#รักแลกร้ายเลว_EP.7

#รักแลกร้ายเลว_EP.7

การ์ฟีลด์

ผมไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงที่ดูหน้าบางแบบพิมพ์จะยอมทำอะไรโง่ๆ โดยการไปหาผมที่ไนท์คลับ ใช่! ผมไม่ได้ติดต่อกับเธอเลย เพราะผมยังโกรธอยู่ก็เธอทำให้ผมเข้าใจว่าเธอคือแฟนไอ่แบงค์! เธอทำให้ผมรู้สึกเสียหน้าและผมอยากเอาคืนเธอ!

ไอ่กันต์ลูกน้องคนสนิทที่ปกติจะตัวติดกับผม แต่ผมต้องทิ้งมันไว้ที่นั่นเพราะต้องกลับไทยด่วนและที่นั่นยังไม่เรียบร้อยดี วางใจไม่ได้

วันนี้มันดันโทรมาหากลางดึก...คงมีเรื่องด่วนแต่เปล่า! มันบอกพิมพ์มาหาผมที่หน้าคาสิโน่และเธอขอคุยกับผมๆ ซึ่งเหนื่อยร่างแทบแตกต้องลุกมารับโทรศัพท์เธอตอนนี้!!

เธอร้องไห้ๆๆๆๆ ร้องตลอด!! ผมก็ไม่รู้ว่าเธอจะรักอะไรผมนักหนา! ไล่ก็แล้ว หนีก็แล้ว เธอก็ยังไม่ไปจากผมเลย!

ขอโทษพร่ำเพื่อ นิดหน่อยก็ร้องไห้ๆๆๆ จนผมแบบโอ้ยยย อะไรนักหนา ผมไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้! ไม่น่าเลยกู!!

"เธอเรียนใกล้จบแล้วครับ...มีการจองตั๋วกลับไทยช่วงเดือนพฤศจิกายนปีนี้ครับ" ผมเปิดสปีกเกอร์โฟนคุยกับกันต์

"ดูแลทุกอย่างให้เรียบร้อย...พวกค่าใช้จ่ายเธอด้วย" ถึงผมจะไม่ได้รักได้ชอบเธอ แต่เรื่องพวกนี้ผมไม่เคยให้คนที่ผมคบต้องลำบากเรื่องพวกนี้มันเล็กน้อยมาก

"ครับ" กันต์มันไม่เคยถามไม่เคยอยากรู้ผมสั่งอะไรมันก็ทำ

"เธอถามเรื่องที่อยู่นายกับผมครับ"

"ปล่อยไป" เก่งนักก็หาเอง โลกมันไม่กลมขนาดนั้นหรอก! เราก็คุยเรื่องงาน

"ครับ...เดือนนี้บวก 40% ครับ"

"ดี! เอาไป 5% สำหรับนายและวานไปซื้อพวกของที่เธอชอบให้เธอด้วย"

"ครับ" ใครทำดีผมก็ตอบแทนเป็นปกติ เลี้ยงด้วยใจมันไม่พอต้องเลี้ยงคนด้วยเงินด้วย

พิมพ์ใจ

"อันนี้นายฝากมาครับ" ฉันเปิดประตูห้องพักพบกันต์ลูกน้องเค้ายื่นถุงมาให้

"รับไปเถอะครับ...ผมมีธุระต่อ" ฉันเอื้อมมือไปรับไว้ก่อนจะบอกขอบคุณและปิดประตูลง

ฉันวางถุงลงก่อนจะเข้าไปอาบน้ำและคิดไป...เค้าฝากของมาก็ยังมีใจนึกถึงกันอยู่บ้าง อาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์สุดท้ายของการเรียนแล้วหลังจากเคลียอะไรเสร็จฉันจะกลับไทยทันที!

#ประเทศไทย

ฉันลงเครื่องมาและไม่ได้บอกที่บ้านว่าจะกลับเพราะจะเซอร์ไพรส์ ฉันหอบสัมภาระและกดเรียกแกรปให้ไปส่งที่บ้าน ถึงบ้านฉันหอบสัมภาระลง แม่ทีี่ออกมาดูหน้าบ้านว่าใครมาตกใจสุดขีดเผลอส่งเสียงดังออกมา

"พิมพ์ลูก!!" แม่วิ่งมาโผกอดฉัน

"ทำไมไม่บอกว่ากลับวันนี้ แม่จะได้ให้คนไปรับจะลำบากมาเองทำไม" แม่ฉันกอดฉันไม่ปล่อยเลย

"ผอมลงเยอะเลยนะลูก อยู่นู้นลำบากมากใช่ไหม?" ฉันขอบตาร้อนผ่าว

"พิมพ์สบายดีค่ะ ลดหุ่นน่ะแม่" แม่เอามือมาจับแก้มและปาดน้ำตาที่ไหลรินของฉัน

"อย่าไปไหนอีกเลยนะลูก...อยู่กับแม่นะ ห่างไปแม่คิดถึงลูก" ฉันโผกอดแม่และร้องไห้ออกมา

"เอ้า! กอดให้พอและให้พ่อกอดบ้างสิ โถ่คุณก็!" ฉันปล่อยกอดแม่และวิ่งไปกอดพ่อ

"พิมพ์คิดถึงพ่อกับแม่มากค่ะ" พ่อลูบหลังฉัน

"เข้าบ้านก่อนไปๆ" ฉันเดินตามพ่อแม่เข้ามาในบ้าน

"พิมพ์พักผ่อนก่อนไหมลูกเจ็ทแลคตายเลย" ฉันเกาหัวอื้มสลับช่วงกลางวันกลางคืนก็งงๆ เหมือนกัน

"ก็มึนๆ ค่ะ แต่หิวข้าวมากกว่า"

"มาๆ แม่ทำของชอบพิมพ์ไว้พอดีเลย แม่ทำเพราะคิดถึงลูกน่ะ" ฉันน้ำตารื่นขอบตาก่อนเราจะเดินจูงมือกันไปทานข้าวในห้องอาหาร เราคุยกันถามสาระทุกข์สุขดิบ

แม่ฉันอยากให้โชว์ฝีมือการทำอาหารมากๆ ซึ่งวันนี้ฉันไม่พร้อมเลยเพราะต้องออกไปซื้อวัตถุดิบก่อน ฉันโชคดีที่พ่อแม่ไม่เคยบังคับเลยเรื่องจะรับช่วงกิจการไหม

อาจจะเป็นเพราะฉันเป็นลูกคนเล็กพ่อแม่เลยตามใจ 'ถ้าพิมพ์อยากตามฝัน...ก็ทำเถอะลูกพ่อกับแม่จะคอย Support ลูกตรงนี้' ฉันจึงตัดสินใจไปทำตามฝัน

"พิมพ์แล้วร้านอาหารจะทำยังไงหมายถึงจะเปิดต่อหรือขยาย" ฉันปิดปรับปรุงร้านไปตอนนั้นฉันจ้างเชฟมาเป็นพ่อครัว

"พิมพ์จะกลับไปทำที่เดิมค่ะ...แต่จะเปิดเป็นคอร์สๆ มีอาหาร 5-7 อย่าง รับวันละ 5 คู่ อะไรประมาณนี้ค่ะ"

"พ่อว่าดีนะ...จะได้ไม่เหนื่อยมากด้วย"

"แม่ดีใจ...พี่พิมพ์จะได้ทำตามฝันนะลูก" ฉันเอื้อมมือไปจับมือแม่เราสามคนยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ฉันมีความสุขมากๆ

ฉันเริ่มหาบริษัทออกแบบร้านอาหารของตัวเอง รีโนเวทใหม่ทั้งหลังซึ่งเทียนเป็นคนจัดการให้ เป็นสถาปนิกไฟแรงที่เป็นคนทำร้านอาหารในโรงแรมให้กับโรงแรมแฟนเธอ

"สวัสดีครับ...คุณพิมพ์ใจใช่ไหมครับ" ฉันมองผู้ชายตรงหน้าก่อนจะลุกขึ้น เค้าเหมือนคนจีนที่ไม่เหมือนคนจีนเลย สูง ขาว จมูกโด่ง ตาเรียวเล็ก เค้าส่งยิ้มให้ฉัน

"ผมมาตรงเวลานะครับ แต่คุณพิมพ์ใจมาเร็วเอง ฮ่าๆๆ" ฉันยิ้มให้เค้าเล็กน้อย เค้าดูเป็นผู้ชายอารมณ์ดี

"ผมชื่อ มาวินนะครับ แต่เราสนิทกันแล้วเรียนวินเฉยๆ ก็ได้ครับ" เค้ายิ้มให้ฉันตาหยี ฉันยิ้มแห้ง

"นี่นามบัตรครับ" 'บริษัท XXX รับออกแบบตกแต่งภายในครบวงจร' ฉันหยิบนามบัตรมาและอ่านในใจ

"แค่คุณพิมพ์บอกมาว่าต้องการแบบไหน ผมจะทำทุกอย่างตามที่ทุกพิมพ์ต้องการครับ"

×××××××××××××××××

เบิกกกกตัวผู้ชายดีๆ อีกคนค่าาาา

พี่วินของน้อลลล

ฉากมันจะเล่าสลับไปมา ย้อนหลังไปกับ 3 เรื่องที่ผ่านมานะเพราะมันเป็นเรื่องต่อกัน