ปมในใจของผู้ชายขาดความอบอุ่น

ยูร์นั่งมองมิ้นแล้วนึกถึงคนคนหนึ่งขึ้นมา เขากำลังนึกถึงคะน้าผู้หญิงที่เขาเคยใช้เป็นตัวหมากในการแก้แค้นแม่เลี้ยงของเขาที่เขาเคยคิดว่าเป็นคนไม่ดี

แต่พอมาเจอคะน้าเธอเป็นคนดีมากถึงแม้เขาจะไม่เคยจริงใจกับเธอทำร้ายเธอ เคยดูถูกแม่เธอ แต่เธอยังให้อภัยและเป็นเพื่อนกับเขา....สุดท้ายก็เป็นตัวเขาเองแหละที่ไม่ว่าจะผ่านมาหลายปีก็ยังไม่กล้ากลับไปสู้หน้าคะน้าได้เลย

“เป็นอะไรไปละคุณ คิดถึงแฟนเก่าอยู่หรือไง”

“พูดมาก แล้วทำอะไรให้ฉันกินละ”

ยูร์เท้าคางมองเด็กตรงหน้าที่กำลังใส่ชุดกันเปื้อนสีชมพูลายหมีด้วยความเอ็นดู ใจก็คิดไปว่าคงดีนะถ้าเขาได้มีใครสักคนให้มองแบบนี้ ปีนี้อายุก็ปาเข้าไปจะ 32 อยู่แล้ว ยังไม่รู้จักความรักกับเขาเลย

“แกงเขียวหวาน แกงไทยๆ สบายๆ ฉันคิดว่าคุณลูกครึ่งน่าจะหากินรสชาติไทยๆ ยาก” เด็กน้อยพูดอย่างภูมิใจ

“แม่เลี้ยงฉันเป็นคนไทย กลับบ้านก็ได้กินละไอ้รสชาติไทยของเธอเนี่ย”

“งั้นฉันทำอย่างอื่น!”

เธอทำท่าจะเอาไปเททิ้งแต่ยูร์จับเข้าที่ข้อมือแล้วแย่งจานมาจากเธอได้ก่อน

....น้อยใจเก่งเสียจริง

เขาโอบเอวบางให้เข้ามายืนใกล้ๆ ก่อนจะก้มน่ากินอย่างเอร็ดอร่อยโดยมีสายตาน้อยๆ แอบมองใบหน้าหล่อเหลานั้นอยู่

ฝีมือเด็กคนนี้ไม่เลวเลยนะ ถูกอยู่ที่เขามีแม่เลี้ยงเป็นคนไทยและทำอาหารอร่อยมากแต่ด้วยความรู้สึกผิดในใจทำให้เขาไม่ค่อยกลับบ้านเท่าไหร่นัก

เพียงแค่บางครั้งแวะกลับไปดูแลท่านบ้างก็เท่านั้น ความรู้สึกผิดนั้นทำให้ถึงอยากไปหาบ่อยๆ ก็ยังไม่กล้าพอ

“อร่อยดี.…”

“แน่นอนสิคะ คุณปล่อยฉันได้ไหมมานั่งกินไปโอบไปนี่คุณโรคจิตหรือเปล่า”

“คงงั้นมั้ง ก็บอกไปแล้วว่าขาดความอบอุ่น” ยูร์เงยหน้าขึ้นไปสบตาใสที่กำลังทำหน้าตกใจแบบนั้นแล้วอดใจที่จะจูบเข้าที่ปากแดงอวบอิ่มนั้นไม่ได้ ทำเอาเจ้าตัวอายม้วนหลบตาแทบไม่ทัน

“ฉัน ขอถามได้ไหม....คือ ทำไมคุณขาดความอบอุ่นขนาดนั้นละ”

“แม่ฉันน่ะตายตั้งแต่เด็ก ฉันอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยงแต่ฉันเกลียดแม่เลี้ยงมากเพราะเธอพยายามไล่ฉันออกจากบ้าน ฉันหาวิธีเปิดโปงเธอด้วยการพาลูกสาวแท้ๆ ของเธอมาให้พ่อเจอเผื่อพ่อจะตาสว่างว่าคนที่เขาคบไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี…..”

“โห….ทำไม.…”เธอนิ่งแล้วตั้งใจฟัง

“แต่พอมาถึงวันนั้นกลับเป็นวันเดียวกันกับตำรวจเข้ามาจับพ่อของฉัน เขาถูกวิสามัญเพราะยิงแม่เลี้ยงฉันบาดเจ็บตอนนั้นถึงได้รู้ว่าแม่เลี้ยงของฉันเขาไม่ต้องการให้ฉันอยู่ในดงโจรและเธอเป็นสายตำรวจมาตั้งแต่ต้น ....มากไปกว่านั้นพ่อของฉันเป็นคนฆ่าครอบครัวของแม่เลี้ยงและมีเพียงลูกสาวที่รอด”

ฟืบ

ยัยตัวเล็กกอดเข้าที่ลำตัวยูร์แล้วลูบหลังเขาเบาๆ การกระทำของเธอทำให้ชายหนุ่มเผลอยิ้มออกมาอย่างพอใจ

ทั้งๆ ที่เขาดูถูกเธอไปขนาดนั้นแต่พอเล่าเรื่องที่น่าตกใจเธอก็ไม่ลังเลที่จะปลอบเขาเลยสักนิด

“ไม่เอาแล้วไม่อยากฟังแล้ว หนูเข้าใจแล้วว่าทำไม”

“หนู?”

ยูร์ตาโตเลิกคิ้วสงสัยที่เธอใช้ศัพท์แบบนั้น เจ้าตัวเองก็ดูเขินอายที่เผลอพูดออกมาเหมือนเราสนิทกัน

“ไม่ได้ตั้งใจนะ คุณลืมไปเถอะ” เธอหน้าแดง

“ไม่ลืมหรอก สามวันนี้แทนตัวเองว่าหนูนะ”

มิ้นไม่ตอบแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเธอเองก็อายุแค่ 24 คงจะห่างจากคนตรงหน้ามากโข เลยเผลอใช้คำเคยชินเวลาเธอพูดกับผู้ใหญ่ออกไป

หลังจากทานข้าวกันเสร็จยูร์ขับรถไปส่งมิ้นที่มหาวิทยาลัย พอมาถึงเจ้าตัวกลับไม่กล้าลงจากรถ เพราะรถที่ยูร์ใช้ขับมามันหรูจนคนทั้งมหาวิทยาลัยจดจ้องเธอเป็นตาเดียว ยูร์ที่แอบมองอยู่เห็นสีหน้ากังวลเลยเดินลงไปเปิดประตูด้านมิ้นเพื่อให้เธอลงจากรถ

กรื๊ดด หล่อมากก

ใครอ่าแก หล่อมาก

ต้องรวยมากแน่เลย

มาส่งใครน่ะ

เสียงซุบซิบตั้งขึ้นไม่หยุดเมื่อคนรอบนอกเห็นชายหนุ่ม นั้นยิ่งทำให้มิ้นไม่กล้าก้าวลงมาจากรถยิ่งกว่าเดิม

“จะไม่ไปเรียนหรือไงอุตส่าห์จ่ายค่าเทอมให้นะ”

“อย่าพูดสิ แค่นี้ฉันก็ดูเหมือนผู้หญิงขายตัวจะแย่”

มิ้นยอมลงโดยดี แล้วเสียงนินทาก็ดังขึ้นอีกรอบ บางคนก็บอกว่าเธอเป็นเด็กเสี่ย บางคนก็บอกว่าเธอเป็นเมียน้อยยูร์ เสียงต่างๆ ดังเข้าหูจน คนฟังได้แต่ก้มหน้าก้มตารู้สึกอยากร้องไห้

แปะ มือหนาวางลงบนหัวหญิงสาวแล้วลูบเบาๆ อย่างอ่อนโยน

“อย่าคิดมากสิ มีหน้าที่เรียนคือเรียน ถ้าเธอกลัวจะเกิดเรื่องแบบนี้อีก....งั้นช่วงเย็น ฉันจะส่งลูกน้องมารับแทนโอเคไหมคะ หนูมิ้น”

มิ้นไม่ตอบแต่พยักหน้าเบาๆ เป็นคำตอบก่อนจะเดินก้มหน้าเดินเข้าไปในตัวอาคาร ยูร์ได้แต่ถอนหายใจด้วยความเป็นห่วง

วันนี้แท้จริงแล้วมิ้นพยายามห้ามไม่ให้เขามาส่งเธอแต่เป็นเขาเองที่ยืนยันจะมาเพราะกลัวจะเจอคนที่เคยมอมยาเธอมาทำให้ลำบากใจ แต่ตอนนี้กลับเป็นเขาสะเองที่ทำให้เธอรู้สึกแบบนั้น รู้สึกผิดจริงๆ เลย

“ขอโทษที่ทำให้รู้สึกไม่ดีนะ….”

ยูร์พูดเบาๆ ในขณะที่มิ้นเองก็คงไม่ได้ยินแล้ว เอาละตัวเขาเองก็ต้องไปคุยเรื่องงานแล้วละ....วันนี้เขาต้องไปพบกับคะน้าเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ

รถคันหรูเลื่อนเข้ามายังบ้านหรูที่คุ้นเคย บ้านลิบินนั้นเองพอเขาเดินเข้ามาในตัวบ้านก็พบกับลิบินและคะน้านั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารอยู่แล้ว

ทั้งคู่ยังคงสวีทหวานกันไม่มีเปลี่ยนภาพตรงหน้าคือคะน้ากำลังถูกลิบินบังคับให้นั่งตักอยู่แบบนั้น ส่วนคะน้าแม้จะโวยวายแต่ก็ไม่ขัดขืนสามีแม้แต่น้อย

“อะ แฮ่ม”

“อุ้ย! มาแล้ว”

คะน้าลุกขึ้นตรงมาจับแขนผมทันที ทำให้ผู้เป็นสามีเกิดอาการหึงหวงจนหน้ามุ่ยแต่เขาก็ไม่คิดอะไรมากเพราะตอนนี้ยูร์มีศักดิ์เป็นพี่ชายของคะน้า

“เป็นไงกันบ้าง มีเจ้าตัวน้อยหรือยัง” ยูร์ถามก่อนจะนั่งลงกินข้าว น่าแปลกใจที่กับข้าวเป็นแกงเขียวหวานอีกแล้ว

“คะน้าน่ะสิอยากจะให้สปาเปิดก่อนถึงจะยอม” ลิบินตอบหน้ามุ่ย

“มีฉันอยู่ยังจะห่วงอะไรคะน้า มีสักทีเถอะแม่เธอบ่นแล้วนะ”

ยูร์บอกคนเป็นน้องสาว สปาที่ว่าคือเป็นบริษัทศูนย์รวมสปาที่มีขนาดใหญ่ที่สุดของประเทศเพราะเราจะมีคลินิกเสริมความงามทุกอย่างรวมอยู่ที่เดียวเเละทุกร้านที่จะเปิดในศูนย์ของเราจะต้องเป็นร้านที่มีคุณภาพสูง

ซึ่งรองประธานจะมีสองคนคือคะน้าเเละยูร์ ธุรกิจนี้เรียกได้ว่าเป็นธุรกิจพี่น้องเลยละ เพราะประธานใหญ่ก็คือเเม่ของคะน้า

“อีกไม่ถึงครึ่งปีก็จะเปิดธุรกิจเเล้ว คะน้าก็อยากรอก่อนไง”

“กลัวฉันบริหารไม่ดีหรือยังไง ไม่ไว้ใจเหรอ”

“เปล่านะยูร์ คะน้าเเค่….”

“วันเปิดตัวธุรกิจต้องท้องนะ นี่คำสั่งของพี่ชาย” ยูร์ยื่นคำขาด

“เยี่ยมเลยไอ้พี่ชาย”

ลิบินกอดยูร์ยกใหญ่จนไม่น่าเชื่อว่าพวกเขาเคยทะเลาะกันหนักมากมาก่อนทั้งสามถามสารทุกข์สุกดิบการเป็นการใหญ่ตามภาษาของคนที่ไม่ได้พบกันนานคะน้าถามถึงธุรกิจต่างๆ ที่ยูร์สร้างขึ้นจากเงินก้อนเล็กๆ ที่ได้จากพ่อ จนตอนนี้กลายเป็นบริษัทห้างสรรพสินค้าที่มีสาขาเยอะมากในอเมริกา

ทั้งสามคุยกันเพลินจนเวลาเผลอล่วงเลยไปเกือบถึงเวลาที่มิ้นเลิกเรียน ยูร์ได้โทรสั่งลูกน้องให้ไปรับมิ้นเเล้วพาตรงไปที่ร้านอาหารเจ้าประจำซึ่งตัวเขาจะไปรอมิ้นที่นั่น