16

ราชาจิ้งจอกผู้ไม่เคยแนบชิดเนื้อกายสตรี ตลอดระยะเวลาเนิ่นนานนับหลายหมื่นปี เมื่อผ่านพ้นค่ำคืนดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ไปแล้ว แทบไม่เชื่อเลยว่าครั้งแรกของการสอดประสาน ให้ความรู้สึกอันน่าอัศจรรย์ นางทำให้เขาเจียนคลุ้มคลั่ง สะบัดเอวสอบเข้าหาเรือนกายชุ่มฉ่ำหวานที่กระตุกตอดแก่นกายบุรุษ ราวกับว่าเป็นนางบำเรอในหอนางโลม เขาเกิดความหวงแหนในเรือนกายบริสุทธิ์งดงาม หลังเข้าครอบครองอย่างไม่มีคำว่าอิ่มพอ

และทั้งที่เมืองปีศาจล้วนมีสามีภรรยามากกว่าหนึ่ง จะผลัดเปลี่ยนคู่นอนไปเรื่อยก็ไม่ใช่เรื่องผิดธรรมเนียมแต่อย่างใด

บุรุษใดมาแย่งนางไป ผู้นั้นคงต้องตายด้วยน้ำมือของเขาอย่างแน่นอนโดยไม่ต้องสงสัย ทว่าก่อนจะสังหารทิ้ง เขาอาจควักลูก ตัดแขนตัดขา นำไปเผาทั้งเป็นแล้วรักษา เขาจะทรมานชู้รักของนางเล่นเสียก่อนเพื่อความเพลิดเพลินใจ

ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมองขนตาเป็นแพงอน เสียงผ่อนลมหายใจเข้าออกของเรือนร่างบอบบางในอ้อมแขน อดไม่ได้ที่จะนึกถึงนางในร่างปักษา แรกพบสบตาคู่สวยใสสีมรกตในบ่อโคลน

‘ทั้งน่าสงสาร น่าเอ็นดู ข้าอดไม่ได้ที่จะเวทนาเจ้าปักษานอนหลับใหลอ่อนเพลีย เพราะถูกสามีรังแก’

เขามิได้เอ่ยคำใดออกไปด้วยกลัวว่านางจะตื่น หากปลายจมูกโด่งเป็นสันคมสูดกลิ่นอวลอ่อนจากผิวขาวละเอียดเนียน ลูบไล้บ่ากลมกลึงที่แสนนิ่มนวล

แม้ล่วงพ้นไปสองราตรี ไม่เพียงพอประทังความหิวกระหายของปีศาจผู้หมกมุ่นในกามารมณ์ โดยเฉพาะเหล่าจิ้งจอกล้วนมีบ่อกำเนิดของจิตวิญญาณจากปีศาจราคะ และถึงแม้ว่าเขาจะกระทำต่อนางอย่างดิบเถื่อน กลับทำให้นางพึงพอใจต่อรสสวาทราคะ เนื้อตัวช้ำเขียว เตียงตู้โต๊ะพังราบหักเป็นครึ่งท่อน มันได้รับการเนรมิตด้วยเวทปีศาจขึ้นใหม่

ขณะจ้องมองใบหน้าในนิทราไม่นานนัก เปลือกตาขาวค่อย ๆ เปิดปรือขึ้นมองสามี

“ข้ารู้สึกเหนื่อยล้าอ่อนแรงเหลือเกิน ท่านตะกละมากไปแล้ว ได้โปรดพอก่อนเถิด”

ฮุ่ยเฟินไม่คิดว่าภรรยาผู้โอนอ่อนผ่อนปรน ตามใจเขาไปเสียทุกอย่าง จะช้อนตามองด้วยท่าทางไม่พอใจเช่นนั้น เขาจูบริมฝีปากนางแผ่วเบา

“ข้าจะไปหายาสมุนไพรมาบรรเทาอาการเจ็บปวดของเจ้า ข้าจะรีบกลับมากอดเจ้า”

จือจือส่ายหน้าไปมา ซุกแก้มร้อนผ่าวในซอกแขนของบุรุษร่างกำยำผู้ให้ไออุ่นนาง บางครั้งเขาก็แสนเร่าร้อนอ่อนหวานเสียจนนางรู้สึกว่าขาดเขาไม่ได้สักชั่วยามเดียว ขณะเดียวกันนางก็โกรธเคืองเขาที่เอาเปรียบนาง

“ข้าขอนอนขี้เกียจอีกสักพักหนึ่ง ข้ามิได้ต้องการยา”

“แต่ไหนแต่ไรเจ้ามิใช่ปักษาเกียจคร้านซึมเซา จะเอาแต่นอนอย่างเดียว ข้าเห็นว่าเจ้าแข็งแรงดี”

“ท่านเอาแต่ใจ ท่านทำให้ข้าบาดเจ็บ ไม่ว่าจะเทพหรือปีศาจยามนี้ต้องการพักผ่อน”

“เช่นนั้นเจ้านอน”

สามีลอบยิ้มมองธิดาปักษาขี้เซา อดไม่ไหวที่จะก้มลงจูบริมฝีปากอิ่มงาม ใช้เวทอำพรางแยกร่างกายของตนออกเป็นปีศาจจิ้งจอกอีกหนึ่ง หายไปในกลุ่มเวหา

----------

จำได้ว่าบนเทวโลกนางไม่เคยหลับใหลในนิทรา หากมิได้ป่วยไข้ ด้วยความที่ร่างทิพย์เปี่ยมด้วยความอุดมสมบูรณ์

เป็นไปได้ว่าร่วมสองราตรีนี้นางได้ประสบพบเรื่องประหลาดพิสดาร เกินกว่าเทพธิดาจะสามารถจินตนาการเกี่ยวกับปีศาจราคะ กระทั่งลืมตาตื่น ยังคงพบพลังของราชาจิ้งจอกยังคงแผ่ไพศาลไปทั่วบริเวณ

ขณะร่างสูงสง่าในอาภรณ์สีนิลงดงามปรากฏขึ้นกลางห้องกว้าง ทั้งเครื่องหยกบนเรือนผมสีนิลสนิท ผ้าคาดเอวปักตราจิ้งจอกเก้าหาง คาดว่าทั้งหมดนั้นคงเป็นงานฝีมือของเหล่าปีศาจผู้จงรักภักดี เขาคงไปจัดการงานมากมายในเมืองฟู่ในฐานะผู้นำเมืองปีศาจ

“ท่านนำยามาแล้ววางไว้เถิด ข้าทำเอง” น้ำเสียงเรียบเฉยบอกสามี เอ่ยปากอาสาใส่ยาให้บาดแผลของนางได้สมานตัวเข้าหากัน นางก็เกรงว่าจะไม่ได้ใส่ยา ถึงนางจะสวมอาภรณ์มิดชิดดีแล้วถึงสามชั้น ทว่าเปิดเผยเนินอกอวบอิ่มอย่างสตรีในเมืองปีศาจ เรือนผมดำขลับเรียบลู่บนแผ่นหลัง

“...ข้าทำให้เจ้าได้ จำได้ไหมว่าข้าบรรจงหยดยาลงบนปีกของเจ้าทีละหยดอย่างใจเย็น ข้าสามารถทำมันทุกวันจนเจ้าหายดี กลับมาโบยบินได้เช่นเดิม”

“ข้ามิใช่เจ้าปักษาในกรงทองของท่านแล้วเสียหน่อย ท่านส่งยามาให้ข้าเร็ว” นางผายฝ่ามือออก แก้มแดงซ่านเลื่อนหนีไปมองหน้าต่างไม้ที่เปิดอ้าออกกว้าง มองเห็นตะวันลาลับขอบนภามืดครึ้มอึมครึม ใกล้หล่นลงท้องนทีมืดสงบเต็มที

จำได้ว่านางเคยยืนหลับตานิ่งสงบบนไม้สลักที่พักวางขาซึ่งได้รับการแกะสลักด้วยลวดลายพฤกษชาติ ประดับด้วยทองคำและหยก เมื่อเจ้านครปีศาจโปรดปรานนางยิ่งนัก...