บทที่ 13

ฮองเฮาย่อมไม่ต้องการที่จะยกสะใภ้ที่ตนหมายตาไว้ให้ผู้อื่น ยิ้มพลางขยับเข้าไปใกล้ฝ่าบาท แล้วกระซิบว่า “ฝ่าบาท มิเช่นนั้น พระราชทานสมรสหนานกงหลิงให้แก่องค์ชายใหญ่ แล้วพระราชทานสมรสธิดาของท่านอัครมหาเสนาบดีให้แก่องค์รัชทายาทดีหรือไม่เพคะ?”

“ฝ่าบาท กระหม่อมคิดว่าสมควรที่จะพระราชทานสมรสหนานกงหลิงให้แก่องค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นแล้ว อย่างน้อยก็จะสามารถปกป้ององค์รัชทายาทได้” เซวียเจิ้งเต๋อทูลอีกครั้ง

ฮ่องเต้อู่เต๋อก็ทรงรู้สึกว่าลำบากพระทัยอยู่บ้าง จึงหันไปทอดพระเนตรหยางเฉิน แล้วตรัสถามด้วยรอยยิ้ม “องค์รัชทายาท เจ้าก็อายุไม่น้อยแล้ว สมควรที่จะสืบต่อวงศ์ตระกูลให้ราชวงศ์ได้แล้ว เอาเช่นนี้ เจ้าลองไปดู ชอบคนไหน พ่อจะพระราชทานสมรสให้”

นี่แหละคือองค์ฮ่องเต้ นี่แหละคือราชวงศ์ ขอเพียงเป็นคนที่หมายตาไว้ ก็จะชิงมาโดยตรง ไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเต็มใจหรือไม่

เมื่อเห็นคนพวกนี้ต่างซ่อนความคิดชั่วร้ายไว้ในใจ แสร้งทำเป็น “ห่วงใย” ในเรื่องการแต่งงานของตน หยางเฉินก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง

“เสด็จพ่อ มิเช่นนั้นแล้ว ลูกแต่งทั้งสองคนเลยดีหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” หยางเฉินกล่าวพร้อมรอยยิ้มเย็นชา

ฮ่องเต้อู่เต๋อทรงชะงักไปเล็กน้อย แล้วด่าทออย่างฉุนเฉียว “เจ้าเด็กเหลือขอ เจ้ามีพระชายาได้เพียงคนเดียว ยังจะคิดเอาทั้งสองคนอีก เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครกัน?”

“เสด็จพ่อตรัสว่าจะให้สืบต่อวงศ์ตระกูลให้ราชวงศ์มิใช่หรือ? ข้าก็จะแต่งพระชายาสักสิบแปดคน ถึงตอนนั้น ก็จะสามารถบรรลุภารกิจที่ท่านมอบหมายให้ได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ” หยางเฉินยอกย้อนกลับไปโดยตรง

“เจ้า...เจ้าเด็กสารเลว! เราใกล้จะถูกเจ้าทำให้โมโหจนตายอยู่แล้ว! ได้สิ เจ้าอยากจะแต่งกี่คนก็ได้? เราตามใจเจ้า ขอเพียงแม่นางผู้นั้นเต็มใจที่จะแต่งให้เจ้า เราย่อมสนับสนุนอย่างแน่นอน เช่นนี้พอใจแล้วกระมัง!” ฮ่องเต้อู่เต๋อทรงกริ้วจนหนวดกระตุก

เมื่อครู่ไม่ได้บอกว่าจะพระราชทานสมรสหรอกหรือ?

ตอนนี้เหตุใดจึงต้องให้แม่นางผู้นั้นเต็มใจด้วยเล่า ราชวงศ์ของเรามิใช่ว่าหมายตาใครไว้ ก็ชิงกลับมาโดยตรงหรอกหรือ?

ตอนนี้หยางเฉินไหนเลยจะมีอารมณ์มาคิดเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ เพียงแต่ต้องการที่จะยั่วโมโหฮองเฮาและเซวียเจิ้งเต๋อ และถือโอกาสเปิดโปงแผนการอันชั่วร้ายของพวกเขา

เป็นไปตามคาด เมื่อทั้งสองคนได้ยินว่าหยางเฉินจะแต่งทั้งหมดในคราวเดียว ก็โมโหจนแทบจะกระอักเลือดออกมา

อันที่จริงแล้ว หากองค์ชายรองยังไม่ได้อภิเษกสมรส เซวียกุ้ยเฟยและท่านอัครมหาเสนาบดีก็คงจะบรรลุข้อตกลงกันไปนานแล้ว อย่างไรเสีย ธิดาของท่านอัครมหาเสนาบดี จะแต่งเข้าไปเป็นเพียงชายารองได้อย่างไร?

อีกอย่าง ภูมิหลังตระกูลของพระชายาองค์ปัจจุบันขององค์ชายรองก็ใหญ่โตมาก ไม่ใช่คนที่ยอมให้รังแกได้ง่าย ๆ คิดจะบีบก็บีบได้ หากทำไม่ดีก็อาจจะเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมาได้

นี่ก็คือเหตุผลที่เซวียกุ้ยเฟยยังไม่สามารถตกลงกับท่านอัครมหาเสนาบดีได้เสียที

ส่วนทางด้านฮองเฮา ถึงแม้จะต้องการที่จะดึงหนานกงอู๋ตี๋มาเป็นพวก ทว่า หนานกงหลิงคือศิษย์เอกคนสุดท้ายของเซียนฝูหรง ขอเพียงแค่นางไม่เห็นด้วย การแต่งงานครั้งนี้ก็ไม่อาจสำเร็จได้

แน่นอนว่า องค์ชายใหญ่ก็มีพระชายาของตนเองอยู่แล้ว หนานกงอู๋ตี๋ก็ย่อมไม่อาจยอมให้หลานสาวแต่งเข้าไปเป็นเพียงชายารองได้เช่นกัน

เดิมทีเจ้าเด็กหยางเฉินผู้นี้ก็นับเป็นคู่ครองที่ดีคนหนึ่ง คาดไม่ถึงว่ากลับสูญสิ้นวรยุทธ์ กลายเป็นคนพิการไปเสียแล้ว ยังจะผูกสัมพันธ์ผ่านการแต่งงานได้อย่างไร?

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อที่ทรงเข้าพระทัย! ลูกจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอย่างแน่นอน อย่างน้อยจะแต่งพระชายาสิบคน เพื่อสืบต่อวงศ์ตระกูลให้ราชวงศ์ของเราโดยเร็วที่สุดพ่ะย่ะค่ะ!” หยางเฉินตอบเสียงดังอย่างจริงจัง

“ฮ่า ๆ ๆ ... เจ้าเด็กเหลือขอ ยังจะสิบคนแปดคนอีก หากเจ้าสามารถจัดการได้สักคนหนึ่ง เราก็คงต้องไปไหว้พระขอพรแล้ว!” ฮ่องเต้อู่เต๋อทรงหัวเราะอย่างร่าเริง ลุกขึ้นแล้วเสด็จจากไป

หลังจากเลิกประชุมแล้ว ไป๋หานอีก็เดินเข้ามาจากด้านหลังอย่างช้า ๆ เตรียมที่จะเข็นหยางเฉินจากไป แต่กลับถูกขันทีคนสนิทของฝ่าบาทเรียกไว้

“องค์รัชทายาท ฝ่าบาททรงรอท่านอยู่ที่ห้องทรงพระอักษรพ่ะย่ะค่ะ” ขันทีคนสนิทหลี่กงกงกล่าวเสียงเบา

“เพิ่งจะประชุมเช้าเสร็จมิใช่หรือ?” หยางเฉินชะงักไปเล็กน้อย พึมพำออกมา