3

“ข้าน้อยจะไปนำยารักษาจากเทวโลกมาให้นายท่านขอรับ ความพึงพอใจของนายท่านเปรียบดั่งภารกิจสำคัญ เท่าชีวิตพวกข้า” เอ่ยพลางยกมือก้มศีรษะคำนับท่านผู้นำ จางเหว่ยออกไปถ่ายทอดคำสั่งเรื่องการนำยารักษาสัตว์เทพ นำมันมาให้นายท่านให้ได้ภายในสามราตรี ตงหยางสั่งให้แยกย้ายกำลังพลไปเมืองเหยียนของปีศาจอสรพิษ มิให้เอิกเกริกมากนัก ส่วนหนึ่งให้เดินทางไปเทวโลก เพื่อเสาะหาเทพแห่งการรักษา อาจไปภพภูมิลับแล ขอยารักษามาจากบรรดานักพรตผู้บำเพ็ญตนอย่างแม่เฒ่าเมิ่งเฉียนเป่ย อาวุโสผู้มีเมตตา เป็นที่นับหน้าถือตาของทั้งเหล่าเทพและปีศาจ เป็นไปได้ว่าอาจมีสักหนทางหนึ่ง หากมีสิ่งอื่นติดมือกลับมาด้วยก็เป็นเรื่องดี จะได้รับการตกรางวัลอย่างงาม

ฮุ่ยเฟินคงไม่ถือสาที่มีปากเสียงกับองครักษ์เล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง สุนัขล้วนมีอุปนิสัยซื่อสัตย์ ถึงแม้พวกเขาจะเป็นปีศาจ เขายังใช้ความระมัดระวังเป็นอย่างมาก นำเจ้าปักษาวางลงบนฟูกแล้วนั่งลง ฉับพลันนั้น ชายอาภรณ์สีนิลสะบัด เผลอปัดพลังหยินใส่นาง จึงหลับใหลไปในสภาพปักษาหมดสติ กว่าที่นัยน์ตาสีมรกตจะเปิดเผยขึ้นให้เห็นอีกครั้งหนึ่ง เขาออกคำสั่งให้บ่าวรับใช้ทำฟูกนอนอันใหม่ เสมือนเบาะนอนของสัตว์เลี้ยงซึ่งมนุษย์หันมานิยมปักทอเบาะผ้ายัดด้วยต้นนุ่น

นัยน์ตาคู่คมสีชาดเปล่งประกาย แลดูชอบพอปักษาตนนี้ยิ่งนัก ฟูกนอนขนาดเท่าฟูกของลูกสุนัข วางอยู่บนที่นอนข้างกายเสมอ กระทั่งตะวันลาลับขอบฟ้า ปรากฏจันทร์รุธิระกลมโต ซึ่งสว่างไสวในภพภูมิปีศาจ

ร่างสูงสง่าในอาภรณ์งดงามของผู้สูงศักดิ์ก้าวเข้าไปในห้องโถงกว้างขวางโอ่อ่า ปักษาสง่างามเกาะยืนบนแขนเป็นล่ำสัน ตั่งนั่งของปักษาถูกเนรมิตขึ้นด้วยพลังหยาง เคียงข้างกายเก้าอี้ไม้โอฬารของผู้นำแดนจิ้งจอก

“ปักษาในเมืองเทพไม่สามารถมีชีวิตรอดในภพภูมิปีศาจ หากมันไม่ถูกสังหาร ข้าพนันได้เลยว่ามันจะถูกไอปีศาจกัดกินจนตาย” เสียงแหลมเล็กของปีศาจสตรี เรือนร่างเย้ายั่วในอาภรณ์สีนิลปรากฏขึ้นกลางจวน

ใบหน้างามโฉบเฉี่ยวจ้องมองเจ้าปักษาด้วยแววตาเกลียดชัง มิใช่เพียงเพราะว่าเจ้านครหันไปเอาใจสัตว์ตัวใหม่ มีข่าวลือหนาหูว่าสัตว์ในเมืองเทพมาล่อลวงราชาจิ้งจอก

“ข้ารู้แก่ใจดีว่าพวกเจ้าเกลียดชังเทพ เพียงแต่ข้าเป็นผู้เก็บนางมาจากโคลนพิษนอกประตูเมือง การที่นางจะตาย ย่อมตายด้วยมือข้าเท่านั้น”

“มิใช่เพราะว่าท่านย่าของท่านเคยเป็นเซียน จึงเกิดคิดถึงนางขึ้นมา?”

มีเพียงผู้เดียวที่กล้าพูดจาด้วยกิริยาไร้ความนอบน้อม ญาติห่าง ๆ ทางฝั่งมารดามีศักดิ์เป็นว่าที่คู่หมั้น ‘ลี่อิน’ กำลังโกรธเกรี้ยวริษยา นางอาจปลิดชีพเจ้าปักษาตนนี้ได้หากว่ามันไม่เกาะอยู่บนเสื้อสีนิล

“ช่างเถิดเจ้าค่ะ อย่างไรเสียท่านฮุ่ยเฟินคงโปรดปรานมันได้ไม่นาน ประเดี๋ยวท่านก็คงจะเบื่อหน่าย ยามได้สัตว์เลี้ยงตัวใหม่มาชื่นชม”

“หากข้าเกิดความโปรดปรานการเลี้ยงสัตว์ขึ้นมาสักตัวหนึ่ง สักหลายตัว ข้าจะสังหารสัตว์ตัวไหนเพราะว่าข้าอารมณ์ไม่ดี มันเรื่องอะไรของเจ้า? ลี่อิน” เสียงเข้มถามกลับด้วยวิสัยเฉกเช่นปีศาจ ฮุ่ยเฟินตอบรับแววตารังเกียจเดียดฉันท์โดยไร้ความยำเกรง นัยน์ตาสีชาดหลุบมองสตรีที่ยืนอยู่ในระดับต่ำกว่า เขี้ยวคมโผล่พ้นออกมาจากมุมปาก

ปักษาขนขาวโผปีกบินกระง่อนกระแง่น นางบินแทบไม่ไหว หากทว่ายังผงาดคอสง่างามดุจพญาหงส์ มิให้ถูกตำหนิได้ ปลายเท้าเกาะอยู่บนไหล่กว้างกำยำ ก้มหน้าลงจิกกินอาหารในมือหนา เป็นเมล็ดข้าวโพด

“ยามนี้เจ้าควรให้เกียรตินางสักเล็กน้อย อย่าได้เรียกนางว่า ‘มัน’ ต่อหน้าข้า เพราะว่าข้าจะไม่ปล่อยให้ใครก็ตาม ก้าวเดินออกไปจากประตูจวนเมืองจิ้งจอก ผู้ใดขัดใจข้าในเรือนของข้า หมายถึงความตาย...”

บรรยากาศตึงเครียดระหว่างทั้งสองทำให้องครักษ์คนสนิทปรากฏตัวขึ้น จางเหว่ย ตงหยางยืนระหว่างกลางพวกเขา เพื่อไม่ให้เกิดการเข่นฆ่าสังหารในจวนสะอ้านสะอ้าน รุ่งอรุณสดชื่นแจ่มใสเช่นนี้ ไม่ควรมีผู้หลั่งโลหิต

“ข้าแลเห็นว่านางทนไม้ทนมือนายท่าน แม้ว่านางอาจหมดสติได้วันละสามเวลา”

“ใช่ นางมีชีวิตสุขสบายดีในจวนนายท่านมาเก้าวันแล้ว เจ้าอย่าได้เป็นกังวลเรื่องปักษาตนนี้เลย ลี่อิน” จางเหว่ยกล่าวเสริมให้คำพูดขององครักษ์เคียงกายมีน้ำหนัก

เหล่าสตรีจิ้งจอกคงไม่พอใจอยู่วันยังค่ำ แลเห็นท่านผู้นำปัดมือตีอากาศ เนรมิตงานแกะสลักงดงามวดลายพฤกษชาติ รอบฟูกขนาดเล็กของเจ้าปักษา

จิ้งจอกนับสิบตนปรากฏขึ้นกลางจวนในอีกไม่นาน ห้องเงียบสงบบัดนี้เต็มไปด้วยจิ้งจอกในอาภรณ์สง่า ทั้งบุรุษสตรี ล้วนเป็นปีศาจ จะมีปีศาจอาวุโสอยู่สองท่าน เป็นผู้ดูแลเรื่องความเรียบร้อยในจวนท่านผู้นำ

“ตามธรรมเนียมจิ้งจอก ท่านผู้นำจะมีคู่ครองเมื่ออายุขัยครบห้าหมื่นปี มีราชาย่อมมีราชินี”

“ได้ยินท่านเตือนความจำข้าขึ้นมาพอดี อาวุโสเยี่ย เป็นไปได้ว่าราตรีนี้ข้าอาจเฉลิมฉลองงานวิวาห์”

แล้วใครคือเจ้าสาวจิ้งจอกเก้าหางผู้นี้?