เจ็บตัวรอบสอง

@โรงพยาบาล – เวลา 20:00 น.

ตอนนี้คุณแม็กยังหลับอยู่เวลาเขาหลับนิ่งเหมือนเจ้าชายน้ำแข็งในร่างปีศาจเขานอนแบบนี้ดูไม่น่ากลัวเท่าไหร่ แต่ตอนตื่นนะเหรอ โอ๊ย... เหมือนยักษ์หลุดจากถ้ำ แค่สบตาก็หนาวยะเยือกไปถึงไขสันหลังแล้ว

"เป็นไงบ้างวะแก เฮียเริ่มยอมแกบ้างยัง?"

น้ำถามพร้อมเลิกคิ้ว เหมือนจะเดาได้อยู่แล้วว่าคำตอบคืออะไร

"ยอมกับผีสิ... ฉันโดนโยนออกจากห้องวันเว้นวัน ดูข้อเท้าฉันสิ ยังไม่หายเลย!"

ฉันชี้ให้ดูรอยแดงที่ยังเหลืออยู่เล็กน้อย แม้จะดีขึ้นแล้ว แต่มันก็เป็นเครื่องยืนยันความเกรี้ยวกราดของเขาได้ดี

"แฮร่~ อยู่ไปนานๆ เดี๋ยวก็คุ้นเองล่ะชบา!"

"โอ๊ย คุ้นกับการถูกโยนเหรอ ฉันนี่กลัววันไหนจะโดนเหล็กดามทั้งตัวจริงๆ"

"ใจเย็นน่า! ฉันเป็นกำลังใจให้ สู้ๆ"

น้ำหัวเราะขำๆ ก่อนจะขอตัวกลับ ฉันเองก็ได้แค่มองเธอเดินจากไปฌ

เวลา 04:00 น.

“หนูนิด... หนูนิด... เฮียขอโทษ... ฮึก...”

ฉันสะดุ้งตื่นเพราะเสียงครางเบาๆ คล้ายคนละเมอของคุณแม็ก เขาเรียกชื่อใครสักคนซ้ำๆ พร้อมเสียงสะอื้นที่บีบใจ

ฉันลุกขึ้นเดินไปข้างเตียง พยายามเขย่าแขนเขาเบาๆ

“คุณแม็ก... คุณแม็กคะ…”

หมับ!

มือเขาคว้ามือฉันไปแน่นอย่างกับกลัวฉันจะหายไป

“อย่าทิ้งเฮียไปนะ... อยู่กับเฮียนะ หนูนิด... ฮึก…”

ฉันพยายามดึงมือออก แต่เขาก็ยิ่งจับแน่นขึ้นสุดท้ายก็ต้องปล่อยให้เขาจับมือไว้อย่างนั้นจนฉันเผลอหลับไป

เวลา 10:00 น.

@เฮียแม็ก

ผมสะดุ้งตื่นจากฝันร้าย ร่างกายหนักอึ้ง เหงื่อซึมเต็มแผ่นหลังห้องสีขาวสายน้ำเกลือ... โรงพยาบาลอีกแล้วเหรอวะ

“ห้าววว~ คุณแม็กตื่นแล้วเหรอคะ?” เสียงยัยนั่นดังขึ้นข้างเตียง พร้อมยืดแขนขยี้ตาแบบไม่แคร์ภาพลักษณ์เลยสักนิด

“ปล่อยมือกู”

“หื้ม? ใครกันแน่ที่ต้องปล่อย”

เธอยกมือขึ้นชี้ให้ดูก่อนจะยิ้มมุมปาก

ใช่ครับ... เป็นผมเองที่จับมือเธอไว้แน่นผมชักมือกลับทันทีก่อนดันตัวลุกขึ้นนั่ง

“หึ ทีเมื่อคืนร้องไห้แทบขาดใจ” เธอบ่นเบาๆ แต่ผมได้ยินเต็มสองหูผมเลือกที่จะไม่ตอบอะไร เพราะแค่เห็นหน้ายัยนี่ผมก็เบื่อเต็มที

“ลุกค่ะ ล้างหน้าแปรงฟันได้แล้ว”เธอเข้ามาจะช่วยประคองผมแต่ผมปัดมือเธอออก “ไม่ต้อง กูไปเอง ไม่ต้องมายุ่ง!”

ผมเดินเข้าห้องน้ำ ทิ้งเธอยืนเคว้งอยู่ข้างเตียง พอจัดการตัวเองเสร็จ ผมก็กลับมานอนเหมือนเดิม

ไม่กี่นาทีต่อมา ไอ้เวย์กับไอ้สิงห์ก็เดินเข้ามาในห้อง

"ไงมึง โรงพยาบาลนี่กลายเป็นบ้านหลังที่สองของมึงแล้วใช่มั้ยเนี่ย" ไอ้สิงห์แซว

"ถ้าเป็นไปได้ กูอยากไปหาหนูนิด…" ผมพูดเสียงเบาถ้าย้อนไปแก้ไขทุกอย่างวันนั้นได้มันคงจะดี

"พอเหอะไอ้แม็ก อดีตมันย้อนคืนมาไม่ได้ มึงต้องเดินหน้าต่อ อย่าจมอยู่กับความเจ็บปวดเลย กูเป็นห่วงนะเว้ย" ไอ้เวย์พูดพร้อมตบไหล่ผม

ยัยนั่นเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี

"อ้าว คุณหมอสวัสดีค่ะ มาตรวจคุณแม็กเหรอคะ?"

เธอถามไอ้เวย์พร้อมรอยยิ้ม

“ครับ... แล้วนี่เพื่อนผมเอง” เธอพยักหน้า

“ฝากดูแลคุณแม็กแป๊บนึงนะคะ เดี๋ยวชบาไปซื้ออะไรกินก่อนค่ะ”พอเธอเดินออกไปไอ้เวย์ก็เริ่มตรวจร่างกายผมพร้อมบ่นให้ผมตามเคย

"อยู่ต่ออีกสองสามวันคราวนี้มึงหนักกว่าทุกครั้งเลย สภาพแย่มาก แม่งผอมชิบหาย กินแต่เหล้าข้าวไม่กินมึงอยากตายรึไง?"ผมนั่งฟังเงียบๆ ไม่ตอบอะไร

แกร๊ก... เสียงประตูเปิด

ยัยนั่นกลับเข้ามาพร้อมถุงขนม

“ทานขนมจีบกันไหมคะ ชบาซื้อมาเผื่อด้วยน้า~”

"ไม่เป็นไรครับพวกผมจะกลับแล้วยังไงฝากดู

ไอ้แม็กด้วยนะครับ"

"ไม่ต้องห่วงค่ะ ชบาจะดูแลเต็มที่"

"งั้นพวกกูกลับก่อนยังไงเดี๋ยวมาเยี่ยมมึงใหม่"

"อืม"พวกมันเดินออกจากห้องไป... ส่วนผมก็พลิกตัวหันหลังใส่เธอ ไม่อยากเห็นหน้า

เช้าวันต่อมา – เวลา 07:00 น.

@ชบา

วันนี้ฉันตื่นแต่เช้า ไปตลาดซื้อตุนของกินไว้ทั้งวัน เพราะของโรงพยาบาลนี่...กินแล้วแทบอยากนอนตายต่อ กลับมาถึงก็เห็นคุณแม็กนั่งเหม่ออยู่บนเตียง เหมือนคนหมดจิตหมดใจกับชีวิตของเขา

“คุณแม็กคะ ชบาซื้อโจ๊กมาให้ค่ะ โจ๊กร้อนๆ นะคะ”

“กูไม่กิน” เขาหันหน้าหนีไปทางอื่นทันที

“ลองกินสักหน่อยนะคะ จะได้หายไวๆ”

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

“งั้น... ชบาป้อนนะคะ”

ฉันตักโจ๊กมาเป่า แล้วค่อยๆ ยื่นไปใกล้ปากเขา

แต่ยังไม่ทันถึงปาก

พึ่บ! เพล้ง!!

ถ้วยโจ๊กลอยลงพื้นกระเด็นโดนแขนฉันเต็มๆ

“โอ๊ยย!!” ฉันร้องลั่นด้วยความเจ็บ ปวดแสบปวดร้อนสุดๆ

“ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วย! ไม่กินก็บอกดีๆ ก็ได้ไหมคะ ฮึก...”

ฉันพึมพำทั้งน้ำตา ก่อนจะเดินไปห้องน้ำ จัดการล้างแขน แล้วเอาผ้าเย็นมาห่อไว้

พอเดินออกมาก็เห็นเขานั่งนิ่ง มองมาทางฉัน

แต่นะ... อย่าหวังจะได้ยินคำว่า “ขอโทษ” จากปากเขาเลย!

พอเช็ดพื้นเสร็จ ฉันก็เดินไปขอยากับคุณหมอ แขนฉันเริ่มพองและแดงชัดขึ้นเรื่อยๆ ปวดจนมือสั่นเลยค่ะ

“ถ้าแขนฉันเป็นแผลเป็นนะ ฉันจะฟ้องกรมประชาทัณฑ์แน่!”