บทที่ 5

ตอนที่ 3: เด็กแก่แดด

ภัคณิกามองหน้าเด็กหนุ่มข้างบ้านที่อายุห่างจากเธอถึงสามปี คำถามนี้เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าบรรลุนิติภาวะแล้ว ตกลงทำอะไรได้บ้างนะ 

“ก็เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว ทำอะไรก็ได้” เธอตอบออกไปแบบขอไปที

“โว้...ก็ถามอยู่นี่ไงว่าทำอะไรได้บ้าง” รณภพยกแขนมาวางบนโต๊ะพร้อมทั้งใช้สองมือเท้าคางมองหน้าเธอ รอยยิ้มร้ายทำให้คนนั่งตรงข้ามอดใจสั่นไม่ได้ เด็กนี่โตขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ แล้วสายตาเขาแบบนี้มันไม่ดีต่อใจเธอเลย

“ทำใบขับขี่รถยนต์ไง” ภัคณิกาตอบอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก..น่าจะใช่นะ  

“ใบขับขี่รถยนต์ทำได้ตั้งแต่สิบแปดเจ้”...เออใช่..เธอเองก็มีตั้งแต่สิบแปดนี่นา

“เลือกตั้ง”

“อันนั้นก็ทำได้ตั้งแต่สิบแปด”

“อ้าว...แล้วตกลงอายุยี่สิบปีต่างจากสิบแปดยังไงเนี่ย” ภัคณิกาทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจ เพราะเหมือนบรรลุนิติภาวะแล้วไม่ได้มีอะไรที่ทำได้มากขึ้นกว่าตอนอายุสิบแปดเลย

“ต่างเยอะ อย่างเช่นทำผิดก็จะโดนลงโทษเหมือนผู้ใหญ่ เพราะถือว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ได้รับการคุ้มครองเหมือนเยาวชน”

“ไม่ดีเลย” หญิงสาวนิ่วหน้าเมื่อรู้สึกเสียเปรียบ

“ข้อดีก็มีอยู่นะครับ”

“ยังไง” ภัคณิกากระตือรือร้นอยากรู้ว่ามีข้อดีของการอายุยี่สิบปีเต็มมีอะไรบ้าง

“มีผัวแบบถูกกฎหมายได้ มีผู้ชายเป็นของตัวเอง”

“บ้า..” คนตรงข้ามหน้าแดง....ทำไมสายตาคู่นั้นช่างสร้างความปั่นป่วนให้เธอเหลือเกิน...บ้าไปแล้ว

“คนแก่ทำไมขี้อายจังเลยหึ” มือหนาส่งมาบีบจมูกเรียวไว้และส่ายมันไปมาอย่างรักใคร่ ถ้าให้คนทั้งร้านดูก็คงดูออกว่าชายหนุ่มคนนี้หลงรักผู้หญิงคนนี้อย่างหัวปักหัวปำ

“ปล่อยเลยอย่ามาแกล้ง” ภัคณิกาสะบัดจมูกออกจากมือของเขา

“โอ๊ย...” ด้วยแรงสะบัดทำให้ปลายเล็บของชายหนุ่มขูดกับปลายจมูกของหญิงสาว

“เป็นไงบ้าง จะสะบัดทำไมเนี่ยจมูกเป็นรอยเลย”  เขารีบลุกมานั่งด้านข้างคนตัวเล็ก เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ เธอและเป่าลมเบาลงปลายจมูกของเธอ

“ไม่เป็นไรนะไม่เจ็บใช่ไหมครับ”

“เออ..ไม่เป็นไร ขยับออกไปหน่อย” ภัคณิกาผลักคนที่นั่งเบียดเธอให้ขยับออกไปหน่อย แล้วมันใช่ไหมที่เขาจะมาโอบไหล่เธอแบบนี้

“อะไรเนี่ยเจ้ นี่น้องนะผมกอดเจ้มาตั้งแต่เด็กแล้ว แค่นี้คิดมากเหรอ อย่าบอกนะว่าเดี๋ยวนี้เจ้คิดอะไรกับผม”  

“บ้าเหรอ...ใครจะไปคิดอะไร”

“ไม่คิดอะไรก็อย่าดิ้นได้เปล่า เดี๋ยวคนในร้านเขาคิดว่าผมทำอะไรคนแก่ฮึ” รณภพกดปลายจมูกลงตรงกลางกระหม่อมของเธอ

“จะหอมทำไมเนี่ย” ภัคณิกาอดบ่นไม่ได้เพราะยิ่งโตเขายิ่งชอบทำแบบนี้กับเธอ

“ตอนผมเด็กเจ้ก็ทำแบบนี้กับผมประจำ”

“ก็ตอนนั้นเธอน่ารัก อ้วนๆกลมๆ”

“ตอนนี้เจ้ ก็น่ารักไงอ้วนๆกลมๆ”

“นั่นปากเหรอ..ณภพ” ภัคณิกาใช้มือบีบปากคนปากดี เดี๋ยวนี้เถียงเก่ง

“อิ่มยังไปเถอะ ไปขับรถเล่นในมอกัน”

“อืม” เธอพยักหน้าเห็นด้วย

พวกเขาขับรถเพียงไม่นานก็เข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ มากี่ครั้งก็ชอบบรรยากาศที่นี่ ภัคณิกานึกเสียดายที่ไม่ได้มาเรียนที่นี่ ทั้งสองขับรถมานั่งข้างสระน้ำขนาดใหญ่ซึ่งถือว่าเป็นแลนด์มาร์กของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ก็ว่าได้ ที่แห่งนี้ถูกเรียกว่าอ่างแก้ว ซึ่งเป็นอ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่ตั้งอยู่ในมหาวิทยาลัยเชียงใหม่

หลังจากจอดรถมอเตอร์ไซค์ไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่ ทั้งสองก็มายืนข้างขอบสระดูวิวอ่างเก็บน้ำขนาดใหญ่ ที่นี่มีเก้าอี้สำหรับนั่งชมวิวอ่างเก็บน้ำ เหมาะแก่การนั่งพักผ่อน อากาศตอนนี้ถึงไม่เย็นมากแต่ก็ไม่ได้ร้อนมาก เป็นอากาศเย็นสบายกำลังดี ส่วนแสงแดดก็กำลังดีถ่ายรูปออกมาคงสวยน่าดู

“เจ้ ถ่ายรูปไหมเดี๋ยวผมถ่ายให้” เขาเปิดกระเป๋าเป้ใบที่ให้ภัคณิกาสะพายมาจากบ้านตอนเธอนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ และเมื่อเขาดึงกล้องขนาดใหญ่แบบมืออาชีพออกมา ภัคณิกาก็ยิ้มกว้าง เขายกกล้องขึ้นส่องไปทางอ่างแก้วจากนั้นก็กดชัตเตอร์สองสามที ก่อนจะหันกล้องมาทางเธอพร้อมกดชัตเตอร์อีกสองสามที ตากล้องเช็กภาพอยู่สองสามนาที จากนั้นก็ยกกล้องมาทางเธออีกครั้ง เธอโพสท่าตามที่ตัวเองถนัด

“เจ้ ตกลงถ่ายไหม” รณภพเห็นพี่สาวข้างบ้านเงียบหายไปจึงเรียกอีกครั้ง

“ก็ได้..ถ่ายแบบเอาขายาวๆ นะจะได้ดูผอมๆ”

“เจ้ ต้องใช้แอปช่วยแล้วไหมถ้าจะเอาขายาวๆ แบบนั้น”

“ปากดี”

“ล้อเล่น มาๆ เดี๋ยวถ่ายให้ สวยจนหมามันเสียดาย” คำว่าหมามันเสียดายที่เขาพูดก็คงไม่พ้นอดีตแฟนหนุ่มของเธอ...มาร์ค

“อืม...ถ่ายสวยๆ นะ” เธอยิ้มหวานให้เขา ขอบใจในทุกๆ ครั้งที่เขาเข้าใจและอยู่เคียงข้างเธอเสมอ...ถึงเขาจะเด็กแต่เขาก็เป็นที่พึ่งให้เธอได้เสมอ