บทที่ 8

โจวจี้ไม่นึกว่าเธอจะให้คำตอบเร็วอย่างนี้ “เธอคิดดีแล้วเหรอ?”

“ค่ะ” ซินจือเหยาน้ำเสียงแน่วแน่ “คิดดีแล้วค่ะ แต่ฉันมีเรื่องจะขอร้องสักเรื่อง”

“ว่ามา”

“ฉันยังไม่อยากบอกเรื่องแต่งงานกับพ่อแม่ค่ะ”

โจวจี้เงียบไปสองสามวินาที “นี่จะไม่เหมาะสมกับมารยาท เรื่องแต่งงานเป็นเรื่องใหญ่ ถึงฉันจะอยู่เมืองนอกมาระยะหนึ่ง แต่ก็รู้หลักปฏิบัติการแต่งงานที่นี่ ฝ่ายชายต้องเจอหน้าพ่อแม่ฝ่ายหญิงก่อน ได้รับความเห็นชอบจากพวกเขาแล้วถึงจะพูดเรื่องสินสอด กำหนดวันแต่งงาน แบบนี้ถึงจะเป็นขั้นตอนที่ถูกต้อง”

ซินจือเหยาเม้มปากแน่น “ฉันไม่อยากค่ะ ถ้าพวกเขารู้ว่าฉันท้องต้องให้ฉันทำแท้งแน่”

ซินอู่รักหน้าตา ถ้าพวกเขารู้ความจริง เธอต้องเจอกับการตำหนิด่าทอและทุบตี

โจวจี้ทางปลายสายเงียบ

ซินจือเหยากลัวว่าเขาจะกลับคำจึงพูดเสียงสั่น “ฉันไม่เอาอะไรทั้งนั้นก็ได้ ฉันแค่อยากแต่งงานเดี๋ยวนี้”

จนถึงตอนท้าย เสียงของเธอเริ่มสะอื้น “ศาสตราจารย์โจวคะ ฉันแค่อยากมีบ้าน”

เสียงของซินจือเหยาส่งผ่านกระแสไฟไปถึงข้างหูโจวจี้

เขาราวกับเห็นเด็กสาวยืนอยู่ท่ามกลางความมืดมนอย่างไร้ที่พึ่งพิง มองเขาด้วยสายตาวิงวอนไร้กำลัง

ความเงียบงันเวียนวนระหว่างพวกเขา ซินจือเหยารอคำ ‘พิพากษา’ ด้วยความตึงเครียด

ผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดโจวจี้ก็เอ่ยปาก “เบอร์นี้ก็คือไลน์ของฉัน แอดแล้วส่งข้อมูลเบื้องต้นของเธอมา เอาไว้นัดแล้วฉันจะบอกกับเธอ”

นี่คือรับปากแล้วเหรอ

ซินจือเหยาเผยรอยยิ้มดีใจ “ค่ะ”

“กลางคืนข้างนอกอากาศเย็น กลับไปเถอะ”

เขารู้ด้วยว่าเธออยู่ข้างนอก

ซินจือเหยารับคำแผ่วเบา “ค่ะ”

“นอนเร็วหน่อย ฝันดี”

ไม่รู้ว่าซินจือเหยาคิดไปเองหรือเปล่า เสียงโจวจี้ที่มาจากในสายกลับอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด

ภายหลังเธอคิดนับครั้งไม่ถ้วน สายโทรศัพท์ในคืนนี้คือการเลือกที่ถูกต้องที่สุดในชีวิตนี้ของเธอ

เธอรวบรวมความกล้าแล้วโผไปหาเขา ส่วนเขาก็ให้บ้านเธอโดยไม่ทำให้เธอผิดหวัง

เช้าวันจันทร์ ซินจือเหยาขอลาเป็นประวัติการณ์ เธอถือทะเบียนบ้านเดินออกจากประตูมหาวิทยาลัย

เธอขอทะเบียนบ้านกับหลินไห่อิงเมื่อวานก่อนกลับมหาวิทยาลัย บอกว่าทางมหาวิทยาลัยต้องใช้ ใครจะรู้ว่าตอนที่พูดเธอตื่นเต้นขนาดไหน พอคิดว่าจะใช้มันทำอะไรความตื่นเต้นก็ยิ่งเพิ่มระดับ กลัวว่าหลินไห่อิงถามเยอะแล้วแผนแตก

รถเบนซ์สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ในจุดลับตามุมถนน โจวจี้เห็นเงาร่างนั้นจากกระจกมองหลัง จึงเปิดประตูลงรถ

จังหวะที่ซินจือเหยาเห็นโจวจี้พลันตะลึง หัวใจเต้นระส่ำ

เขาตัวสูงโปร่งยืนอยู่ข้างที่นั่งข้างคนขับ ชุดสูทตัดพอดีตัวทำให้เขาดูสูงมากกว่าเดิม ใบหน้าหล่อเหลาสุภาพ สันจมูกโด่ง แววตาสุขุมราบเรียบ

เขาแต่งตัวเป็นทางการมาก เทียบกับเขาแล้ว ซินจือเหยาดูเหมือนเด็กมหาวิทยาลัยที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม

เธอดึงเสื้อผ้าตัวเองด้วยความตื่นเต้น โมโหตัวเองว่าทำไมไม่แต่งตัวหน่อยนะ

โจวจี้อาจสังเกตเห็นความแตกต่างระหว่างพวกเขา หลังจากสายตาของเขาวนเวียนระหว่างซินจือเหยากับตัวเองแล้วก็หัวเราะ “ฉันจริงจังมากเกินไปแล้ว”

ซินจือเหยารีบโบกมือ “ไม่ใช่ค่ะ ปัญหาจากฉันเอง ฉัน ฉันน่าจะแต่งตัวหน่อย ฉันจะกลับไปเปลี่ยนเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”

ว่าแล้วซินจือเหยาก็หันจะกลับไป

มือหนึ่งคว้าข้อมือของเธอเอาไว้ สัมผัสอุ่นร้อนทำให้เธอกระตุก หันกลับมาตามสัญชาตญาณ มองใบหน้าหมดจดของโจวจี้

ได้ยินเขาพูดเพียง “เวลากำลังพอดี ถ้ากลับไปจะผิดเวลาแล้วนะ”

ซินจือเหยาฝีเท้าหยุดชะงัก

“อีกอย่าง ปัญหานี้แก้ง่ายนิดเดียวไม่ใช่เหรอ?”

ว่าแล้วซินจือเหยาก็มองโจวจี้ถอดเสื้อสูทออกต่อหน้าต่อตา ข้างในคือเสื้อเชิ้ตสีขาว ถอดเนกไทที่ผูกอย่างเป็นระเบียบออกมาพร้อมปลดกระดุมเสื้อออกสองเม็ด

ที่นี้ก็ลดความขึงขังของเขาได้ไม่น้อย เพิ่มความผ่อนคลายและ...เซ็กซี่มาอีกหน่อย

สัมผัสได้ถึงลูกกระเดือก กระดูกไหปลาร้าที่นูนออกมา จากนั้นก็เคลื่อนต่ำลง ๆ... สายตาของซินจือเหยาถูกลวกจึงรีบหลุบตาลง

“เป็นยังไง ฉันในตอนนี้ดูไม่เหมือนวัวแก่กินหญ้าอ่อนแล้วใช่ไหม?” โจวจี้มองออกถึงความประหม่าของซินจือเหยา จึงจงใจหยอก

โจวจี้มีภาพลักษณ์จริงจังในสายตาของซินจือเหยาเสมอ ใครจะคิดว่าเขาจะล้อเล่นอย่างนี้

เธออึ้งไป จากนั้นก็ยกยิ้มมุมปากอย่างอดไม่อยู่

ดูไม่เหมือน แต่อายุก็เห็น ๆ กันอยู่

ซินจือเหยากล้าพูดคำนี้อยู่ในใจเท่านั้น เห็นว่าผู้ชายจะเซนซิทีฟเรื่องอายุมาก เหอะ ๆ

“จะไม่ทันแล้ว ขึ้นรถเถอะ”

โจวจี้เปิดประตูออกอย่างสุภาพบุรุษ ซินจือเหยากล่าวขอบคุณแล้วจึงมุดเข้าที่นั่งข้างคนขับ

โจวจี้ขึ้นรถตามมาติด ๆ เขายื่นถุงใบหนึ่งให้ซินจือเหยา “อาหารเช้า”

ไม่นึกว่าเขายังจะเตรียมอาหารเช้าให้เธอด้วย ซินจือเหยารอรูมเมตออกห้องแล้วถึงจะกล้าออกมา แม้แต่โรงอาหารก็ยังไม่กล้าไป

ความจริงเธอจะไปก็ได้ หลัก ๆ เป็นเพราะเธอมีชนักติดหลัง

“ขอบคุณค่ะ” ซินจือเหยารับมาอย่างหวั่น ๆ

“กินเมื่อร้อน” โจวจี้พูดพร้อมกับสตาร์ตรถ

ซินจือเหยาถือซาลาเปาร้อน ๆ สองสามลูกกับนมวัว ในตอนที่เธอเปิดถุงแล้วคิดว่าจะกินอะไรก็ถามเขา “ศาสตราจารย์กินหรือยังคะ?”

“กินแล้ว เธอไม่ต้องสนใจฉัน” โจวจี้จับพวงมาลัยมีสมาธิกับตรงหน้า

“อ้อ” ซินจือเหยาขานรับแล้วกัดซาลาเปาคำหนึ่ง

มันคือซาลาเปาไส้ผัก เมื่อเห็นว่าเป็นซาลาเปาที่ไม่มันเลี่ยน ซินจือเหยาจึงอดเริงร่าอยู่ในใจไม่ได้

หลังจากกินซาลาเปาสองลูกติดต่อกัน ซินจือเหยาหยิบหลอดเสียบเข้ากล่องนม ไม่นึกว่าของเหลวสีขาวจะล้นออกมาจากหลอด

ทิชชู ๆ

เธอกลัวว่าจะทำรถสกปรก จึงตะลีตะลานหาทิชชู

“ทิชชูอยู่ในกล่องเก็บของหน้าเธอ” เสียงโจวจี้ดังมาจากด้านข้าง

ทั้งที่เขาขับรถอยู่ ทำไมถึงรู้ว่าเธอต้องการทิชชูนะ

ซินจือเหยาคิดอยู่ในใจพลางเปิดกล่องเก็บของดึงทิชชูออกมาเช็ดมือ

รอจนถึงสำนักงานเขต ซินจือเหยาก็กินอาหารเช้าเสร็จแล้ว

โจวจี้มองเธอทิ้งถุงบรรจุอาหารเช้าลงในถังขยะหน้าสำนักงานเขตแล้วสรุป

อื่ม การกินใช้ได้ ตอนนี้น่าจะยังไม่มีปฏิกิริยาการตั้งครรภ์ระยะแรกชัดเท่าไร

พอเข้าสำนักงานเขต ซินจือเหยาก็เริ่มมึน รู้สึกเหมือนเป็นภาพเสมือนที่ไม่เป็นจริง

เธอตามหลังโจวจี้เหมือนหุ่นกระบอก ตอนถ่ายรูปเขาให้เธอยิ้ม เธอก็ยิ้ม ให้เธอกรอกข้อมูล เธอก็กรอกข้อมูล

ส่วนโจวจี้ดูจะคล่องแคล่ว เหมือนคุ้นเคยกับขั้นตอนการแต่งงานมาก

จนถึงตอนท้าย เธออดถามไม่ได้จริง ๆ “ศาสตราจารย์โจวคะ ก่อนหน้านี้ศาสตราจารย์เคยแต่งงานมาก่อนหรือเปล่าคะ?”

ตอนนั้นโจวจี้กำลังยื่นข้อมูลที่กรอกเสร็จให้เจ้าหน้าที่ พอถามอย่างนี้โจวจี้กับพนักงานก็พากันหันมามองเธอ

“...”

ซินจือเหยาพลันรู้ตัวว่าตัวเองพูดผิดไปจึงประดักประเดิดทันที

“ทำไมถึงถามอย่างนี้ล่ะ?” โจวจี้ถามเธอ

ซินจือเหยาหน้าแดง “ฉันเห็นศาสตราจารย์คุ้นเคยกับขั้นตอนที่นี่น่ะค่ะ”

โจวจี้หัวเราะ “พนักงานเป็นพยานให้ฉันได้นะ วันนี้ฉันแต่งงานเป็นครั้งแรก ฉันแค่ทำการบ้านในเน็ตล่วงหน้าเฉย ๆ ฉันไม่ชอบทำอะไรที่ไม่เตรียมการพร้อม”

ว่าแล้วก็มองเธออย่างลึกซึ้ง “เธอคือข้อยกเว้น”

เพราะคำพูดนี้ของเขา หัวใจของซินจือเหยาจึงเต้นแรงอย่างควบคุมไม่อยู่

อ๊า ๆ ๆ ศาสตราจารย์โจว ศาสตราจารย์รู้ไหมว่าคำนี้มันยั่วมากเลยนะ