ตอนที่ 8 ยืนข้างสนาม…แต่หัวใจอยู่ในสนามกับพี่

⏱ ครึ่งแรก – R.C. Hawks vs. SUT Blaze

สนามแข่งขันกลางแจ้งของมหา’ ลัย R.C.U. ยามบ่ายแก่ ๆ แต่ความร้อนแรงไม่ได้มาจากแสงแดด...แต่มาจากเสียงกรี๊ดของแฟนคลับที่ดังก้องทั่วแสตนด์!

เสียงนกหวีดเริ่มเกมเพิ่งจางหายไปในอากาศ จังหวะนั้นเอง—

“ปัง!!”

เสียงลูกบาสกระแทกพื้นกลางสนามดังสนั่น ก่อนที่ร่างสูงในเสื้อหมายเลข 7 จะพุ่งเข้าไป ฉกลูก อย่างว่องไวราวสายลม

เสื้อทีมสีน้ำเงินเข้มโอบรัดแผ่นหลังกว้าง กล้ามเนื้อแน่น เคลื่อนไหวอย่างแม่นยำทุกจังหวะ ผิวแทนเหงื่อซึมสะท้อนแดด…เป็นประกายจนสาว ๆ หายใจไม่ทั่วท้อง

คีตะ...ไม่มีแววลังเลเลยแม้แต่วินาทีเดียว

เขาเลี้ยงลูกผ่านแดนกลางด้วยจังหวะที่ เร็วแต่แม่นราวจับเวลา เท้าก้าวสับหลอก—หนึ่ง ซ้าย หนึ่ง ขวา กองหลัง SUT Blaze ถึงกับกะจังหวะพลาด ถอยชนกันเองกลางสนาม!

เสียงฮือฮาจากแสตนด์ด้านตะวันออกดังขึ้นพร้อมเสียงเชียร์แบบคุมไม่อยู่!

“กรี๊ดดดด!!! พี่คีตะ!!!”

“ที่หนึ่งในใจหนูวววว~!!”

ร่างสูงกระโดดขึ้นอย่างสง่างาม แขนเรียวยาวเหยียดขึ้นเหนือศีรษะ ปลายนิ้วปล่อยลูกบาสออกจากมือด้วยแรงและมุมที่คำนวณมาเป๊ะ!

เสี้ยววินาทีในอากาศ...ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง สายลมพัดผ่านเส้นผมของเขา เสียงกองเชียร์กลั้นหายใจ ดวงตาคมของหมายเลข 7 ไม่หลบไปไหน

สวบ!!!

“สามแต้ม!! พี่คีตะยิงสามแต้ม!!!”

“หล่อเกินปุยมุ้ยยย~!!!”

ไฟสปอร์ตไลต์แม้ยังไม่เปิด…แต่ความสว่างจากออร่าคนหล่อก็ส่องแสบตาไปทั้งสนาม!

🎤 เสียงประกาศจากผู้บรรยายดังกระหึ่ม

“R.C. Hawks นำ 24 ต่อ 10!”

“SUT Blaze ขอเวลานอก!”

โค้ชฝั่ง SUT โบกมือแทบหลุดจากความพังทลายของแผนรับ นักกีฬาทั้งทีมต้องรีบรวมตัวใหม่

...แต่ไม่มีใครในสนามลืมภาพร่างสูงที่กระโดดขึ้นยิงอย่างสง่างามเมื่อครู่นั้นได้เลย

บนแสตนด์เชียร์ สาว ๆ ในชุดลีดเดอร์ยืนเรียงกันเป็นแถว เมษายืนอยู่แถวหน้า สะบัดธงขนาดเล็กของมหา’ลัยในมือตัวเองแรงกว่าทุกครั้ง หัวใจเธอเต้นแรงพอ ๆ กับจังหวะบาสเมื่อตะกี้

‘ยิงสวยขนาดนี้...จะไม่ให้รักได้ยังไงล่ะคะพี่คีตะ!’

เธอยิ้มกว้าง ตาเป็นประกาย...

🏀🔥 เกมรุกดุดัน — แต่ฝ่ายเดียว!

สนามกลางแจ้งของมหา’ ลัย R.C.U. คลาคล่ำไปด้วยเสียงเชียร์และไอน้ำในอากาศ แต่อุณหภูมิของเกมกลับร้อนกว่าแดดเที่ยงวันไปไกลหลายองศา

ภายในเวลาเพียง 15 นาที... R.C. Hawks สามารถทำแต้มนำ SUT Blaze ไปเกือบ 30 แต้ม!

คีตะหมายเลข 7 เคลื่อนเกมเร็วและเฉียบคม ภูผาหมายเลข 10 พุ่งสกัดแบบไม่มีใครหยุดได้ และบลู หมายเลข 5 นักแม่นชู้ตมือไว ทำแต้มไหลลื่นราวกับปั้นด้วยมือ

สามประสานแห่ง R.C.U. เล่นเข้าขา ประสานงานกันได้อย่างดีเยี่ยม ไม่มีช่องให้สวนกลับ ไม่มีเวลาให้หายใจ

ทีม SUT ที่เคยขึ้นชื่อว่า ‘สปีดเร็ว ฟื้นไว’ กลับดูช้าลงทุกวินาที และยิ่งนาฬิกาเดิน...แววตาของผู้เล่นฝั่งตรงข้ามก็เริ่มเต็มไปด้วยความกดดัน

เสียงตะโกนจากโค้ชดังข้ามสนาม แต่ไม่มีใครฟังเข้าใจ...เพราะจังหวะการบุกของ R.C. Hawks มันเร็วเกินกว่าจะตามทัน

💃 ช่วงเบรก — 

“และตอนนี้ช่วงเบรกเกม...ขอต้อนรับการแสดงจากทีมเชียร์ R.C.U. Crown ค่ะ!”

เสียงประกาศดังขึ้นท่ามกลางเสียงปรบมือ แต่ยังไม่ทันจบประโยค—

บรึ้มม!!

บีต EDM แบบอิเล็กทรอนิกเร้าใจระเบิดกลางสนาม

พรึ่บ!

สาว ๆ ในชุดขาวทองสะท้อนแดด วิ่งเรียงแถวเข้าสู่กลางคอร์ต พอเพลงขึ้นจังหวะแรก...

สปอตไลต์ก็แทบกลายเป็นของพวกเธอทันที!

เมษาในตำแหน่งกลางแถว หมุนตัวหนึ่งรอบแล้วเตะขาสูงขึ้นอย่างสวยงาม กระโปรงพริ้วตามแรงเหวี่ยงพอดี

รอยยิ้มสดใสผุดขึ้นตรงมุมปาก — ไม่มากเกินไป แต่ก็ทำให้คนมองหยุดหายใจได้โดยไม่รู้ตัว

ผิวขาวอมชมพูสะท้อนแดดบ่าย ผมหางม้ารวบสูงไหวตามแรงเต้น เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ที่ขมับยิ่งขับให้ใบหน้าเธอดูสดใส...และ น่าหลงใหล อย่างประหลาด

เสียงเป่าปากดังขึ้นทันทีจากแสตนด์ฝั่งตรงข้าม

“เฮ้ย...ลีดฝั่งนั้นคือใครวะ สเปกเลยอะ”

“เต้นแรงมาก พี่ใจไม่ดีเลย!”

นักกีฬาตัวสำรองฝั่ง SUT Blaze ถึงกับเผลอยืนดูการแสดงโดยไม่ละสายตา หนึ่งในนั้นพึมพำเบา ๆ กับเพื่อนว่า

“ฉันยอมแพ้เลยว่ะ...ไม่ใช่แค่แพ้เกมนะ—แต่แพ้หัวใจด้วย...”

ขณะเดียวกันฟากฝั่งทีมของ R.C.U บนม้านั่งพัก คีตะที่นั่งซับเหงื่อ ลมหายใจยังแรงเล็กน้อยจากเกมที่เพิ่งจบควอเตอร์ แต่สายตาเขา—ไม่ได้มองที่โค้ช ไม่ได้มองที่บอร์ดแผน...

ดวงตาคมกริบ...มองตรงไปยังกลางสนาม มองร่างเล็กในชุดลีดขาวทองที่เคลื่อนไหวอย่างคล่องแคล่ว

เธอไม่รู้หรอกว่า...เขามอง

หัวใจของเขาเต้นแรง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแรงกระเพื่อมของจังหวะ EDM หรือสาวน้อยวัยสดใสกันแน่

หลังจากหมดพักเบรก ทั้งสองทีมก็เข้าสู่การแข่งขันที่ดุเดือดกันอีกครั้ง เสียงนกหวีดหมดครึ่งแรกดังขึ้นพอดีกับจังหวะลูกบาสลูกสุดท้ายกระเด้งออกนอกขอบห่วง

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ เริ่มชะลอลง ผู้เล่นแต่ละคนพ่นลมหายใจออกมาพร้อมไอน้ำร้อนจากร่างกายที่เพิ่งวิ่งมาครึ่งคอร์ต

สกอร์อยู่ที่: R.C. Hawks 37 – SUT Blaze 16

เหงื่อเกาะเต็มแผ่นหลัง เสื้อซ้อมสีกรมเข้มแนบชิดผิว แต่ดวงตาคมใต้เส้นผมเปียกชื้นของคีตะกลับยังไม่ยอมลดแรงไฟลงง่าย ๆ

เขาทิ้งตัวนั่งลงข้างสนาม ชันเข่าข้างหนึ่งขึ้น หอบเบา ๆ ไม่ใช่เพราะเหนื่อยจากเกม แต่เพราะร่างกายยังตึงเครียดจากการแข่งขันที่เพิ่งจบไป

โค้ชเริ่มพูดอะไรบางอย่าง เสียงเพื่อนในทีมเฮฮาเบา ๆ กันเรื่องสามแต้ม แต่สายตาคมของคีตะเหลือบมองไปยังแสตนด์ฝั่งเชียร์—

สาวน้อยในชุดลีดเดอร์สีขาวทองคนหนึ่ง ยิ้มสดใสพร้อมทำสัญลักษณ์ที่รู้กันแค่สองคน

คีตะหลุดขำพรืดออกมา หัวคิ้วคลาย มุมปากยกขึ้นนิด ๆ ...ก่อนจะยกมือแตะติ่งหูด้านซ้ายเบา ๆ ส่งกลับไปอย่างรู้กัน

“เฮ้ยยยย ๆ ๆ ๆ มึง! นั่นอะไรอะ!? ทำไร!?”

ภูผา ทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ พร้อมพาดแขนกวน ๆ ไว้บนไหล่คีตะทันที รอยยิ้มมีแววอยากรู้อยากเห็น

“กูเห็นนะเว้ย! ตะกี้มึงทำอะไรกับหู? ส่งให้ใครใช่ป่ะ!? ว้อยยย กูอยากรู้ววว~”

คีตะกลอกตาเล็กน้อย ก่อนจะปัดแขนออกเบา ๆ แล้วหยิบผ้าขนหนูขึ้นมาซับเหงื่ออย่างใจเย็น

“ยุ่งน่ะ”

ภูผาหัวเราะหึ ๆ แล้วเอามือเท้าคาง พลางมองขึ้นไปที่แสตนด์เหมือนบังเอิญ—แต่ตั้งใจสุด ๆ

“ลีดกลางแถวนั่นน่ะ...เต้นเก่ง น่ารักสัด ๆ”

“ไม่น่าเชื่อว่า น้องเมษาจะเต้นเก่งและน่ารักขนาดนี้ มึงว่าปะ?”

มือของคีตะที่กำลังซับเหงื่อ...ชะงักไปครู่หนึ่ง

เขาเงยหน้าขึ้นช้า ๆ คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว แววตาเรียบนิ่ง—แต่ใต้เงาผมเปียกชื้นนั้น คล้ายจะมีบางอย่างกำลังปั่นป่วน

“ไม่ต้องพูดถึงเธอแบบนั้น”

เขาว่าขึ้นเรียบ ๆ เสียงไม่ได้แข็ง...แต่แฝงอะไรบางอย่างที่ทำให้ภูผาชะงักนิด ๆ

“หืม? อะไรของมึงวะ แค่ชมเฉย ๆ —”

“ก็ไม่ต้องชม”

คีตะเอ่ยเสียงเบา เขาพับผ้าขนหนูแล้วโยนลงตะกร้าใกล้มือ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

ร่างสูงใหญ่เดินตรงไปยังขอบสนาม พร้อมเสียงโค้ชเรียกให้นักกีฬาลุกขึ้นเตรียมลงสนามครึ่งหลัง แผ่นหลังกว้างของเขาชื้นเหงื่อ...แต่ยังดูมั่นคง เยือกเย็น และพร้อมจะล่าแต้มมากกว่าครั้งไหน ๆ

ก่อนจะก้าวพ้นไลน์ขอบสนาม —

“เฮ้ ทีมรวมตัว!!”

เสียงเข้มของโค้ชเรียกนักกีฬาทุกคนเข้ากลุ่ม ใบหน้าเหี่ยวย่นเล็กน้อยจากแดด แต่แววตายังเฉียบคมจนนักกีฬาทั้งทีมเงียบกริบทันที

เขากวาดตามองไปรอบวง ก่อนจะพูดอย่างจริงจัง

“พวกมันเริ่มเปลี่ยนเกมรับแล้ว ดูดี ๆ”

“บลู นายเข้าขวา... ภูผา หนุนหลังคีตะ ถ้าถูกประกบซ้อน อย่าฝืนยิง!”

“คีตะ — นายอ่านเกมเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้...ฉันอยากให้กล้าเสี่ยงกว่านั้น”

คีตะเลิกคิ้วนิด ๆ

“กล้าเสี่ยงเหรอครับ?”

“ใช่—ยิงเร็วกว่าเดิม!” โค้ชพูดเสียงดัง

“แค่ครึ่งวินาทีที่ช้ากว่า อาจเปลี่ยนจากได้แต้มเป็นพลาดได้!”

เขาเหลือบมองเด็กในทีมทีละคน แล้วจบคำสั่งด้วยประโยคเดียว

“จำไว้...พวกนายไม่ได้เล่นเพื่อตัวเอง แต่เล่นเพื่อทีมนี้—และกองเชียร์ที่ตะโกนชื่อพวกนายทุกครั้งที่ลงสนาม”

“เข้าใจนะ?”

“เข้าใจครับ!” ทั้งทีมตอบพร้อมกันทันที

เสียงนกหวีดเริ่มครึ่งหลังก็ดังขึ้นพอดี

R.C. Hawks ลงสนามอีกครั้ง พร้อมสู้ในเกมที่อุณหภูมิสูงยิ่งกว่าแดดกลางวัน เสียงตะโกนเชียร์เริ่มกลับมาดังลั่น แสตนด์ทั้งสองฝั่งแทบระเบิดจากแรงเชียร์

กล้องไลฟ์ของนิเทศฯ ซูมจับภาพนักกีฬาแต่ละคน และเมื่อเลนส์จับมาที่หมายเลข 7 — รอยยิ้มข้างปากเพียงนิดของเขาก็ทำคนดูทั้งแสตนด์กรี๊ดสนั่น!

“ม๊ายยยย ยิ้มอะไรแบบนั้น!!!”

“โอ๊ยยยย ใจละลายหมดแล้ววว”

“กรี๊ดดดด พี่คีตะหล่อม้ากกกกกกกก” "

“ชู้ตอีกที หนูเป็นลมแน่นอนค่ะพี่คีตะ!!”

ฝั่งตรงข้าม— SUT Blaze ก็เปลี่ยนแผนแล้วเช่นกัน แนวรับเน้นปิดตัวคีตะทันทีตั้งแต่เขาแตะบอล

แต่ไม่ทัน!

ลูกบาสถูกปัดออกจากมือคู่แข่งอย่างรวดเร็ว ก่อนจะถูกคีตะพุ่งเข้าไปคว้าไว้กลางอากาศด้วยท่าไถลข้างราวกับนักสเก็ต

“ไวฉิบ...!!” ผู้เล่น SUT คนหนึ่งสบถเบา ๆ

คีตะลุกขึ้น ยิงลูกผ่านใต้ขาไปยังภูผาที่วิ่งประสานทางซ้าย

หนึ่งกระชาก!

หนึ่งหลอก!

บอลคืนกลับเข้ามือคีตะในตำแหน่งสามแต้มอีกครั้ง!

‘...ยิงเลยมั้ย’ เขาคิด

…แต่แล้ว

สายตาของเขากลับเหลือบขึ้นไปบนแสตนด์ด้านตะวันออก—เมษายืนอยู่ตรงนั้น ธงในมือไหวแรงตามแรงลม แต่ดวงตาของเธอยังคงมองเขาเหมือนเดิม

ปลายนิ้วยาวเหนียวลูกบาสแน่น เขาสูดลมหายใจเบา ๆ

‘ยิงเลยสิวะ’

ตูมมม!!

เสียงปล่อยลูกกระแทกอากาศก่อนจะพุ่งเฉียดปลายนิ้วแนวรับฝ่ายตรงข้ามอย่างแม่นยำ ลูกบาสลอยตรงไปยังห่วง...

สวบ!!

“สามแต้มอีกแล้วววว!!!”

เสียงผู้บรรยายแทบหลุดจากโพเดียมขณะที่เสียงกรี๊ดของฝั่ง R.C.U. ดังจนสนามสั่นสะเทือน!!

คีตะหอบเบา ๆ ก่อนยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ เรียกเสียงกรี๊ดจากกองเชียร์จนดังลั่นสนาม

🏀🏀🏀🏀🏀