บทที่1

"ยัยพรีม วันนี้พี่เขามาวันสุดท้ายแล้วนะ แกจะไม่บอกเขาสักหน่อยหรอ"

"ฉันกลัว" ฉันตอบใยไหมเพื่อนสนิทที่สุดของฉันไปตามความรู้สึก ฉันกลัวว่าถ้าเด็กแว่นอย่างฉันวิ่งเข้าไปบอกความรู้สึกกับเขาตอนนี้ สุดท้ายคนที่เสียใจที่สุดต้องเป็นฉันคนนี้แน่

ขอยืนมองเขาอยู่ไกลๆ อยู่ตรงนี้ แบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว

ฉันยืนมองคนตัวโตอยู่ตรงมุมตึก แอบมองเขาที่กำลังยุ่งอยู่กับการรับดอกไม้และของขวัญ​จากรุ่นน้องที่ต่างก็มาแสดงความยินดีที่เขาสำเร็จการศึกษาชั้นสูงสุดของโรงเรียน​และยังสามารถสอบติดคณะวิศวะการบินของมหาวิทยาลัย​ชื่อดังระดับประเทศเป็นอันดับหนึ่ง​ได้อีกด้วย

จะว่าไปเส้นทางของฉันกับเขาก็เหมือนเส้นขนานไม่มีทางมาเจอกันได้เลยด้วยซ้ำ จนเมื่อหลายเดือนก่อนวันที่ฉันย้ายเข้ามาเรียนที่นี่เป็นวันแรก และเพราะความซุ่มซ่ามของฉันเองนี่แหละที่ทำให้เราได้เจอกัน

...หลายเดือนก่อน...

คนตัวเล็กในชุดนักเรียน​ชั้นมัธยมปลายวิ่งหน้าตาตื่นเข้าประตูโรงเรียนอย่างเร่งรีบเพราะใกล้เวลาเข้าเรียนคาบแรกในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ใช่! ฉันมาสาย สายมากด้วย!!​ แต่แล้วยิ่งรีบก็เหมือนยิ่งช้า... 

ปึก!!

"โอ๊ย!!"

เพราะฉันมัวแต่ก้มหาแว่นตาในกระเป๋าผ้าไม่ทันได้สังเกตเห็นว่ามีคนยืนอยู่ข้างหน้า กระทั่งหน้าผากมนกระแทกกับแผ่นหลังแกร่งเข้าอย่างแรง สองขาเล็กถอยเซไปด้านหลังจนเกือบจะหงายท้อง แว่นตาที่ฉันนั่งซ่อมมาเมื่อเช้าให้พอใส่ได้ชั่วคราวหลุดออกจากมืออย่างง่ายดาย นาทีนี้ฉันได้แต่ภาวนาขอให้กระจกแว่นไม่แตกก็พอ ไม่อยากนั้นคนสายตาสั้นมากอย่างฉันคงใช้ชีวิตลำบากแน่

"เป็นอะไรรึป่าว" เสียงทุ้มเอ่ยถามนิ่งๆ

"ขะ ขอโทษค่ะ" ฉันพยายามตั้งขาให้มั่น ก้มศีรษะขอโทษเขาเล็กน้อย โทษฐานที่เป็นฝ่ายซุ่มซ่ามทำให้เขาเสียเวลา ก่อนจะย่อตัวลงไปเก็บแว่นพังๆ ของฉันที่นอนอยู่บนพื้น

"อืม" แต่ยังช้ากว่าเขา เพราะตอนนี้แว่นสีชมพูคู่ใจได้ถูกส่งมาอยู่ในมือเล็กนี้แล้ว

"ไอ้เลนส์​ ทำไรอยู่วะ สายแล้วนะเว้ย"

"เร็ว!"

ฉันยังไม่ทันได้ขอบคุณ​ความใจดีของเขาที่ช่วยเก็บแว่นให้ เขาก็วิ่งตามหลังเพื่อนที่พูดเสียงเข้มเข้าอาคารเรียนไปแล้ว เขาชื่อ 'พี่เลนส์' 

"พรีม แกนั่งรอตรงนี้ อยากกินอะไรเดี๋ยวฉันไปซื้อให้" ใยไหมเพื่อนคนแรกของฉันที่นี่บอกอย่างใจดี เพราะเธอรู้ว่าฉันเดินค่อนข้างลำบาก

"เหมือนกันก็ได้" ฉันบอกเพื่อนอย่างไม่เรื่องมาก หยิบแว่นขึ้นมามองตาละห้อย ดีที่ใยไหมช่วยขอสลับที่กับเพื่อนให้ฉันได้นั่งข้างหน้า ไม่อย่างนั้นฉันคงเรียนไม่รู้เรื่องและจดการบ้านไม่ทันแน่

"ตัวเล็ก" 

"..." ฉันมองแว่นกรอบสีชมพูในมือใหญ่ของคนตัวโตอย่างงุนงง ดูจากความหนาของเลนส์แล้ว น่าจะพอพอกับของฉันเลย

"แว่นพังไม่ใช่?"

"อะ อ่อค่ะ" 

"เอาไปใส่ก่อน" 

"มะ ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก็เลิกเรียนแล้ว" กรอบสีชมพูขนาดนี้ ต้องเป็นของแฟนเขาแน่เลย

"อย่าดื้อ" เขาขมวดคิ้วทำเสียงดุใส่จนฉันตกใจรีบยื่นมือรับมาถือไว้ทั้งที่ไม่ควรทำ

"ขะ ขอบคุณ​ค่ะ"

ยังไม่พอแค่นั้น เขายังยืนกดดันใช้สายตาบังคับให้ฉันใส่แว่นที่เขาเอามาให้ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะอาหารกับเพื่อนๆ ถัดไปอีกสองโต๊ะหันหน้ามาทางฉัน ท่ามกลางสายตาที่จับจ้องเขาตลอดทางราวกับว่าเขาเป็นดาราเลยก็ว่าได้

"แกรู้จักพี่เขาด้วยหรอ" 

"ฉันวิ่งชนพี่เขาเมื่อเช้า" 

"นั่นหน่ะ หนุ่มฮอตประจำโรงเรียนเราเชียวนะ" 

"ร หรอ" 

และหลังจากนั้นประวัติทั้งหมดของคนตัวโตก็ถูกถ่ายทอดออกมาทุกเรื่องราวผ่านเสียงเจื้อยแจ้วของใยไหม จนฉันรู้ว่าเขาไม่ชอบทานเผ็ด เล่นกีฬาเก่ง เรียนเก่งมาก มีฝาแฝดหนึ่งคนชื่อ 'พี่ฟิล์ม' น่าจะเป็นคนที่เรียกเขาเมื่อเช้า กลุ่มของเขามีสี่คน มีพี่มินินเป็นผู้หญิงคนเดียวและเป็นคนที่ทั้งโรงเรียนจับให้เป็นคู่จิ้นกับเขา พอฟังมาถึงตรงนี้ฉันก็อดจะเงยหน้าขึ้นไปมองผู้หญิงที่นั่งข้างๆ เขาไม่ได้ พี่เขาทั้งสวยทั้งน่ารักเวลายิ้มก็สดใสมากๆ ดูเหมาะกันสุดๆ ไปเลย สมแล้วที่เป็นคู่จิ้นกัน

"พี่คะ" 

"..."

"พรีมเอาแว่นมาคืนค่ะ ส่วนนี่ข้าวเหนียวหมูปิ้ง พรีมตั้งใจซื้อมาฝากขอบคุณ​ที่พี่ให้ยืมแว่นตาค่ะ" เป็นประโยคยาวเหยียดที่ฉันซ้อมท่องมาตลอดคืนเพื่อมาพูดกับเขาวันนี้

ฉันตื่นแต่เช้ามืดเพื่อให้ทันแวะซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งหน้าปากซอยหมู่บ้านมาฝากเขาและใยไหม ตั้งใจมายืนรอเขาตรงมุมตึกตามที่ใยไหมเล่าให้ฟังว่าปกติแล้วเขาจะมาถึงเวลาประมาณนี้และชอบมานั่งหลบมุมอยู่กับเพื่อนด้านหลังอาคารเรียน กว่าฉันจะพูดทุกคำที่ซ้อมมาจบทำเอามือเต็มไปด้วยเหงื่อ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นนี้เสียงหัวใจที่เต้นแรงอย่างในตอนนี้ มันตื่นเต้นทุกครั้งที่ได้เห็นหน้า เขาเรียกว่าอะไร?

​อาจจะเป็นเพราะความใจดีของเขาก็ได้ที่สร้างความประทับใจให้กับฉันตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน

"ขอบคุณครับ" 

"พรีม พรีมไปก่อนนะคะ" 

เขายื่นมือมารับของไปถือไว้เองทั้งหมด รวมถึงข้าวเหนียวหมูปิ้ง​ด้วย พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ พอให้เห็นลักยิ้มเล็กๆ ของเขา อย่างนี้สินะ เขาถึงได้ฮอตที่สุดในโรงเรียนแบบที่ใยไหมว่า...

และหลังจากวันนั้น ฉันก็พาตัวเองไปอยู่ในรัศมีของเขาเสมอ เขาซ้อมกีฬา ฉันซ้อมเชียร์ เขาแข่งกีฬา ฉันไปเป็นกำลังใจให้อยู่ห่างๆ ห่างจนเขาไม่สังเกตเห็น ตอนพักกลางวันของทุกวันฉันเลือกที่จะนั่งโต๊ะเดิมทุกครั้ง โต๊ะที่เขาเดินเอาแว่นมาให้ 

รอถึงเวลาที่เหมาะสม...ฉันจะพาตัวเองให้ได้เข้าไปอยู่ใกล้ๆ เขามากกว่านี้ 

'พี่เลนส์รอพรีมก่อนนะ'​

 

#พาพี่เลนส์​กับน้องพรีมมาทักทายค่ะ

#ฝากกด ♥️ เป็นกำลังใจให้น้องพรีมด้วยนะคะ

#อ่านเพลินๆ ฟินๆ สบายๆ เหมือนเดิมนะคะ