ตอนที่ 11 เรื่องเล่า 3

ท่ามกลางกลุ่มควันจากถ้วยชาร้อนกรุ่นสองถ้วยระหว่างกระดานหมากยากเอาชนะ

เยี่ยนอ๋องถามอู๋หมิงอย่างห่วงใย “ไม่เคยเห็นเจ้าโกรธขนาดนี้ นับว่าข้าได้เปิดหูเปิดตาแล้ว”

ปกติอู๋หมิงสงบนิ่งเยือกเย็นเหมือนคนไม่รู้ร้อนรู้หนาวทุกเรื่องราว พอถึงคราวที่พระองค์ถามเอาความคิดเห็นก็ตอบอย่างละเอียดรอบคอบโดยสีหน้าไม่เปลี่ยน  เรียกได้ว่าเสนอข้อเท็จจริงด้วยเหตุผลอย่างรอบด้านแบบไร้ที่ติ เพราะไม่มีอารมณ์ร่วมอันใดแม้แต่น้อย ในขณะที่ตัวพระองค์มักเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง โมโหฉุนเฉียวทุกครั้งยามเกิดปัญหาให้ขบคิด

“ได้เห็นเสียที ยามเจ้ามีอารมณ์โกรธขึ้นมานับว่าเด็ดขาดทีเดียว”

อู๋หมิงมิได้ปฏิเสธ ทว่าความเงียบของเขาย่อมเป็นการตอบรับตามวิสัย

เยี่ยนอ๋องชอบนิสัยเย่อหยิ่งพูดน้อยของอู๋หมิง พระองค์ทั้งเอือมระอาและคร้านจะฟังคนจำพวกปากมากปากรั่วดุจตะแกรง วันๆเอาแต่พูดจาประจบสอพลอ หาความจริงไม่เจอ

บุรุษเที่ยงตรงสงบเยือกเย็นเฉกอู๋หมิง ไม่ว่าใครล้วนถูกใจให้คบหาเสมอ

อ๋องหนุ่มถามต่อ “เจ้าคิดว่าภรรยายังไม่ตาย?”

ครานี้อู๋หมิงไม่คิดปิดบัง “พ่ะย่ะค่ะ”

“ไฉนถึงคิดเช่นนั้น?”

“หลังจากในนักรบเงาลอบสืบอย่างละเอียดถี่ถ้วน พบว่ามีโจรเข้ามาขโมยของมีค่าเฉพาะที่เรือนของนาง และเศษผ้าที่เจอตรงหน้าผาอาจเป็นเพียงหลักฐานที่จงใจสร้างขึ้นเพื่อตบตา นางมีนิสัยบ้าบิ่นไม่น้อย บางทีอาจเป็นเพราะข่าวลือนั่น ถึงทำให้นางตัดสินใจหนีหายด้วยวิธีแกล้งตายพ่ะย่ะค่ะ”

อ๋องหนุ่มยกยิ้ม พยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ “อืม ครั้งหนึ่งพระชายาของข้า เพราะโกรธเคืองข้าเรื่องหญิงอื่นก็เคยทำเรื่องใหญ่โตเช่นนี้ ลำบากให้ข้าต้องตามหาเป็นปี เมื่อภรรยาของเจ้าทำเช่นนี้ เจ้าก็ควรหาตัวนางให้เจอก่อน สตรีนั้น ขอเพียงได้พูดคุยง้องอนต่อหน้าและได้อยู่ลำพัง แบบสองต่อสอง ย่อมคลายโทสะได้รวดเร็ว”

แต่ปัญหาคือจะได้เจอนางอีกหรือไม่? ไปหาที่ใด? 

คืนนั้นคำถามเกิดขึ้นทำอู๋หมิงกังวลจนนอนไม่หลับ

ชายหนุ่มนอนหงายมองขื่อคานเป็นนาน ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจว่าควรลุกไปนั่งครุ่นคิดพลางจิบชาย่อมดีกว่า ความอุ่นร้อนจากน้ำชาทำให้สมองปลอดโปร่งโลดแล่น ทว่าพอพลิกตัวลุกขึ้นนั่งตรงขอบเตียงก็ต้องตกใจจนผวา

“อาหนิง! เจ้ามานั่งทำบ้าอันใดตรงนี้?”

คนผู้หนึ่งปล่อยผมสยายพอกหน้าขาวโพลนกระทั่งเห็นเพียงตาดำ เขากำลังนั่งกอดเข่าอยู่หน้าเตียง ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองคนถามอย่างช้าๆ

ท่าทีราวภูตผี!

“ข้ากำลังบำรุงผิวอยู่ ต้องรอจนกว่าจะได้เวลาก่อนค่อยล้าง” ตอบอย่างเบื่อหน่ายแต่ไม่ทำก็ไม่ได้เดี๋ยวไม่สวย

“แล้วเหตุใดไม่ไปนั่งตรงโน้นเล่า?” อู๋หมิงมองไปยังโต๊ะจิบชากลางโถงตรงข้ามเตียงนอนที่อยู่อีกฝั่ง ซึ่งเป็นเตียงของคนพูด แต่ทว่ามันกลับเต็มไปด้วยเสื้อผ้าของสตรีที่ยังเลือกไม่ได้วางเรียงรายจนไม่สามารถล้มตัวลงนอน

“นั่งตรงนั้นมันเมื่อย นั่งตรงนี้ยามง่วงยังเอียงคอพิงขอบเตียงหลับได้ปะไร ท่านจะบ่นอันใดนักหนา”

“ข้าก็นึกว่าผีผู้หญิงที่ไหน”

“ห๊ะ! ข้าเนี่ยนะผี ออกจากงามเลิศปานนี้”