18

หน้ากระจกบานสูงใหญ่จรดเพดานในเรือนกว้างขวางโอ่อ่า ที่พำนักอาศัยเหนือท้องนทีทอดยาวถูกเนรมิตขึ้นเป็นระยะเวลาร่วมอาทิตย์กว่า

แต่ละห้องแบ่งแยกเป็นสัดส่วน สมเป็นเรือนเจ้านครจิ้งจอกผู้คุมเขตแดนทั้งสิบไว้ภายใต้อำนาจเด็ดขาด

เครื่องเรือนล้วนเป็นสีนิล ประดับประดาตกแต่งด้วยของสะสมมากมายจากหลายสถานที่ให้นางตื่นตาตื่นใจ เมื่อได้เดินชมมันพร้อมคำถาม

ไยนางช่างไม่รู้เรื่องราวอื่นใดนอกเสียจากเรื่องราวของเทวโลก อดีตเคยบำเพ็ญตนท่ามกลางความเงียบสงบ ในทุกรุ่งอรุณนางจะออกไปปฏิบัติหน้าที่ของธิดาชั้นผู้น้อย นำสารเทพไปส่งตามเรือนต่าง ๆ ในภพภูมิบาดาล ช่วยเหลืองานเทพชั้นผู้ใหญ่ เทพอาวุโสในเรือนแห่งสายน้ำทิศประจิม

บัดนี้นางจำต้องปรับตัว กระทั่งการเรียนรู้เวทหยินในการอยู่ร่วมกับปีศาจจิ้งจอก

บ่าวรับใช้เข้ามาให้ความช่วยเหลือสตรีเทพประทินโฉมในห้องแต่งตัว ซึ่งแยกจากห้องนอนและโถงทางเดินกลาง ปีศาจสตรีใช้เวทหยินผัดหน้าขาวผ่องงามให้ธิดาปักษา ป้ายแต้มสีชาดกลางหน้าผาก สัญลักษณ์คล้ายหางจิ้งจอกทั้งเก้า เพื่อแสดงให้รู้ว่านางแต่งงานมีสามีแล้ว เกล้าเรือนผมยาวพ้นหัวเข่าลงไปด้วยเครื่องหยกสีนิล มุกปีศาจเป็นพู่ยาวแนบไปกับเรือนผมดำขลับ เครื่องประดับชิ้นอื่นสลักลวดลายงดงาม

รอบกายธิดาปักษามีบ่าวรับใช้สตรีใบหน้างดงามโฉบเฉี่ยว ริมฝีปากสีชาด

นัยน์ตาคู่สวยสีมรกตมิได้ละวางตาไปจากหางฟูฟ่อง ยามสตรีปีศาจเดินไปเดินมา เฝ้าสังเกตเห็นว่าจำนวนหางไม่เท่ากัน ความฟูนุ่มก็แตกต่างไป ทั้งหางสีขาว สีม่วงเหลือบงดงาม ปัดซ้ายปัดขวาตามใบหน้าอารมณ์ดีของบ่าวรับใช้สตรีทั้งสาม จือจือเลื่อนมือไปคว้าสตรีสามหางตนหนึ่ง

“ว้าย! จับไม่ได้นะเจ้าคะ” เสียงหวานกรีดร้องเมื่อถูกจับหมับ หางจิ้งจอกปุกปุยส่งกลิ่นหอมฉุน พัดพลิ้วออกมาจากอาภรณ์สีนิลหลบเลี่ยงไป

“ธิดาจือจือ... ถ้ามิใช่สามีภรรยา การจับหาง เกรงว่าไม่เหมาะสมนัก”

“ดีหรือไม่ดีเล่า?” นางเลิกคิ้วขึ้นถาม พลันภาพใบหน้าหล่อเหลาคมคายที่เร่าร้อนผุดวาบขึ้นมาในหัว นางได้จับหางทั้งเก้านั้นยามสานสัมพันธ์ เขายิ่งส่งเสียงคำรามด้วยสีหน้าสุขสม “อ้อ... ก็... น่าจะดี...”

ปีศาจทั้งสามมองหน้ากัน แลเห็นว่าธิดาปักษาเงียบเชียบไป กลัวว่านางจะไม่พอใจ ตนหนึ่งจึงเข้าไปพูดจาด้วยท่าทางประจบสอพลอ

“ธิดาจือจือ ท่านมีหางอันสง่างาม เพียงไม่ปรากฏให้เห็น หางทั้งเก้านี้เป็นของท่านผู้นำเมืองฟู่ ถึงแม้ว่าขุมพลังที่แอบแฝงภายในเดิมทีไม่ใช่ของท่าน จะต้องระมัดระวัง ไม่ให้ผู้ใดเข้าใกล้หางเหล่านี้นะเจ้าคะ”

“ข้าจะจำให้ขึ้นใจ ขอบใจพวกเจ้า”

แปลว่านางก็มีทั้งหางและปีกน่ะสิ! นางอาจโบยบินไปจากเขาเมื่อใดก็ย่อมได้

ทว่าราชาจิ้งจอกคงไม่ปล่อยให้เกิดสถานการณ์เช่นนั้น นั่นคงเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาจึงไม่รีรอที่จะครอบครองนาง มอบพันธะสวาทให้นางทุกค่ำคืน เพราะหากว่านางมีบุตรปีศาจ เป็นภรรยาของเขาแล้วนางไปจากเขาไม่ได้

ไม่รู้ว่าความคิดของนางนั้นเป็นเรื่องเหมาะควรหรือไม่ นางเก็บความรู้สึกสับสนไว้ภายในจิตใจ อันตรธานหายไปในไอหยิน เพื่อตรงไปพบสามี

ด้วยความที่จวนเดิมเคยพำนักอาศัยมาเนิ่นนาน ห้องพักผ่อนส่วนตัวจึงมิได้เปลี่ยนแปลงไปใช้ประโยชน์ในงานอื่น ในเวลากลางวันฮุ่ยเฟินยังนั่งทำงานบนโต๊ะไม้สักสีนิล คอยดูรายละเอียดด้านการบริหารเมืองปีศาจ

ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าห้องพักของนายท่านเป็นที่ที่จะได้ยินเสียงกระซิบนินทาได้ดีที่สุด ไหนจะลักลอบฟังสารจากมารปักษา เขาคิดเรื่องนี้ได้ตอนพบภรรยานั่งปรับทุกข์กับเหล่าอีกา วงศ์ตระกูลนกกระสาปีศาจ

‘นางชื่อจือจือ ธิดาปักษาผู้นี้เป็นภรรยาท่านฮุ่ยเฟิน’

‘พวกเจ้าจำคำของข้าเอาไว้ให้ดี ไม่อยากหายไปอยู่ในท้องราชาจิ้งจอก อย่าได้กลั่นแกล้งนางเชียว เทพธิดาผู้นี้ได้รับการละเว้น มิให้ใครเย้ยหยันนางเป็นอันขาด’

อย่าว่าแต่สัตว์ในเมืองปีศาจเลย แม้กระทั่งบ่าวรับใช้เริ่มหันมาให้ความเคารพธิดาปักษา ไม่ว่าเต็มใจหรือไม่เต็มใจก็ตาม ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งท่านผู้นำ เช่นเดียวกับองครักษ์ทั้งสาม หลังได้รับคำตักเตือนจากนายท่าน กล่าวตำหนิด้วยท่าทางสุภาพเย็นชาว่าสามีภรรยานั้นเปรียบเสมือนคนคนเดียวบนโลกมนุษย์ แม้ที่นี่มิได้ใช้กฎเกณฑ์เช่นนั้นก็คงจะไม่แตกต่างไป

ตงหยางแทบตัดหางตนทิ้งไปเสียด้วยความสำนึกผิด จงรักภักดีเท่าชีวิต จิ้งจอกอีกสองจะทำตามก็ถูกห้ามปรามเอาไว้เสียก่อนเมื่อนายท่านยังต้องการใช้งานพวกเขา ขาดหางไปหนึ่งก็สูญเสียพลังปีศาจไปมาก พละกำลังเป็นสิ่งจำเป็นต่อการคุ้มกันเมืองฟู่ในยามนี้

“ข้าได้กลิ่นเลือด ท่านไม่ได้สังหารใครใช่หรือไม่?”

ร่างบางในอาภรณ์สีนิลปรากฏกายขึ้นไถ่ถาม ในสีหน้าประหวั่นพรั่นพรึงส่ายมองไปรอบห้องไม่พบเห็นผู้ใด สามีพลันเข้ามาหานางในพริบตา

“แต่ข้าได้กลิ่นจิ้งจอกสตรี... จากมือเจ้า”