35

นี่อาจเป็นการสมานฉันท์ระหว่างเผ่าพันธุ์จิ้งจอกและเหล่าเทพ แม้อาจทำให้เกิดสงครามระหว่างดินแดนขึ้น องค์ชายทั้งสิบจากเมืองฉางส่งสารมาถามไถ่เรื่องฝาแฝดทั้งสองอย่างไม่พึงพอใจนัก

เมืองฉางตั้งอยู่ไม่ไกลจากเมืองฟู ในภพภูมิแห่งจิ้งจอก ถัดไปเป็นเมืองเหยียนของเหล่าอสรพิษ ได้ยินข่าวคราวจากองครักษ์ว่าพวกเขาไม่มีปัญหาแต่อย่างใด

“ข้าไม่ชอบเสียงดัง คำโต้แย้ง ที่ผ่านมาถือว่าข้าเกรงใจพวกเขามาก กลายเป็นว่ามีเพียงองครักษ์ทั้งสาม บ่าวรับใช้ในจวนที่เป็นมิตรต่อจือจือ ส่วนผู้อื่น ไม่มีผู้ใดหยุด...”

ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าเกรี้ยวกราดของราชาฮุ่ยเฟิน อาจสังหารปีศาจได้ทั้งเมืองโดยง่ายดาย เขาเดินผ่านโถงกว้างขวางในจวนอย่างสุขุม บอกตงหยางให้ส่งสารผ่านจิ้งจอกลูกสมุนไปเมืองเหยียน ขอให้เหล่าจิ้งจอกเอ็นดูเด็กชายทั้งสอง นั่นเป็นคำสั่งเสียมากกว่าคำขอร้อง

“การต่อสู้กับแคว้นฟู่ซึ่งทุกเมืองปีศาจสวามิภักดิ์ เป็นเรื่องยากต่อกร จะเสียกำลังพลปีศาจไปโดยเปล่าประโยชน์ ใครดูถูกเหยียดหยามบุตรชายของนายท่าน เท่ากับเป็นปฏิปักษ์” ตงหยางให้ท้ายนายท่าน

หลายวันมานี้เหล่าองครักษ์ได้รับหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงเด็ก รู้สึกเอ็นดูเด็กชายทั้งสองไม่น้อย ซึ่งอย่างที่รู้กันว่าปีศาจเติบโตเร็วมาก ไม่มีเวลาในวัยเยาว์นานเช่นเดียวกับเหล่าเทพ เพียงไม่กี่ชั่วยามอ้ายเฉิน อ้ายเยว่ อยู่ในร่างเด็กชายอายุราว ๆ สักห้าขวบ พูดจาเจื้อยแจ้ว เป็นที่น่ารักใคร่สมชื่อของพวกเขา

“ไข่มุกทะเลลึกทิศประจิม ข้าต้องขอบคุณเจ้าทั้งสามอีกครั้ง หากไม่ได้มัน อาการของจือจือคงสาหัสเอาการ”

“พวกข้ายินดีขอรับ” ในน้ำเสียงเข้มแข็งเต็มใจทำหน้าที่อย่างจงรักภักดี ก้มศีรษะคำนับนายท่านอย่างจริงใจ ตงหยางไม่คิดว่ามาก่อนว่าปีกของปักษา มอบให้สามีภรรยาเพื่อปกป้องพลังชีวิตให้คงอยู่ เมื่อยามนางหลับใหลไปในนิทรา ร่างกายอ่อนเพลีย ราชาจิ้งจอกผู้ต้องสาปเวทปกป้องภรรยา ไม่ได้อ่อนแอลง หลายค่ำคืนนั้นยังมองเห็นปีกสีชาดกะพริบส่องแสงในอกซ้าย

ฮุ่ยเฟินเพิ่งตระหนักว่าปีกปักษาอัศจรรย์เท่าไร ทีแรกเขาคิดว่าเป็นปีกที่ดึงมาให้ถือไว้เล่น ๆ เสียอีก กลับกลายเป็นว่าตราบใดที่อีกฝ่ายยังมีลมหายใจ ปีกนี้จะคอยเติมเต็มพลังชีวิตให้คู่ชีวิตสุขสบายดี เปรียบดั่งอาวุธวิเศษ หล่อหลอมขึ้นจากอานุภาพแห่งความรัก การเสียสละของเผ่าพันธุ์ปักษา

“ข้าน้อยเคยพูดจาไม่ดีกับนาง เป็นความโง่เขลาเบาปัญญาของพวกข้า บัดนี้เชื่อแล้วว่าธิดาจือจือจริงใจกับนายท่าน”

“เรื่องที่ผ่านมาเจ้าสำนึกผิดแล้วก็ช่างมันเถิด ไปหาของมาให้ข้าอีกอย่าง”

ฮุ่ยเฟินให้อภัยพวกเขาอย่างง่ายดาย หากว่าองครักษ์ของเขาจะหยาบคายไปบ้าง

หลังสั่งงานตงหยางและจางเหว่ย ให้ไปหาหญ้าบำรุงสมุนไพรในต่างแดน มือหนายกขึ้นทาบอกทันทีที่ปักสีชาดกะพริบแสงอีกครั้งหนึ่ง

อาการของจือจือดีขึ้นมาก เมื่อไข่มุกทะเลลึกทิศประจิมเม็ดแรกที่นางได้มาตอนราชาจิ้งจอกเปิดเผยร่างธิดาปักษา ยื้ออาการบาดเจ็บของนางเอาไว้ เม็ดที่สองนั้นเขาให้องครักษ์ไปค้นหาในเทวโลกมาอย่างยากลำบาก ถือโอกาสใช้เพิ่มพลังให้กับนางระหว่างหลับใหลไปถึงเจ็ดราตรี สามีนั่งบนฟูกนอนด้วยสีหน้าเป็นกังวล บุตรชายทั้งสองจ้องหน้ามารดาอย่างไม่ละวาง ไม่รู้เมื่อไรนางจะตื่นมาพบหน้าพูดจากัน

“พวกเจ้าออกไปรอข้างนอกก่อน ข้าจะเปลี่ยนอาภรณ์ให้นางเสียหน่อย”

“ขอรับท่านพ่อ!”

เด็กชายทั้งสองตอบรับบิดาด้วยท่าทีขึงขัง สมเป็นบุตรชายราชาจิ้งจอก เจ้าเมืองปีศาจตามที่เขาได้สั่งสอนบุตร ส่ายหางสีนิลทั้งเก้าเดินออกจากห้องไปทั้งที่อยากจะนั่งมองหน้ามารดา ใบหน้าซีดขาวราวกระดาษใต้ริมฝีปากสีชาด อย่างไรก็ดูเป็นสตรีจิตใจดี สองฝาแฝดได้ยินเรื่องราวมากมายมาจากบ่าวรับใช้ว่ามารดาของเขาเป็นเทพธิดา! เด็กน้อยแลดูภาคภูมิใจกับเรื่องนี้ หากใครกล่าวถึงมารดาของพวกเขาเมื่อไร

ในห้องเงียบเชียบ ไม่มีบ่าวรับใช้แล้วสักคนหนึ่ง ฮุ่ยเฟินเปลี่ยนอาภรณ์ใหม่ให้ภรรยาเป็นผ้าสีนิลผืนบางแนบเนื้อ โดยไม่ใช้เวทใด ๆ เขากระทำอย่างระวังมือ ด้วยใจปรารถนาในเรือนกายนุ่มหอม ขณะที่สำนึกรู้สั่งการว่านางยังคงไม่สบายตัว ไม่อาจเอาเปรียบภรรยาได้ เสร็จแล้วจึงนั่งเฝ้ามองเปลือกตาที่ปิดสนิทแน่น อดไม่ได้ที่จะนึกถึงใบหน้าเจ็บปวดทรมาน เสียงภรรยาเบ่งคลอดบุตร ปานกริชคมที่เชือดเฉือนไปถึงดวงใจ

ฮุ่ยเฟินคาดหวังเพียงเสียงหัวเราะร่าเริง ใบหน้าเป็นสุข มิใช่ความเจ็บปวดอันมากมายนับคณา

‘เห็นทีว่าจะต้องล้มเลิกความคิดนั้นไปเสีย’

ธิดาปักษาอยู่ในสภาวะอ่อนแอเมื่อมอบปีกปักษาให้กับสามี ธรรมดานางมีพลังไม่มาก ตั้งครรภ์มาร่วมห้าเดือนกว่า ๆ บุตรในครรภ์ซึ่งเป็นปีศาจดูดกลืนพลังไปจากนางหลายส่วนจนร่างกายซูบผอม มองเห็นกระดูกไหปลาร้าชัดเจน แถมปีกปักษายังมอบพลังชีวิตให้กับสามี

เสียสละจนแทบไม่เหลือสิ่งใดไว้กับตน

เป็นอุปนิสัยของเทพปักษา