ตอนที่ 33 ใครกันแน่...ที่ยังอยู่ในใจ

หลังจากวันนั้น…ชีวิตประจำวันของเมษากับคีตะเหมือนจะค่อย ๆ กลับเข้าสู่จังหวะใหม่ที่ดูเหมือนจะหวานแหววขึ้น (รึเปล่า?)

ทุกเช้าคีตะก็พาเมษาซ้อนมอเตอร์ไซค์คันโปรด โดยที่เมษาชื่นชอบหมวกกันน็อคสีชมพูที่เขาซื้อให้อย่างมาก

“พี่คีตะ~ วันนี้เลิกเรียนเร็วใช่มั้ยคะ?” เธอยิ้มถามขณะก้าวขึ้นซ้อนท้าย

“อืม” เขาพยักหน้าเรียบ ๆ แต่หูแดงเล็กน้อยทุกครั้งที่เธอโอบเอว

ช่วงกลางวัน เมษาลากพริ้มไปหาคีตะและภูผาที่โรงอาหารทุกวันจนกลายเป็นกลุ่มสี่คนที่นั่งโต๊ะเดียวกันประจำ —เสียงหัวเราะของเมษากับพริ้มผสมกับเสียงบ่นนิ่ง ๆ ของคีตะ และเสียงแซวไม่หยุดของภูผา

ดูเหมือนความรักของเมษาจะค่อย ๆ เติบโตขึ้นโดยที่เธอยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

แต่เมื่อโลกเริ่มสดใสเกินไป…บางคนก็ชักจะไม่พอใจ

“ยัยเด็กปีหนึ่งนั่นมานั่งกับพี่คีตะได้ไงวะ?”

เสียงกระซิบจากกลุ่มสาว ๆ คณะบริหารฯ ดังขึ้นเบา ๆ ขณะที่เมษากำลังปอกเปลือกไข่ต้มอย่างตั้งใจ

“เห็นว่าอยู่บ้านเดียวกัน ข้ออ้างเอาไว้อ้อยมากกว่า”

“เห็นแล้วหมั่นไส้ว่ะ”

เมษาได้ยินแต่ทำเป็นหูทวนลม พริ้มเหลือบไปมองบรรดาสาว ๆ ที่ตั้งใจนินทาให้ได้ยิน

‘รู้จักยัยเมษาน้อยไปซะแล้ว รุ่นพี่พวกนั้น’

พริ้มได้แต่แสยะยิ้มเล็