สิ่งที่กานไม่รู้....

ทินกรพูดคุยกับท่านแม่อยู่สักพักและเขาก็ขอตัวขึ้นไปข้างบนห้องของเขาทันที.. ทินกรรีบจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อที่เขาจะออกไปทำธุระข้างนอกอีกครั้ง จากที่พึ่งกลับเข้ามาได้ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาก็ต้องออกไปอีกครั้ง.. เพราะสิ่งที่เขาทำกับเพื่อนสนิทมันเกิดปัญหานิดหน่อย...

" อืม.. กำลังจะไป.. ฝากคุมสถานการณ์ไว้ก่อนก็แล้วกันนะ.. " เขารีบเหยียบคันเร่งของรถด้วยความเร็ว.. ความชำนาญในการขับขี่ทำให้เขาไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรมากนัก ไหนจะรถและถนนที่คุ้นชินอีก.. ยังไงก็ไม่มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกับเขาอย่างแน่นอน...

~~~~

" ไง... ทำไมถึงเป็นแบบนี้.." ประโยคแรกที่ทินกรทักเพื่อนสนิทของเขาขึ้นมามันแค่นี้เองจริงๆ....

" มีคนส่งสายเข้ามาในสายการผลิต.. แต่โชคดีที่มันทำอะไรได้ไม่มากเพราะคนของกูบอกว่ายาล็อตนี้มันมีกลิ่น.. ปกติมันจะไม่มีกลิ่นและสี.. แต่คนของกูที่คอยตรวจยามันบอกว่ารอบนี้มีกลิ่นมันเลยรีบขึ้นไปปิดเครื่อง.. และพอมันเอาส่วนผสมของยาล็อตนี้มาตรวจมันเหมือนมีคนเพิ่มกลิ่นลงไป ละสีที่มันใส่ลงไปอีกทุกทีงานของเรามันไม่มีสีไม่มีกลิ่นแต่นี่.. มึงดูไอ้คุณชาย.. มึงเห็นไหมเม็ดยาขนาดเท่ากันแต่ว่าสี.. จากที่มันควรจะเป็นสีครีมแต่มันเปลี่ยนเป็นสีเหลืองอมส้ม... และไหนกลิ่นอีก.. มันมีกลิ่นยาที่ฉุนเกินปกติ..." ศรันรีบยื่นยาล็อตนี้ให้กับเพื่อนสนิทของเขาทันที.. เขาไปเรียนต่อที่เยอรมันกับไอ้คุณชายพร้อมกัน.. เขาเลือกเรียนเภสัชและเขาก็โชคดีที่เขาจบเร็วหลังจากนั้นเขาได้รับโอกาสจาก Professor ในมหาวิทยาลัยที่เขาศึกษาอยู่ท่านส่งไปฝึกงานและเขาได้ร่วมทำงานที่โรงงานผลิตยาชื่อดังของที่เยอรมันอยู่2ปี พอหมดสัญญาเขาก็บินกลับมาเมืองไทยหลังจากไอ้คุณชายประมาณ2ปีนั่นแหละ ส่วนไอ้คุณชายเรียนเกี่ยวกับวิศวะกรรมชีวการแพทย์ ซึ่งก็ไม่ใช่ง่ายเลยสักนิดแต่ไอ้นี่มันหัวดีฉลาดเป็นกรดมันเลยจบก่อนกำหนดและมันก็รีบกลับเมืองไทยทันที.. 

" แล้วจับตัวคนทำได้ไหม?" นั่นคือสิ่งที่เขาต้องการรู้มากที่สุด... ว่าใครเป็นคนทำและจุดประสงค์ของมันคืออะไรกันแน่....

" กูคิดว่ามันต้องการจะทำยาล็อตนี้ให้เป็นของมันวะ กูพึ่งเอายาเข้าไปตรวจที่แลปคงจะต้องดูว่ายาล็อตนี้ที่ทำออกมามันมีส่วนผสมของอะไรบ้าง.. กูหวังว่าจะไม่ทำยา นรกที่เกินมาตรฐานนะ..." นั่นคือสิ่งที่เขากลัวมากที่สุด.. เอาจริงๆเขากับไอ้คุณชายก็ไม่ใช่คนดีนักแต่อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ทำพร่ำเพรื่อ.. งานพวกนี้มันจะต้องมีความปลอดภัยให้กับพวกเขาสองคนในระดับนึงเลยล่ะ ไม่อย่างนั้นพวกเขาไม่เสี่ยงหรอก ใครบ้างที่อยากจะโดนจับ.. เรียนมาตั้งเยอะจะมาโดนจับเพราะผลิตยาเถื่อน... มันก็ไม่ใช่ 

" แล้วเราจะทำส่งทันไหม?" ทินกรถึงกับต้องถอนหายใจออกมาเลยทีเดียว... การที่มันเกิดปัญหาแบบนี้ขึ้นมันก็จะส่งผลเสียต่อผลกระทบให้กับเขาเป็นอย่างมากและไหนจะเครดิตที่สร้างมาอีก...

" ไม่ต้องห่วงกูใช้อีกเครื่องแล้วและก็เฝ้าเครื่องเอง.. มึงจะลองตรวจดูก่อนไหมว่ามีจุดไหนที่มันน่าสงสัยหรือว่ามึงคิดว่าใครน่าสงสัยบ้าง..." เรื่องนี้เขาเองก็อยากจะรู้นะว่าใครที่ทำเรื่องแบบนี้.. เพราะปกติแล้วเรื่องส่วนผสมจะมีเขาและไอ้คุณชายเท่านั้นที่จะเป็นคนผสม.. แต่ครั้งนี้มันแปลกเกินไปเพราะมันมีสิ่งไม่พึงประสงค์แปลกปลอมมาเพิ่มด้วย....

" ไม่ล่ะกูขี้เกียจ.. ถ้ามึงจะเฝ้าเครื่องเองแบบนี้กูก็วางใจได้... ว่าแต่มึงกินอะไรรึยังถ้าไม่กินก็กินซะกูไปล่ะ..."  

"อ้าวไอ้เวรเอ้ย!! กูก็นึกว่าจะใจดีซื้อของให้กูกินไอ้ห่า ไปไกลๆเลยมึง.. แต่ยังไงฝากโทรไปบอกลูกค้าด้วยว่าของอาจจะล่าช้าไปนิดแต่จะพยายามส่งให้ทันกำหนด.. ฝากด้วยล่ะ... ฝากคิดถึงน้องกานคนสวยของกูด้วย.."  

" มึงบอกเองเถอะน่ารำคาญ..."  

~~~~~

ทินกรขับรถออกมาจากโรงงานผลิตยาที่มีเขาและไอ้ศรันทร์เป็นหุ้นส่วนกัน.. เบื้องหน้าพวกเขาสองคนผลิตยาต่างๆให้กับโรงพยาบาลเกือบทั่วประเทศ เพราะคุณภาพและราคาที่ไม่ได้ต่างจากการนำเข้าจากฝั่งยุโรปพวกเขาเลยได้เปรียบและได้กำไรเยอะอยู่พอตัว... แต่จะมีบ้างที่เขาสองคนรับผลิตยาให้กลับบุคคลมีสีไม่มีกลิ่น... และคนที่อยู่ในธุรกิจสีเทาพวกนั้น.. การที่พวกเขาอยู่รอดมาได้ถึงทุกวันนี้ก็เพราะมีคนพวกนี้คอยช่วยและคอยเคลียร์ให้อยู่แต่ถึงอย่างไรเขากับศรันทร์ก็เลือกงานอยู่นะ... 

รถยนต์คันหรูราคาแพงขับโลดแล่นในความเร็วปกติที่ควรจะเป็น... ขากลับเขาเบาใจและไม่เร่งรีบเท่ากับขามา.. แต่มีอย่างนึงทีเขาพึ่งคิดได้ก็คือ...ธันยกานต์น่าจะยังอยู่บ้านของเขา.. ดังนั้นเขาจึงไม่เร่งรีบที่จะกลับบ้านนักเพราะเขาสุดแสนจะรำคาญเด็กคนนั้นเลย.. เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าน้องยาคบไปได้ยังไง... กานเป็นผู้หญิงคิดบวก... บวกที่หมายถึงพร้อมบวก.. พร้อมบวกมาก ปากว่ามือถึงมีบางครั้งที่เขาต้องไปประกันตัวที่โรงพักเพราะธันยกานต์มีเรื่องทะเลาะวิวาทกับผู้หญิงคนอื่น.. เมื่อก่อนก็เขม่นกันเรื่องปกติ.. แต่เดียวนี้มักจะมีเขาเข้าไปเกี่ยวโยงด้วยอยู่ตลอด.. เพราะอะไรน่ะหรอ? เพราะว่าธันยกานต์ชอบมาวางตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขา.. เวลาที่มีผู้หญิงคนไหนแปลกหน้าคร่าตามาทักทายเขาหรือแม้แต่เขาเรียกเด็กนั่งดริ้งมานั่งเป็นเพื่อนเมื่อธันยกานต์เห็นธันยกานต์ก็จะรีบปรี่มาหาเรื่องและตบผู้หญิงพวกนั้นทันที... ซึ่งสิ่งนั้นทำให้เขาไม่ค่อยชอบธันยกานต์มากนัก.. เขาไม่ชอบเลย..