บทที่ 2

“ให้ผมนอนห้องไหน” รณภพเอ่ยถามหญิงสาวเมื่อเธอพาเขามาถึงเรือนไม้สักหลังงามที่ยกพื้นสูงแบบบ้านพื้นเมืองของภาคเหนือ

“นอนห้องนั้นแล้วกัน เป็นห้องที่พ่อกับแม่ใช้” ภัคณิกาชี้มือไปยังห้องตรงข้ามกับห้องนอนของเธอ

“ดีจังประหยัดค่าโรงแรม พรุ่งนี้พาไปดูมอชอหน่อยนะ” รณภพหันไปยิ้มให้คนที่ทำท่าจะเข้านอน เขารู้ว่าพี่สาวข้างบ้านของเขาเป็นพวกนอนไว นี่ก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว คุณหนูอนามัยน่าจะต้องเข้านอนแล้ว

“อืม..ฝันดีนะเด็กน้อย”

“ฝันดีเจ้คนสวย”

  ภัคณิกาเดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง จากนั้นก็ล้างเนื้อล้างตัวเปลี่ยนชุดเตรียมเข้านอน คืนนี้เธอคงหลับสบายกว่าเมื่อวานนี้ ดีนะที่เขามา...แค่บอกว่ากลัวผีก็บินมาจากกรุงเทพฯ เลย

คืนก่อน...ห้องไลน์ส่วนตัว

ภพรักหรือรักภพ : เจ้..นอนหรือยัง

อะไรดีณิกาก็ว่าดี : ยัง

ภพรักหรือรักภพ : ทำไมยังไม่นอน ปกติต้องนอนแล้วนี่

อะไรดีณิกาก็ว่าดี : ยังนอนไม่หลับกลัวผี พยายามนอนอยู่ ปกติมากับพ่อแม่หรือไม่ก็พี่พัฒน์ไง เลยไม่กลัว..แต่ตอนนี้นอนคนเดียวบ้านทั้งหลัง

ภพรักหรือรักภพ : งั้นผมโทรไปนะ วิดีโอคอลได้ไหม

อะไรดีณิกาก็ว่าดี : จะบ้าเหรอฉันไม่ได้แต่งหน้า

ภพรักหรือรักภพ : โอ๊ยทำอย่างกับไม่เคยเห็น เห็นมาหมดแล้ว

อะไรดีณิกาก็ว่าดี : เออ ก็ได้

               เพียงไม่นานรณภพก็วิดีโอคอลมา

“เอ้ย ..ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าดีๆ” ภัคณิกาโวยวายเพราะภาพที่เห็นคือชายหนุ่มอยู่ในชุดเสื้อคลุมแหวกอก

“อะไรเจ้ นี่ก็ดีแล้วเนี่ย เมื่อกี้ไม่ได้ใส่อะไรเลย” รณภพที่เพิ่งคว้าเสื้อคลุมมาสวมเพราะก่อนหน้านี้ใส่แค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว

“แล้วจะวิดีโอคอลมาทำไม”

“อ้าว ก็ไหนบอกว่ากลัวผี ไอ้เราก็อุตส่าห์เป็นห่วง”

“เออ แล้วมีอะไรทักไลน์มา”

“เปล่า แค่อยากเห็นหน้า คิดถึง”

“แหวะ อยากได้อะไรจากเจ้อีก อย่ามาทำเป็นเนียนบอกว่าคิดถึง” ภัคณิกาที่รู้ดีว่าคำว่าคิดถึงของหนุ่มน้อยข้างบ้านไม่มีอยู่จริง ต้องมีสิ่งที่เขาอยากได้จากเธอไม่งั้นไม่อ้อนขนาดนี้หรอก

“รู้ดี..เฮ้อ...เล่นเกมเป็นเพื่อนหน่อย” ภัคณิกาเบ้ปากให้คนที่บอกว่าคิดถึงที่แท้ก็อยากให้เธอเป็นเพื่อนเล่นเกมนี่เอง

“อือ..เดี๋ยวเข้าเกมรอแล้วตามมานะ”

“เค ...เจ้อย่าเพิ่งวาง”

“มีอะไรอีก”

“ ...อะไรติดปากเจ้”

“หึ..ตรงไหน..”

“ปากล่าง...ซ้ายอีก ...ซ้าย...บอกว่าซ้ายไง”

“ก็ซ้ายแล้วเนี่ย...” ภัคณิกาอดโมโหไม่ได้ เธอก็ไปทางซ้ายจนสุดปากแล้วยังจะมาโวยวายอะไรอีก

“เออ...เออ..ลืมๆ กล้องมันกลับด้าน ขวาๆ ขวาอีกตรงนั้นแหละ”

“ไม่เห็นมีอะไรเลย” ภัคณิกาใช้มือลูบริมฝีปากซ้ายทีขวาทีหาอะไรที่ติดอยู่แต่ก็ไม่เห็นจะเจอ

“เอามาใกล้ๆ กล้องสิให้ผมดูใกล้ๆ” ภัคณิกายื่นปากเข้าไปใกล้ๆกล้องจนเธอมองไม่เห็นรณภพในจอ ฝั่งชายหนุ่มก็จุ๊บมือถือทันทีที่คนในกล้องเผลอและมองไม่เห็น

“ไม่มีแล้วหลุดไปแล้วมั้ง” รณภพยิ้มหวานให้กล้องอีกครั้ง นี่นับเป็นจูบได้ไหมนะ

“เออ...เดี๋ยวเข้าเกมรอ” ภัคณิกาที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าตอนนี้หนุ่มน้อยข้างบ้านกำลังอยากจะตกเธอ

               เมื่อทั้งสองคนเข้ามาเล่นเกมเพียงไม่นานภัคณิกาก็เผลอหลับไป คนที่นั่งเล่นเกมอยู่กรุงเทพฯ ก็ไม่ได้คิดจะปลุกแต่ออกจากเกมแทน

ไม่นานหน้าจอมือถือของภัคณิกาก็ดับไป

               ส่วนคืนนี้เธอนอนแบบไม่ต้องกลัวผี หลับสบายและฝันดีมาก เพราะมีคนมานอนอยู่ห้องข้างๆ อาการกลัวผีก็หายไปและนอนได้อย่างเต็มอิ่ม