เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 17 พักห้องเดียวกัน
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-06-13 20:13:26ทะเลยามค่ำคืนใต้แสงไฟประดับที่พร่างพราย…
ความมืดของหาดทรายถูกกลบด้วยแสงไฟกระพริบที่ประดับอยู่รอบบริเวณ ทุกกลุ่มนักศึกษาต่างพูดคุยและหัวเราะกันอย่างครึกครื้น ท่ามกลางกลิ่นหอมของปาร์ตี้บาร์บีคิวที่เกิดจากความร่วมมือของทุกคน “ไหม้แล้วไหม้แล้ว! พี่ย่างบาร์บีคิวเป็นจริงหรือเปล่าคะเนี่ย!” เสียงหวานดังขึ้นข้างๆเตาย่าง เจสสิก้ารีบยื่นมือไปพลิกบาร์บีคิวที่กำลังจะไหม้อย่างรวดเร็ว ก็จะไม่ให้ไหม้ได้ยังไง ในเมื่อสายตาของคนที่ย่างนั้นไม่ได้จ้องเตาเลยสักนิด แต่กลับเอาแต่จ้องเธอ…ที่แต่งตัวสบายๆมัดผมจุกขึ้น ดูเรียบง่าย แต่กลับทำให้เขาหลงใหลจนละสายตาไม่ได้ “ขอโทษค้าบบบ~” ปอร์เช่รีบละสายตาจากคนตัวเล็กกลับมาที่เตา ก่อนจะยิ้มแห้งๆ อย่างรู้สึกผิด “แต่พี่ย่างไม้นี้สวยมากเลยนะ ไม่ไหม้ แถมยังสุกแล้วด้วย ชิมดูสิค้าบ~” เขาเป่าเนื้อที่เพิ่งย่างเสร็จ แล้วค่อยๆยื่นไม้บาร์บีคิวมาให้เธอ หญิงสาวยิ้มเขินอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะงับคำแรกเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆแก้มป่องน่ารักจนปอร์เช่อดมองไม่ได้ “หื้อ~ ไม่คิดว่าพี่จะย่างได้อร่อยแบบนี้นะคะเนี่ย“ “โห่ หนูพูดเหมือนพี่ทำอะไรไม่เป็นเลยอ่ะ“ “ก็… พี่น่ะ มีด้านหนึ่งที่เก่งสุดๆไปเลยค่ะ” “หือ? ด้านไหนครับ?” “ด้าน…เต๊าะสาวไงล่ะคะ~” คนตัวเล็กพูดแล้วก็หัวเราะขำคิกคักอย่างดื้อซน “ถ้าพี่เต๊าะสาวไม่เก่ง แล้วจะชนะใจหนูได้ยังไงล่ะครับ ตัวเล็ก~” …อึก แค่เสียงทุ้มของเขาก็ทำเธอเขินจนหน้าแดงแล้ว แต่นี่ยังจะมาพูดแบบนี้อีก ทำเอาคนตัวเล็กใจสั่นจนแทบควบคุมสีหน้าไม่ได้ เขามองเธอแล้วยิ้มนิดๆก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าใกล้ กระซิบเสียงต่ำใกล้ใบหู… “ตอนนี้…พี่ก็ชัดเจนกับหนูทุกอย่างแล้วนะ เพราะพี่มีหนูแค่คนเดียว” เสียงกระเส่าของเขาทำเอาเธอสะดุ้ง ความร้อนวูบวาบแล่นผ่านตัวอย่างห้ามไม่อยู่ ใบหูและใบหน้าแดงจัดเหมือนลูกมะเขือเทศ หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกได้…ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก… แม้ว่าทั้งสองจะเคยใกล้ชิดกันมากกว่านี้ แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกต่างออกไป…ไม่ใช่แค่ใกล้กาย แต่เหมือนจะใกล้ใจ ทว่าความโรแมนติกที่กำลังดำเนินอย่างนุ่มนวล กลับถูกขัดจังหวะด้วยเสียงหนึ่งที่ดังขึ้น “เจส…” ทั้งสองหันไปตามเสียง ก็เห็นว่า ‘กอบัว’ เพื่อนสนิทของหญิงสาวกำลังเดินถือแก้วน้ำส้มตรงมา “กูเอาน้ำส้มมาให้——อร๊าย!!” เสียงกรี๊ดดังลั่น พร้อมกับจังหวะที่กอบัวดูเหมือนสะดุดจนทำน้ำส้มหกใส่ตัเต็มๆวเพื่อนสนิทเต็มๆ “!!!” “เสียงอะไรน่ะ!” “เชี่ย~ โคตรเซ็กซี่…” เสียงซุบซิบเริ่มดังขึ้นรอบตัว เพราะเสื้อยืดสีขาวที่หญิงสาวสวมอยู่ตอนนี้เปียกจนแนบเนื้อ เห็นชัดแม้แต่เสื้อในที่ซ่อนอยู่ภายใน ปอร์เช่รีบถอดเสื้อคลุมบางๆของตัวเองมาคลุมให้เธออย่างรวดเร็วโดยไม่พูดอะไร ขณะที่กอบัวก้มหน้า สีหน้ารู้สึกผิดอย่างชัดเจน “ก..กูขอโทษนะเจส… กูไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ…” กอบัวพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอรื้นจนเหมือนจะร้องไห้ “อะไรอ่ะ? พี่กอบัวร้องไห้เหรอ?” “พี่เค้าไม่ได้ตั้งใจรึเปล่า?” “นั่นสิเค้าเป็นเพื่อนกันนะ…” “แต่เหมือนพี่เจสจะไม่พอใจเลยอ่ะ” “ใจร้ายเนอะ เพื่อนกันแท้ๆแต่ไม่ให้อภัยเรื่องแค่นี้เนี่ยนะ…” เสียงรอบข้างเต็มไปด้วยคำตัดสิน ทั้งที่เธอเอง…ยังไม่ได้เอ่ยอะไรเลยสักคำด้วยซ้ำ เจสสิก้าก้มหน้าแน่น หัวใจหนักอึ้ง เจ็บตรงกลางอกอย่างบอกไม่ถูก เสียงเหล่านั้นฟังดูเหมือนกำลังปกป้อง ‘กอบัว’ แต่กลับเหมือนกำลังรุมประณามเธออย่างเงียบๆ “มึงจะร้องไห้ทำไมยัยบัว กูยังไม่ทันพูดอะไรเลย กูไม่โกรธมึงเพราะเรื่องแค่นี้หรอก เลิกร้องไห้ได้แล้ว” เสียงของหญิงสาวดังขึ้น เรียบแต่ชัด ไม่ได้ตัดรอน แต่ก็ไม่อ่อนโยนเกินไป “จ…จริงเหรอ…” กอบัวยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะคว้ามือหญิงสาวไว้พร้อมกล่าว “งั้นเดี๋ยวกูพาไปเปลี่ยนเสื้อ——” “ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพี่พาเจสไปเอง ไหนๆเราก็พักห้องเดียวกันอยู่แล้ว” “!!!” ปอร์เช่รีบเอ่ยพร้อมโอบไหล่เจสสิก้าไว้แล้วพาเธอเดินออกไปอย่างมั่นใจ ท่ามกลางสายตาทุกคู่ที่หันมาจ้องอีกครั้ง กอบัวยืนชะงักอยู่ที่เดิม สายตาไล่มองตามหลังทั้งสองคน ก่อนจะกัดริมฝีปากแน่น…น้ำตาคลออีกครั้ง “…พักห้องเดียวกัน…?” มือที่กำแก้วน้ำแน่นสั่นเล็กน้อย ความรู้สึกบางอย่างตีกันในอกจนระบายไม่ออก…
บทล่าสุด
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 30 คู่หมั้น
สหรัฐอเมริกา “ข่าวเด็ดสดๆใหม่ๆค่ะคุณผู้ชม! ประธานแห่ง K กรุ๊ป ผู้ที่เพิ่งก้าวขึ้นรับตำแหน่งได้เพียงหนึ่งปี กลับสามารถสร้างอิทธิพลในแวดวงธุรกิจได้อย่างน่าเหลือเชื่อ แต่ประเด็นร้อนที่เราจะมาพูดถึงในวันนี้ ไม่ใช่เรื่องอิทธิพลของคุณปอร์เช่นะคะ แต่เป็นเรื่องของหัวใจค่ะ! ใช่แล้วค่ะ ภาพหลุดของคุณปอร์เช่กับซูเปอร์สตาร์ชื่อดังหน้าใหม่อย่างคุณกอบัว กำลังเป็นประเด็นร้อนในโลกโซเชียล! หลายคนกำลังลุ้นกันว่า หรือทั้งคู่จะแอบคบหากันอยู่จริงๆ!?” หญิงสาวผู้หนึ่งนั่งฟังข่าวจากอีกซีกโลกผ่านไอแพดในมือ ก่อนจะยกยิ้มมุมปากด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ แววตาทั้งคมและเย็นชาราวกับรู้อะไรมากกว่าที่ใครคิด “หึ…คบกันงั้นเหรอ…น่าสนใจดีนี่” “คุณหนูเล็กคะ คุณท่านให้มาตามให้ไปรับประทานของว่างค่ะ” เสียงของสาวใช้ดังขึ้นจากหน้าห้อง หญิงสาวเงยหน้าขึ้นเพียงเล็กน้อยก่อนตะโกนตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “เดี๋ยวเจสลงไปค่ะ” ⸻ ด้านล่างคฤหาสน์ “มาเร็วสิหลานรัก ย่าทำของโปรดไว้ให้เพียบเลยนะจ๊ะ” มาเดลิน ผู้เป็นย่าเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม ขณะหญิงสาวเดินเข้ามาในห้องรับประทานอาหาร เจสสิก้ารีบเดินตรงไปยังโต๊ะที่เต็มไปด้วยของว่างหน้าตาน่ารับ
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 29 เค้าไม่กลับมา
ประเทศสหรัฐอเมริกา เสียงเบรกของรถหรูดังขึ้นเบาๆ หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ เอี๊ยด~ รถยนต์คันงามจอดนิ่งสนิทอยู่หน้าคฤหาสน์สุดหรู ก่อนที่ประตูหน้าจะเปิดออกพร้อมร่างสูงในชุดสูทดำของบอดี้การ์ดคนสนิท เขาก้าวเท้าไปยังประตูหลังด้วยท่วงท่าสง่างามและมั่นคง ก่อนจะเปิดมันออกอย่างสุภาพเพื่อรับหญิงสาวคนสำคัญ ขาเรียวยาวของหญิงสาวเหยียบลงจากรถทีละข้างอย่างเรียบหรูร่างของเธอปรากฏพร้อมกับเสื้อผ้าสุดหรูดูมีระดับ และทันทีที่คนตัวเล็กก้าวลงมาเต็มตัว ชายชุดดำก็ก้มศีรษะทำความเคารพด้วยความนอบน้อม “หลานรักของย่า~~~” เสียงหญิงชราเอ่ยขึ้นอย่างเปี่ยมสุข รอยยิ้มอบอุ่นของท่านปรากฏอยู่ที่หน้าประตูคฤหาสน์ ผู้เป็นย่ายืนกางแขนออกพร้อมต้อนรับหลานสาวที่ตนรักสุดหัวใจ “คุณย่า!!” หญิงสาวร้องเรียกด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ร่างเล็กรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดร่างอันอบอุ่นของย่าที่ไม่ได้เจอกันมานาน ทั้งสองสวมกอดกันแน่นราวกับโลกนี้มีกันแค่สองคน “คิดถึงที่สุดเลยหลานรักของย่า” “หนูก็คิดถึงคุณย่ามากกกกเลยค่ะ” เสียงใสๆ ที่แฝงด้วยความน่ารักของหญิงสาวทำเอาผู้สูงวัยยิ้มกว้าง ดวงตาเปล่งประกายไปด้วยความรักและความคิดถึง ทั้งสองเดินเคี
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 28 ไม่เคยลืม
“ทำไมไม่ยิ้มหน่อยวะไอ้ปอร์เช่” “นั่นดิ กูเห็นมึงเหม่อตั้งนานละ” เสียงเพื่อนสองคนดังขึ้นติดกัน คล้ายจะดึงสติชายหนุ่มให้กลับมาจากภวังค์ แต่ปอร์เช่ก็ยังคงนั่งเงียบ สีหน้าเรียบนิ่งจนเกือบจะดูเย็นชา ดวงตาเขาไม่หยุดเหลือบมองไปทั่วบริเวณคล้ายกำลังตามหาใครบางคน ทว่า…ไม่ว่าจะมองเท่าไรก็ไม่เห็นเธอคนนั้นเลย “…..” ไม่มีคำตอบ ไม่มีคำอธิบาย มีแค่ความเงียบที่แผ่ซ่านไปทั่วโต๊ะ จนเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยเริ่มรู้สึกอึดอัดแทน “อ่อ กูรู้ละ…” “เอาน่า ไม่เป็นไรหรอก มึงจะคิดมากทำไม น้องเจสเขาอาจจะติดธุระอยู่ก็ได้” เซนเซพูดพลางตบบ่าเบา ๆ เหมือนจะปลอบใจ แต่ปอร์เช่กลับไม่แม้แต่จะหันมามอง ริมฝีปากเม้มแน่นเล็กน้อยเหมือนกำลังพยายามสะกดกลั้นบางอย่างไว้ ทันใดนั้น เขาก็ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ คว้าโทรศัพท์ในมือแน่น ก่อนจะเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร “เอ้า! มึงจะไปไหนวะ!” เสียงเพื่อนร้องตามหลัง แต่ชายหนุ่มไม่ได้หยุดเดิน เขากดโทรศัพท์หาหมายเลขเดิมอีกครั้ง รอสาย แต่ก็เหมือนเดิม หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้… มือที่ถือโทรศัพท์เริ่มสั่นเล็กน้อย เขายืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เสียงบรรยากาศงานด้านหลังก็ดูจะค่อยๆ เ
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 27 แตกสลาย
ซ่า… ซ่า… ซ่า… เสียงเนื้อที่กำลังถูกผัดอยู่ในกระทะดังต่อเนื่องในห้องครัวของคอนโดสุดหรู หญิงสาวร่างบางกำลังยืนเตรียมอาหารเช้าด้วยท่าทีคล่องแคล่ว ขณะที่แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านโปร่งบางเข้ามาอาบตัวเธอเบาๆ ฟุ่บ… แขนแกร่งวงใหญ่เข้ามารัดรอบเอวเธอจากด้านหลัง พร้อมกับใบหน้าคมที่ซุกลงมาตรงซอกคอขาวอย่างออดอ้อน “หอมจัง ที่รักทำอะไรครับ” เสียงทุ้มแหบเอ่ยถามพลางสูดกลิ่นหอมจากผิวเนียนตรงลำคอ “ที่รัก หนูทำอาหารอยู่นะคะ อย่าเพิ่งกวนสิ” “ก็พี่คิดถึงนี่นา” เขาไม่ฟังเลยสักนิด มือยังคงกอดแน่นราวกับไม่อยากให้เธอขยับไปไหน ร่างสูงเอาแต่แนบชิดจนหญิงสาวต้องถอนหายใจนิดๆ อย่างเอ็นดู “อีกไม่กี่วันก็วันรับปริญญาแล้ว พี่อยากได้อะไรคะ?” “พี่อยากได้หนู” “หนูบ้านหรือหนูนาคะ?” “ที่รักอ่ะ!” หญิงสาวหลุดหัวเราะออกมากับสีหน้าและน้ำเสียงแบบเด็กน้อยสามขวบของเขา ใบหน้าที่เคยเคร่งขรึมกลายเป็นออดอ้อนราวกับแมวที่อ้อนเจ้าของ เพราะรู้ว่าเขาจะไม่มีวันหยุดกวนหากยังยืนอยู่แบบนี้ ร่างเล็กจึงยื่นมือไปปิดเตาแก๊ส และหันกลับมาเผชิญหน้า— !!! แต่ไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงก็พุ่งเข้าประกบริมฝีปากนุ่มอย่างรวดเร็ว พร
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 26 รีน่า
“อย่าคิดว่ากูต่อยยัยนั่นเพราะมันว่ามึงล่ะ กูทำเพราะหมั่นไส้มันเฉยๆ” “กูก็ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนี่ มึงจะรีบแก้ตัวทำไม” ได้ยินแบบนั้น กอบัวเงียบลงทันที ก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายของตัวเองขึ้นมาแล้วเดินออกจากตรงนั้น ปล่อยให้เจสยืนอยู่ลำพังโดยไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติม ไม่นาน เจสสิก้าก็เดินออกจากคาเฟ่โดยไม่มองกลับหลัง เธอเดินเรื่อยๆ ไปตามทางเท้าที่ทอดยาวราวกับปล่อยให้มันพาไปตามความรู้สึก หัวใจที่ปั่นป่วนทำให้เธอต้องการความเป็นส่วนตัว แต่ความสงบในความโดดเดี่ยวนั้นก็จบลง เมื่อจู่ๆก็มีใครบางคนเดินเข้ามาทักเธออย่างไม่คาดฝัน “มีเรื่องไม่สบายใจอยู่หรอครับ” เสียงนั้น…เสียงที่คุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก ใครกัน? เธอหันกลับไปมองต้นเสียง และพบกับชายหนุ่มร่างสูงในชุดแต่งกายสไตล์ผู้ชายจีนทันสมัย แต่ใบหน้าของเขากลับมองไม่เห็นชัดเจน เพราะหมวกสีดำกับแมสสีขาวที่บดบังใบหน้าทั้งหมด เขาเดินเข้ามาเคียงข้างเธออย่างใจเย็น หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยก่อนจะเอ่ยถาม “นายเป็นใคร?” “พี่ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกครับ รู้แค่ว่า…ตอนที่เราเจอกันครั้งล่าสุด พี่ก็อยู่ในสภาพแบบนี้…แต่เพิ่มเติมคือกลิ่นควันบุหรี่” “อ้อ…นายคือเด็กคนนั
รุ่นพี่ที่รัก บทที่ 25 จมูกซิลิโคน
“พี่ยอมรับว่าพี่เคยชอบกอบัวจริงๆ แต่นั่นมันก็นานมาแล้ว… ตอนนั้นพี่ยังไม่เข้าใจเลยด้วยซ้ำว่าความรักมันคืออะไร แต่ตั้งแต่ที่พี่ได้เจอเจส…พี่พูดได้เลยว่า นอกจากแม่แล้ว พี่ไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนมากขนาดนี้เลย”เสียงของปอร์เช่เอ่ยขึ้นช้าๆ แววตาเขาสงบนิ่งขณะเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเหนือหัว ดวงดาวนับพันดวงลอยอยู่กลางความมืด เสียงลมหอบเบาๆ พัดผ่านเส้นผมของคนทั้งคู่ที่นั่งอยู่บนดาดฟ้าสูง ทำให้บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความเงียบสงบและอบอุ่นเจสนั่งอยู่ข้างๆ มองเขาเงียบๆ ดวงตาของเธอสะท้อนแสงดาว และบางอย่างในใจเธอก็เริ่มชัดเจนขึ้น เธอยิ้มบางๆ ออกมาอย่างอ่อนโยน…ยิ้มที่แฝงด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งโล่งใจ ทั้งเศร้า ทั้งอบอุ่นและเสียใจไปพร้อมๆกัน หากย้อนเวลากลับไปได้ เธอคงไม่หนี ไม่หลบหน้าปอร์เช่อย่างที่เคยทำ เธอควรจะฟังเขาตั้งแต่แรก“ทีนี้หนูเข้าใจแล้วใช่มั้ย?” เขาหันมาถามเสียงนุ่ม“เข้าใจแล้ว~” เจสตอบกลับด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย ดวงตาเธอมองเขาอย่างแน่นิ่ง เหมือนคนที่เพิ่งยอมรับความจริงบางอย่างได้อย่างเต็มหัวใจ“เจส…” เขาเรียกชื่อเธออีกครั้ง คราวนี้สายตาเขาจริงจังขึ้น เหมือนกำลังจะพูดอะไรที่สำคัญแต่ก่อนที่เข
บางทีคุณอาจจะชอบ
เศรษฐีสาวขอเอาคืน
เกาลัดไม่หวาน67.0K viewsท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน
เจียงจื่อหยา138.9K viewsธุลีใจ
เอเวอลีน เอ็มเอ็ม45.5K viewsนางบำเรอ BAD GUY
ลำเจียก46.4K viewsเพื่อนเรารักนาย (อัทธ์ เฟื่อง )
เค้กมัฟฟิ่นn158 viewsรักของปรายลดา
พ่รรณพสา141 viewsเสพตัณหา+เสพราคะ+เสพสวาท [รวมเรื่องสั้น 3 เล่ม]
ภูผาสีน้ำเงิน187 viewsValentine - เจ้าสาววาเลนไทน์
ภูผาสีน้ำเงิน36 views
