#รักแลกร้ายเลว_EP.8

#รักแลกร้ายเลว_EP.8

พิมพ์ใจ

ฉันนั่งฟังผู้ชายตรงหน้าเรื่องเล่าชีวิตส่วนตัวและการทำงานให้ฟังอย่างเพลิดเพลินคุณมาวินเป็นผู้ชายที่ตลก อบอุ่นและเป็นกันเอง เค้าพูดอะไรก็ดูตลกไปหมด

"คุณพิมพ์เชื่อไหมครับ ผมน่ะเคยสร้างบ้านให้กับครอบครัวนึง คือเค้าบอกผมไม่อั้นๆๆๆ มีเงินๆๆ สรุปผมสร้างเสร็จเค้าบอกว่าไม่เอาแล้วได้ไหม เค้าไม่มีเงิน พอผมฟังจบผมแทบตกเก้าอี้ ฮ่าๆๆๆ"

"แล้วคุณมาวินทำอย่างไรคะ" ฉันยิ้มและถามเค้า

"ก็...เค้าไม่มีเงิินนี่ครับ ผมก็เลยให้เค้าผ่อน" ฉันพยักหน้าพรางทึ่ง

"ง่ายขนาดนั้นเลยหรอคะ?"

"มันก็ไม่ได้ยากนี่ครับ...เราก็ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์" เค้าดูเป็นคนจิตใจดี

"แบบนี้พิมพ์ให้สร้างร้านให้และบอกไม่มีเงินได้ไหมคะ?"

"ได้สิครับ...สำหรับคุณพิมพ์น่ะ ผมวิน สปอร์ ใจดี บางกรวยนะครับ" ฉันหัวเราะร่วน

"เพล้ง!!" ฉันหันไปตามเสียงๆ มาจากมุมด้านในห้องอาหารแต่มองไม่เห็นคน

"ขอโทษค่าาาา" พนักงานในร้านรีบกล่าวขอโทษลูกค้าเสียงดัง ฉันพยักหน้ารับนิดๆ และเราก็คุยกันต่อ คุณมาวินเป็นคนตลกมากจริงๆ

"เอาเป็นว่าเสร็จนี่แล้ว เราเข้าร้านกันเลยไหมครับ ผมอยากจะดูพื้นที่สักหน่อยเห็นในรูปมันไม่ชัด ฉันว่าฉันก็ส่งไปชัดอยู่นะ

"อื้ม..."

"คุณพิมพ์มีธุระต่อหรอครับ" ฉันส่ายหัว

"รับของหวานไหมครับ"

"ไม่ดีกว่าค่ะ" เค้าเรียกพนักงานมาเก็บเงิน

"ของพิมพ์ดีกว่าค่ะ" เค้ายกมือห้าม

"ไว้โอกาสหน้านะครับ...มื้อนี้ผมจัดการเอง" ฉันยิ้มให้เค้าบางๆ ก่อนเราจะลุกขึ้น

"ขอแอดไลน์ไว้หน่อยครับ จะได้ส่งโลเคชั่นให้กันได้" ฉันเม้มปากมองมือถือที่เปิดสแกนคิวอาร์โค๊ดไว้

"........" ปฏิเสทคงไม่ได้สิเนอะ ก่อนฉันจะเอาคิวอาร์โค๊ดของฉันให้เค้าสะแกน

"คุณพิมพ์ส่งโลให้ผมเลยครับ" ฉันกดอ่านข้อความที่เค้าส่งมาเป็นสติ๊กเกอร์หมีน่ารักๆ ก่อนจะส่งโลเคชั่นที่ร้านกลับไป

"โอเคครับ...ป่ะเดินไปที่รถพร้อมกัน"

"ไม่เป็นไรค่ะ พิมพ์จอดรถชั้น 5 ค่ะ เจอกันที่นู้นเลย"

"ไม่เป็นไรครับ มาเถอะ" เค้าเดินขนาบข้างและกดลิฟท์ให้ก่อนประตูลิฟท์จะเปิดและเอามือกั้นประตูให้

"เชิญครับ" ฉันค่อมหัวให้ทีนึงก่อนจะเดินเข้าลิฟท์ไป

การ์ฟีลด์

ผมแวะมาทานข้าวที่โรงแรมไอ่ทิพอดี แต่ไม่เจอมันหรอกมันติดประชุม...ผมนั่งอยู่โซนด้านในสุด ผมไม่ชอบนั่งรวมกับใคร นั่งทานอาหารไปสักพักไอ่บอลลูกน้องคนสนิทเดินมาบอกว่าเหมือนเห็นพิมพ์ใจที่นี่

"อื้ม...กันไว้ไม่ต้องให้เข้ามา" ผมบอกและหั่นสเต๊กเข้าปาก

"เธอไม่ได้มาหานายครับ" ผมเงยหน้าไปมองมัน

"เหมือนเธอจะมาทานข้าวกับ...เอ่อคือ"

"มึงจะพูดอะไรก็พูด...อะไรมันติดคอหรอ?"

"เธอมาๆ กับเพื่อนผู้ชายครับ!!" ผมขมวดคิ้วก่อนจะวางมีดและส้อมลง ก่อนจะเงยหน้าไปมองกระจกที่ติดอยู่ด้านหน้า ห้องอาหารเป็นกระจกรอบด้านแต่ผมนั่งในสุด ผมมองเห็นด้านนอกแต่ด้านนอกมองไม่เห็นผม

วันนี้เธอใส่เป็นชุดเดรสรัดรูปสีขาวยาวเท่าเข่า สวมสูทสีเทาอ่อน ปล่อยผม แต่งหน้าเล็กน้อย...เธอดูผอมกว่าเดิมเยอะมาก ตัวเล็กลงจากที่เล็กอยู่แล้ว...แต่ที่ไม่เล็กหน้าจะเป็นหน้าอกเธอ

"นายจะให้ผมจัดการเลยไหมครับ" ผมหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาดม

"ปล่อยไปก่อน...ไม่ต้องรีบ" ผมยกยิ้มและมองปฏิกิริยาของคนทั้งสองคน หัวร่อต่อกระซิก! ไร้ยางอายจริงๆ! และดูรอยยิ้มนั่นยังจะไปยิ้มหวานให้มันอีก!

"เพล้ง!!" ผมเขวี้ยงแก้วไวน์ลงพื้น กัดกรามแน่นอยากจะลุกไปตะบันหน้าไอ่หน้าตี๋นั่น! สักพักพวกนั้นก็พาเดินกันออกไป

"ผมจะให้คนตามไปดูครับ"

"ไปหาประวัติเธอมา...ต้องได้ภายในสองชั่วโมง!!"

×××××××××××××××××

เอาให้แน่ฟิว! มึงจะเอาไง!!