13

ฮุ่ยเฟินอาจทำให้นางเกิดความรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ยังไม่รีรอเข้าหานาง รวดเร็วปานสายลมพัดผ่าน

สตรีเทพมิอาจตั้งรับการจู่โจมของจิ้งจอกโมโหร้าย ใจร้อนด่วนได้อยากครอบครองนาง เรื่องใดก็ไม่สนใจอย่างที่เขาได้กล่าวว่าต่อให้ทั้งเมืองหายสิ้นไปกับตา เขาจะให้ความสนใจเพียงนาง

จือจือหวั่นใจนัก ในยามราตรีของสถานที่แห่งนี้มืดสงบ บรรยากาศโดยรอบกายราวกับว่านางตกอยู่ในห้วงนิทราแสนหวานใต้จันทราสีชาด เปลวเทียนวูบไหวส่องสว่างใบหน้าหล่อเหลาคมคาย ร่างกำยำคร่อมทับบนเรือนร่างของนาง แม้มิได้สัมผัสกายกันอย่างแนบชิด หัวใจของนางสั่นไหวระริก ภายใต้ฝ่ามือทั้งสองของบุรุษร่างกำยำ วางบนฟูกนอนเพื่อล้อมร่างนางไว้

“คราแรกพบเจ้าในร่างปักษา ข้าไม่รู้วิธีการอ่อนโยน จนองครักษ์ได้ตักเตือนข้าว่าควรทำอย่างไร ขอให้เจ้ายกโทษให้ข้าสักครั้งเถิด”

“แล้วที่ท่าน... มอบจุมพิตให้ข้า ไยท่านจึงอ่อนโยนถึงเพียงนี้?”

ในความหมายว่าเขากำลังโกหกล่อลวงนาง คราแรกพบนางจะคร่าชีวิตนาง กลับมาปฏิบัติดีต่อนางเพราะคาดหวังบางสิ่ง นัยน์ตาสีชาดปรากฏความจริงใจต่อนาง

“ตงหยางบอกกับข้าว่าสตรีอาจเปรียบเสมือนปักษา มีขนอันนุ่มนวล ทว่าบอบบาง จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องทะนุถนอม ต่อไปนี้เจ้าไม่ต้องกลัว ข้ารับปากว่าจะไม่ทำร้ายเจ้า”

นั่นคงเป็นคำตักเตือนก่อนที่เขาจะเริ่มจริงจังกับการเป็นสามีภรรยา ปลูกเรือนหอกว้างขวางเพื่อพำนักอาศัยกับภรรยาลำพัง ฮุ่ยเฟินเดินทางไปยังจวนเดิมไม่ไกลเพื่อไปทำงาน เขามักเป็นกังวลเรื่องของนาง

“เจ้าปีศาจจิ้งจอก คนสนิทข้า ไม่ได้รบกวนจิตใจเจ้าใช่หรือไม่?”

ผู้ฟังส่ายหน้าไปมาด้วยสีหน้าผ่อนคลายลง ขณะริมฝีปากหนาหยักได้รูปฝังลงบนกลางหน้าผากที่ปรากฏแต้มสีชาด สัญลักษณ์ของเทพธิดายังคงประดับอยู่อย่างงามสง่า ลึก ๆ ในใจฮุ่ยเฟินนึกปลดเปลื้องนางจากสถานะอันเป็นปฏิปักษ์นี้เสีย นางจะได้มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีในเมืองปีศาจ

เสียงอึกทึกในอกสตรีเทพดังครึกโครม เมื่อบุรุษผู้แสนเอาแต่ใจเป็นอย่างมาก ก้มหน้าลงจูบนาง ไม่ยอมปล่อยให้นางได้ปฏิเสธ ซึ่งนางก็คงไม่บังอาจหาญกล้า ใต้อาณัติของผู้มีพระคุณ ผู้เป็นสามีของนาง จะบ่ายเบี่ยงเขาไปถึงเมื่อไร ได้อย่างไรกัน

ปลายลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากงาม กระกวัดเกี่ยวลิ้นน้อยออกไปพัวพัน ลิ้มเลียริมฝีปากอิ่มงามสีชาดอย่างนิ่มนวล สูบลมหายใจออกไปเมื่อนางเผยอปากหาอากาศ

พลันจูบอ่อนหวานแปรเปลี่ยนไปเป็นจุมพิตอันดูดดื่ม เร่าร้อนด้วยเสน่หา นางหายใจหอบโยน มือที่วางพักบนอกกว้างอย่างย่ามใจ จิกลงบนสาบเสื้อสีนิล เกือบฉีกมันขาดออกจากกันด้วยปลายเล็บที่จิกลงบนนั้น

ประหลาดจริง นางตั้งปณิธานแน่วแน่ว่าจะบำเพ็ญเพียรอย่างเดียว ไม่สนใจสิ่งอื่นใด นางกลับไม่รังเกียจจุมพิตของราชาจิ้งจอกสักครั้งหนึ่ง นางไม่ผลักไสไล่ส่งเขา เอ่ยขอให้เขาผ่อนปรนต่อนาง กระทั่งฝ่ามืออุ่นร้อนเริ่มกระทำอุกอาจ ทั้งกอดจับ ลูบไล้ไปตามผิวกายอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

ฮุ่ยเฟินสูดกลิ่นหอมจากริมฝีปากนิ่มนวล กลืนกินน้ำหวานในปากงามจนไม่เหลือสักอณู มิใช่เพียงน้ำลายในปากนางที่ให้ความรู้สึกเอร็ดอร่อย กลิ่นอายวิญญาณจากกายสตรีเทพ สำหรับปีศาจแล้วเป็นอาหารอันโอชะ

จือจือไม่รู้ว่าผ่านไปนานสักเท่าไร อาจประมาณได้ว่าหนึ่งก้านธูป บุรุษร่างกำยำยอมผละจากริมฝีปากไปจากนางอย่างอ้อยอิ่ง ออดอ้อนพิงหน้าผากไว้กับหน้าผากของนาง ผู้หอบหายใจแรงจนหน้าอกกระเพื่อม

“หากข้ากระทำต่อเจ้าโดยไร้ความปรานี ข้ายินดีให้เจ้าตัดหางข้าได้ทุกเมื่อ”

“ไยท่านพูดจาเหลวไหล ข้าจะไปตัดหางท่านได้ยังไง?”

“ได้ยินเช่นนี้ก็ค่อยโล่งใจ ในเมื่อเจ้าออกปากยืนยันว่าจะไม่ตัดหางข้า ขอให้เจ้าอย่าได้ตัดมันสักหางหนึ่ง เป็นไปได้ว่าค่ำคืนนี้ข้าอาจไม่เหลือสักหางให้เจ้าตัด”

นัยน์ตาสีชาดทอประกายจรัสจ้าด้วยไอปีศาจอย่างชัดแจ้ง เมื่อนางรับปากว่าจะไม่ตัดหางเขาสักหางหนึ่ง อารมณ์หวาดหวั่นพรั่นพรึ่งเกิดขึ้นกับนางผู้มิอาจหลีกหนีพ้นจากพันธนาการแห่งความหลงใหลของราชาจิ้งจอก

------------

ภายใต้กลิ่นกายหอมอบอวลของปีศาจจิ้งจอก ผู้ขึ้นชื่อเรื่องการโปรยเสน่ห์ เล่ห์เหลี่ยมมารยา มีอิทธิพลต่อสตรีทั่วไปเป็นอย่างมาก ยิ่งเป็นราชาแล้ว ใบหน้าหล่อเหลาคมคายนี้อาจสรรค์สร้างปั้นแต่งด้วยน้ำมือเทพแห่งงานฝีมือ เพื่อการล่อลวงหญิงสาว เพื่อกลืนกินพลังวิญญาณจากพวกนาง

จือจือร่ำเรียนเรื่องราวผ่านตำรา ไม่เท่าการประสบพบกับตน ในฐานะภรรยา นางก็คงมิอาจต่อต้าน

หาได้มีสักข้ออ้างหนึ่งที่นางจะผลักไสราชาจิ้งจอกผู้ปรารถนาในตัวนางเจียนคลั่ง

เสียงคำรามดังในลำคอแห้งผาก ‘จือจือ’