EP.19

น้ำแข็ง...

"เพลงที่ผมกำลังจะร้องมันจะเศร้าหน่อยนะครับ ช่วงนี้หัวใจขาดความบันเทิง กำลังมองหาคนมาดูแล" คนที่จับไมโครโพนอยู่พูดขึ้น พลอยให้สาว ๆ ในลานส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดเพราะชอบใจไปด้วย

"อร๊ายยย // กรี๊ดด // พี่อัคคีน่ารัก // อัคคีหล่อเวอร์"

"แกฉันอยากเป็นความบันเทิงให้พี่เขาจัง กรี๊ดด" เสียงผู้หญิงที่ยืนข้างฉันหันไปพูดกับเพื่อนของเธอพลางกรี๊ดกร๊าดกันต่อ

เฮ้อ! ฉันเบื่อฉันอยากกลับบ้านฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้ว!

"แกพี่อัคคีจะร้องเพลงแล้วอะ เขาบอกชื่อเพลงกับเพื่อนแล้วแก" ยัยเรดาห์นี่ก็อีกคนเอากะเขาไปด้วย นางเขย่าแขนฉันพลางทำท่าทางสะดีดดิ้งจนฉันหมั่นไส้ไปอีกคน

ว่าแต่... น้ำแข็งนี่เพื่อนแกนะ!

"แกว่าพี่เขาจะร้องเพลงอะไรอะแก" ยัยเรดาห์ยังคงตื่นเต้นกับการที่อัคคีจะร้องเพลง ว่าแต่พออัคคีอยู่ในชุดนี้เขาก็ดูดีเหมือนกันนะ กางเกงยีนส์สีดำกับเสื้อยืดสีดำสวมเสื้อช็อปสีน้ำเงินของคณะวิศวะ แต่แปลกตรงที่คอของอัคคีไม่ได้สวมสร้อยเกียร์เหมือนเพื่อน ๆ เขาเท่านั้นเอง เพราะสร้อยของเขามันอยู่ที่คอของฉัน...

"แกยืนฟังเงียบ ๆ ได้ปะยัยด้า เสียภาพลักษณ์นางแบบหมดแล้วนะไม่กลัวมีภาพหลุดหรือไง" ฉันดุยัยเรดาห์ที่ยังคงดี๊ด๊าไม่เลิก พอนางได้ยินฉันดุก็จิ๊ปากใส่แล้วค่อยทำท่าทางสงบลง

" แกนี่ ไม่มีอารมสุนทรีย์เลยชิ"

"งั้นเรามาเริ่มกันเลยครับ ถ้าใครร้องได้ร้องตามเลยนะครับ" คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าวงดนตรีพูดขึ้นก่อนจะหันไปส่งสัญญาณให้เพื่อนในวง

ไม่นานเสียงดนตรีก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงกรี๊ดกร๊าดของสาว ๆ

♪ ♬ ♫ ♬ เวลาที่เราผูกพัน เวลาที่เธอกอดฉัน เวลาที่เราจูบกัน เธอรู้สึกยังไง 〜

ทำไมฉันรู้สึกเหมือนอัคคีไม่ได้ร้องเพลงแต่รู้สึกเหมือนเขากำลังถามฉันอยู่เลยนะ...

♪ ♬ ♫ ♬ ตอนที่เธอต้องจาก ตอนที่เธอต้องไป ตอนที่เราห่างไกล เธอคิดถึงฉันบ้างไหม 〜

คนที่ร้องเพลงอยู่หันมาสบตากับฉันและจ้องมองไว้อย่างนั้นจนฉันรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองกำลังร้อนผ่าวขึ้นมา ขาทั้งสองข้างนั้นชาไปหมด อยากจะเดินออกไปจากที่นี่แต่กลับทำไม่ได้

♪ ♬ ♫ ♬ อยากจะขอให้เธอกลับมา อยากจะขอให้เธอเปลี่ยนใจ กลับมาได้ไหม กลับมาเป็นของฉัน 〜

"..." จนกระทั่งเวลาผ่านไปหลายนาทีฉันถึงได้รู้ตัวว่าตอนนี้อัคคีมายืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว พอตั้งสติได้ฉันก็แทบทำตัวไม่ถูกเพราะสายตาทุกคู่ในลานเกียร์นั้นกำลังมองมาที่เราสองคน ยัยเรดาห์ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ถึงกับเลิ่กลั่กเพราะไม่รู้ต้องทำอย่างไร สายตาของเพื่อนรักมีคำถามมากมายเต็มไปหมดแต่เหมือนนางจะพูดไม่ออก

♪ ♬ ♫ ♬ เปลี่ยนใจได้ไหม เปลี่ยนใจกลับมารักกัน กลับมาเป็นของฉัน หัวใจฉันคิดถึงเธอ เธอรู้ไหมฉันจะตาย เธอรู้ไหมฉันจะขาดใจ กลับมาได้ไหม สิ่งเดียวที่อยากจะขอเธอ 〜

เหมือนท่อนนี้จะเป็นท่อนสุดท้ายของเพลงที่เขาร้อง กระทั่งดนตรีจบไปแล้วเขายังร้องท่อนนี้ขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะค่อย ๆ คุกเข่าลงตรงหน้าฉัน...

การกระทำของเขาทำให้คนในลานเกียร์นั้นส่งเสียงฮือฮาและยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปเก็บเอาไว้ ฉันไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อจนกระทั่งเสียงพี่เทอร์โบและพี่พายุดังขึ้นผ่านไมโครโพน

"ขอเสียงปรบมือให้อัคคีด้วยครับ และขอบคุณน้องน้ำแข็งสาวคณะแพทย์ที่มาเป็นแขกรับเชิญในวันนี้ด้วยครับ ขอบคุณมากครับ"

"การแสดงเองหรอกเหรอแก ฉันตกใจหมด" ไม่ใช่แค่ยัยเรดาห์คนเดียวที่พูดประโยคนี้แต่ทุกคนในลานเกียร์ก็พูดประโยคนี้กัน สร้างความโล่งใจให้กับบรรดาสาว ๆ ของอัคคีเป็นอย่างมาก พอฉันรู้ว่าเป็นการแสดงถึงได้ยื่นมือพยุงเขาให้ลุกขึ้นก่อนจะรีบเดินออกมาเพราะไม่อยากเป็นจุดสนใจ