บทที่ 16 รักวัยเด็ก

หลังจากเดินทางกันมาหลายชั่วโมง ในที่สุดรถบัสคันใหญ่ก็จอดลงเมื่อถึงจุดหมายปลายทาง

“เจสค้าบ ตื่นได้แล้ว ถึงแล้วนะ”

เสียงทุ้มเบาเอ่ยกระซิบข้างหูหญิงสาว ร่างเล็กค่อยๆพลิกตัวก่อนจะลืมตาด้วยความงัวเงีย เมื่อมองไปรอบๆก็พบว่าตนเองกำลังซบอยู่บนไหล่กว้างอย่างสบายใจ

“อุ่ย! เจสทำพี่เมื่อยรึเปล่าคะ ทำไมพี่ไม่ปลุกเจสล่ะ”

“ปลุกอะไรล่ะ หนูหลับมาตลอดทางเลย อีกอย่าง…พี่ก็ไม่เมื่อยหรอก”

เขาตอบพลางยิ้มเอ็นดู มือใหญ่ขยี้ศีรษะเธอเบาๆ

“บัว!!”

“หะ…ห๊ะ!?”

“บัวมองอะไรอยู่น่ะ พี่เรียกตั้งนานก็ไม่ได้ยิน”

“เอ่อ…เปล่าค่ะ”

กอบัวที่นั่งอยู่ข้างๆ รุ่นพี่หนุ่มซึ่งตามจีบเธอมานาน หันหน้ากลับมาด้วยท่าทางเลิ่กลั่ก สายตาของเธอดูเหม่อลอยราวกับจ้องมองอะไรบางอย่าง เซนเซจึงหันไปมองตามสายตานั้น แล้วก็เห็นคู่ที่กำลังสวีตกันอยู่เบาะด้านหน้า

จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากปอร์เช่กับเจส เพราะตอนนี้ทุกคนในรถลงไปหมดแล้ว เหลือเพียงพวกเขาสี่คน

“งั้น—”

ฟึ่บ!

เซนเซพูดยังไม่ทันจบ กอบัวก็ลุกพรวดขึ้นและเดินตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ทำเอาเขามองตามด้วยความงุนงงก่อนจะรีบลุกขึ้นเดินตามไป

“เจส… เราลงไปกันเถอะ ถึงนานแล้วนะ”

เสียงหวานนุ่มนวลของกอบัวทำให้ปอร์เช่และเจสสิก้าหันมามอง

“อื้ม ไปสิ”

เจสมองหน้าปอร์เช่นิดหนึ่งก่อนหันกลับมายิ้มให้เพื่อน แล้วลุกเดินออกไปด้วยกัน ปล่อยให้ผู้ชายอีกสองคนเดินตามลงมา

ลมทะเลเย็นๆ พัดผ่านใต้ท้องฟ้าสีคราม เสียงคลื่นแผ่วเบาสร้างความผ่อนคลาย เพื่อนสาวสองคนเดินห่างจากรถมาไกล แต่บรรยากาศกลับชวนอึดอัด เพราะปกติแล้วจะมีจีโน่อยู่ด้วยเสมอ นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ทั้งคู่ได้อยู่กันตามลำพัง

หลังจากเงียบกันอยู่นาน เจสสิก้าก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน

“มึง…เป็นอะไรป่ะ ยัยบัว ทำไมหน้ามึงดูเหม่อๆ เลยอ่ะ”

“เจส…”

“หื้อ?”

กอบัวเม้มปากแน่น ราวกับลังเลใจ

“กู…ไม่ได้อะไรหรอกนะ แต่กูอยากพูด เพราะกูหวังดีจริงๆ”

“…? อื้อ พูดมาเถอะ”

“คือ…กูว่ามึงไม่ควรอยู่ใกล้พี่ปอร์เช่มากเกินไปนะ มันดู…ไม่ค่อยดีอ่ะ เพราะพวกแกยังไม่ได้เป็นอะไรกันเลย…”

เงียบ…

เจสไม่ตอบอะไร ดวงตาเธอจ้องลึกเข้าไปในดวงตาเพื่อน กอบัวหลบตาอย่างรวดเร็ว ก้มหน้าลงด้วยความกังวล

“อื้อ… ขอบคุณที่เป็นห่วงนะบัว แต่มึงก็รู้ คนอย่างเจสสิก้า ไม่แคร์คำพูดคนอื่นอยู่แล้ว”

น้ำเสียงเรียบๆ ฟังดูเย็นเล็กน้อย แต่เจสยังคงมองเพื่อนอย่างแน่วแน่ ทำเอาอีกคนไม่กล้าสบตา

ทั้งสองเดินต่อไปเรื่อยๆ จนถึงบริเวณที่นักศึกษาคนอื่นๆ กำลังเล่นสนุกกัน บรรยากาศตึงเครียดก็คลี่คลายลงทันที เมื่อมีเสียงตะโกนดังขึ้นจากไกลๆ

“อีเจส!!! อีบัว!!!”

เสียงคุ้นเคยของจีโน่ดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่วิ่งตรงเข้ามา

“กูรอมึงสองคนตั้งนาน! ทำไมเพิ่งมา! ไปๆ เปลี่ยนชุด ถ่ายรูปกันเร็ว!”

ไม่เปิดโอกาสให้ใครได้อธิบายอะไรเลย จีโน่รีบคว้ามือเพื่อนทั้งสองแล้ววิ่งลากไปด้วยกัน

ในอีกมุมหนึ่งของที่พัก

“ไอ้ปอร์ มึงจริงจังกับน้องเจสจริงดิ?”

เซนเซถามขึ้นขณะช่วยกันจัดกระเป๋า

“อืม… ก็คงงั้น”

“เฮ้ย! พูดจริงปะเนี่ย! ตั้งแต่กูรู้จักมึงมา ไม่เคยเห็นมึงจริงจังกับใครเลยนะเว้ย!”

“ไม่รู้สิ กูรักเจสไปแล้ว แล้วก็กำลังวางแผนจะขอน้องคบ”

“เฮ้ย!!! มึงจริงจัง?”

“ก็บอกว่าเออ! มึงจะเฮ้ยอะไรนักหนา”

“ถามจริง ก่อนหน้าที่จะรู้จักเจส มึงเคยรักใครจริงๆบ้างมั้ย?”

ปอร์เช่นิ่งไป สีหน้าดูเปลี่ยนไปทันที

“เฮ้ย…ถ้าไม่อยากพูดก็—”

“เคย!”

เซนเซสะดุ้งเมื่อเพื่อนตอบสวนขึ้นมากะทันหัน

“เป็นรักวัยเด็ก…”

“ห๊ะ? รักวัยเด็ก…แบบในนิยายที่ต้องจากกันอะไรแบบนั้น?”

“อืม…ก็ประมาณนั้นแหละมั้ง…”

“เอ้า แบบนี้เจสอาจจะเป็นรักวัยเด็กของมึงก็ได้นะ!”

“เพ้อเจ้อว่ะ ไอ้เซน”

แม้ปากจะสวนเพื่อนไปแบบนั้น แต่ในใจกลับมีบางอย่างเปลี่ยนไปจากคำพูดของเพื่อน มันเหมือนมาโดนใจให้เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมา… หรือความหวังลึกๆกันแน่