Alle Kapitel von ราตรีที่สิบกับราชาจิ้งจอก: Kapitel 1 – Kapitel 10

ใต้เวหาเยียบเย็นในเมืองปีศาจ ปักษาที่จมปลักในบ่อโคลน เงยหน้าขึ้นมองหางสีนิลตัดกับสีชาดทั้งเก้าพลิ้วไหวลู่ลมเบื้องหลังร่างสูงกำยำ อาภรณ์สีเดียวกันนั้นปักทอด้วยด้ายทองแลดูสง่างามเยี่ยงบุรุษผู้สูงศักดิ์ รองเท้าผ้าหุ้มด้วยกำมะหยี่ล่องลอยอยู่เหนือพสุธา“พวกเจ้ากลับไปก่อน ข้ามีธุระต้องจัดการ” เสียงเข้มออกคำสั่ง ลูกสมุนจิ้งจอกทั้งสามพลันอันตรธานไปในพริบตาร่างเปื้อนโคลนกะพริบปริบปรือนัยน์ตาอ่อนล้าด้วยท่าทางน่าเวทนา หลังจากที่พยายามดิ้นรน ส่งเสียงร้องโวยวายจนหมดสิ้นฤทธิ์แรง ไม่มีผู้ใดยื่นมือเข้าช่วยเหลือแม้มองเห็นตัวอะไรสักอย่างขยับดิ้นขลุกขลัก สำลักดินขมบาดคอ น้ำโคลนกระเด็นเข้าตาจนเหลือการมองเห็นเพียงดวงตาข้างซ้ายข้างเดียว“เจ้าปักษาตัวน้อยมาติดอยู่ในโคลนพิษได้ยังไงกัน?”ใบหน้าหล่อเหลาแลดูฉงนสงสัย ‘ฮุ่ยเฟิน’ เพียงพลิกฝ่ามือเบา ๆ ปรากฏไอหยินครอบคลุมผืนโคลน เขาดึงร่างปักษาเล็กเท่าฝ่ามือขึ้นมาจับกุม กรงเล็บสีนิลจิกลงบนขนคอเปรอะเปื้อนดินโคลน จนโลหิตไหลซึมร่างปักษาลอบกลืนน้ำลายลงคอ ขณะสบมองนัยน์ตาทอประกายใต้แสงจันทราสีชาด ทั้งเขี้ยวขาวคมตรงมุมปากหนาหยักได้รูป รอยยิ้มเล่ห์ร้ายบนใบหน้าหล่อเหลาทำให

“ข้าน้อยจะไปนำยารักษาจากเทวโลกมาให้นายท่านขอรับ ความพึงพอใจของนายท่านเปรียบดั่งภารกิจสำคัญ เท่าชีวิตพวกข้า” เอ่ยพลางยกมือก้มศีรษะคำนับท่านผู้นำ จางเหว่ยออกไปถ่ายทอดคำสั่งเรื่องการนำยารักษาสัตว์เทพ นำมันมาให้นายท่านให้ได้ภายในสามราตรี ตงหยางสั่งให้แยกย้ายกำลังพลไปเมืองเหยียนของปีศาจอสรพิษ มิให้เอิกเกริกมากนัก ส่วนหนึ่งให้เดินทางไปเทวโลก เพื่อเสาะหาเทพแห่งการรักษา อาจไปภพภูมิลับแล ขอยารักษามาจากบรรดานักพรตผู้บำเพ็ญตนอย่างแม่เฒ่าเมิ่งเฉียนเป่ย อาวุโสผู้มีเมตตา เป็นที่นับหน้าถือตาของทั้งเหล่าเทพและปีศาจ เป็นไปได้ว่าอาจมีสักหนทางหนึ่ง หากมีสิ่งอื่นติดมือกลับมาด้วยก็เป็นเรื่องดี จะได้รับการตกรางวัลอย่างงามฮุ่ยเฟินคงไม่ถือสาที่มีปากเสียงกับองครักษ์เล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สุนัขล้วนมีอุปนิสัยซื่อสัตย์ ถึงแม้พวกเขาจะเป็นปีศาจ เขายังใช้ความระมัดระวังเป็นอย่างมาก นำเจ้าปักษาวางลงบนฟูกแล้วนั่งลง ฉับพลันนั้น ชายอาภรณ์สีนิลสะบัด เผลอปัดพลังหยินใส่นาง จึงหลับใหลไปในสภาพปักษาหมดสติ กว่าที่นัยน์ตาสีมรกตจะเปิดเผยขึ้นให้เห็นอีกครั้งหนึ่ง เขาออกคำสั่งให้บ่าวรับใช้ทำฟูกนอนอันใหม่ เสมือนเบาะนอนของสัตว์เ

“ไข่มุกทะเลลึกทิศประจิม แหล่งสะสมพลังเทพชั้นเลิศ เรียกได้ว่าเป็นขุมพลังใหม่ไม่ต่างจากเทพผู้ถือกำเนิดในเทวโลกจากลูกแก้วแห่งชีวิต เจ้ารีบส่งไข่มุกมาให้ข้า...” สิ้นคำ ฝ่ามือหนาผายออกเรียกมุกสีขาวจากกระเป๋าขององครักษ์ ฮุ่ยเฟินเข้าใจว่าอีกฝ่ายมีความซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อเขามากเพียงใด ต่างเอาแต่มองหน้ากันบ่ายเบี่ยง ไม่ยอมให้เขาได้ครอบครองไข่มุกชิ้นนี้ง่ายดายนัก ทว่าเขาไม่คิดประวิงเวลาเฝ้ารอให้องครักษ์ยื่นสมบัติเทพให้แต่โดยดี ชิงมันมาไว้ในฝ่ามือขวา ก้มหน้าลงมองหาสัตว์เลี้ยงตัวโปรด“ลำพัง... พลังของข้าไม่เพียงพอจะทำให้เทพปรากฏตน ต้องขอบคุณท่านย่าจริง ๆ ข้าจึงเรียนรู้วิธีควบคุมพลังแห่งหยาง”ไข่มุกทะเลลึกทิศประจิมทอประกายตามฝ่ามือที่ผายออก มิได้มีผู้ใดล่วงรู้แผนการของนายท่านปักษาที่จิกกรงเล็บแน่นบนเสื้อสีนิลรับรู้ถึงภัยมาเยือน นางสบประสานสายตาเข้ากับนัยน์ตาสีชาดที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเจ้าเล่ห์ร้ายกาจ ครู่นั้น แสงจรัสจ้าซัดใส่นางหล่นตุบลงพื้นสตรีใบหน้างามหมดจดในอาภรณ์สีขาวสะอาดสะอ้าน เปิดเผยแววตาหวาดหวั่นพรั่นพรึง ต่อหน้าราชาจิ้งจอกผู้กำลังจ้องมองนางด้วยท่าทางพึงใจ เขี้ยวคมปรากฏตรงมุมปากหนาหยั

“นายท่านไยมอบพลังให้นาง บรรพบุรุษในอดีตเพียงตบแต่งพอเป็นพิธีการ ไม่มีผู้ใดมอบพลังให้ภรรยาแม้กระทั่งราชาองค์ก่อน...”“ใครคัดค้านข้า เป็นเรื่องของพวกเจ้า ข้าไม่สนใจ ตอนนี้ข้าต้องการอาภรณ์ตัดใหม่ทั้งหมดให้ภรรยา ของปักษาเดิมให้นำไปเก็บในห้องอื่น”“ขอรับ ข้าจะรีบจัดการตามสั่ง”ฮุ่ยเฟินมิได้โต้แย้งเหตุผลกับองครักษ์คนสนิทให้ยืดเยื้อมากความ ไม่ออกคำสั่งด้วยว่าห้ามมิให้ใครกล่าวค้านเรื่องภรรยาของเขาอีก ใครจะพูดก็พูดไป จะต่อหน้าลับหลังเขาอย่างไร เขาไม่เก็บมาครุ่นคิดใส่ใจต่างฝ่ายหันไปพบสตรีในอาภรณ์ขาวสะอาดทำลับ ๆ ล่อ ๆ หลังกำแพงจวนถัดจากระเบียงทางเดิน ลักลอบฟังพวกเขาเจรจากัน ฮุ่ยเฟินหันไปเอ่ยกับองครักษ์ในเกราะสีนิล เหน็บกระบี่คาดเอวแต่งกายเต็มยศ“ข้าไม่อยากให้มีพิธีรีตองมากมาย เจ้าไปบอกตงหยาง ส่งข่าวให้ผู้อาวุโสทราบก็แล้วกัน”“ขอรับนายท่าน”เฟยฟาหายลับไปในเวหา ขณะกลุ่มไอปีศาจยังปกคลุมอยู่ทั่วบริเวณเมื่อเขากลับไปพบนาง จือจือหลุบมองร่างสูงสง่าด้วยสีหน้าตื่นตระหนก“เจ้ายังไม่ได้อาบน้ำเปลี่ยนอาภรณ์เสียใหม่ ข้ายินดีทำให้เจ้าเหมือนที่ข้าเคยทำ...”“ข้าอาบน้ำเองได้เจ้าค่ะ!” นางพลันกลับไปเป็นปักษาเช่นเดิ

นางคิดพลางเฝ้ามองเขาด้วยแววตากลมโต ฮุ่ยเฟินลอบยิ้มจนมองเห็นเขี้ยวคมตรงมุมปาก เมื่อเขานำพานางไปชมเรือน มือกอดประคองเอวนาง ไอสีนิลห้อมล้อมรอบสองกาย พลันปรากฏขึ้นในห้องนอนกว้างขวางโอ่อ่า ใกล้เคียงกับจวนเดิมซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกล นางไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าราชาจิ้งจอกใช้เพียงฝ่ามือขวาข้างเดียว ยังทรงพลังถึงเพียงนี้ นางผู้บำเพ็ญเพียรมาแปดพันปีคงไม่ได้สักเศษเสี้ยวของเขา“...ก็เลยมิได้ดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ เพราะหมดพลังไปการสร้างเรือนไม้อันงดงามท่ามกลางท้องนทีในเมืองฟู่เสียแล้ว ข้าควรทำอย่างไรดี?”ในคำถามของราชาจิ้งจอก พึ่งแต่งเรื่องโกหกขึ้นมา ด้วยความอยากรู้ว่านางจะโต้ตอบอย่างไร นัยน์ตาคู่คมจรดลงมองใบหน้างามใต้ริมฝีปากสีชาด สบแววตาใสซื่อของเทพธิดา ดูท่าทางว่านางคงไม่รู้เรื่องรู้ราวจริง ๆ“ท่านจะให้ข้าทำอะไร?”“หากข้าไม่ได้กอดหอมภรรยา จะแต่งงานกับเจ้าเพื่อไปอะไร?”“ข้าไม่ทราบ...”“เจ้าเป็นสตรีเฉลียวฉลาด รู้จักเอาตัวรอด เรื่องนี้แค่นี้ไยเจ้าไม่รู้ มิเช่นนั้นเจ้าก็แกล้งทำเป็นไม่รู้”จือจือกลอกตาไปมา นึกขึ้นได้เรื่องหนึ่ง ศิษย์พี่ใหญ่เคยเล่าให้นางฟัง ตอบสามีไปตามตรง “เทพล้วนถือกำเนิดจากลูกแก้วแห่งชีวิต