12

ธิดาปักษาไม่รู้เรื่องรู้ราว เมื่อร่างสูงโน้มลงคว้าคางมนให้เชยขึ้น ก้มลงประทับจุมพิตเสน่หาบนริมฝีปากของนาง มือโอบเอวนางผู้สั่นสะท้านไปทั้งกายใจ สองขาสั่นเทาก้าวถอยจนแผ่นหลังแนบกำแพงเย็นเฉียบ

ทีแรกนางคงไม่พอใจ อะไรกัน? อยู่ดี ๆ คิดจะจับจะจูบนาง เขาก็ทำ ไม่ต่างจากว่านางเป็นสมบัติชิ้นหนึ่งในเรือน แต่เมื่อรสจูบซาบซ่านนี้แสนเอาอกเอาใจนาง ริมฝีปากนุ่มราวริมฝีปากของสตรีมอบสัมผัสอ่อนหวาน เขาจูบนางราวแก้วบอบบางอันล้ำค่าในกำมือ มิได้โหดเหี้ยมเช่นตอนตะปบคอนางในร่างปักษา นำพานางกลับเรือนมาทั้งร่างอาบโลหิตแม้เขาจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม กระทั่งว่าเขาผ่อนปรนจุมพิตลง พร่ำบอกถ้อยคำหวาน จับมือเล็ก ๆ ของนางขึ้นวางพักพิงบนแผงอกกว้าง

“ในเมื่อเจ้าไม่อยากพูดถึงเรื่องในอดีต ข้าเป็นฝ่ายเล่าให้เจ้าฟังก็ได้...”

ราชาจิ้งจอกยอมสารภาพออกมาเรื่องหนึ่งเกี่ยวกับโซ่ทองที่ใช้คล้องขาปักษา นับตั้งแต่วันที่เก็บนางมา เขาได้ให้ตงหยางไปนำโซ่มาจากเทวโลก เป็นเส้นที่ใหญ่กว่าโซ่คล้องปักษา ให้เป็นโซ่คล้องขาเทพเห็นจะดี ขณะที่เขาเสกมันออกมาในกำมือ หลุบตาลงมองมัน โดยไม่ได้คาดหวังสิ่งใด

“โซ่ทองเส้นนี้จะล่ามเทพระดับสูง ทำได้เช่นกัน ข้าได้มันมาจากคุกสำหรับกักขังเซียนนักโทษ”

“ท่านไม่ได้เป็นอย่างที่ข้าคิด ไยท่านอำมหิตนัก” นัยน์ตาคู่สีมรกตแลดูก้าวร้าวขึ้นมา นั่นก็จนกระทั่งเขากระชับกอดนาง ต่อรองด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ข้าเพียงหวาดกลัวว่าเจ้าจะบินหนีไปจากข้า จือจือ ข้าผิดหรือ? ข้าอาจเป็นราชาปีศาจที่มีหัวใจ ในเมื่อราชาจิ้งจอกล้วนมีภรรยาเพียงหนึ่ง ต้องตาสตรีได้เพียงหนึ่งเดียว จากนั้นข้าจะสิ้นใจไปกับความรู้สึกหลงใหลนางผู้นั้น หากไม่ได้ครอบครองนาง ข้าจะตายไปอย่างโดดเดี่ยวลำพัง”

“ฟังดูน่าสงสารเหลือเกิน เพียงแต่ข้ามิใช่เจ้าปักษาในกรงทองของท่าน ข้าเป็นภรรยา ท่านควรให้เกียรติข้า”

“ตราบเท่าที่เจ้าไม่คืนคำของเจ้า ภรรยา”

ในที่สุดเขาก็ทำให้นางยอมพูดด้วยตนเองว่าเป็นภรรยา จือจือไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของจิ้งจอกหรอก ไหนจะเรื่องบุญคุณที่เขายังมิได้เอ่ยคำทวงถาม

ฮุ่ยเฟินจัดการปีศาจผู้ไม่โอนอ่อนยอมรับสตรีเทพ เป็นปฏิปักษ์ต่อเทพจากเทวโลกไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ด้วยความเกลียดชังจึงไม่รับฟังเหตุผลจากท่านผู้นำ อาจเป็นตัวอันตรายต่อเมืองฟู่ เพื่อจะได้ไม่มีใครมารบกวนในระหว่างมื้อค่ำที่มีเจ้าปักษาเป็นอาหารรสชาติโอชา สององครักษ์ก็ยังนำเรื่องรบกวนจิตใจ ตามมาแจ้งข่าวถึงห้องนอน

“มีสารจากเมืองเทพตอบกลับมาขอรับ...”

“เอาไว้ก่อนข้ายังไม่อยากฟัง พวกเจ้ามีอะไรก็ไปทำ”

ตงหยางเข้ามาเสนอตัวไถ่ถามว่าต้องการสิ่งใดหรือไม่ ตามหลังจางเหว่ยไม่นาน เจ้าของจวนเลยกระแทกประตูไม้สลักงดงาม สะบัดฝ่ามือเสกเวทสีนิลล้อมรอบพื้นที่ส่วนตัว แม้กระทั่งบ่าวรับใช้สักคนหนึ่งก็ไม่ให้เข้ามา

‘งดรับแขก ข้าจะอยู่กับภรรยาตามลำพัง หากทั้งเมืองไม่พังราบ วอดวายหายไปทั้งภพภูมิจิ้งจอก ไม่ว่าใครหน้าไหน ไม่ให้เข้ามารบกวนทั้งสิ้น!’

น้ำเสียงก้าวร้าวประกาศผ่านเวหา ดังไปถึงนอกเรือนไม้ท่ามกลางท้องนที ปีศาจจิ้งจอกผู้ถูกขับไล่ รับคำสั่งด้วยท่าทางเข้มแข็ง ‘ขอรับนายท่าน!’ พวกเขาย่อมเข้าใจนายท่าน จึงจากไป

ธิดาปักษาไม่ทันตระเตรียมร่างกายและจิตใจ นางไม่ได้อาบน้ำด้วยซ้ำไป ขณะก้มหน้ามองหน้าตักของตน ในอาภรณ์สีนิลปักทอด้วยลวดลายปักษางดงาม ทำเก้ ๆ กัง ๆ บนฟูกนอน สามีนั่งลงข้างกายนางหลังจากที่เขาผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ผ้าแพรต่วนสีนิลบาง ๆ เพียงชั้นเดียว

“เจ้าไม่เปลี่ยนชุดนอนหรือ? ภรรยา สวมชุดรุ่มร่ามไปจะนอนได้ยังไงกัน”

“ข้า... เอ้อ...” ไม่ขาดคำดี อาภรณ์ทับซ้อนกันหลายชั้นหายไปในเวหาสีนิล เหลือเพียงผ้าเบาบางชิ้นเดียวคลุมกาย นัยน์ตาสีชาดหลุบมองเนินอกอวบอิ่มด้วยใจปรารถนา

“เจ้าแสนงดงามนัก เจ้าปักษาของข้า จะซ่อนเร้นกายจากสายตาข้าไปเพื่อการใด”

มือหนาพลันลูบไล้หัวไหล่มน ลากปลายนิ้วเรียวยาวไปบนผิวกายขาวละเอียดเนียนด้วยแววตาหลงใหล มองตามปลายนิ้วชี้ที่ลากผ่านผิวผ่องงามไปนั้น ผิวนุ่มนวลราวสัมผัสปุยนุ่นส่งกลิ่นหอมเย้ายั่วใจ ดังบุปผชาติอันมีเอกลักษณ์ เหล่าจิ้งจอกล้วนจมูกไว คงรู้ได้ในทันทีว่าเป็นเทพธิดาจือจือ