11

เพราะนั่งนิ่งเฉยมาทั้งวันจนรู้สึกเบื่อหน่าย สามีก็ยังไม่กลับเรือนเสียที จือจือออกไปเก็บดอกไม้ในสวนด้านหน้าจวน พบเหล่าแมลงบุปผา เผ่าพันธุ์นกปีศาจไม่ได้ตั้งแง่รังเกียจนาง ถึงแม้ว่าพวกมันสัมผัสได้ถึงพลังหยางของเทพธิดา นางพอจะนั่งเจรจาปรับทุกข์กับพวกมันได้

‘...คิดถึงศิษย์พี่รองศิษย์พี่ใหญ่ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไร ได้ไปเกิดในภพภูมิใหม่ที่ดีหรือไม่ ข้าเป็นผู้เอาตัวรอดผู้เดียว ใช้ชีวิตสุขสบายดี’

“ขออภัยเทพธิดา ข้ารบกวน...”

เสียงที่ดังขึ้นพร้อมการปรากฏกายของสตรีปีศาจ วางถาดอาหารให้นางบนพื้นหญ้า อยู่ดี ๆ หางทั้งเก้าของนางกลับดูดกลืนสตรีแปลกหน้าไปเสีย ไม่ทันได้เจรจากันว่านำของว่างมาให้นางหรืออย่างไร

ทันใดนั้น เจ้าของจวนปรากฏขึ้นด้วยสีหน้าเป็นกังวล ก่อนที่เขาจะมีสีหน้าเรียบเฉย เมื่อพบนางปลอดภัยสบายดีอยู่ในสวนหย่อม ใต้จันทราสีชาด ทอแสงอร่ามงามตกกระทบบนแก้มขาวผ่อง ค่อย ๆ เป็นสีแดงระเรื่อ

นัยน์ตาสีมรกตเผลอหลุบมองริมฝีปากอันนิ่มนวลของสามี นึกถึงจุมพิตแสนอ่อนหวาน หากพอนางดึงสติตนกลับมาได้ นางมองซ้ายขวาหาบ่าวรับใช้ปีศาจ

“เมื่อครู่นี้มีบ่าวรับใช้สตรีหายไป ข้าไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาง?”

“เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ เวทปกป้องภรรยาของข้าคงกลืนนางเข้าไปกระมัง”

“อย่างไรหรือ?” สีหน้าเต็มไปด้วยคำถามมองตามสามีที่เข้ามาประชิดตัว ฮุ่ยเฟินกลัวใครจะมาทำร้ายนาง หลังจากที่เขาหายไปครึ่งค่อนวันในฤกษ์มงคล

“อย่างเช่นว่าหากปีศาจเจ้าเล่ห์ คิดสกปรก ออกอุบายจะทำร้ายเจ้า เมื่อใดเข้าใกล้เจ้า จะถูกกลืนเข้าไป กลายเป็นพลังวิญญาณอีกทางหนึ่งของข้า”

‘ของอันตรายเช่นนี้มาอยู่กับข้าได้ยังไง!’ นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างตกใจ

ฮุ่ยเฟินกลับส่งยิ้มอ่อนโยน บอกกับนางว่ารู้สึกอิ่มท้อง สตรีรับใช้คนเมื่อสักครู่ดับกระหายปีศาจผู้โหยหาพลังวิญญาณพอสมควรได้ไปอีกสักระยะ

“เช่นนั้นเอาออกไปได้ไหม? ได้โปรดเถิด หางทั้งเก้าของท่านอันตรายนัก”

“ทำไม่ได้ ต่อให้หย่าเจ้า หางเหล่านี้ก็ไม่หายไป คงต้องตายจากกันเพียงเท่านั้น”

ฮุ่ยเฟินไม่โอนอ่อนตามใจนางในเรื่องนี้ ต่อให้นางรับรู้แล้วการรับภรรยาของราชาจิ้งจอกมีแต่ประโยชน์ เหล่าผู้อาวุโสจึงได้คะยั้นคะยอเขานักเพื่อที่เขาจะลุแก่อำนาจอันไร้ขีดจำกัด ธิดาปักษากลับคิดว่ามันอาจทำร้ายนางก็อาจเป็นไปได้ ขอให้เขาลองหาสักหนทางหนึ่งนำหางเหล่านี้กลับไป เขาผู้เป็นเจ้าของพลังกล่าวว่าเป็นไปไม่ได้ พลังของราชาจิ้งจอกมีหน้าที่เดียวคือปกป้องภรรยา กว่าจะพูดจากับนางรู้เรื่อง นับว่านางดื้อรั้นเอาการ ต่างจากนางผู้แสนเอียงอายโอนอ่อน ประจวบเหมาะพอดี นกปีศาจร่างดำทะมึนโผปีกลงบนพื้นหญ้า ฮุ่ยเฟินถือโอกาสเบี่ยงเบนประเด็นของการสนทนาไป

“เจ้าคุยกับนกพวกนี้ได้ด้วยหรือ? เจ้าปักษาพลัดถิ่นของข้า”

“ข้าเข้าใจภาษานก ปักษาในเมืองเทพล้วนเจรจากับนกปีศาจได้ แม้กระทั่งภาษาของนกบนโลกมนุษย์ พวกข้าเข้าใจ”

“แล้วคุยเรื่องอะไรกัน เล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่?”

ธิดาปักษาเพียงเลื่อนสายตาไปมองพรรณพฤกษาใต้แสงจันทรา ไม่กล้าสบนัยน์ตาสีชาด นางก็คงไม่ยอมบอกเขาหรอกว่านางคุยอะไรกับนกเหล่านี้

“ท่านเพิ่งกลับจวนมา เหนื่อยล้าจากการทำงาน ควรกลับเข้าเรือนไปพักผ่อน อย่าได้เก็บเรื่องของข้าไปให้เป็นกังวล ปีศาจที่นี่จะยิ่งตั้งแง่รังเกียจเดียดฉันท์ข้า”

“จริงของเจ้า เราสามีภรรยากลับเข้าเรือนกันเถิด” พูดพลันเข้าไปคว้าร่างบางเข้ากอดแนบกาย ฮุ่ยเฟินสะบัดมือเบา ๆ หายไปในกลุ่มเวหาสีนิล

ฮุ่ยเฟินไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรให้แววตาเศร้าหมองของเจ้าปักษาที่เฝ้าฟูมฟักดูแลกลับมาแจ่มใส ในร่างปักษานั้นนางมิได้แสดงอารมณ์มากนัก นางมักหลับใหล ทำหน้าเหมือนนกป่วย เขาจึงไม่เคยรู้ว่านางกำลังสับสน เศร้าหมองใจ นางเจรจากับนกปีศาจด้วยเรื่องของผู้ล่วงลับ และทั้งที่เขาได้ยินเสียงของนาง กลับเปิดโอกาสให้นางได้บอกเล่าความในใจ

“ข้าอยากรู้ว่าเจ้ามาจากที่ไหน ทำอะไรในยามว่าง ข้าอยากฟังทั้งหมดนั้น”

จือจือไม่คุ้นชินกับแววตาอ่อนโยนถึงเพียงนี้ นางก้มหน้าลงมองอาภรณ์สีนิลสง่างาม ปักทอด้วยด้ายทองคำ ลวดลายพฤกษชาติ “บางเรื่องเป็นกิจของเทพธิดา การจะให้ข้าเล่าให้ท่านฟังทั้งหมด ย่อมไม่สมควร”

“เอาเท่าที่เจ้าสามารถเล่าให้ข้าฟังได้ เรื่องราวของเจ้านับเป็นการคลายกังวลใจจากการทำงานอันเหน็ดเหนื่อยของสามี แต่ถ้าเจ้าไม่มีเรื่องเล่าให้ข้าฟัง เราก็หาเรื่องอื่นทำ...”

“ทำอะไรหรือ?”