EP.18

อัคคี...

" ไอ้อัคมึงเตรียมตัวสำหรับวันพรุ่งนี้หรือยัง ซ้อมหนักมาหลายวันแล้วรีบ ๆ นอนซะบ้าง มัวแต่ออกไปแรดอยู่ได้" เสียงไอ้เหมันต์เพื่อนเพียงคนเดียวในกลุ่มที่จริงจังกับการใช้ชีวิตในแต่ละวันพูดกับผม เมื่อมันเห็นว่าผมยังยุ่งอยู่กับกองหนังสือเรียนหลังกลับจากไปส่งน้ำแข็ง

"เออช่วงนี้มึงแม่งแปลกว่ะ เลิกเรียนแล้วหายหัวทุกทีเลยมึงไปไหนวะ" ไอ้เทอร์โบขี้เสือกอีกคนพูดขึ้น

"กูก็มีธุระของกูสิวะ" ผมเงยหน้าไปตอบก่อนจะก้มหน้าก้มตาสนใจหนังสือตรงหน้าต่อ ถึงจะผมจะเป็นแบบนี้แต่ก็ตั้งใจเรียนมากนะบอกเลย เรียนแรดกับเรื่องเรียนผมแยกแยะได้ก็เลยไม่เคยมีปัญหาเรื่องการเรียน

เย็นนี้พอเลิกเรียนพวกมันก็มาสุมหัวที่คอนโดของผมตั้งแต่ผมยังไม่กลับเข้ามา คงเป็นเหมือนทุกวันที่พวกมันจะค้างที่นี่เพราะคอนโดผมมีทางลัดสามารถไปถึงมหาลัยได้เร็วกว่า

"ธุระอีกแล้ว มึงรู้ปะว่าตอนนี้มึงเหมือนไอ้พายุเลย แม่งชอบหายหัวกันดีจังเวลาเลิกเรียนอะ" ไอ้เทอร์โบบ่นต่อ

ส่วนไอ้เหมันต์ก็วุ่นวายอยู่กับการเช็กเครื่องดนตรีเพราะพรุ่งนี้มีงานแสดงของคณะผม เป็นงานดนตรีกลางลานเกียร์ต้อนรับน้องปีหนึ่งที่เข้ามาเรียนนะ หลังจากงานรับน้องจบไปพวกเรากลัวว่าน้องจะเหนื่อยและเครียดกับการเรียนก็เลยหากิจกรรมผ่อนคลายให้น้อง ๆ ได้ทำ และเป็นวันที่ผมกับเพื่อน ๆ ลงเล่นดนตรีด้วย ที่จริงก็อยากให้ใครบางคนมาดูผมนะแต่เธอไม่ว่าง จะบอกตรง ๆ ก้ไม่กล้าเพราะสถานะของเราสองคนยังไม่ชัดเจน

ใช่ว่าทุกครั้งที่เธอปฏิเสธแล้วผมทำมึนใส่จะรู้สึกสะใจหรือดีใจที่เป็นแบบนั้น ผมก็เจ็บเป็นเหมือนกันแต่เพราะยังอยากพูดคุยและข้องเกี่ยวกับเธอก้เลยแสร้งว่าไม่เป็นอะไร ยังคงหน้าด้านเข้าหาทั้ง ๆ ที่เธอไล่แล้วไล่อีก ยังคงหน้าด้านบอกรักทั้ง ๆ ที่เธอปฏิเสธทุกวี่วัน...

น้ำแข็ง...

"น้ำแข็ง วันนี้แกไปงานกิจกรรมป้ะ" ยัยด้าที่เดินออกมาจากห้องเรียนพร้อมกันกับฉันถามขึ้น

"คงไม่ไปหรอกแก เหนื่อยทั้งวันแล้วน่ะฉันว่าจะนั่งอ่านหนังสือแถวนี้แหละ"

"อ้าวไม่ไปหรอกเหรอ ฉันคิดว่าแกจะไปดูพี่เหมันต์เล่นดนตรีซะอีกเห็นสนิทกัน" พี่เหมันต์เล่นดนตรีเหรอ ฉันลืมไปเลยพี่เหมันต์เคยบอกฉันไว้ด้วยนี่ งั้นเมื่อวานที่อัคคีทำท่าเหมือนจะบอกก็เรื่องนี้หรือเปล่า?

"งั้นไปกันเถอะแก ว่าแต่นี่ก็จะเย็นแล้วนะงานไม่จบแล้วเหรอ" ฉันถามเพื่อนรักพลางมองก้มลงมองนาฬิกาที่ข้อมือตัวเองไปด้วย

"เรื่องนั้นเอาไว้ทีหลังเถอะแกเดี๋ยวฉันไปเติมแป้งแป๊บ แถวนั้นหนุ่ม ๆ เยอะงานจบไม่จบค่อยว่ากันอีกที" ยัยด้าทำเสียงระริกระรี้ก่อนจะถือกระเป๋าเดินเข้าห้องน้ำไป

วันนี้ฉันกับยัยด้าทำงานกลุ่มด้วยกันก็เลยเลิกพร้อมกัน ส่วนยัยถิ่นนั้นได้อยู่กับเพื่อน ๆ กลุ่มอื่นวันนี้เลยไม่ได้กลับบ้านพร้อมกันแล้วนางก็คงไม่ได้ไปลานกิจกรรมด้วย เพราะกลุ่มนางยังทำงานไม่เสร็จ

ไม่นานยัยด้าก็เดินออกมาพร้อมกับพาฉันมาที่ลานกิจกรรม ด้านหน้าของพวกเรามีผู้คนมากมายทั้งยืนทั้งนั่งมุงกันอยู่ ไม่คิดเลยว่าแค่เล่นดนตรีธรรมดา ๆ คนจะพากันมาดูเยอะขนาดนี้ ส่วนมากที่เห็นก็เป็นสาว ๆ ทั้งนั้น

"ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ" เสียงพี่เทอร์โบที่เหมือนจะทำหน้าที่เป็นนักร้องนำกล่าวขอบคุณสาว ๆ ที่มอบช่อดอกไม้ให้สมาชิกในวง

สาว ๆ หลายคนต่างก็เดินเข้าออกเอาดอกไม้ไปมอบให้พวกพี่เขา บ้างก็ขอถ่ายรูปเต็มไปหมด ฉันเพิ่งรู้ว่ากลุ่มนี้ก็ฮอตไม่แพ้หนุ่ม ๆ ทีมนักกีฬามหาลัยก็วันนี้แหละ ที่สำคัญยิ่งวงดนตรีในงานกิจกรรมครั้งนี้ไม่ได้เล่นบนเวทีแต่เล่นกลางแจ้งของลานเกียร์ข้างตึกคณะวิศวะ ทำให้ผู้คนเข้าถึงนักดนตรีในวงได้ง่ายขึ้นเป็นโอกาสทองของสาว ๆ หลายคนเลยแหละ

"งานจบแล้วอะแก วงพี่เหมันต์เล่นวงสุดท้ายด้วย เพลงสุดท้ายก็เพิ่งจบไปเสียดายจัง" ยัยด้าพูดเชิงเสียดายเมื่อมาไม่ทัน ก็บอกแล้วว่าคณะเราน่ะร่วมกิจกรรมอะไรกับคณะไหนไม่ได้หรอก เรียนหนักจะตายแถมปลีกตัวออกมาก็ยากอีก ถ้าโดดเรียนยิ่งไม่มีความเป็นไปได้เลยเพราะจะเรียนชั่วโมงถัดไปไม่รู้เรื่อง

แต่ในเมื่องานจบแล้วทำไมสาว ๆ ถึงยังไม่กลับกันล่ะ ดูเหมือนจะมีคนขอเพลงเพิ่มด้วยสิ

"ขออีกเพลงได้มั้ยคะ / อยากเห็นพี่อัคคีร้องเพลงจังค่ะ / อร๊ายยย / กรี๊ดดด" เสียงสาว ๆ ร้องขอเพลงพลางส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดกันสนั่นลานเกียร์ แถมยังพุดถึงใครบางคนที่ฉันได้ยินแล้วต้องรู้สึกแปลก ๆ เสียด้วย ไม่ยักรู้ว่าเขาก็ฮอตเหมือนกันหรือฉันจะอยู่ในรั้วคณะแพทย์มากเกินไปจนไม่รู้ข่าวคราวของคณะอื่นเลยนะ

"ไม่ขอเพลงก็ได้ค่ะ แต่ขอเกียร์ / อร๊ายยอยากเป็นเมียเอ้ยแฟนวิศวะ" เฮ้อ! นี่ฉันมาทำอะไรที่นี่เนี่ย มายืนฟังสาว ๆ รุมกรี๊ดแฟนเก่าของตัวเองรึไง

อ้อ! แล้วอีกอย่างน่ะนะ เกียร์ที่พวกเธออยากได้น่ะอยู่ที่ฉันโว้ย

"อ้าวน้ำแข็ง! แกจะไปไหน!" เสียงยัยเรดาห์ตะโกนเรียกชื่อฉันเมื่อฉันเดินออกจากวงล้อมของสาว ๆ พวกนั้น แต่ทำให้ทุกคนหันมาสนใจฉันรวมทั้งพี่ ๆ ในกลุ่มวงดนตรีซึ่งมีอััคคีอยู่ด้วย ก็ยัยเรดาห์เล่นตะโกนซะลั่นขนาดนั้น

"ฉันจะกลับ งานจบแล้วแกไม่เห็นเหรอ" ฉันหันไปตอบยัยเรดาห์ก่อนจะหันหลังเดินกลับโดยที่ไม่สนใจคนพวกนั้น อยู่ ๆ ก็รู้สึกเซ็งขึ้นมา

"ไหนใครอยากได้ยินผมร้องเพลงบ้างครับ ขอเสียงหน่อยเร้ว!" เพราะเสียงของใครบางคนที่ตะโกนถามสาว ๆ ทำให้ฉันชะงักฝีเท้าก่อนจะหันกลับไปมอง ไม่ใช่ว่าฉันเองก็อยากฟังเขาร้องเพลงเหมือนกันหรอกเหรอ บ้าน่า... ใครจะไปอยากฟังกันล่ะ

"อร้ายย / อยากค่ะอยาก / กรี๊ดด"

"แกมานี่ ไหน ๆ ก็มาแล้วฉันอยากฟังสักเพลง" ยัยเรดาห์ลากฉันเข้าไปกลางวงล้อมก่อนจะมายืนแถวหน้าซึ่งจุดที่ฉันยืนอยู่มันตรงข้ามกับจุดที่อัคคียืนอยู่พอดี นี่เขาจะร้องเพลงจริง ๆ เหรอ คงเพราะสาว ๆ ขอสินะ