38 [จบ]

ถึงนางจะบอกว่าไม่เป็นไร นั่นเป็นความเจ็บปวดทรมานที่แสนเป็นสุข ฮุ่ยเฟินไม่ยอมให้นางเจ็บปวดทรมาน

“เราจะไม่มีบุตรอีก เว้นเสียแต่ว่าข้าสามารถอุ้มครรภ์แทนภรรยาได้ ข้าจึงจะเปลี่ยนใจ” ถ้อยคำอ่อนโยนทำให้ภรรยาหัวเราะออกมา นางยกมือป้องปากอย่างรักษากิริยา

“ข้าเคยได้ยินเรื่องใต้เท้าจีกงอุ้มครรภ์แทนธิดาฟางเหนียง ท่านเป็นสามีที่มีเมตตารักใคร่ต่อภรรยานัก”

“ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้”

จือจือเล่าให้สามีฟังว่านางถือกำเนิดจากลูกแก้วแห่งชีวิต ไม่มีความทรงจำในอดีต ทว่านางทำงานในเรือนเทพแห่งสายน้ำ เรื่องเล่ากล่าวขานมากมายเกี่ยวกับใต้เท้าจีกงทำให้ผู้คนเลื่อมใส

“อ้อ... สรุปว่าเทพสามารถให้กำเนิดบุตรได้ ท่านไปพบผู้เฒ่าลึกลับในทะเลลึก เพื่อขอลูกแก้วมาใส่ท้องตน เพราะว่าเห็นบุรุษเทพตั้งครรภ์แทนภรรยาได้ น่าขันนัก”

เสียงหัวเราะลั่นดังไปทั่วเรือนปีศาจ สีหน้าของเขาเหยียดหยัน ไม่ว่าอย่างไร ปีศาจก็ยังไม่ชอบเทพอยู่ดี ธิดาจือจือคงเป็นกรณียกเว้นผู้เดียว

ขณะนัยน์ตาสีชาดราวกับว่ามีแสงวิ่งอยู่ภายในยามจ้องมองแก้มแดงซ่าน นางพูดจาเจื้อยแจ้วถึงเรื่องที่นางจะขอบาดเจ็บแทนสามี เฉกเช่นที่เขาขอเจ็บปวดแทนนาง หากเป็นเช่นนี้ก็คงไม่ได้มีบุตรกันพอดี

“ข้าเคยคิดว่า... เจ้ายอมแต่งกับข้าเพื่อทดแทนบุญคุณ”

“ข้าชอบท่าน...” จือจืออมลมไว้ในแก้ม สามีปัดปอยผมของนางรวบไว้ข้างหลัง จูบบนหัวไหล่ไปถึงซอกคอขาวเนียน นางยังคงพูดต่อ “ท่านหล่อเหลา... แสนดีกับข้า เรื่องบนเตียงก็ช่ำชองนัก ใครจะไม่พึงใจท่านฮุ่ยเฟินกัน”

ไม่น่าเชื่อว่านี่เป็นความคิดของสตรีเทพ!

ทั้งสองคิดเช่นเดียวกัน สบสายตาประสานลึกซึ้งใต้จันทราสีชาด ทอแสงลอดเข้ามาในห้องพักกว้างขวาง ภรรยาขยับตัวนอนลงบนฟูก

“เราเข้านอนกันเถิด สามี บุตรชายจะกลับหรือไม่กลับ ให้แล้วแต่พวกเขา นี่เป็นเวลาของเรา”

นัยน์ตาสีมรกตเย้ายั่วเรียกปีศาจจิ้งจอกที่ตื่นเต้นดีใจ หางสีนิลทั้งเก้าพลิ้วไหวอยู่เบื้องหลัง ฮุ่ยเฟินยังไม่ได้ล้มตัวนอนลงข้าง ๆ นาง หากคร่อมทับนางไว้ วางฝ่ามือทั้งสองข้างแก้มนวล ไล่สายตาไปตามเส้นเลือดฝาด นางกลืนน้ำลายลงคอ มองเขาด้วยใจปรารถนาไม่น้อยไปกว่า

“นับวัน ๆ ข้ายิ่งหลงใหลรักใคร่ในตัวเจ้า ธิดาจือจือ นอกเสียจากปีกปักษานี้ เจ้ามีเวทวิเศษอะไรอีก?”

“เรื่องบางเรื่องช่างไร้เหตุผล ข้ารู้สึกต่อท่านอย่างไร มิอาจเปลี่ยนแปลงไปจากราตรีนั้นเลย รังแต่จะมากขึ้นทุกวัน”

“หวังว่าเจ้าคงไม่ดีแต่คำพูด”

“ข้าก็ขอให้ท่านอย่าได้หยุดมอบความรักใคร่ให้ข้า”

“ข้าไม่หยุดแน่” สิ้นคำนั้น นัยน์ตาสีมรกตที่สบมองมาสั่นไหว นางเป็นฝ่ายขยับมือ โอบรอบคอแกร่ง ประทับจุมพิตลลงบนเรียวปากหนาหยักได้รูปงาม

จะราตรีที่สิบหรือไม่ว่าราตรีไหน ๆ จือจือรู้ดีว่าบุรุษร่างกำยำไม่เคยหยุดกลางคัน ให้นางกล่าวหาว่าเขาเป็นสามีบกพร่องอ่อนหัด แต่ให้นางชื่นชมเขาว่าเป็นราชาจิ้งจอกมักมาก

นับร้อยปีกระทำเรื่องราวของปีศาจได้ ไม่มีวี่แววเกียจคร้านแม้สักหนึ่งราตรี และต่อให้นานมากไปกว่านี้ คงไม่มีวันเบื่อหน่าย

แรกเริ่มเดิมพันด้วยความเสน่หา ในราตรีกาลแห่งความวุ่นวาย ราตรีนี้ราชาจิ้งจอกสบสายตาเร่าร้อนอ่อนโยน พรมจูบบนเรือนกายนุ่มหอมของภรรยาผู้เป็นที่น่ารักใคร่ ไม่ว่างเว้นสักช่วงหนึ่ง เขาตีตรานางด้วยราคะกำหนัด การสอดประสานอย่างหุนหันพลันแล่น

สองแขนโอบประคองเอวบาง เปรียบดั่งว่านางสมบัติอันล้ำค่า มิใช่ปักษาพลัดถิ่นอีกต่อไป

---------

          พิเศษส่งท้าย :

“ผิวกายสตรีนุ่มเนียนกว่าบุรุษ ไม่ควรมีบาดแผล ข้าผิดต่อเจ้า... จือจือ” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าสำนึกผิดของสามี หลุบตามองรอยเขี้ยวคมที่ฝังลงบนเนื้อไหล่จนโลหิตหลั่งไหล เพราะเผลอใจไปกับอารมณ์ประหลาด ฮุ่ยเฟินไม่คิดทำร้ายนาง

“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ”

การที่ต่างฝ่ายดึงรั้งกันด้วยอ้อมกอด สามีก้มหน้ามองภรรยาด้วยแววตาเป็นกังวล บ่าวรับใช้ในจวนลอบมองพวกเขาอยู่ไกล ๆ เห็นว่าธิดาจือจือไม่ยอมให้สามีลบรอยแผล ไม่ยอมสมานบาดแผลของนาง พยายามยกมือปิดป้อง

“ข้าไม่ควรแต่งงานกับเจ้าเพื่อทำร้ายเจ้า ข้าควรปล่อยเจ้ากลับเมืองเทพไป นี่มิใช่ความรัก เป็นความเห็นแก่ประโยชน์ส่วนตัว เป็นวิสัยของปีศาจ”

“ข้ายินดีในวิสัยปีศาจ ข้ารับปากว่าจะเข้าใจท่านในทุกเรื่อง รอยเขี้ยวของท่าน... ข้าพึงใจ... เป็นร่องรอยที่ข้าโปรดปราน” แก้มขาวนวลแดงซ่านใต้แสงจันทราสีชาดทำให้ราชาจิ้งจอกรู้สึกดี เมื่อนางชอบพอการแสดงความรักอย่างรุนแรงของเขาผู้โง่เขลาคิดว่านางไม่ได้โกหก นางเขย่งปลายเท้าจูบคางสามี หากจะให้ลบรอยบาดแผลนี้ ขอให้นางกัดเขาแทน

ฮุ่ยเฟินยินยอมหากภรรยาจะกัดเขา นางไม่เคยทำมันไม่ว่าบนรักร้อนแรงดำเนินไปอย่างดุเดือด หลายส่วนของนางขยับประสาน กระแทกกระทั้นเขาจนส่งเสียงคำรามลั่น เขาลูบแขนเรียวผ่านผ้าผืนบางสีนิล นึกเรื่องสำคัญขึ้นได้ เลื่อนมือไปเชยคางมน พูดกับนางด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ภรรยา ข้าเคยมีความตั้งใจจะมีบุตรจิ้งจอกสักฝูงหนึ่ง ธรรมดาข้าเป็นผู้รักษาสัจจะวาจา วันนี้เห็นทีว่าจะต้อง... ส่งสารไปใหม่”

จือจือลอบยิ้มมองใบหน้าเข้มเครียด และทั้งที่นางควรถาม ‘จะส่งไปทำไม? นี่ก็ผ่านมาตั้งหลายร้อยปีแล้ว ท่านควรลืมมันไปเสีย’

“ท่านจะส่งไปว่าอะไร?”

“เรามีบุตรเพียงสอง ข้าจะไม่มีบุตรสักฝูงหรอก”

“ทำไมท่านไม่บอกพวกเขาไปตามตรงว่ากลัวข้าเจ็บ”

“ได้... ข้าตามใจเจ้า ข้าจะเติมข้างหลังตัวโต ๆ ภรรยาเจ็บปวดทรมานเพราะการตั้งครรภ์ เป็นเรื่องอันน่ากลัวยิ่งนัก ดวงใจข้าปานแตกเป็นเสี่ยง เพียงธิดาจือจือบาดเจ็บ ข้าฮุ่ยเฟินขอยอมตายแทนนาง”

“ท่านเติมมากไป”

“ไม่มากไป ข้าว่าน้อยไปด้วยซ้ำ”

ไม่เอ่ยเปล่า มือหนาเสกสารขึ้นมาแผ่นหนึ่ง กางออกในเวหา อักขระสีทองเป็นภาษาเทพ ฮุ่ยเฟินใช้เวลาในการร่ำเรียนมันมากขึ้น จากที่เคยรู้เพียงเล็กน้อย เมื่อเขามีภรรยาเป็นเทพธิดา เขาภาคภูมิใจในภรรยานัก

“ราชาจิ้งจอกขาดนางไม่ได้สักชั่วยามหนึ่ง ธิดาจือจือ นางปักษาผู้เปรียบดั่งลมหายใจข้า... ฮุ่ยเฟิน”

“ท่านเขียนมากไปจริง ๆ ใครจะมานั่งอ่านสารข้อความยาวเหยียดเหล่านี้กัน” นางบ่นอีดออด มองสามีสลักสารยาวเหยียดกว่าห้าหน้าดาษ อักขระสีทองลอยอยู่เหนือศีรษะของนาง บรรยายความรู้สึกของเขาที่มีต่อนางอันมากประมาณ นับคณา

“ท่านจะเขียนจดหมายรัก ก็เขียนให้ผู้นั้น จะส่งสารไปบอกผู้อื่นทำไมกัน”

“ข้าบอกเจ้าอยู่ทุกวัน เจ้ารู้แก่ใจดี ข้าจึงมีความคิดว่าถ้าจะให้ดียิ่งกว่า ควรรู้กันให้ทั่วหล้า”

สามีสรรหาถ้อยคำมากมายในสาร พร่ำบอกต่อนางด้วยการพรมจูบบนแต้มสีชาด ประทับจุมพิตแก้มแดงระเรื่อ ริมฝีปากนุ่มเนียน ฝ่ามือทั้งสองของนางบนบ่ากว้างถูกหยิบขึ้นมาแนบริมฝีปาก เขาจูบนางอย่างคลั่งไคล้ วางมือเล็กข้างหนึ่งไว้บนเคราสาก

“มนุษย์อาจแต่งนิทานเล่าสู่ลูกหลาน เรื่องของราชาจิ้งจอกผู้หลงใหลในเทพธิดาปักษา ต้องตานางแต่แรกพบเห็นจึงขอนางแต่งงาน”

“มากไปแล้วเจ้าค่ะ”

“เจ้าไม่เห็นด้วยหรือ?”

จือจือส่ายหน้าไปมาแรง ๆ

“ใช่แล้วล่ะ ข้าว่าเจ้าต้องชอบมันแน่”

ในรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ร้ายกาจของราชาจิ้งจอก จือจือมิได้ล่วงรู้ความคิดพิสดารของเขาว่าจะทำอะไร ถึงกระนั้นนางได้บอกเขาไปว่าไม่จำเป็นต้องบอกกล่าวกับผู้ใด เป็นเรื่องของสามีภรรยารู้กันเพียงสอง รู้เพียงเรา...

นางคิดไปคิดมา คาดว่าราตรีนี้เขาคงไปเข้าฝันมนุษย์สักคน ตกรางวัลให้มนุษย์เป็นทองและเงิน หยกล้ำค่าให้กับผู้นั้น เพื่อให้พวกเขาเล่านิทานเรื่องนี้ต่อไป

หากเมื่อบอกเล่ากล่าวขานกันไป จากบุคคลหนึ่งไปสู่บุคคลหนึ่ง จากรุ่นต่อรุ่น นิทานของราชาจิ้งจอก จะยังเป็นเรื่องเดิมอยู่หรือไม่?

- จบบริบูรณ์ -