กับหล่อนเลย ทำนองว่าถ้ามีเส้นเขาก็ควรจะแยกหล่อนจากคนอื่น ที่มาสมัครพร้อมกันมิใช่หรือ เพราะคิดว่าคนที่ใช้เส้นแค่มายื่นใบสมัครก็โดนเรียกตัวให้ไปสัมภาษณ์เลยไม่ต้องรอเรียกตัวมาสอบข้อเขียนและสอบสัมภาษณ์ภายหลัง ให้ยุ่งยากหลายขั้นตอนเหมือนอย่างหล่อน

 แต่หากมีใครสักคนมาบอกหล่อนว่า มีโอกาสจะได้เป็นส่วนหนึ่งใน เอ็ม ไอ พี คอร์เปอร์เรชั่น ในอนาคตอันไม่ใกล้ไม่ไกล มีหวังจอมขวัญคงเอาหัวโขกกับที่นอนนุ่ม ๆ ให้ประสาทกลับไปเลย จะเป็นไปได้อย่างไร มันอยู่นอกเหนือความฝันอันเลือนรางของหล่อนโดยสิ้นเชิง แม้จะเคยคิดแบบในนิยายรักหวานซึ้งทั่วไป ว่าอาจจะพบรักกับเจ้าของบริษัท และเป็นเหตุบังเอิญ ที่เจ้านายมาตกหลุมรักเธอเข้าอย่างถอนตัวไม่ขึ้น จนต้องลดตัวมาคบกับพนักงานระดับล่าง ยอมแลกกับตำแหน่งใหญ่โต เพื่อให้ได้หัวใจของเธอไปครอบครอง

 เฮ้อ! บ้าไปแล้วจอมจุ้นเอ๊ย! คิดแล้วก็อมยิ้มปนขำนิด ๆ กับความคิดบ้า ๆ บอๆ ของตัวเองไม่ได้ มันจะเป็นไปได้อย่างไร คงมีแต่ในนิยายเท่านั้นกระมัง จอมขวัญสะบัดหัวพรึด ปล่อยวางความคิดฟุ้งซ่านออกจากสมอง พลางเดินเข้าไปด้านในตัวตึกตรงหน้าด้วยเท้าที่มั่นคง บัณฑิตจบใหม่ก้าวขึ้นบันไดหินอ่อนแท้ บริเวณหน้าตัวตึก ความยิ่งใหญ่ของ เอ็ม ไอ พี คอร์เปอร์เรชั่น บ่งบอกอยู่ทั่วทุกตารางนิ้วของตึกแห่งนี้ นับตั้งแต่บันไดมาเลยทีเดียว

 ใครจะคิดว่าเด็กจบใหม่ ๆ หมาด ๆ อย่างหล่อนจะได้มีโอกาสกลับมาที่นี่เป็นครั้งที่สอง อย่างดีก็แค่ได้มายื่นใบสมัครก็บุญโขแล้ว แต่.. ไม่แน่นะ สวรรค์อาจกำหนดให้เธอได้มีโอกาสเริ่มต้นทำงานครั้งแรกในชีวิต คือ ที่นี่ก็เป็นได้ ไม่วายคิดเข้าข้างตัวเองอีกครั้งจนได้

 

 ขณะที่กดลิฟต์เพื่อขึ้นไปยังที่นัดหมาย นิ้วเรียวก็ให้รู้สึกสั่นขึ้นมานิดหน่อย ตื่นใจนิด ๆ กับสถานที่ไม่ได้ ขนาดว่าเคยมาแล้วนะเนี่ย ขณะเหลือบตามองตัวเลขที่อยู่ข้างตัว บอกว่าลิฟต์กำลังเลื่อนลงมาให้รู้ว่ากำลังวิ่งลงถึงชั้นไหน คงจะมาจากชั้นบนสุดกระมัง สายตาจับจ้องอยู่ที่ตัวเลขที่ค่อย ๆ เปลี่ยนไปตามลำดับอย่างใจจดใจจ่อ จอมขวัญรู้สึกเหมือนว่ากล่องสี่เหลี่ยมมันเลื่อมนั้นวิ่งลงมาเร็วไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าใจของเธอตอนนี้เลย

 

 ติ๊ง..

 เสียงกริ่งของลิฟต์ ทำเอาหัวใจของหล่อนแทบหยุดเต้น มันสะดุดผิดจังหวะนิดหน่อยเมื่อต้องเพ่งมองไปตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ จากนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออก เพียงเสี้ยววินาที ก็มีบุรุษในชุดสูทสีเข้มคล้าย ๆ กันทยอยเดินออกมา จากการแต่งกาย ถ้าให้เดา คงเป็นระดับผู้บริหารอย่างแน่นอน ในขณะที่รอให้คนด้านในออกมาจนหมด ก็อดนึกไปถึงความคิด ความฝันเมื่อตอนแรกก่อนที่จะเข้ามาเมื่อครู่นี้ และในเวลานี้ หล่อนแทบจะเลิกฝันไปทันทีทันใด ว่าตนเองจะมีโอกาสได้เป็นส่วนหนึ่งที่ไปเกี่ยวพัน ฉันชู้สาวกับเจ้านายสักคน ที่เดินเรียงรายกันออกมาจากตัวลิฟต์ตรงหน้า จอมขวัญยืนรอสุภาพบุรุษในชุดสูทผูกไทแลดูเรียบร้อย ทั้งหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ไล่ไปจนเกือบรุ่นลุง ไม่มีแม้สักคนเดียวที่จะชายตาแลหญิงสาวนางหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าลิฟต์เลยสักนิด

 บัณฑิตจบใหม่เบี่ยงตัวหลบบุรุษแต่งกายภูมิฐานทั้งหลาย ที่ทยอยเดินตามกันออกมาจนตัวลีบ ร่างที่เล็กอยู่แล้วก็ยิ่งดูกระจ้อยร่อยเท่ามดไปเลย เมื่อแต่ละคนเดินเฉียดร่างของหล่อนที่รออยู่หน้าลิฟต์ไปโดยไม่เหลือบแลมามองหล่อนเลยแม้แต่น้อย จอมขวัญรอจนกระทั่งคาดว่ากลุ่มคนเมื่อสักครู่คงเดินออกมากันหมดแล้ว จึงเดินเข้าไปในลิฟต์

 ในขณะที่ขากำลังก้าวผ่านประตูแคบ ๆ กลับได้ยินคล้ายคนส่งเสียงเหมือนกระซิบ เขาคนนั้นอาจคุยโทรศัพท์เพลินจนไม่รู้ตัวว่า ลิฟต์ได้วิ่งมาถึงชั้นล่างสุดแล้ว

 อาการรีบร้อนของบุคคลดังกล่าวที่ผลุนผลันออกมาจากด้านในสุด ส่งผลให้ร่างนั้นปะทะเข้ากับหล่อน ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาพุ่งตัวเดินสวนเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วเช่นกัน อุบัติเหตุย่อม ๆ จึงเกิดขึ้น เมื่อดั้งจมูก (โด่งนิด ๆ) ของหล่อนชนเข้ากับอกแข็ง ของคนที่เดินสวนออกมาอย่างจังเบ้อเริ่ม! คนตัวเล็กกว่ากระเด็นกระดอนทำท่าจะล้มหงายหลังเสียให้ได้ ถ้าไม่ได้ลำแขนแข็งแรงของคน ๆ นั้น ช่วยรั้งตัวไว้ไม่ให้ล้มไปกองกับพื้นเสียก่อน จอมขวัญตกอยู่ในวงแขนแกร่งในท่าประคองกอด โชคดีที่ไม่ล้มหงายหลังก้นกระแทกให้ได้อาย

 

 จอมขวัญตัวแข็งทื่อ ตาเบิกกว้างร่างสั่นสะท้านขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ส่งผลให้หล่อนไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะขยับ เมื่อได้สบสายตาเข้ากับดวงตาคมกริบ ที่ส่งตอบกลับมา คล้ายตกใจ ปนรำคาญหน่อย ๆ เพียงแค่แวบเดียวชายผู้นั้น ก็ช่วยพยุงร่างของเธอขึ้นจากท่าเต้นรำนั่น จะด้วยความตกใจบวกกับสมองยังปรับให้เข้ากับเหตุการณ์เมื่อสักครู่ยังไม่ได้ จอมขวัญเห็นเขาชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะก้มหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดออกมาจากกระเป๋าเสื้อสูทราคาแพง ยื่นส่งมาให้และกล่าวขอโทษ จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์เจ้าปัญหา ที่กระเด็นหลุดจากมือเรียวใหญ่ขาวสะอาด จากแรงกระแทกเมื่อครู่ แล้วก็รีบเดินจากไป

 

 หญิงสาวก้มมองดูผ้าเช็ดหน้าในมือแบบงง ๆ นึกถึงใบหน้าของคน ๆ นั้น ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ ใช่..เขามีรูปร่างสูงมากเลยทีเดียว และดูเพรียวอย่างกับนักกีฬา ความสูงน่าจะเกินมาตรฐานชายไทยด้วยซ้ำ ใบหน้าก็ออกแนวลูกครึ่ง ผิวขาวแลดูมีออร่า หน้าคมสะดุดตาด้วยคิ้วดกดำ ดวงตาคมกริบ จมูกโด่งสวย และ ริมฝีปากบางหยักลึก ผมสีน้ำตาลเข้มตัดสั้นรับกับต้นคอแข็งแรงได้อย่างลงตัว จอมขวัญรู้สึกสะดุดกับหน้าตาของเขาเป็นอย่างมาก รู้สึกคุ้นหน้าอย่างไรบอกไม่ถูก คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอกันมาก่อน ร่างเล็กมัวแต่ครุ่นคิดจนลืมอาการตกใจเมื่อครู่ไปชั่วขณะ แต่ก็ไม่วายต่อว่าเขาในใจ คนอะไรจะถามไถ่สักนิดว่าเป็นอะไรบ้างรึเปล่าก็ไม่มี ช่างไร้น้ำใจสิ้นดี แต่ก็ช่างเถอะถึงอย่างไร เขาก็ให้ผ้าเช็ดหน้ามาแล้วนี่นา.. หากยังมีความค้างคาใจไม่หาย ว่าเคยเจอกับเขาที่ไหนกันแน่ ใบหน้าคมสัน สะดุดตานั่น หล่อนจะต้องเคยเห็นมาก่อนแน่นอน แค่ยังนึกไม่ออกเท่านั้นเอง

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • รักต้องลุ้น คุณเจ้านายสุดหล่อ   จบบริบูรณ์

    เสียงเปิดและปิดประตูอย่างแผ่วเบา สักพักเตียงอีกฝั่งก็ยวบลงช้า ๆ ตามด้วยมือใหญ่เรียวยาวค่อยๆ สอดมาใต้หมอนเอื้อมมาคว้าไหล่บอบบางของเมียสาวที่ตอนนี้นอนหันหลังให้ พลางออกแรงแกมบังคับให้พลิกมาทางเขาอย่างเบามือ“จะรีบนอนไปไหนล่ะครับ ฮึ” เสียงพึมพำ ทำให้หล่อนลืมตาขึ้นมามอง พร้อมกับส่งสายตาขุ่นขวางกลับไปให้“ง่วงแล้ว..คนจะนอนมาปลุกทำไมเนี่ย ทำไมไม่ไปนอนกับคนอื่นโน่น” ชายหนุ่มหัวเราะหึ ๆ อย่างเป็นสุข กลับจ้องมองตอบดวงตาเขียวปั๊ดที่ส่งมาอย่างไม่เกรงกลัว“งอนหรือนี่ คุณหึงผมใช่ไหม ดีใจจัง นึกว่ามีแต่ผมเท่านั้นที่คอยแต่จะหึงหวงคุณอยู่ฝ่ายเดียว” ไม่พูดเปล่า ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงคลอเคลียอยู่แถวข้างแก้ม และเลยไปตามซอกคอขาวละมุน ลมหายใจอุ่นร้อนจากปลายจมูกโด่งทำเอาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ร่างสูงค่อย ๆ ดันตัวเองให้แนบชิดกับร่างเล็กน่ากอดให้เอนนอนราบลงไปกับเตียงนอนหนานุ่มช้าเนิบอย่างใจเย็น“คุณ..เอ่อ..คุณมาร์คคะ คือว่า..จอม”“อะไรอีกครับที่รัก จะหาข้ออ้างอะไรอีก เมื่อสองสามวันก่อนคุณก็บอกว่าเป็นรอบเดือน แล้วคราวนี้คุณจะบอกว่าเป็นอะไรอีกครับ..ฮึ” จอมขวัญแทบจมลงไปกับเตียงนอนหนานุ่ม เมื่อร่างที่ใหญ่กว่าทิ้งตัว

  • รักต้องลุ้น คุณเจ้านายสุดหล่อ   ฮันนีมูน

    แม้ในใจจะรู้สึกโล่ง แต่อีกใจหนึ่งกลับอดเป็นห่วงเขาไม่ได้ เท้าบางจึงเดินออกมาหาที่ห้องนั่งเล่นด้านนอก เป็นอย่างที่คิดจริง ๆ ด้วย ร่างสูงนอนเหยียดยาวทอดกายไปกับโซฟา เปิดทีวีค้างไว้ คงหลับไปแล้ว ฮึ..รอไม่ไหวล่ะสิ คงเพลียจากงานเมื่อกลางวันที่เขาต้องรับบทหนักกว่าหล่อนมากก็ไหนจะคอยต้อนรับญาติ ๆ ทางมารดาเขา ที่เดินทางมาจากต่างประเทศ และไหนจะเพื่อนฝูงสมัยเรียน เพื่อนร่วมธุรกิจอีก จอมขวัญนั่งลงกับพื้นข้างโซฟาที่มีคนตัวสูงนอนอย่างสบายใจ พลางยื่นปลายนิ้วไปเขี่ยตรงต้นแขน กะว่าจะปลุกให้เข้าไปนอนที่เตียงนอนเสียหน่อย เพราะดูจากที่เขานอนอยู่คงไม่สบายเท่าใดนัก“อืมม์..ไม่ต้องมาสะกิดเลย คืนนี้ยกให้ ผมไม่มีแรงจะทำอะไรแล้วง่วง..” พูดจบเจ้าบ่าวก็ลุกขึ้น เดินโซซัดโซเซกลับมาล้มตัวลงนอนที่เตียงกว้างด้านในอย่างงอน ๆ จอมขวัญย่นจมูก อย่างนึกหมั่นไส้ แลบลิ้นแถมไปให้ด้วย เฮอะ..ผู้ชายอะไรงอนก็เป็นด้วยตลกชะมัด แต่ก็น่ารักไปอีกแบบเมื่อคนอย่างเขาทำ ฮิ ๆ หญิงสาวก้าวขึ้นเตียงนอนใหญ่หนานุ่ม อย่างแผ่วเบา ด้วยเกรงว่าคนข้าง ๆ จะตื่น ก่อนจะตะแคงมองสามีที่น่ารักยิ่งนักเมื่อยามหลับ โน้มใบหน้าบางใส ไปจุ๊บราตรีสวัสดิ์ ให้

  • รักต้องลุ้น คุณเจ้านายสุดหล่อ   บทส่งท้าย คืนเข้าหอ

    งานวิวาห์ระหว่าง นายมัฆวัฒน์ ก้องกังวาลไกล นักธุรกิจหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงกับเลขาสาวนางสาวจอมขวัญ มงคลเกียรติ ถูกจัดขึ้นที่โรงแรมหรูใจกลางกรุงเมืองหลวง เป็นวันที่ทั้งสองรอคอยว่าจะให้มีวันนี้ นับตั้งแต่ผ่านช่วงปีใหม่มาแล้วร่วมสองเดือน ซึ่งฝ่ายเจ้าบ่าว บ่นอิดออดว่าทำไมฤกษ์ที่มารดาเจ้าสาวหาให้ ถึงได้ล่าช้านัก ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาต้องทรมานขนาดไหนที่ต้องทนรอให้ถึงวันนี้อย่างใจจดใจจ่อเพียงใด“วันนี้คุณสวยจัง” เจ้าบ่าวกระซิบข้างใบหูเล็กของเจ้าสาว อย่างเอาใจ เมื่อทั้งหล่อนและเขาออกมายืนต้อนรับแขกเหรื่อหน้าประตูทางเข้าห้องจัดเลี้ยง ที่ถูกจัดขึ้นอย่างวิจิตร ตระการตา เจ้าสาวของเขาอยู่ในชุดสีขาวบริสุทธิ์ ผมยาวสลวยถูกเกล้าขึ้นเผยให้เห็นใบหน้าขาวใส ที่ตอนนี้ถูกตกแต่งด้วยเครื่องสำอางบางเบา เท่านั้นก็ช่วยให้หล่อนสวยใสไร้ที่ติจนเขาต้องเอ่ยปากชมออกมา“ไม่ต้องมาพูดเอาใจหรอกน่า..ยังไง ๆ ก็รับผิดชอบในตัวคุณอยู่แล้วล่ะค่ะ” จอมขวัญตอบกลับไป พลางยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ แถมแลบลิ้นแบบเด็ก ๆ ส่งไปให้เจ้าบ่าวของหล่อน ที่วันนี้เขาก็ดูหล่อสมาร์ตกว่าใคร ๆ ในงานเหมือนกัน ถึงแม้ว่าเวลาธรรมดา เขาก็ดูดีไม่มีที่ติอยู่แล้ว“แน่นอน

  • รักต้องลุ้น คุณเจ้านายสุดหล่อ   ขอคืนดี

    บ่อยครั้งเข้าต้นน้ำถึงกับร้องครางออกมาอย่างลืมตัวเมื่อหญิงสาวเริ่มตอบสนองเขาอย่างเต็มใจ ลำแขนเรียวเล็กเลื่อนขึ้นมาโอบรอบคอแข็งแรงของเขาไว้อย่างต้องการที่ยึดเหนี่ยวเมื่อชายหนุ่มถอนริมฝีปากออก ล้อมดาวถึงกับหายใจหอบเล็กน้อย ก้มหน้ามุดเข้าไปหาความอบอุ่นในอ้อมอกเขาอย่างเอียงอาย ไม่พูดไม่จา“ ดูเหมือนว่า เราจะเกิดมาคู่กันเสียแล้วสิ..คุณว่าไหม”“ บ้าน่ะสิ คนบ้า! พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ”“ อ๋อ..อยากให้ถึงที่บ้านเร็ว ๆ จะได้ฟ้องทุกคนงั้นสิ คราวนี้ถ้าคุณไม่ฟ้องจริง ๆ ผมจะเป็นฝ่ายบอกกับทุกคนเองเลยเป็นไง ว่าเรารู้สึกยังไงต่อกัน” “ อี๋..ใครไปมีความรู้สึกอะไรกับคุณกันล่ะแล้วก็ห้ามบอกเรื่อง..เรื่องนี้กับใครเป็นอันขาด!”“ อะไรนะเรื่องจูบนี่น่ะหรือ ที่ห้ามบอกฮ่า ๆ”“ นี่คุณ!ฉันไม่ตลกด้วยหรอกนะ” หญิงสาวตวาดแว๊ดใส่ชายหนุ่มใบหน้าแดงก่ำด้วยความขัดเขินปนขุ่นเคืองเป็นกำลัง ต้นน้ำหัวเราะให้กับความไร้เดียงสาของหล่อนนัก ดวงหน้าขาวใสที่ออกเป็นสีแดงจาง ๆ แล้วตอนนี้ พร้อมด้วยการค้อน แสดงความเป็นธรรมชาติที่ไม่ได้เสแสร้งแต่อย่างใด มันช่างถูกใจนัก สงสัยว่าเขาจะต้องไปเกี่ยวดองกับตระกูลไฮโซอีกคนเสียแล้วสิ เฮ้อ!“

  • รักต้องลุ้น คุณเจ้านายสุดหล่อ   จูบให้สลบกันไปข้าง

    แสงแดดยามเช้าส่งลงมายังสวนผลไม้ ทำให้บรรยากาศตอนนี้ช่างรื่นรมย์เหลือเกิน ล้อมดาวชอบบรรยากาศที่เป็นธรรมชาติอย่างนี้ เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หญิงสาวออกมาช่วยคนงานเก็บผลส้มอย่างเพลิดเพลิน จนไม่รู้ว่าได้เดินลึกเข้าไปในไร่อย่างไม่รู้ตัว พลางเขย่งเท้าเพื่อที่จะปลิดผลส้มที่อยู่สูงเกินมือจะเอื้อมถึง จึงมองหาบันไดที่คนงานเขามักจะใช้กันเมื่อเก็บลูกที่อยู่สูงขึ้นไป“ ทำอะไรน่ะ! เดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก!” เพราะเสียงเข้มดุนั้นทีเดียวเล่นเอาเธอสะดุ้งตกใจ และไม่ทันตั้งตัวขณะที่ล้อมดาว ก้มลงไปมองยังเสียงเข้มดุคล้ายรำคาญเต็มทน สาวต่างถิ่นจึงตัดสินใจก้าวขาลงมา แต่กลับก้าวพลาด ทำให้ร่างของหล่อนร่วงจากบันไดทันที!“ ว๊ายยย!!” ตุ๊บ!! “ โอ้ย!..”“ เฮ้ย! ว่าแล้วเชียวต้องเป็นแบบนี้พูดยังไม่ทันขาดคำเลย โธ่เอ๊ย!ลุกไหวไหมล่ะทีนี้”“ ไม่ต้องมายุ่งเลยคนใจร้าย เมื่อไหร่จะหยุดแกล้งฉันเสียที ที่ผ่านมายังไม่พอใจอีกหรือ” คนอะไร ไม่อยากมองหน้าเลย ใบหน้าที่ดุดัน นัยน์ตาที่แฝงไปด้วยความร้ายกาจ ทั้งปาก ทั้งจมูก หล่อนเกลียดนัก ทำไมจะต้องมาเจอคนอย่างเขาด้วยนะ แล้วทำไมต้องมายุ่มย่ามกับหล่อนด้วยไม่เข้าใจเลยจริง ๆ“ พูดอะไรของคุณเนี่ย

  • รักต้องลุ้น คุณเจ้านายสุดหล่อ   คู่กัด..คู่กัน III

    “ คุณเข้ามาในห้องนี้ได้ยังไง นี่อย่าบอกนะว่า..คุณจะมาแก้แค้นเรื่องเมื่อวาน แล้วที่..ที่คุณทำกับฉันเมื่อวานยังไม่พอใจอีกเหรอ คน..คนไม่ดี..คนพาล ออกไปนะ ออกไป! ฉันเกลียดคุณ คนบ้า! ฮือ ๆ ฉันจะฟ้องทุกคนเลยคอยดู ฮือ ๆ ที่คุณกล้าทำกับฉันแบบนี้ ฮือ ๆ”เมื่อได้สติหญิงสาวก็กระโดดผลุงลงจากเตียง วิ่งไปหลบชิดกำแพงห้อง ราวกับว่ามันจะช่วยหล่อนได้กระนั้น พลางชี้หน้าด่าคนที่บังอาจเข้ามาในห้องที่หล่อนนอนอยู่ พูดไปร้องไห้ไป อย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดีกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ต้นน้ำลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มองจ้องไปยังหญิงสาวที่บัดนี้ตัวสั่นงันงกอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง ปากก็พร่ำว่าเขา พูดไปร้องไห้ไปอย่างกับเด็ก เอะอะก็จะฟ้องคนโน้นคนนี้ ก็เอาสิ ลองดูว่าจะทำอย่างที่พูดได้หรือเปล่า“ ก็เอาสิ ฟ้องก็ฟ้องเลย คราวนี้ล่ะเขาจะได้รู้กัน ว่าเราน่ะ..มีความลับต่อกันอยู่หึ ๆ” ชายหนุ่มกอดอก พูดเนิบ ๆ อย่างใจเย็น มองตอบกลับไปยังใบหน้าขาวสะอาดที่บัดนี้เปื้อนไปด้วยน้ำตา อย่างท้าทาย ก่อนจะเดินออกจากห้องมาหน้าตาเฉย หากในใจกลับอดรู้สึกสงสารเจ้าของใบหน้าที่ดูหวาดระแวง วิตกกังวล ใบหน้าอ่อนใสค่อนข้างแดงก่ำจะเพราะพิษไข้ หรือจากที่โ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status