ตอนที่ 2 ลืมวันสำคัญ

ตอนที่ 2 ลืมวันสำคัญ

“คุณติณอยู่ไหมคะ” รัตติกาลเอ่ยถามเลขาฯ หน้าห้อง

“เอ่อ ๆ ...คุณติณณภพกำลังมีอยู่แขกค่ะ” เลขาฯ หน้าห้องของติณณภพหน้าเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด และยังพูดตะกุกตะกักจนน่าสงสัย

“งั้นหรือคะ” เธอย้ำด้วยเสียงหนักแน่น

“คุณรัตติกาลมีธุระด่วนหรือเปล่าคะ เดี๋ยวดิฉันเข้าไปเรียนท่านให้ก็ได้ค่ะ” รัตติกาลส่ายหน้ายิ้ม

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันนั่งรอได้” หน้าตาตื่นของเลขาฯ สาวคนดังกล่าว ทำให้จิตใจเธอไม่ค่อยเป็นปกตินัก แขกของติณณภพเป็นใครกันนะ! สำคัญแค่ไหนถึงได้หนีการถ่ายพรีเวดดิ้งมาอย่างกะทันหันเช่นนี้

รัตติกาลหย่อนสะโพกนั่งลงที่โซฟาก่อนจะหยิบหนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะออกมาเปิดอ่านจนเกือบจะมืดค่ำ... เสียงหัวเราะของคนสองคนจึงดังใกล้เข้ามา เธอจึงลดหนังสือลง ติณณภพหยุดหัวเราะลงในทันที เมื่อเป็นหน้าแฟนสาว ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปหาผู้หญิงคนนั้นแล้วเอ่ยขึ้น

“ผมส่งคุณเขมิกาแค่นี้นะครับ” ผู้หญิงคนนั้นหรี่ตาให้เขา

“โอเคค่ะ แล้วอย่าลืมที่นัดกันไว้นะคะ” เธอย้ำ

“ไม่ลืมแน่นอนครับ” ผู้หญิงคนนั้นเป็นคนสวย ท่าทางและคำพูดที่ดูสนิทสนมทำให้รัตติกาลรู้สึกใจหาย เมื่อนึกถึงประโยคสุดท้ายที่ดูเหมือนจะเป็นการนัดหมายกันระหว่างผู้หญิงคนนั้นกับติณณภพ เธอเดินตามเขาเข้าไปในห้อง...

“มาหาพี่ที่นี่มีธุระอะไรหรือเปล่า พี่บอกให้ไปรอที่โรงแรมไง” ติณณภพพูดขึ้นอย่างหงุดหงิด

“พี่ติณลืมอะไรไปหรือเปล่าคะ” เขานั่งลงไขว่ห้าง

“ทำไม!..พี่ลืมอะไรอีก” เสียงของเขาห้วน ๆ ทำให้เธอแทบไม่อยากได้ยิน...ก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมาแรง ๆ แล้วเอ่ยขึ้น

“พี่ขอโทษก็แล้วกันนะที่ลืมเรื่องถ่ายพรีเวดดิ้งเมื่อเช้านี้ พอดีงานพี่ยุ่งน่ะ ระตีต้องเข้าใจพี่นะ” เธอพยักหน้าน้อย ๆ อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก

“ค่ะ ระตีเข้าใจ ถ้างั้นเราจะไปกันอีกทีวันไหนคะ มันยังไม่เสร็จเลย”

“ระตีจะยืนพูดกับพี่ทำไม นั่งลงก่อนสิ” สิ้นเสียงหญิงสาวก็นั่งลง

“สรุปพี่จะว่างไปอีกทีวันไหนคะ อืม!!...ไปวันมะรืนดีมั้ย” หญิงสาวเปลี่ยนใจที่จะบอกกับตรง ๆ เพราะต้องการลองใจเขาว่าจะลืมวันสำคัญของเธออีกหรือเปล่า ติณณภพทำท่าครุ่นคิด

“ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยว่างน่ะเพราะต้องพาลูกค้าไปดูโครงการคอนโดมิเนียมที่ต่างจังหวัด” ติณณภพลืมบอกไปว่าลูกค้าของเขาก็คือเขมิกานั่นเอง

“ให้คนอื่นพาไปไม่ได้หรือคะ ทุกทีระตีก็เห็นพี่ติณให้คนอื่นไปแทนนี่นา”

“ไม่ได้หรอก..ลูกค้าคนนี้เป็นเค้าเป็นคนสำคัญมาก ๆ พี่ต้องบริการเขาเป็นอย่างดี” แฟนหนุ่มขมวดคิ้ว

“งั้นวันมะรืนพี่มีธุระจะไปไหนอย่างนั้นหรือคะ” ตอนนี้รัตติกาลรู้แล้วว่าติณณภพลืมวันเกิดของเธอไปจริงๆ

“ไม่มีหรอกแต่พี่ต้องเคลียร์งานก่อนไปต่างจังหวัด ระตีมีอะไรหรือเปล่า” เขาเลิกคิ้วถามเธออย่างสงสัย

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เพียงแค่อยากชวนพี่ไปถ่ายพรีเวดดิ้งแล้วก็ไปทานข้าวก็เท่านั้น แต่ในเมื่อพี่ยังไม่ว่างก็ไม่เป็นไร”

ติณณภพหัวเราะ เบา ๆ เมื่อแฟนสาวพูดจบ

“แหม่!..พี่ก็นึกว่าเรื่องอะไร ถ่ายพรีเวดดิ้งรูปมันก็เยอะแล้ว เอาแค่นั้นก็พอเหอะ ส่วนเรื่องทานข้าวเอาไว้เป็นหลังจากที่พี่กลับมาจากต่างจังหวัดดีกว่านะ เรื่องกินข้าว...เรากินกันเมื่อไหร่ก็ได้นี่นา...ใช่ไหม” เขาพลางหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมาเปิดดู...โดยไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย รัตติกาลจึงเดินออกไปจากห้องนั้นอย่างเงียบๆ

เมื่อเธอเดินพ้นประตู เสียงถอนหายใจของติณณภพก็ดังตามมา เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่รู้สึกว่าเขากำลังปกปิดอะไรเธอสักอย่างที่ไม่ต้องการให้เธอรู้