ตอนที่ 5 สามีผู้นี้ข้าจะปกป้องและดูแลอย่างดี 2

หญิงสาวกำหมัดเชิดหน้าทำท่าตอกกลับพี่สาวเพื่อปกป้องสามี พลันได้ยินพี่สาวกล่าวเสียงเหยียดเบาๆ แต่เย็นเยียบว่า 

“จุ๊ๆ ดูเจ้าสิ ไม่พอใจเสียแล้ว อยากด่าข้าหรือ ต้องการงัดข้อกับข้ากระมัง เอาสิ กล้าหรือไม่? นังลูกอนุ!”

ไป๋เล่อชิงสูดลมหายใจกัดฟันกรอดกระซิบกลับว่า “ใช่แล้ว ข้าก็เป็นแค่ลูกภรรยารองนี่นา คงไม่กล้าเสียเวลาอันมีค่ามาคอยหาเรื่องลูกของนายหญิงผู้ยิ่งใหญ่หรอกนะ คนปกติที่มีจิตสำนึก ย่อมมีศักดิ์ศรีมากพอ เขาไม่ทำกัน ข้าเองก็ไม่ใช่พวกไร้สมอง จรรยาต่ำ ศีลธรรมไม่มีเสียด้วย ข้าไม่กล้างัดข้อกับคนอย่างพี่หญิงหรอก เพราะมันเสียเวลา และไม่คุ้มค่าอะไรเลย”

“เจ้า!” ไป๋หลินหน้าชาทันใด วาจานี้ไยมิใช่ด่านาง ว่าเหมือนพวกไร้อารยะ ทำตัวไร้ค่าไร้ศักดิ์ศรี ทำตัวถ่อย ชอบเสียเวลาหาเรื่องคนไม่มีทางสู้ 

แท้จริงไป๋เล่อชิงไม่ได้ด่าทอถึงขั้นนั้น แต่ไป๋หลินร้อนตัวไปเองและคิดวาจาหยาบคายได้เองตามวิสัย             

ไป๋หลินกล่าวต่อเสียงเครียด “เดี๋ยวนี้เก่งกาจเหลือเกินนะ ไม่เหมือนตอนอยู่จวนไป๋ หรือเจ้าคิดว่าออกเรือนไปแล้วจะทำตัวเหิมเกริมอย่างไรก็ได้ จำไว้ สามีผู้ต่ำต้อยของเจ้า ไม่อาจช่วยเจ้าได้หรอก เอาเวลาไปหาลู่ทางให้สามีเจ้าสอบบัณฑิตดีกว่า อย่ามัวทำตัวเอ้อระเหยลอยชายวันๆ แล้วมาโอหังกับข้าเช่นนี้ หึ! ช่างไม่เจียมตัว!”

หญิงสาวทำท่าเอื้อมมือไปแอบหยิกน้องสาวเหมือนที่ชอบทำตอนอยู่ที่จวนไป๋

ไป๋เล่อชิงรู้ทันจึงเบี่ยงแขนหลบอย่างไว นางไม่ต้องให้สามีช่วยเหลืออันใดมากมายเสียหน่อย กำลังจะบอกว่าปกป้องตัวเองได้ กลับได้ยินเสียงบุรุษกล่าวอย่างเย็นชา

“เรื่องของข้า คงไม่ต้องรบกวนพี่ภรรยาเป็นกังวล”

เสียงนั้นทำสองสตรีสะดุ้งหันขวับ เห็นเป็นอู๋หมิงในอาภรณ์สีครามอึมครึมพาร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาเนิบช้าตรงทางเข้าหน้าร้านอาภรณ์

ชายหนุ่มเป็นอีกคนที่มีบุคลิกและหน้าตาขัดแย้งกับอุปนิสัย ภายนอกแลดูซื่อบื้อทึมทื่อแต่แท้จริงกลับไม่ใช่

ไป๋หลินรีบเม้มปากไม่กล้าพูดอีก

ต่อหน้าผู้อื่นโดยเฉพาะบุรุษ นางไม่กล้าเหมือนอยู่ต่อหน้าน้องสาวหรอกนะ คิดแต่ก็ยังเชิดหน้ามองอู๋หมิง ด้วยถือว่าตัวเองเหนือกว่าอยู่ดี

ส่วนไป๋เล่อชิง เพราะหนีเที่ยวไม่ได้บอกสามีเอาไว้ นางถึงขั้นต้องมองหาที่กำบังเพื่อหลบภัย ทว่าหาไม่ได้ จึงหันไปประจันหน้ากับสามีตรงๆ ผลิยิ้มถามระมัดระวัง 

“ท่านพี่มาได้อย่างไร”

อู๋หมิงละสายตาจากไป๋หลินอย่างไม่ให้ค่า มองเพียงภรรยา “ข้ามีกิจธุระกับคุณชายฉางเล็กน้อย”

เขาว่าพลางหันไปมองทางรถม้าที่ฉางเฟิงยืนอยู่ ก่อนหมุนกายผละจากภรรยา เดินไปทางฉางเฟิงแทน 

เป็นการทักทายตามประสาบุรุษพูดน้อยโดยแท้

ไป๋เล่อชิงกับไป๋หลินจึงมองตาม

และพวกนางได้เห็น

ฉางเฟิงที่เป็นถึงบัณฑิตซิ่วไฉเป็นฝ่ายเดินมาหาแล้วคารวะทักทายอู๋หมิงก่อนด้วยท่าทีเกรงอกเกรงใจอย่างยิ่งยวด!

สองพี่น้องถึงกับตะลึงงันมองหน้ากันอย่างงุนงง

ไป๋หลินถาม “ฉางเฟิงกับอู๋หมิงรู้จักกันด้วยหรือ”

ไป๋เล่อชิงส่ายหน้า “แม้ข้ากับฉางเฟิงรู้จักกันตั้งแต่เยาว์วัย แต่ข้าก็ไม่อาจรู้ทุกเรื่องของเขาหรอกนะ”

นางไม่อยากเสวนากับพี่สาวแล้วจึงว่าตัดบท

“ข้าขอตัวก่อนเจ้าค่ะ ท่านก็รีบซื้อผ้าเถอะ ท่าทางพี่เขยเหมือนมารอพบสามีของข้ามากกว่ามาส่งท่านนะ ไม่แน่คุยเสร็จอาจกลับเลยก็เป็นได้”

พูดจบก็ยอบกายตามมารยาทแล้วเดินผละไปทันที ไม่สนใจพี่สาวอีกเลย 

ไป๋หลินชะงักกับวาจาน้องสาวยิ่งนักจึงมองค้อนจนตาแทบถลนออกมา

นางรู้สึกเสียหน้าเรื่องสามีเสียจริง แต่ว่า...

หญิงสาวหันมองฉางเฟิงกับอู๋หมิงอีกครา

พวกเขาคุยอะไรกัน? 

ไฉนฉางเฟิงถึงต้องทำท่าทางนอบน้อมปานนั้น? 

ไป๋หลินหงุดหงิดจนบิดผ้าเช็ดหน้าในมือแทบขาด