LOGINShare
บทที่ 577
Related chapters
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 578
เฉินเส้าห้าวที่ถูกฟาดหน้าหนักๆ ยืนนิ่งอยู่กับที่ ราวกับร่างกายถูกสาปให้กลายเป็นหิน อาภรณ์เจ้าบ่าวที่เขาสวมใส่อย่างหรูหรา ตัดกับหญิงสาวตรงหน้าที่แต่งตัวอย่างหยาบกร้านราวคนละโลก ดวงตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยน้ำตาที่กลั้นไว้ นางกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือว่า “หากท่านรังเกียจข้าที่เป็นเพียงภรรยาผู้ต่ำต้อย ข้าก็ไม่ว่าอะไร ขอเพียงท่านเขียนหนังสือหย่ามาให้ ข้าก็จะยอมรับชะตากรรมนี้” “แต่เด็กคนนี้คือเลือดเนื้อเชื้อไขของท่าน ท่านไม่อาจทอดทิ้งเขาได้!” นางกล่าวจบ พลางผลักเด็กน้อยเข้าไปในอ้อมแขนของเฉินเส้าห้าว ท่าทางนี้ทำให้เด็กน้อยตกใจจนร้องไห้เสียงดัง บรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยความอึดอัดและสะเทือนใจ ในขณะนั้นเอง หญิงสาวในชุดเจ้าสาวที่สวมมงกุฎปักวิหกอมตะและอาภรณ์หรูหรา เดินออกมาจากจวนตระกูลหลิน เห็นได้ชัดว่านางคือเจ้าสาวในวันนี้ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่าง หน้าตา หรือความสง่างาม หญิงสาวผู้นี้ล้วนดูเหนือกว่าภรรยาเก่าของเฉินเส้าห้าวในทุกด้าน นางเม้มริมฝีปาก เดินตรงมายังเฉินเส้าห้าวด้วยท่าทางเยือกเย็น จากสถานการณ์นี้ เห็นได้ชัดว่านางรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว “ข้า...” เฉินเส้าห้าวเพิ่ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 579
“หากบิดาของเขามีสติสักหน่อย เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็คงไม่เป็นปัญหาอะไร ขอเพียงเฉินเส้าห้าวหย่าภรรยาเก่าเสีย เขาก็ยังสามารถเป็นเขยผู้ทรงเกียรติของตระกูลหลินได้” “หลังประกาศผลสอบ ด้วยตำแหน่งนักปราชญ์ของเขา จุดเริ่มต้นของอาชีพคงเป็นขุนนางระดับอำเภอ หากตระกูลหลินช่วยเปิดทางให้สักหน่อย ก็อาจเข้าวังไปเป็นขุนนางฝ่ายวิชาการ ใช้เวลาเก็บประสบการณ์อีกไม่กี่ปี เส้นทางย่อมราบรื่นขึ้น” คำพูดของหลี่เฉินทำให้ซูจิ่นพ่ารู้สึกไม่พอใจ นางกล่าวอย่างเดือดดาลว่า “ภรรยาเก่าของเขาเหน็ดเหนื่อยเพื่อสนับสนุนเขามาโดยตลอด แต่สิ่งที่ได้กลับมาเป็นเพียงหนังสือหย่า? พวกบุรุษนี่ช่างไร้หัวใจจริง ๆ!” “เรื่องพวกนี้สามารถชดเชยในภายหลังได้” หลี่เฉินกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ยิ่งไปกว่านั้น ข้าไม่ใช่เขา คนเราย่อมแตกต่างกัน” เขามองซูจิ่นพ่าเล็กน้อย ก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “นี่แหละคือชีวิตของคนส่วนใหญ่ที่ต้องเผชิญ” “ความรัก เป็นเพียงจินตนาการอันงดงามของหญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือน” “แต่เมื่อเข้าสู่ชีวิตจริง สิ่งที่ต้องเผชิญล้วนเป็นปัญหาเล็กน้อยแต่ซับซ้อนในแต่ละวัน” “เมื่อมีฐานะและอำนาจถึงระดับหนึ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 580
“ข้าไม่ชอบคำพูดนี้เลยจริงๆ” “ตงอิ๋งเป็นรัฐเล็ก แต่รัฐเล็กก็ยังเป็นรัฐ อีกทั้งตงอิ๋งยังเป็นรัฐที่ชั่วช้าที่สุด การกระทำของพวกเขาล้วนทำให้ฟ้าดินโกรธแค้น ราชสำนักชนะในครั้งนี้ถือเป็นเรื่องดี หากพูดตามเจ้า เช่นนี้นอกจากซงหนูที่อยู่ทางเหนือแล้ว ราชสำนักก็คงไม่อาจจัดการใครได้อีกเลยกระมัง?” “ข้าไม่ได้หมายความเช่นนั้น...” เมื่อเห็นว่าเริ่มมีบรรยากาศตึงเครียด คนที่เปิดประเด็นจึงรีบกล่าวขึ้นว่า “ข้าหมายถึง ราชสำนักจะจัดการกับแม่ทัพตงอิ๋งอย่างไร?” “จะจัดการอย่างไรได้อีกเล่า? ก็แค่ใช้แลกผลประโยชน์ ให้ตงอิ๋งจ่ายค่าปรับจำนวนมหาศาล หรือมิฉะนั้นก็ฆ่าเพื่อเป็นเยี่ยงอย่าง” หลี่เฉินนั่งดื่มชาใบหยาบ ฟังความคิดเห็นหลากหลายพลางยิ้มโดยไม่พูดสิ่งใด ในช่วงแรก ความคิดเห็นบางอย่างยังดูน่าสนใจอยู่บ้าง แต่หลังจากนั้นล้วนเป็นเพียงคำพูดเลื่อนลอยของชาวบ้าน ถึงขั้นมีคนเสนอให้ราชสำนักส่งกองทัพไปถล่มเกาะตงอิ๋งให้ราบสิ้น ซึ่งหลี่เฉินคิดว่า แม้ตนจะเสียสติ ก็ไม่มีวันทำเรื่องบ้าคลั่งถึงเพียงนี้ “เจ้าคิดจะจัดการแม่ทัพตงอิ๋งอย่างไร?” ซูจิ่นพ่ากระพริบตา มองอย่างสงสัย “ในช่วงเริ่มสงคราม กษัตริย์ตงอิ๋ง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 581
ในจวนอ๋อง แม้จะเป็นเพียงจวนชั่วคราว เพราะจวนจ้าวอ๋องยังอยู่ระหว่างการก่อสร้าง แต่เนื่องด้วยตำแหน่งอ๋องที่เพิ่งได้รับพระราชทานมา จึงทำให้มาตรฐานการอยู่อาศัยของหลี่อิ๋นหู่ไม่ได้ต่ำต้อยนักจวนแห่งนี้แต่เดิมเป็นของต้วนจิ่นเจียงอดีตศิษย์จากสำนักราชเลขา ซึ่งได้ปรับปรุงใหม่ โครงสร้างของจวนหรูหราโอ่อ่า ภายในมีลานถึงแปดลาน มีเนื้อที่หลายไร่ จนพูดได้ว่าเป็นจวนที่ใหญ่โตและฟุ่มเฟือยอย่างแท้จริงในห้องโถงต้อนรับแขกสำคัญ โต๊ะอาหารพร้อมสุราของดีได้ถูกจัดเตรียมไว้แล้วหลี่อิ๋นหู่มีความใส่ใจ เขารู้ดีว่าการต้อนรับถานไถจิ้งจือด้วยอาหารเลิศหรูนั้นไม่ใช่ทางที่ดีนัก ดังนั้นจึงเลือกอาหารที่ดูธรรมดาทั่วไป แต่การปรุงอาหารกลับใช้พ่อครัวหลวงจากในวัง จึงมั่นใจได้ว่าอาหารทุกจานนั้นครบทั้งรสชาติ สีสัน และกลิ่นหอม“ท่านอาจารย์เป็นชาวมณฑลหนานเหอ ลองชิมบะหมี่ตุ๋นจานนี้ดู นี่คือฝีมือพ่อครัวหลวงที่มาจากหนานเหอ ไม่ทราบว่ารสชาติจะถูกปากท่านหรือไม่”ด้วยการต้อนรับอันอบอุ่นของหลี่อิ๋นหู่ ถานไถจิ้งจือลิ้มรสบะหมี่ตุ๋น แล้วกล่าวชมว่า “ยอดเยี่ยมและกลมกล่อมยิ่งนัก ข้าไม่ได้ลิ้มรสรสชาติบ้านเกิดแท้ๆ เช่นนี้มานานหลายปีแล้ว ท
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 582
ด้วยรอยยิ้มเล็กๆ หลี่อิ๋นหู่ยกข้อมือขึ้นเติมสุราให้ถานไถจิ้งจือจนเต็มแก้ว“คำพูดนั้นมิผิด แต่ตัวข้าผู้เป็นเพียงอ๋องน้อย ย่อมเลี่ยงไม่ได้หากกล่าวสิ่งใดมากเกินไป อาจทำให้องค์ชายเข้าใจผิดได้ ซึ่งย่อมเป็นการทำลายสัมพันธ์อันดีระหว่างพี่น้องของเรา”หลี่อิ๋นหู่กล่าวจบก็จับตาดูสีหน้าของถานไถจิ้งจืออย่างใกล้ชิดการติดต่อระหว่างมนุษย์ สิ่งที่ควรเลี่ยงมากที่สุดก็คือความเร่งรีบจนล้ำเส้น ไม่ว่าจะเป็นเจ้านายหรือชาวบ้านทั่วไปก็ล้วนเหมือนกันหากความสัมพันธ์ยังไม่ถึงขั้นนั้น แต่กลับกล่าวถึงสิ่งที่ล้ำหน้าเกินไป ก็อาจนำไปสู่การแตกหักแต่ถานไถจิ้งจือนั้นเป็นผู้ใด?เขารู้ถึงความตั้งใจของหลี่อิ๋นหู่ตั้งนานแล้ว และเมื่อถูกจับตามอง เขาก็เอ่ยด้วยน้ำเสียงสงบ “ท่านอ๋อง โปรดอย่ากังวล องค์ชายผู้เป็นนักปกครองผู้ยิ่งใหญ่ ย่อมไม่ใช่ผู้ที่มีใจคับแคบ”คำพูดนี้ ชัดเจนเพียงพอแล้วหลี่อิ๋นหู่พยักหน้า ยิ้มกล่าวว่า “ถูกแล้วๆ ข้ากังวลเกินไปเอง”เขาทราบดีว่า เรื่องนี้ควรจบเพียงเท่านี้หากจะดึงตัวหรือทำสิ่งใดมากกว่านี้ ต้องเป็นเรื่องในอนาคตสำหรับคนอย่างถานไถจิ้งจือ ย่อมไม่อาจดึงตัวได้ด้วยเพียงคำพูดไม่กี่คำหากไร้ซ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 583
“ขอบพระคุณในความเมตตาของท่านอ๋อง”เฉิงไถจิ้งจือลุกขึ้นพร้อมกล่าวขอบคุณด้วยความจริงใจทองคำจำนวนสี่ร้อยห้าสิบตำลึง แม้จะเป็นเพียงส่วนเล็กน้อยสำหรับโครงการใหญ่นั้น แต่ก็ถือว่าเป็นจำนวนเงินที่มากที่สุดที่เขาสามารถรวบรวมได้ในตอนนี้ดังนั้น เฉิงไถจิ้งจือจึงไม่ลังเลที่จะรับทรัพย์สินอันไม่บริสุทธิ์นี้ไว้ และยังรู้สึกขอบคุณหลี่อิ๋นหู่อยู่ไม่น้อย“มะ ไม่ต้องเกรงใจ…”การมอบของขวัญที่ราบรื่นเกินไป ทำให้หลี่อิ๋นหู่รู้สึกสับสนจนไม่สามารถพูดตามบทที่เตรียมไว้ได้เขาถึงกับไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ“ข้ายังมีเรื่องหนึ่งที่ต้องการความช่วยเหลือ”เฉิงไถจิ้งจือมองไปที่ถาดทั้งสาม กล่าวยังไม่ทันจบคำ แต่สีหน้าของเขากลับบอกชัดเจนถึงความต้องการสองคำ “ไม่พอ”หลี่อิ๋นหู่ถึงกับอึ้งนี่หรือคือปราชญ์ผู้เลื่องชื่อในใต้หล้า?ไม่เพียงแค่ไม่ปฏิเสธเงินที่เขามอบให้ ยังต้องการมากกว่านั้นอีกหรือ?สิ่งนี้เกินกว่าที่หลี่อิ๋นหู่จะคาดคิดไว้การแสดงออกของเฉิงไถจิ้งจือในตอนนี้ ไม่เพียงแต่ขัดกับภาพลักษณ์ของปราชญ์ผู้เลื่องชื่อ แม้แต่นักการที่มีความละโมบทั่วไปยังไม่กล้าเปิดเผยเช่นนี้แต่อย่างไรก็ตาม นี่คือโอกาสดีที่จะดึงตัว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 584
ดูเหมือนว่าชายชราผู้นี้จะรักเงินตราเป็นพิเศษ เพียงแค่ให้เงินจำนวนมากพอ เขาก็จะสนับสนุนข้าได้อย่างแน่นอนหลี่อิ๋นหู่คิดเช่นนั้นในใจ สีหน้าที่ปรากฏก็แสดงถึงความยินดีอย่างแท้จริง พร้อมกล่าวด้วยน้ำเสียงมั่นใจว่า"อาจารย์โปรดวางใจ แม้ว่าข้าจะไม่มีความสามารถหรือผลงานที่ยิ่งใหญ่ แต่ข้านับถือท่านผู้มีปัญญาเป็นที่สุด ข้าจะพยายามหาวิธีนำเงินเพิ่มเติมมาถวายท่าน"ถานไถจิ้งจือเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวด้วยน้ำเสียงกังวลว่า"ท่านอ๋อง แม้ท่านจะมีรายได้จากเงินเดือน แต่ค่าใช้จ่ายก็มากอยู่ อย่าได้ลำบากเกินไปเลย"คนแก่โลภมาก!ยังแสร้งทำตัวว่าไม่อยากรับอีกหรือ? หรือว่านี่เป็นการทดสอบว่าข้ามีความจริงใจเพียงพอหรือไม่?หลี่อิ๋นหู่คิดมากมายในใจ ก่อนจะกล่าวอย่างหนักแน่นพร้อมตบหน้าอกว่า"อาจารย์โปรดวางใจ ข้าแม้จะไม่มีทรัพย์สินมากมาย แต่ก็ยังมีทรัพย์สินในเมืองหลวงเพื่อใช้สนับสนุนท่าน การเสียสละเล็กน้อยนี้ไม่นับเป็นอะไรเลย"คนดีจริง ๆ !ถานไถจิ้งจือมองหลี่อิ๋นหู่ด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง พร้อมกล่าวว่า"เช่นนั้น ข้าขอขอบคุณท่านล่วงหน้า"ในเวลาไม่นานพ่อบ้านได้นำเงินในคลังมาทั้งหมด สามถึงสี่พันตำลึง
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 585
“กระหม่อมรับพระบัญชา”เมื่อเห็นท่าทีฮึกเหิมและใจร้อนของหลี่อิ๋นหู่ทำให้ สวีเว่ยต้องกลืนคำพูดที่เขาเตรียมไว้อยู่แล้วลงไปทันทีในฐานะผู้ที่ถูกส่งมาจากฝ่ายตำหนักบูรพา สวีเว่ยรู้ดีว่าตระกูลหลิว ไม่ใช่ตระกูลธรรมดา ครั้งหนึ่งในอดีตที่มีการล้มล้างตระกูลพ่อค้าสี่ตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง องค์รัชทายาทนำกองกำลังไปจัดการในชั่วข้ามคืน สามตระกูลถูกทำลายล้างจนสิ้น แต่ตระกูลหลิว กลับรอดมาได้ แถมยังได้รับสิทธิ์จัดการกิจการเกลือเพิ่มเติมอีกผู้ที่มีสายตาเฉียบแหลมสามารถคาดเดาได้ทันทีว่าความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลหลิว และฝ่ายตำหนักบูรพา นั้นแน่นแฟ้นเพียงใด แต่ในเรื่องนี้กลับกลายเป็นว่ามีเพียงจ้าวอ๋อง หลี่อิ๋นหู่เท่านั้นที่ไม่รู้ในขณะที่หลี่อิ๋นหู่เตรียมการพาคนไปตระกูลหลิว ซึ่งชัดเจนว่าไม่ใช่เรื่องดี สวีเว่ยเองกลับไม่มีเหตุผลที่จะขัดขวาง เพราะหน้าที่ของเขาคือทำให้หลี่อิ๋นหู่ไว้วางใจในตัวเขาอีกสิ่งหนึ่งที่ สวีเว่ยรู้คือหน่วยบูรพาได้วางสายลับไว้ใกล้กับตระกูลหลิว ทำให้เขามั่นใจว่าตระกูลหลิว จะไม่เกิดอันตรายใด ๆเวลาผ่านไปไม่นาน ทหารของหลี่อิ๋นหู่ก็พร้อมเต็มลาน เขายิ้มอย่างพอใจก่อนจะประกาศเสียงดัง “ทุกคนตาม
Latest chapter
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1067
สายฝนเทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เม็ดฝนขนาดเท่าเม็ดถั่วถูกลมพายุหอบพัด แทบจะซัดกระหน่ำในแนวราบใส่สิ่งปลูกสร้างทั้งปวงระหว่างฟ้ากับดิน บนหลังคา ชายคา และพื้นดิน ล้วนถูกฝนกระแทกกระจายเป็นละอองฝอยบางราวกับหมอก ทั่วทั้งผืนฟ้าดินเปียกชุ่มฉ่ำไปหมด เสียงที่ได้ยิน มีเพียงเสียงสายฝนกระหน่ำราวน้ำตก กับเสียงน้ำในร่องน้ำใกล้ๆ ไหลทะลักอย่างไม่อาจต้านทาน บางทีอาจเป็นเพราะสายฝนนี้ หรืออาจเป็นเพราะเหตุจลาจล เมืองหลวงทั้งเมืองจึงเงียบงันอย่างน่าประหลาด ในยามปกติ ต่อให้เป็นยามดึกเพียงใด ตามตรอกซอกซอยในเมืองหลวงก็ยังคงมีผู้คน จะเป็นเสียงฝีเท้าผ่านไปมา หรือเสียงพูดคุยจากลานบ้านข้างเคียงก็ตามที แต่ไม่ใช่เช่นคืนนี้ ที่ดูราวกับผู้คนล้วนหายไปจนสิ้น สิ่งเดียวที่ยังมองเห็นบนท้องถนน คือทหารที่เร่งฝีเท้าเดินผ่านไป แม้แต่เหล่าทหารเหล่านั้น ต่างก็เฝ้าระวังราวกับกำลังเผชิญศัตรู บางคนถึงกับมีบาดแผลติดตัว ฟ้าดินแห่งเมืองหลวงพลิกผัน ไม่มีผู้ใดกล้าประมาท ในวันนี้ไม่รู้ว่ามีผู้คนล้มตายไปมากเพียงใด เสียงระเบิดในช่วงกลางวันดังสนั่นราวกับฟ้าร้อง ยังทำให้ชาวบ้านพากันปิดประตูหน้าต่าง ไม่กล
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1066
ประโยคแรกที่ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสออกมา ก็ทำให้บรรยากาศในตำหนักบรรทมเคร่งเครียดถึงขีดสุด จ้าวเสวียนจีก้มหน้า สีหน้าอ่อนน้อม เอ่ยด้วยเสียงเบา “ขอฝ่าบาททรงอภัย กระหม่อมมิกล้าพ่ะย่ะค่ะ” “ไม่กล้า?” ฮ่องเต้ต้าสิงแค่นเสียงเย็น ก่อนจะก้าวออกจากที่ประทับมายืนตรงหน้าจ้าวเสวียนจี แล้วตรัสว่า “ยังมีสิ่งใดบ้าง ที่เจ้าไม่กล้า?” จ้าวเสวียนจีก้มหน้า เขามองเห็นช่วงล่างของฮ่องเต้ต้าสิงในระยะประชิด พระวรกายของฮ่องเต้ต้าสิงอ่อนแอยิ่งนัก ขณะทรงยืนอยู่นั้น พระวรกายก็สั่นเล็กน้อย ชัดเจนว่าการยืนอยู่นี้ลำบากอย่างยิ่ง ต้องใช้พลังทั้งหมดเพื่อทรงกาย แต่ถึงแม้จะเป็นเพียงชายชราอ่อนแรงดั่งเปลวเทียนกลางสายลม เพียงแค่พระองค์ยังมีลมหายใจ ยังลืมพระเนตร แผ่นดินต้าฉินก็ยังไม่ถึงคราวล่มสลาย “ตั้งแต่เจ้าฝังอาจารย์ของเจ้าคือหลินจือเป้าในคดีแสดงความยินดีปีใหม่ แล้วเริ่มรวบรวมพรรคพวก ผูกมิตรแบ่งพรรค ตั้งตัวเป็นใหญ่อย่างลับๆ ไปจนถึงเหตุการณ์สังหารหมู่ที่ด่านเย่ว์หยา แผนการลอบเร้นอันโหดร้ายแต่ละเรื่อง ล้วนสะเทือนใจอย่างยิ่ง เจ้าคิดว่าข้าจะไม่รู้หรือ? แล้วเจ้ากลับกล้ากล่าวว่าเจ้าไม่กล้า?” ถ้อยคำของฮ่องเต้ต้าส
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1065
“ซานเป่าใช้งานได้ดี หน่วยบูรพาก็ใช้งานได้ดี แต่ก่อนจะลงมือทำสิ่งใด หรือตัดสินใจต่อผู้ใด เจ้าจำเป็นต้องคิดให้รอบคอบว่า การกระทำของเจ้าจะก่อให้เกิดผลต่อเนื่องเช่นไรบ้าง” “หากซานเป่าตาย หน่วยบูรพาที่อยากอยู่รอดต่อไปก็จะต้องพึ่งพาเจ้ายิ่งขึ้น ดังนั้น เจ้าต้องใช้หน่วยบูรพาต่อไป และควบคุมหน่วยบูรพาไว้ให้มั่น การให้ซานเป่าตายจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด” “ยิ่งไปกว่านั้น ราชสำนักปั่นป่วน ขุนนางทั่วแผ่นดินต่างลำบากใจกับหน่วยบูรพามานาน แต่หน่วยบูรพายังมีคุณค่าที่ควรคงไว้ การรักษาหน่วยบูรพาไว้ย่อมเป็นประโยชน์กับเจ้ามากกว่า ดังนั้น เจ้าห้ามแตะต้องหน่วยบูรพา แต่ซานเป่าล่ะ? ตายไปคนหนึ่ง เจ้าไม่เพียงควบคุมหน่วยบูรพาได้แน่นขึ้น แต่ยังปลอบใจขุนนางทั้งราชสำนัก ให้พวกเขาได้ระบายออกบ้าง ซานเป่าตาย มีแต่ได้ ไม่มีเสีย” ฮ่องเต้ต้าสิงเปรียบประหนึ่งชี้แนะด้วยใจจริง พระองค์ตรัสว่า “จ้าวเสวียนจีก็เป็นเหตุผลเดียวกัน หากจ้าวเสวียนจีตาย ราชสำนักจะวุ่นวาย ขุนนางไม่สงบ ประชาชนก็หวั่นไหว ที่สำคัญที่สุด คือแผ่นดินอาจระส่ำระสาย” “เมื่อบ้านขาดหมาร้ายเสียตัวหนึ่ง ญาติชั่วและเพื่อนบ้านเลวเหล่านั้น ก็จะเริ่มคิดว่า
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1064
เมื่อฮ่องเต้ต้าสิงตรัสมาถึงตรงนี้ ความหมายก็ชัดเจนยิ่งนัก หลี่เฉินถอนหายใจยาว เอ่ยว่า “ต่อให้ไม่ใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจวางใจได้อยู่ดีพ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้ต้าสิงมิได้กริ้ว พระองค์ตรัสว่า “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ต้องรอให้เจ้าขึ้นครองราชย์ก่อน” “ขุนศึกเปลี่ยนตามกษัตริย์ ขุนนางตามยุค ฮ่องเต้ใหม่ย่อมมีขุนนางใหม่ จ้าวเสวียนจีคือหมากที่ข้าทิ้งไว้ให้เจ้าใช้สร้างอำนาจ แต่ตราบใดที่เจ้ามิได้ขึ้นครองราชย์ ก็ยังไม่อาจแตะต้องเขาได้ มิฉะนั้น ในสายตาขุนนางทั้งแผ่นดิน องค์รัชทายาทยังมิทันครองราชย์ ก็ฆ่าราชเลขาประจำสำนักราชเลขาเสียแล้ว แล้วเมื่อเจ้าขึ้นครองราชย์ พวกเขาจะยังมีทางรอดอีกหรือ?” “เฉินเอ่อร์ ในฐานะฮ่องเต้ ความคิดและวิสัยทัศน์ของเจ้า ห้ามจำกัดอยู่เพียงบุคคลใดบุคคลหนึ่ง หรือเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่ง จ้าวเสวียนจี มิใช่จ้าวเสวียนจี แต่เขาคือตัวแทนของกลุ่มคน กลุ่มราษฎรคือกลุ่มราษฎร อ๋องแห่งแคว้นคืออ๋องแห่งแคว้น ขุนนางท้องถิ่นคือขุนนางท้องถิ่น ขุนนางประจำเมืองหลวงก็คือขุนนางประจำเมืองหลวง” “เจ้าต้องมองเห็นพวกเขาเป็นตัวแทนของกลุ่มต่างๆ แล้วปรับกลยุทธ์ของเจ้าให้สอดคล้องกับสถานการณ์ ใช้ว
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1063
ตามคำอธิบายและเรื่องราวของฮ่องเต้ต้าสิง หลี่เฉินก็เริ่มมองเห็นถึงเบื้องลึกในจิตใจที่แท้จริงของฮ่องเต้พระองค์นี้ สิ่งที่พระองค์ต้องการ คือการสืบทอดราชบัลลังก์โดยไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด เพราะเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงรากฐานของบ้านเมือง และขุนนางชั่วอย่างจ้าวเสวียนจี ก็คือประกันภัยอีกชั้นหนึ่งที่พระองค์วางไว้ ตราบใดที่จ้าวเสวียนจียังอยู่ เขาก็จะกระหายอำนาจ และต้องพยายามลดบทบาทของฮ่องเต้แน่นอน แต่การลดบทบาทของฮ่องเต้หาใช่ปัญหาไม่ ขอเพียงฮ่องเต้ยังคงดำรงอยู่ อ๋องแห่งแคว้นย่อมไม่อาจก่อหวอด สถานการณ์ก็จะยังดำเนินต่อไปได้ กล่าวได้ว่า ฮ่องเต้ต้าสิงได้วางหมากไว้สองทาง ทางแรก คือหวังว่าจะมีบุตรผู้หนึ่งสามารถเติบโตขึ้นมาเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ มีสติปัญญาและความสามารถลึกซึ้ง กอบกู้สถานการณ์ได้ แต่เรื่องนี้ยากเกินไป อย่างน้อยในขณะวางแผน ฮ่องเต้ต้าสิงเองก็มองไม่เห็นความหวัง ดังนั้นพระองค์จึงเตรียมทางที่สอง ผลักดันให้เกิดขุนนางชั่วคนหนึ่ง เพื่อรักษาความมั่นคงของการถ่ายโอนอำนาจ แม้ฮ่องเต้จะเป็นเพียงหุ่นเชิด ตราบใดที่ยังเป็นบุตรของฮ่องเต้ต้าสิง แผ่นดินก็จะไม่ล่มสลาย ส่วนอำนาจนั้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1062
“เขาวางแผนมาอย่างยาวนาน บัดนี้ลูกกับเขาก็ถึงคราวแตกหัก ต่อให้มิใช่จ้าวเสวียนจี ลูกก็ไม่อาจอยู่อย่างสงบได้อีกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” หลี่เฉินเงยหน้าขึ้นอย่างกล้าหาญ จ้องสบสายพระเนตรของฮ่องเต้เบื้องหน้า แม้พระวรกายจะซูบผอมดั่งน้ำมันหมดไส้เทียนใกล้มอด แต่ก็ยังเปี่ยมด้วยพลังสุดท้าย แล้วกล่าวสิ่งที่อยู่ในใจออกไป ฮ่องเต้ต้าสิงทรงฟังด้วยรอยยิ้ม รอจนหลี่เฉินพูดจบจึงเอ่ยว่า “ข้ากล่าวไปแล้ว เขา มิใช่สิ่งที่ควรกังวล” “เจ้าจะฆ่าเขาก็ได้ แต่ไม่ใช่เวลานี้” หลี่เฉินขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงยิ่งนัก ฮ่องเต้ต้าสิงทอดถอนใจเบาๆ แล้วตรัสว่า “สามารถเดินมาถึงจุดนี้ เจ้าก็เกินกว่าความคาดหวังเดิมของข้าไปมาก แม้แต่อีกหลายการจัดวางที่ข้าวางไว้แต่แรก ข้าก็ไม่คิดว่าเจ้าจะได้ใช้จริง แต่ก้าวแล้วก้าวเล่า เจ้าก็ผ่านมาได้ทั้งหมด” “เจ้าควรรู้ว่า บางแผนที่ข้าวางไว้นั้น เริ่มตั้งแต่เมื่อครานานมาแล้ว” หลี่เฉินนึกถึงพี่น้องสกุลอู๋ จึงพยักหน้า “พ่ะย่ะค่ะ เสด็จพ่อทรงวางแผนอย่างลึกซึ้ง ลูกนับถือยิ่งนัก” “รอจนเจ้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ เจ้าก็จะเข้าใจเอง” ฮ่องเต้ต้าสิงตรัสเสียงเรียบ “ข้าวางแผนไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ เจ้าคิดว่
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1061
จ้าวหรุ่ยเงยหน้าขึ้น แม้ใบหน้ายังคงซีดเซียวอ่อนแรง แต่กลับมีสีเลือดระเรื่อขึ้นเล็กน้อย “ฝ่าบาท รีบเสด็จเข้าไปเถิด” จ้าวหรุ่ยกล่าวจบ ก็หลีกทางไปด้านข้าง หลี่เฉินจับมือของจ้าวหรุ่ยแน่น แล้วจึงก้าวเข้าไปภายใน จ้าวเสวียนจีตามเข้าไปติดๆ นี่เป็นครั้งแรกที่จ้าวเสวียนจีสนทนากับจ้าวหรุ่ยหลังจากจ้าวหรุ่ยทรยศ “เจ้าคุกเข่าจนฮ่องเต้ทรงฟื้นคืนหรือ?” จ้าวเสวียนจีกล่าวเสียงเรียบ จ้าวหรุ่ยก้มหน้า ไม่กล้ามองจ้าวเสวียนจี เอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฮ่องเต้ทรงมีฟ้าคุ้มครองเพคะ” “ข้าไม่คาดคิดเลยจริงๆ” จ้าวเสวียนจีทิ้งประโยคหนึ่งอย่างมีนัย แล้วจึงติดตามหลี่เฉินเข้าไป จ้าวหรุ่ยเม้มริมฝีปาก ก้มหน้าถอยออกจากประตูตำหนักบรรทม ภายในตำหนักเฉียนชิง หลี่เฉินเห็นฮ่องเต้ต้าสิง...ทรงยืนขึ้นแล้ว พระองค์ทรงสวมเสื้อชั้นในสีเหลืองอ่อนที่เพิ่งผลัดเปลี่ยนใหม่ ซึ่งอาจนับเป็นชุดนอนหรือชุดชั้นในก็ได้ หลี่เฉินไม่รู้สึกแปลกตากับฉลองพระองค์ชุดนี้นัก ขณะฮ่องเต้ต้าสิงบรรทมบนเตียง ก็ทรงสวมเช่นนี้ แต่หลังจากเขาข้ามมิติมา ก็เป็นครั้งแรกที่เห็นฮ่องเต้ทรงมีสติและยืนอยู่ “อย่างไรหรือ เห็นข้าแล้ว ถึงกับลืมคำ
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1060
ประโยคเดียวว่าฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วสร้างแรงสะเทือนใจแก่ทุกผู้คนยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้องเหนือศีรษะแม้กระทั่งทหารที่ไล่ตามขันทีน้อยมาแต่แรกยังถึงกับตื่นตะลึงถ้อยคำของขันทีน้อยยังไม่ทันจบประโยค เงาร่างสายหนึ่งพลันแวบขึ้นตรงหน้าเขา ซานเป่าได้คว้าตัวเขาไว้แล้ว“เจ้าว่าอะไรนะ?!”ขันทีน้อยผู้นั้นเป็นเพียงขันทีระดับต่ำสุด เคยเห็นซานเป่าจากที่ไกลๆ เท่านั้น หากแต่ความแตกต่างระหว่างฐานะของทั้งสองทำให้เขาไม่เคยมีสิทธิแม้แต่จะกล่าวคำกับซานเป่ายังไม่ทันตั้งสติจากแรงกดดันของซานเป่า ซูเจิ้นถิงและเหล่าขุนนางใหญ่น้อยก็พากันล้อมเขาไว้หมดแล้ว“บ่าว...บ่าวกล่าวว่า...ฮ่อง...ฮ่องเต้ทรงฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”ขันทีน้อยตัวสั่นระริก พูดติดขัดแทบจับใจความไม่ได้ โชคยังดีที่เขายังจำหน้าที่ของตนเองได้“ฮ่องเต้ทรงมีรับสั่ง ขอให้องค์รัชทายาทและสำนักราชเลขาเข้าเฝ้าทันที”ซานเป่ากับซูเจิ้นถิงสบตากัน แล้วก็ตัดสินใจได้ทันควัน“ไม่ได้!”จางปี้อู่ตะโกนลั่น “ใครจะรู้ว่านั่นไม่ใช่ราชโองการปลอมล่ะ!”“เจ้าบังอาจแอบอ้างหาบรรพบุรุษงั้นรึ!”ซูเจิ้นถิงสบถกลับด้วยความโกรธ แล้วซัดหมัดหนักเข้าที่ใบหน้าของจางปี้อู่อย่างจังจางปี้
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์ บทที่ 1059
“จ้าวเสวียนจี เจ้าทำเรื่องมากมาย วางแผนมานักหนา ท้ายที่สุดแล้วก็เพื่อสิ่งใดกันแน่”หลี่เฉินชี้ไปยังบัลลังก์มังกร ถามว่า “เพื่อจะได้ขึ้นนั่งบนนั้นหรือ”จ้าวเสวียนจีมองตามนิ้วของหลี่เฉินไปยังบัลลังก์มังกร กล่าวอย่างราบเรียบว่า “มิใช่ หากกระหม่อมประสงค์จะขึ้นนั่งบัลลังก์ กระหม่อมสามารถลงมือได้ตั้งแต่เมื่อปีกลายแล้ว แม้แต่ก่อนหน้านั้น กระหม่อมก็ยังมีโอกาสดีกว่านี้อีกมาก จะต้องรอให้ฝ่าบาททรงมีอำนาจมั่นคงก่อนแล้วจึงลงมือไปเพื่ออันใดกันเล่า”“หรือมิใช่เพราะเจ้าคิดว่าควบคุมตัวข้าได้ยาก จึงต้องเสี่ยงเอาดาบเข้าวัดอย่างนั้นหรือ” หลี่เฉินหัวเราะเย็นชาจ้าวเสวียนจีถอนหายใจเบาๆ สีหน้ากลับแฝงด้วยความหดหู่ยิ่งนัก กล่าวว่า “ฝ่าบาท พระองค์มิใช่กระหม่อม ย่อมไม่รู้ความลำบากของกระหม่อม”“บัลลังก์นั้น นั่งแล้วสบายหรือ ไม่เลย”จ้าวเสวียนจีหันหน้ากลับมามองหลี่เฉิน กล่าวว่า “กระหม่อมแทบจะเฝ้าดูฮ่องเต้ขึ้นครองบัลลังก์กับตาตนเอง ตลอดหลายปีมานี้ ในท้ายที่สุด ฮ่องเต้ได้อะไรกลับมาบ้าง”“กระหม่อมชราภาพแล้ว ไม่รู้ว่ายังจะมีชีวิตอยู่ได้อีกกี่ปี อีกทั้งบุตรหลานของกระหม่อมก็สูญสิ้นไร้ร่องรอย หากกระหม่อมขึ้นไปนั่ง
