공유

บทที่ 9

작가: ขี้เกียจจะตั้งชื่อ
รอจนซินจือเหยาถือสมุดเล่มแดงออกจากสำนักงานเขต ร่างกายเบาหวิวของเธอเมื่อกี้จึงราวกับกลับสู่ความจริง

เธอแต่งงานแบบงง ๆ อย่างนี้? แถมยังแต่งกับศาสตราจารย์มหาวิทยาลัยตัวเองด้วย

เธอหันไปมองทางโจวจี้ เห็นเขากำลังถือทะเบียนสมรสถ่ายรูปอยู่

แน่นอน เธอไม่ไร้เดียงสาคิดว่าเขาถ่ายรูปลงไทม์ไลน์อยู่แล้ว วันที่แอดไลน์กันเธอแอบเปิดไทม์ไลน์เขาดูแล้ว ในนั้นว่างเปล่า

โจวจี้รู้สึกได้ถึงสายตาของเธอจึงเอ่ยปากอธิบาย “บอกพ่อแม่ฉันหน่อยน่ะ”

ซินจือเหยาดวงตานิ่งค้าง “ฉันควรไปพบคุณลุง คุณ...”

โจวจี้หันมาเลิกคิ้วให้เธอ

ซินจือเหยาหน้าแดงฉับพลัน เปลี่ยนการเรียกอย่างเขินอาย “ฉันควรเรียกว่าคุณพ่อ คุณแม่ใช่ไหมคะ”

พระเจ้า ไม่ชินเลย พอพูดจบเธอยังรู้สึกขนลุกซู่

“ไม่รีบ” โจวจี้เก็บทะเบียนสมรส “ตอนนี้พวกเขากำลังพักผ่อนอยู่เมืองนอก ยังกลับมาไม่ได้หรอก”

“ถ้าพวกเขาไม่ชอบฉันล่ะคะ” ซินจือเหยากังวล

โจวจี้ดีเลิศขนาดนี้ เธอไม่เป็นโล้เป็นพาย พ่อแม่ของเขาจะรู้สึกว่าเอาเขาที่เป็นดอกไม้สวย ๆ ไปปักเธอที่เป็นขี้วัวหรือเปล่า

“ไม่หรอก พวกเขาบอกว่าเธอน่ารักมาก”

“หือ?” ซินจือเหยาช้อนตามองเขา ดวงตาเป็นประกายเล็กน้อย

โจวจี้อธิบายกับเธอ “พวกเขาเห็นทะเบียนสมรสของเราแล้ว บอกว่าเธอดูน่ารักมาก ห้ามฉันรังแกเธอ”

ซินจือเหยาใบหน้าร้อนผ่าวทันที

โจวจี้เห็นติ่งหูแดง ๆ ของเธอจึงยิ้มมุมปาก “หลังจากนี้เธอมีธุระอะไรหรือเปล่า? จะพาเธอไปที่ที่หนึ่ง”

“ไปไหนเหรอคะ?”

“ไปแล้วเธอก็รู้เอง”

พอซินจือเหยาตามโจวจี้ไปในย่านที่พักเล็ก ๆ แห่งหนึ่งก็งงไปทั้งคน

นายหน้าเดินแนะนำอยู่ข้างหน้า “บ้านหลังนี้อยู่ทางตะวันตกเฉียงใต้ ชมอาทิตย์อัสดงและระเบียงแสงสนธยาได้จากระเบียง จุดที่สะดวกที่สุดก็คือการตกแต่งแบบครบครัน เข้าอยู่ได้เลย เพิ่มเฟอร์นิเจอร์ที่ตัวเองชอบหน่อยก็พอ ฉันจะพาพวกคุณไปดูห้องนะคะ”

ซินจือเหยาเดินตามรอยเท้าโจวจี้อยู่ข้างหลัง ใครจะรู้ว่าโจวจี้จะหยุดกะทันหัน ทำให้เธอเกือบชนกับเขา

“ช้าหน่อย” โจวจี้เสียงอ่อนโยน ยื่นมือมาประคองเธอ “เธอรู้สึกเป็นยังไงบ้าง?”

“หา?” ซินจือเหยามองทื่อ ๆ อย่างงุนงง

“บ้านหลังนี้เธอชอบไหม?”

เธอตอบอ้อมแอ้ม “ฉัน ฉันไม่รู้ค่ะ”

โจวจี้สีหน้าจริงจัง “เธอต้องรู้สิ เพราะนี่จะเป็นบ้านในอนาคตของเรา”

“เธอบอกว่าอยากได้บ้านไม่ใช่เหรอ”

หัวใจของซินจือเหยาถูกกระแทกเข้าอย่างจัง

เขาจดจำคำพูดของเธอไว้ในใจ

วันนี้เธอพูดออกไปด้วยอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน แต่เขากลับจดจำมันได้

พอเห็นเธอทึ่มทื่อ โจวจี้จึงจูงมือเธอเดินเข้าข้างใน

“นี่คือห้องนอนหลัก ถือว่ากว้างขวาง ตู้เสื้อผ้าใหญ่ แต่ขาดโต๊ะเครื่องแป้งไป ถึงตอนนั้นเธอค่อยดูในเน็ตแล้วกัน”

“ห้องนอนรอง อีกหน่อยเราเปลี่ยนเป็นห้องเด็กได้ เอาไว้เด็กโตอีกหน่อยก็พักที่นี่”

“ห้องที่เล็กที่สุดเราเปลี่ยนเป็นห้องทำงานได้ เธออ่านหนังสือในนี้ ฉันก็ทำงานในนี้ได้ด้วยเหมือนกัน ต่อไปถ้ามีลูกอีกคน เราก็เปลี่ยนเป็นห้องที่มีสี่ห้อง หรือไม่ก็เปลี่ยนมันเป็นห้องนอนซะ”

น้ำเสียงสุขุมของโจวจี้เข้าหูซินจือเหยาแบบไม่ขาดตกไปแม้แต่คำเดียว เธอฟังแล้วก็เริ่มจินตนาการชีวิตหลังแต่งงาน เธออ่านหนังสือในห้องทำงานกับโจวจี้ เล่นกับลูกด้วยกัน นั่งดูพระอาทิตย์ตกดินด้วยกัน ชีวิตแบบนี้แค่คิดก็สวยงามแล้ว

สุดท้ายโจวจี้ก็จัดการกับบ้านหลังนี้ ตั้งแต่ดูบ้านจนถึงซื้อบ้านใช้เวลาไม่ถึงสองชั่วโมง พอกินอาหารกลางวันเสร็จ โจวจี้จึงส่งซินจือเหยากลับมหาวิทยาลัย

“สองสามวันนี้เธอดูของชิ้นเล็กที่จะเพิ่มเติม ส่วนของชิ้นใหญ่ฉันจะดูเอง จะถามความเห็นเธอก่อนซื้อนะ สองสามปีนี้เราคงอยู่ที่นั่นนั่นแหละ ถ้าไม่ชอบก็บอกมาตรง ๆ”

ซินจือเหยานั่งผงกศีรษะอย่างโดยดีอยู่ตรงที่นั่งข้างคนขับ

“อีกไม่เกินครึ่งเดือนเราน่าจะเข้าอยู่ได้แล้ว เธอทำเรื่องอยู่ข้างนอกล่วงหน้าให้เรียบร้อยด้วย”

“หา?” ซินจือเหยาได้ยินดังนั้นก็มองเขาด้วยความตกใจ

ต้อง ต้องอยู่กับศาสตราจารย์โจวเร็วอย่างนี้เลยเหรอ?

โจวจี้คล้ายเข้าใจความคิดของเธอ จึงกล่าว “ตอนนี้เธอท้องอยู่ อยู่หอพักไม่สะดวก ฉันก็ดูแลเธอไม่ได้ด้วย”

“ฉันดูแลตัวเองได้ค่ะ” ซินจือเหยาพูดเบา ๆ

“ฉันสืบมาแล้ว หอพักของพวกเธอข้างบนเป็นเตียง ข้างล่างเป็นโต๊ะ เธอปีนขึ้นปีนลงจะไม่ปลอดภัย”

ซินจือเหยาไม่ได้พูด

โจวจี้เหลือบมองเธอ “เธอมีเรื่องอะไรต้องกังวลเหรอ?”

“ฉันกลัวว่าทุกคนจะรู้เรื่องที่เราแต่งงานกันน่ะค่ะ”

โจวจี้เลิกคิ้ว “เราแต่งงานกับเป็นเรื่องที่น่าอายเหรอ?”

ซินจือเหยารู้ว่าเขาเข้าใจผิดจึงรีบส่ายหน้า “ไม่ใช่ค่ะ ฉันแค่...รู้สึกกดดันนิดหน่อย”

โจวจี้มีชื่อเสียงโด่งดังในมหาวิทยาลัย ถ้านักศึกษาพวกนั้นรู้ว่าเธอแต่งงานกับเขา ต่อไปชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยคงไม่สงบสุข

โจวจี้จ้องมองเธอ สุดท้ายจึงถอนหายใจ “เรื่องที่เราแต่งงานกัน แค่ท้องโตก็รู้ได้ง่าย ๆ แล้ว แต่ถ้าเธอรู้สึกกดดัน งั้นฉันจะดึงเวลาออกไปหน่อย แต่เรื่องที่พัก เธอต้องย้ายออกมา”

ก็เหมือนกับที่เขาพูด เธอท้องแล้ว การปีนขึ้นปีนลงจะไม่ปลอดภัย

ซินจือเหยาผงกศีรษะ “ค่ะ”

รถถึงหน้ามหาวิทยาลัย ซินจือเหยาเตรียมจะผลักประตูลงรถ

“เดี๋ยว” โจวจี้เรียกเธอเอาไว้

พอหันกลับมาก็เห็นเขายื่นบัตรให้เธอใบหนึ่ง ซินจือเหยาสะดุ้งรีบโบกมือ “ไม่เอาค่ะ”

“รับไว้” โจวจี้ยัดใส่มือเธอแบบไม่ให้ปฏิเสธ “ตอนนี้ฉันเป็นสามีของเธอ นี่คือความรับผิดชอบที่ฉันควรทำ”

บัตรใบหน้าอยู่ในมือเธอราวกับสิ่งที่รับมือได้ยาก

โจวจี้เห็นซินจือเหยากระวนกระวายใจจึงปลอบ “ในนั้นมีอยู่ที่สองแสนห้า ปกติซื้อของกินเสื้อผ้าที่ตัวเองชอบ เธอยังเด็ก เอาไว้โตอีกหน่อยแล้วค่อยให้บัตรเงินเดือนกับเธอ”

ให้ซินจือเหยาดูแลบัตรเงินเดือนของเขา เธอไม่กล้าคิดเลย

“รหัสคือหกตัวข้างหลัง ว่าง ๆ เธอก็เบิกออกมาฝากไว้ในบัตรของเธอ ฉันยังได้ยินว่าเดี๋ยวนี้มีบัตรเสริมด้วย เอาไว้วันหลังฉันจะศึกษาหน่อย”

การกระทำของโจวจี้ทำให้ซินจือเหยาใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ

“ไปเถอะ ดูแลตัวเองให้ดี”

ซินจือเหยาลงจากรถแบบทื่อ ๆ ทั้งอย่างนี้ มองรถของโจวจี้เคลื่อนตัวออกไป

วันนี้เธอเรียกได้ว่ามีสีสันกว่ายี่สิบเอ็ดปีที่ผ่านมา

เธอหยิกแขนตัวเองอีกครั้ง

ซี้ด เจ็บแฮะ

ไม่ใช่ความฝัน

การตอบสนองต่อมาของเธอคือมองบัตรในมือ มองรอบ ๆ อย่างระแวดระวังแล้วรีบเก็บใส่กระเป๋า

เธอเดินเข้าในไปมหาวิทยาลัย เดินไป ๆ ฝีเท้าเปลี่ยนเป็นเบาเร็วอย่างไม่รู้ตัว

……

“เหยาเหยา เธอดูโต๊ะเครื่องแป้งทำไมน่ะ?”

ซินจือเหยานั่งอยู่ในหอพัก ซ่งอวี่เจียชะโงกเข้ามา เห็นว่าเธอกำลังดูช้อปปี้อยู่จึงถามด้วยความแปลกใจ

“ฉัน ฉันอยากซื้อไว้ที่บ้านสักตัวน่ะ” ซินจือเหยาตอบไปแบบส่ง ๆ

“ห้องเล็ก ๆ เธอนั่นน่ะนะ วางโต๊ะหนังสือได้ก็ดีแล้ว เธอยังวางโต๊ะเครื่องแป้งอีกเหรอ?” ซ่งอวี่เจียเห็นรูปแบบที่เธอดู “วางโต๊ะเครื่องแป้งสวยอย่างนี้เสียของแย่”

ซินจือเหยาไม่สนใจเธอแต่ถามเธอ “เธอว่าตัวไหนสวย”

ซ่งอวี่เจียเลือกแบบที่ดูค่อนข้างอบอุ่น “ตัวนี้ แต่แพงไปหน่อย ไม่จำเป็นต้องวางไว้ที่ห้องเธอหรอก”

ซินจือเหยาก็ชอบตัวหนี้เหมือนกัน เธอแคปเจอร์รูปเอาไว้ คิดอยู่ในใจเงียบ ๆ ว่าแพงหน่อยก็ไม่เป็นไร บ้านสวยออกอย่างนั้น คู่ควรกับของแพงแบบนี้นี่แหละ เงินจากงานพาร์ตไทม์ของเธอ เธอจะซื้อของที่ตัวเองชอบสักชิ้นก็ไม่เกินไป

“เหยาเหยา เมื่อวานเธอลาไปไหนมาเหรอ?” ซ่งอวี่เจียถามขึ้นกะทันหัน
이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요

최신 챕터

  • รักละมุนของศาสตราจารย์เย็นชากับภรรยาสาวน้อย   บทที่ 100

    โจวจี้กำลังจะหยิบปากกามาติ๊ก พอได้ยินก็นิ่งไป “เธอไม่กินเผ็ดไม่ใช่เหรอ?”ซินจือเหยาตอบเสียงเบา “เจียเจียกินค่ะ”โจวจี้พยักหน้าแล้วติ๊กที่เนื้อต้มซ่งอวี่เจียมองพวกเขาจากอีกฝั่งทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก เป็นความใกล้ชิดที่ดูเป็นธรรมชาติ มือที่บาดเจ็บของโจวจี้วางพาดอยู่บนพนักเก้าอี้ของซินจือเหยาอย่างสบาย ๆ ส่วนอีกข้างถือปากกาติ๊ก ซินจือเหยาตัวเล็กกว่าโจวจี้มาก พอมองเผิน ๆ ก็เหมือนเธอถูกเขาโอบไว้ในอ้อมแขนส่วนตัวศาสตราจารย์โจวเป็นอย่างนี้นี่เองอยู่ที่มหาวิทยาลัย ถึงทุกคนจะรู้สึกว่าศาสตราจารย์โจวเป็นคนอ่อนโยนและมีมารยาท แต่ความจริงเวลาเรียนเขาจริงจังมาก มีความเป็นนักวิชาการเต็มตัวแล้วก็จริงจังกับการสอนมาก เลยทำให้ทุกคนแอบเกรง ๆ เขาอยู่เหมือนกันแต่ก็ยังไม่เป็นอุปสรรคให้นักศึกษาหลาย ๆ คนเพ้อฝันกับเขาใครบ้างไม่อยากดึงผู้ชายที่หล่อเหมือนเซียนลงมาจากแท่นแต่ตอนนี้ซินจือเหยากลับได้ไปง่าย ๆยัยบ้านี่ ได้ดีขนาดนี้!ซ่งอวี่เจียอิจฉาอยู่ในใจอย่างหนักหลังจากอาหารขึ้นโต๊ะ เนื่องจากปฏิกิริยาท้องระยะต้น ซินจือเหยาจึงกินได้น้อยมาก ส่วนซ่งอวี่เจียก็ไม่ได้ทำใหญ่โตเหมือนอย่างตอนแรกแล้ว พยายามล

  • รักละมุนของศาสตราจารย์เย็นชากับภรรยาสาวน้อย   บทที่ 99

    ซินจือเหยา : พูดความจริงอะไรเนี่ย ⁄(⁄ ⁄•⁄ω⁄•⁄ ⁄)⁄ซ่งอวี่เจีย : เอาจริงนะ พอดูอย่างนี้แล้วเธอก็เหมาะสมกับศาสตราจารย์โจวดีเหมาะสมงั้นเหรอ?ซินจือเหยายากจะจินตนาการว่าคำนี้กลับใช้กับเธอและโจวจี้ซ่งอวี่เจีย : เธอถือถ้วยรางวัลยืนกับเขามันได้ความรู้สึกเหมือนสุดยอดกับสุดยอดมาเจอกันซินจือเหยามองภาพนั้นนิ่ง ๆ จากนั้นก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้สุดยอดกับสุดยอดมาเจอกัน?เธอชอบคำนี้จริง ๆซินจือเหยาพูดอย่างใจป้ำ : เย็นนี้ฉันเลี้ยงข้าวเธอนะซ่งอวี่เจีย : ว้าว ๆ ๆซ่งอวี่เจีย : ไม่บอกแต่แรกล่ะ ถ้ารู้ว่าเย็นนี้จะมีข้าวฟรี กลางวันก็กินน้อย ๆ แล้วซ่งอวี่เจีย : ไม่ได้ ก่อนกินข้าวฉันต้องทำท้องให้ว่าง แบบนี้ถึงจะกินได้เยอะซินจือเหยา : ...ขี้เกียจจะพูดกับเธอแล้วหลังจากแชตกับซ่งอวี่เจียเสร็จ ซินจือเหยาคิดแล้วจึงส่งรูปที่ซ่งอวี่เจียส่งมากับโจวจี้ตอนที่โจวจี้ได้รูปกำลังเตรียมตัวไปห้องเรียนเพื่อสอนคาบเรียนสุดท้ายของวันนี้หลังจากเปิดรูปดู เขาก็เห็นซินจือเหยาในแวบแรก เธอถือถ้วยรางวัลยืนอยู่ข้างตัวเอง ใบหน้าเหนียมอาย ในดวงตาคือรอยยิ้มที่ปกปิดไม่อยู่โจวจี้ยิ้มมุมปากน้อย ๆ แล้วตอบกลับ : สวยซิ

  • รักละมุนของศาสตราจารย์เย็นชากับภรรยาสาวน้อย   บทที่ 98

    เธอคืนคำที่พวกเขาพูดเมื่อก่อนหน้านี้กลับไปอย่างง่าย ๆ พูดจบก็จากไปอย่างสบาย ๆเจี่ยงซินมองแผ่นหลังที่จากไปของเธอพักหนึ่งแล้วจึงคิดขึ้นมาได้ ดึงไหล่อวี๋เชว่ด้วยความโกรธ “ต้องโทษนายนั่นแหละ ข้อสุดท้ายง่ายขนาดนั้นยังตอบผิด นายดูสิ ตอนนี้เธอชิงที่หนึ่งไปแล้ว”อวี๋เชว่หัวเสียที่ตัวเองผิดพลาดจนเสียที่หนึ่งไปทุนเดิมอยู่แล้ว เจี่ยงซินไม่ปลอบใจเขาแล้วยังจะซ้ำเติมเขาอีกเขาพูดอย่างหงุดหงิด “อย่าพูดได้ไหม เธอได้เธอก็ไปเองสิ”เจี่ยงซินได้ยินก็โกรธจัด “อวี๋เชว่ นายหมายความว่ายังไง? แม้แต่นายก็ดูถูกฉันแล้วใช่ไหม?”ไม่รู้ตัวเองซะบ้างอวี๋เชว่คร้านจะพูดกับเธอจึงเดินไปเสียเจี่ยงซินยังไม่ยอมเลิก ฉุดแขนของเขา “ห้ามไปนะ นายต้องพูดกับฉันให้รู้เรื่องก่อน นายดูถูกฉันใช่ไหม? คิดว่าฉันเก่งสู้ซินจือเหยาไม่ได้ใช่ไหม?”พวกเขายังยืนอยู่หน้าหอประชุม คนที่เดินผ่านหลาย ๆ คนได้ยินเสียงจึงหันมามองพวกเขาอย่างอยากรู้อยากเห็นเมื่อก่อนเพราะเจี่ยงซินหน้าตาดี เขาอยู่กับเธอจึงรู้สึกภูมิใจ แต่ระยะนี้ยิ่งอยู่กับเธอก็ยิ่งรู้สึกขายหน้า โดยเฉพาะหลังจากทะเลาะกันต่อหน้าธารกำนัลสองสามครั้ง แม้แต่เพื่อนของเขาก็ยังเย้ยเขา บอ

  • รักละมุนของศาสตราจารย์เย็นชากับภรรยาสาวน้อย   บทที่ 97

    “เชิญซินจือเหยาตอบค่ะ”ซินจือเหยา พูดเสียงแหบพร่า “บริเวณส่วนท้ายของร่องขมับส่วนบนในซีกซ้ายของสมองใหญ่”พิธีกรแย้มยิ้ม “ถูกต้องค่ะ ยินดีกับซินจือเหยาด้วยนะคะที่ได้ที่หนึ่ง”ทั้งห้องประชุมปรบมือลั่น ซินจือเหยาเกือบอดใจไม่ไหวลุกขึ้นมา เธอมองไปยังเงาร่างโจวจี้เขาปรบมืออยู่ข้างล่างเวที สายตาจดจ่ออยู่กับเธอ มุมปากงามได้รูปยิ้มจาง ๆจู่ ๆ ซินจือเหยาก็รู้สึกพึงพอใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเขาจะภูมิใจในตัวเธอไหม? ต่อให้แค่นิดเดียวก็ยังดีนี่หมายถึงเธอใกล้เขาไปอีกนิดอวี๋เชว่ที่อยู่ด้านข้างหมดแรงพิงเก้าอี้ เจี่ยงซินที่อยู่ด้านล่างเวทีแค่นเสียงอย่างไม่ยินยอม บ่นพึมพำ “เธอก็แค่โชคดีเท่านั้นแหละ”รางวัลของรางวัลที่หนึ่งคือถ้วยรางวัลกับกำไลออกกำลังกาย หลังจากรับของรางวัลแล้วก็ถึงช่วงเวลาถ่ายรูป ซินจือเหยากลับเห็นว่ามีผู้เข้าแข่งขันไปถ่ายรูปกับโจวจี้ทำไมถึงมีคนอย่างนี้นะซินจือเหยาขยับไปอย่างเชื่องช้าและแนบเนียนเพราะมีคนไปก่อน คนอื่น ๆ จึงกล้าไปสอบถามโจวจี้โจวจี้น้ำเสียงเป็นมิตร ดูจะเหนื่อยใจอยู่หน่อย ๆ “คนเยอะอย่างนี้ ไม่งั้นก็ถ่ายรูปหมู่เถอะ”ในเมื่อเขาเป็นคนเสนอ นักศึกษาคนอื่น ๆ จ

  • รักละมุนของศาสตราจารย์เย็นชากับภรรยาสาวน้อย   บทที่ 96

    “ตุบ”ซินจือเหยาใช้ความเร็วที่เร็วที่สุดในประวัติศาสตร์กดปุ่ม“ค่ะ ซินจือเหยาตอบคำถาม”“ลิมโฟไซต์”“ถูกต้องค่ะ ได้หนึ่งคะแนน”“คำถามข้อที่สาม อวัยวะใหญ่สุดในร่างกายมนุษย์”“ตุบ”“เชิญหวังเสี่ยวเล่อตอบคำถามค่ะ”“ผิวหนัง”“ถูกต้องค่ะ ได้หนึ่งคะแนน”……บรรยากาศเริ่มตึงเครียดมากขึ้นเรื่อย ๆ พอคำถามยิ่งยาก คะแนนก็เริ่มห่างกันทีละน้อย บางคนความเร็วมือแย่ ถึงจะรู้คำตอบแต่จนใจที่แย่งสิทธิ์ในการตอบคำถามไม่ได้ จึงได้แต่มองคนอื่นคว้าคะแนนไปต่อหน้าต่อตาบนเวทีการแข่งขันดุเดือด ส่วนข้างล่างบรรยากาศก็เต็มไปด้วยความตึงเครียดโจวจี้สีหน้าสงบ มองซินจือเหยาอยู่ตลอดเธอในการแข่งขันต่างจากปกติ สายตาจ้องหน้าจอใหญ่ตาเขม็ง ขบฟันกรามแน่น ท่าทางจดจ่อมากกว่าเวลาไหน ๆไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือเป็นผู้หญิงก็ล้วนแล้วแต่มีเสน่ห์ที่แปลกออกไปอีกอย่างหนึ่งยามตั้งใจ ดึงดูดคนเป็นพิเศษโจวจี้ถามตัวเองว่าเคยเห็นคนโดดเด่นมานักต่อนัก แต่ไม่ส่งผลต่อความชื่นชมคนที่พยายามของเขาเลย และเนื่องจากเธอคือภรรยาของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงรู้สึกภาคภูมิใจอย่างหนึ่งกระนั้น การได้เห็นคนคนหนึ่งเติบโตละยอดเยี่ยมมากขึ้นทุกที จะรู้ส

  • รักละมุนของศาสตราจารย์เย็นชากับภรรยาสาวน้อย   บทที่ 95

    ซินจือเหยาจ้องดูหน้าจอบนโทรศัพท์มือถือ ปลายนิ้วจิ้มบนหน้าจออย่างรวดเร็วสิบสองนาทีผ่านไปไวมาก หน้าข้อสอบหยุดส่งอัตโนมัติ“การสอบรอบแรกจบลงแล้ว ตอนนั้นจะนับคะแนน” พิธีกรเป็นคนจากสโมสรนักศึกษา กำลังพูดคุยกับกรรมการเบา ๆ อยู่บนเวทีซินจือเหยาผ่อนคลายมือที่แข็งเกร็ง มั่นใจคะแนนของตัวเองมากดังคาด พิธีกรประกาศผลการแข่งรอบแรก“จางหยวนหยวนคลินิกคอลห้องห้าปีสองหนึ่ง ซินจือเหยาคลินิกคอลห้องเจ็ดปีสองสอง อวี๋เชว่คลินิคอลห้องสามปีสองสอง จ้าวโส่วตงคลินิกคอลห้องเก้าปีสองสาม หลินซวี่ช่องปากห้องสองปีสองศูนย์ หวังเสี่ยวเล่อการพยาบาลปีสองศูนย์... ขอแสดงความยินดีกับนักศึกษาสิบท่านเข้าสู่การแข่งขันรอบชิงตอบคำถามในลำดับต่อไป ขอเชิญนักศึกษาที่เรียกชื่อขึ้นนั่งบนเวทีด้วยค่ะ”หลังจากพิธีกรขานชื่อแต่ละคนก็มีเสียงประมือดังกึกก้องซินจือเหยาลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วขึ้นบนเวทีบนเวทีมีที่นั่งอยู่สิบที่ บนโต๊ะแต่ละตัวจะมีปุ่มสีแดงให้แย่งกันกดตอบคำถามไม่รู้ว่าจงใจหรือเปล่า อวี๋เชว่นั่งอยู่ข้างซินจือเหยา“สู้ ๆ นะ” อวี๋เชว่ราวกับพูดกับเธอซินจือเหยาไม่สนใจเขา กดปุ่มสีแดงทำความคุ้นเคยทันใดนั้นตรงที่นั่งคนดู

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status