36

ฮุ่ยเฟินนั่งหงุดหงิดภรรยา ไม่เข้าใจว่าทำไมนางจึงยังไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตน นางควรเห็นแก่ตัวบ้างในเมืองปีศาจ ไม่นานนัก ขนตางามงอนเป็นแพที่ขยับไหวเปิดเผยดวงตาสว่างใสให้เห็นอีกครา แสงสีชาดกะพริบในอกพร้อมหัวใจที่เต้นระรัวแรง

จือจือชะโงกคอมองหาบุตรชายทั้งสอง “ลูกชายข้าเล่า?”

“จะไม่ถามถึงสามีเลยหรือ?”

“ข้าเชื่อว่าท่านคงดูแลตนเองดี โดยเฉพาะตอนนี้ บิดาอาจกำลังเวียนหัวกับการเลี้ยงดูเด็ก ๆ”

“ข้าให้บ่าวรับใช้ดูแล เพียงออกไปดูพวกเขาเป็นครั้งคราว พวกเขาเข้ามาดูอาการของเจ้าอยู่ เพิ่งออกไปไม่นาน”

“ข้าอยากพบลูกชายเจ้าค่ะ”

 ในสีหน้าออดอ้อนของนาง สามีจอมบงการเลื่อนมือไปแตะหน้าผากและแก้มเย็นเฉียบ

“เจ้ายังไม่หายดี อดทนรออีกสักนิดไม่ได้เลยหรือ? ข้าไม่อยากให้ใครเข้ามารบกวนการพักผ่อนของเจ้า ข้าเองก็จะออกไป”

“ได้โปรดเถิด เขาเป็นความรักของข้าและท่าน จะห่วงภรรยาก็ห่วง แต่จะริษยาเด็กน้อยไปทำไม อย่างไรเสียข้าก็มอบหัวใจให้ท่าน บุรุษเพียงผู้เดียว”

“ภรรยา เจ้าทำเป็นพูดดีไป ข้าไม่ได้ริษยาพวกเขาเลย ข้ากำลังเป็นห่วงเจ้า”

ถึงต่อว่าไปอย่างไร ฮุ่ยเฟินกลับใจอ่อนยอมนาง เห็นแววตาสุกใสเปล่งประกาย ปรารถนาจะพบบุตรชาย นางรับปากว่าหากได้พบหน้าบุตรชายทั้งสองแล้วนางจะยอมนอนพักผ่อนแต่โดยดี ไม่ทำให้เขาเป็นห่วงอีก

-------------

หัวใจของนางยังคงกระตุกไหว ยามเฝ้ามองเด็กชายทั้งสองวิ่งเล่นในทุ่งหญ้าเขียวขจีทอดยาวสุดลูกตาในสวนด้านหลังจวน

ด้วยน้ำใจกว้างขวางของราชาจิ้งจอก เพียงภรรยาขอขยับขยายพื้นที่สำหรับเด็กน้อยซึ่งสามารถใช้ช่วงเวลาในวัยเยาว์ของเขาได้อีกไม่นาน กรงเล็บสีนิลอาบไอหยินขยับเป็นวงกลม เนรมิตกิ่งพรรณพฤกษาอันงอกเงยอย่างน่ากลัวในเมืองปีศาจสุดจะจินตนาการ

ยามซื่อนี้ท้องนภาแจ่มใส กลับปรากฏเหมันต์โปรยปรายด้วยเวทบิดาจิ้งจอกเก้าหาง เสียงหัวเราะก้องดังของสองจิ้งจอกน้อยวิ่งไล่กัน กระโดดโลดโผนปีนป่ายไปตามต้นไม้ที่ปรับเปลี่ยนรูปลักษณ์ของมันได้เอง

“ลูกชายทั้งสองของเรา น่าเอ็นดูนัก ไม่ว่าเทพหรือปีศาจจะต้องรักใคร่พวกเขาแน่นอน พวกเขาหล่อเหลาเหมือนบิดาไม่ผิดเพี้ยน”

จำได้ว่านางฟื้นคืนจากนิทราอันแสนยาวนาน มืดมิดเหน็บหนาว ได้พบสามีและบุตรชายที่น่ารักใคร่ยิ่งนัก ขณะเดียวกัน นัยน์ตาสีชาดเย็นชาปรากฏความเป็นกังวล ความรู้สึกมากมายผ่านดวงตาคู่คมร้อนผ่าวที่เอ่อคลอหยาดน้ำใส ทำให้นางเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่า

บุตรชายทั้งสองซุกกอดในอ้อมแขนมารดา ส่งเสียงร่ำไห้เสียใหญ่โต เมื่อเป็นครั้งแรกที่ได้พบสตรีผู้ให้กำเนิดพวกเขาจริง ๆ มิใช่ร่างผ่อนลมหายใจแผ่วเบา แถมได้นั่งเคียงใกล้มารดาตัวนุ่มหอม มารดากล่อมพวกเขาเข้านอน นั่งกินอาหารร่วมโต๊ะ เจรจาสนทนาเรื่องราวมากมายทั้งในโลกปีศาจและเทวโลกอันงดงาม

“ข้าเห็นเจ้าชื่นชมบุตรชายได้ทุกวัน เห็นดีเห็นงามไปเสียทุกอย่าง แต่เจ้าไม่ควรตามใจเขามากไป จะเสียวิสัยบุรุษ ข้าจะเริ่มกวดขันวิชาให้เขา”

“ข้าเห็นท่านทำอยู่ทุกวัน ท่านเป็นบิดาที่ดี เป็นสามีในฝันของสตรีทั้งหลาย ท่านเข้มงวดเป็นเวลา อ่อนโยนอย่างเหมาะสม มีเหตุผลยิ่งเสียกว่าข้าผู้เป็นเทพ” นางกล่าวชมบิดาของเด็กน้อย ยกถ้วยชาขึ้นแตะริมฝีปากข้างกายนางด้วยสีหน้าราบเรียบ

“ไม่คิดว่าจะมีสิ่งใดในทั่วทุกโลกหล้าทำให้จิตใจแช่มชื่น เป็นสุขไปมากกว่านี้อีกแล้ว ไม่เสียแรงที่มีบุตรกับท่านฮุ่ยเฟิน ฝาแฝดหน้าตาจิ้มลิ้ม ผิวขาวสะอาด สวมอาภรณ์สีนิลอย่างปีศาจ ทว่ามีกลิ่นอายของเทพห้อมล้อมรอบกาย หูและหางทั้งเก้ากระดิกไปมาอย่างตื่นเต้นดีใจ ข้าไม่เห็นว่าน่ารำคาญตรงไหน...”

ฮุ่ยเฟินเคยกล่าวว่ารำคาญหางของจิ้งจอกน้อยผู้ไม่สามารถเก็บอารมณ์ได้ดีเท่ากับปีศาจจิ้งจอกที่แก่อายุวัย เขาพึ่งเปลี่ยนคำพูดเสียใหม่

ใหม่

“ข้าไม่เคยนึกชอบสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ‘เด็ก’ ไม่ว่าจะเป็นทารก เด็กน้อยที่ไหนก็ตาม สำหรับข้า มีเพียงจิ้งจอกสองตนที่ไม่น่ารำคาญ”

ทว่าน้ำเสียงและสีหน้าเคร่งขรึมคล้ายรำคาญใจ กระทั่งภรรยาเลื่อนริมฝีปากของนางแตะลงบนเคราสาก นัยน์ตาสีชาดเบิกกว้าง มองตามใบหน้าสดสวยลอบยิ้มหวาน สองมือโอบกอดรอบคอแกร่ง แก้มแดงซ่านราวดอกเหมยกุ้ยฮวา

ไม่ว่าผ่านพ้นไปนานเท่าไร ฮุ่ยเฟินไม่อาจชินชาต่อการแสดงความรักของภรรยา