17

ในสภาพนกป่วยก็ยังได้รับการเอาใจใส่ เจ้าของจวนเสกโซ่ทองเส้นเล็ก ๆ ล่ามไว้ที่ขาปักษา เป็นโซ่อันเดียวกันที่เขาพูดถึง ด้วยกลัวนางจะบินหนีไป ราตรีก่อนนั้นเขาก็พันธนาการนางพร้อมทบทวนความทรงจำ มอบบทเรียนร้อนแรงให้นางไม่รู้สิ้น ไม่โอนอ่อนยอมให้นางได้พักสักเค่อหนึ่ง

“ดูหน้าตาบึ้งตึงของเจ้าสิจือจือ ข้าแลเห็นเจ้าว่าเหน็ดเหนื่อย ข้าก็จะไม่รบกวนเจ้า ยามนี้คงหิวโหยอาหารและการพักผ่อนพอควร”

“ข้าไม่หิว”

“มาวันแรก ทั้งว่าง่ายเชื่อฟังข้าเป็นอย่างดี พอได้เสียกับข้า เป็นภรรยาของข้าเต็มตัวแล้วเจ้านี่นะ...” ปลายเสียงว่าพลางสะบัดชายอาภรณ์เบา ๆ ปรากฏต้นสมุนไพรที่ห้อมล้อมด้วยประกายแสงอันงดงาม ฮุ่ยเฟินไม่ยอมมอบของให้นางเสียที ยังว่านาง “ดื้อรั้น”

ดวงตาคู่สวยจับจ้องสมุนไพรหายาก มีฤทธิ์เย็นและสมานบาดแผล ก่อนที่เขาจะส่งมันให้นาง แสร้งทำเป็นออกจากห้องไปด้วยการก้าวย่างเดินด้วยท่าทีสุขุม พลันหายกลับมานั่งลงบนฟูกนอนด้วยเล่ห์เหลี่ยมอุบาย ดึงมันคืนกลับไปพร้อมผลักนางให้นางนอนราบลง

เสียงร้องตกใจดังไปถึงนอกเรือน รุ่งอรุณนี้บ่าวรับใช้ได้รับอนุญาตให้เข้ามาดูแลจวนหลังใหม่ ทว่าไม่มีใครกล้าเข้ามารบกวน พวกเขาล้วนได้ยินเสียงของสตรีเทพและปีศาจหนุ่มดังสลับกันไป ไม่มีฝ่ายใดยอมลดเสียงลงสักชั่วยามเดียว

 เมื่อแววตาดุดันห้ามปรามไม่ให้นางขัดขืน มือหนาเพียงใช้เวทหยางดันสมุนไพรเยียบเย็นผ่านสะดือสวย บุรุษร่างกำยำคร่อมทับร่างของนางไว้ ขณะพฤกษชาติวิเศษห้อมล้อมรอบกายอรชร การรักษาเยียวยาด้วยเวทสมุนไพรทำให้นางรู้สึกเย็นไปทั่วกาย มิใช่เพียงบริเวณที่เจ็บปวด

“ข้าทายาของข้าเองได้ ท่านฮุ่ยเฟินปล่อยข้าเถิด ข้าอายเจ้าค่ะ”

“เจ้างดงามปานบุปผาชนจากเทวโลกชั้นฟ้า พวกเทพยินดีมอบบรรณาการมาให้ข้าได้เชยชม และข้าก็พึงใจเจ้า ไยจึงต้องอับอาย”

คำพูดเหล่านั้นยิ่งทำให้นางไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน นางจะกล้าสู้หน้าศิษย์พี่รองพี่ใหญ่อีกหรือไม่ หากว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่ง นางกัดริมฝีปากบวมแดงเพราะจุมพิตของบุรุษเบื้องหน้า ผู้กำลังลอบยิ้มร้ายกาจ

“มีบางคราวท่านพลั้งเผลอสูบพลังวิญญาณข้า อาจสิ้นใจตายได้”

“เจ้าจะไม่ตาย ข้าก็คงไม่ปล่อยให้เจ้าสิ้นใจในอ้อมอกข้า”

“ข้าเกิดความรู้สึกว่าตนมิใช่เทพธิดาอีกต่อไปเพราะท่าน... กระทำเรื่องบางอย่าง”

“เจ้าเพียงไม่รู้จักเรื่องราวระหว่างปีศาจ เหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องธรรมชาติเหมือนคนหนุ่มสาวบนโลกมนุษย์ สามีภรรยากระทำเรื่องพรรค์นี้เป็นกิจวัตร” เขาเงียบไป สบมองนัยน์ตาสีมรกตสั่นไหว เรือนผมนุ่มหอมสยายกระจายบนหมอน เลื่อนมือขึ้นวางล้อมดวงหน้าหวานงาม

“ข้าสานสัมพันธ์กับเจ้าด้วยความเมตตาเอ็นดู ข้ารับปากว่าจะไม่ทำร้ายเจ้า”

“คำพูดล่อลวงของจิ้งจอกเชื่อถือไม่ได้ ขนาดว่าสองค่ำคืนที่ผ่านมาท่านกล่าวว่าจะไม่ทำให้ข้าเจ็บ ท่านจะหยุด ท่านก็มิยอมหยุด ท่านไม่ยอมให้ข้าได้พักผ่อนสักชั่วยามหนึ่ง”

คงจะไม่มากมายเกินสิบ ยี่สิบ อาจถึงสามสิบรอบ อาจจะมากกว่า...

จือจือไม่มีโอกาสได้นับจำนวนว่านางได้รับการสำเร็จความใคร่ด้วยน้ำมือปีศาจไปเท่าไร สายธาราสีขาวขุ่นเติมเต็มร่างของนาง ตราบจนนางเกิดความเชื่อมั่นว่านางจะมีบุตรให้ราชาปีศาจในเร็ววัน อาจมากกว่าหนึ่งด้วยซ้ำ นางไม่รู้ว่านางจะมีบุตรให้เขาสักกี่สิบกี่ร้อยตน เมื่อนางถูกกระทำด้วยสารพัดท่าทางอันลึกล้ำสุขสม หากก็เหยียดหยามศักดิ์ศรีเทพธิดา จำต้องยอมรับว่าพึงพอใจอารมณ์ประหลาดเกิดพรรณนาเป็นคำพูด

“ข้าแลเห็นว่าเจ้าชอบ เจ้าแสนอ่อนไหวกับสัมผัสของสามี ต่อแววตาหลงใหลของข้า”

“อาจเป็นเวทปกป้องภรรยาของท่าน ข้าไม่ทราบว่าข้าเป็นอะไร”

“เจ้าจะได้คำตอบในสักวัน ภรรยา ที่แน่ ๆ คือไม่ใช่จากเวทปีศาจ ข้าไม่ได้ทำสิ่งใดนอกจากทำหน้าที่ของสามี และข้าทำได้ดีเยี่ยม”

ฮุ่ยเฟินยิ้มเย้ยนาง แก้มแดง ๆ ของนางยิ่งแดงขึ้นตามลำดับ เพียงเขาจ้องมองนาง หัวใจสั่นไหวไม่อยู่กับเนื้อตัว

จือจือเม้มริมฝีปาก มิได้รู้ว่าเป็นเพราะเวทแห่งการล่อลวงให้สตรีหลงใหลของราชาจิ้งจอกหรือไม่ อาจเป็นเพราะเวทปกป้องภรรยา ทำให้นางโอนอ่อนยอมตามเขาเป็นแน่แท้

ยามนี้รู้สึกสบายดี ไอเย็นจำนวนมากประสานบาดแผลภายนอกให้ร่างกายเสมือนไม่เคยถูกพรากพรหมจารีอย่างดิบเถื่อน สามีก้มหน้าลงมอบจุมพิตดูดดื่มบนริมฝีปากอิ่มงาม สองมือไร้สิ้นเรี่ยวแรงจะผลักบุรุษร่างกำยำออก และก็ใช่ว่านางไม่มีแรงผลักเขาเสียเมื่อไร